ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΑΚΙ
Γράφει ο Ιωάννης Βαρκάρης*.
Διήγημα
Ζω σε επαρχία. Μακρυά από την πόλη και τα φώτα της. Μεγάλωσα στο χωράφι και παρότι πήγα με την ενηλικίωση μου στην Αθήνα πάντα αποζητούσα να γυρίσω στην επαρχία και με τα χρόνια το κατάφερα.
Δεν υπάγομαι στους ζωολάτρες ούτε στους υστερικούς φιλόζωους που «ζώο και φύση» εννοούν μόνο την γάτα και όχι το ποντίκι και την σαύρα. Ούτε στους υποκριτές που η αγάπη τους για τα ζώα περιορίζεται μόνο στον σκύλο τους.Αγαπώ την φύση και τους κανόνες της.Όλη την φύση και όλη την αλυσίδα όπως έχει οριστεί.
Εκεί που ζω συντηρώ 70 περίπου ζώα.Κότες, κατσίκια, περιστέρια, σκύλους, γάτες, ένα αγριογούρουνο, χελώνες και μια αλεπού. Το πως τα συντηρώ και πως ζω μαζί τους δεν είναι θέμα του παρόν άρθρου. Όμως δεν είμαι «φιλόζωος» είμαι φίλος της φύσης και αυτό θέλω να το κρατήσετε ώστε να καταλάβετε την ιστορία του μικρού γερακιού.
Δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει ένα περιβόλι με Ελιές. Στην άκρη του είχε ένα είδος Βελανιδιάς που τον λέμε Δρυ. Είχε τρεις κορμούς που ο καθένας είχε διάμετρο άνω των 50 εκατοστών ενώ όλο το δέντρο έφτανε τα 7 μέτρα περίπου. Στην κορυφή του είχαν κάνει την φωλιά τους 2 γεράκια. Εγώ καθόμουν και τα παρατηρούσα.
Μου άρεσαν τα γεράκια και θεωρούσα πως μαθαίνω πράγματα από αυτά και τις συνήθειες τους όπως επίσης μου άρεσε να βλέπω αυτό το αγέρωχο δέντρο τον Δρυ ο οποίος πρέπει να ήταν άνω των 200 ετών.Πόσες ιστορίες είχε δει και πόσα γεράκια είχε κρύψει στις φυλλωσιές του;
Από πόσες φωτιές γλύτωσε και πόσα γεγονότα σκέπασε η σκιά του;Και στην κορυφή του τα γεράκια.Ένα πτηνό αγέρωχο και Βασιλικό. όταν τα έβλεπα το πρωί να πετάνε ψηλά στον ουρανό μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι και να στήνουν καρτέρι πάνω στα σύννεφα,η σκέψη μου ταξίδευε μαζί τους…..
Όπως σας είπα έχω και περιστέρια.Τα αγαπάει πολύ η κόρη μου και έτσι της έκανα το χατήρι και φτιάξαμε έναν περιστερώνα. Ασχολείται ώρες με τα περιστέρια της. Όταν τα άφηνε να πετάξουν πάντα γυρίζανε. Τα γεράκια ποτέ δεν είχαν ασχοληθεί με τα περιστέρια.
Κατά κάποιο τρόπο ήξεραν πως αν ήθελαν να έχουμε καλές σχέσεις έπρεπε να κυνηγάνε άλλα ζώα και όχι αυτά που είχα στο κτήμα μου.
Αυτό είναι δύσκολο να το εξηγήσω.Είναι δύσκολο να εξηγήσω πως μαθαίνει μια αλεπού να μην σου τρώει τις κότες προκειμένου να είστε φίλοι όπως είναι δύσκολο να εξηγήσω πως διδάσκεις ένα γεράκι να μην σου τρώει τα περιστέρια προκειμένου να είστε γειτόνοι.
Δεν θα με καταλάβαιναν οι άνθρωποι των πόλεων οπότε το παραλείπω.Ωστόσο γίνεται. Μπορείς να συνεννοηθείς άριστα με την φύση αρκεί να γίνεις κομμάτι της.Μετά τα άλλα είναι εύκολα.
Ώσπου ήρθε ο χειμώνας και μια μέρα τα γεράκια επιτέθηκαν στα περιστέρια. Δεν τα φάγανε όλα. Πήραν ένα και το πήγαν στην φωλιά τους. Η κόρη μου κόντεψε να τρελαθεί. «Μπαμπά θα μου φάνε τα περιστέρια» μου είπε κλαίγοντας.«Εσύ μου είπες ότι δεν θα τα πειράξουν.Σκότωσε τα τα γεράκια….».
Μέσα στα όλα είμαι και κυνηγός.Η κόρη μου ήξερε ότι μπορούσα να τα σκοτώσω και το θέμα να τελείωνε εκεί. Πάνω στην φωλιά των γερακιών είχε κάτσει το ένα από τα δυο γεράκια και με παρατηρούσε την ώρα που το ταίρι του προφανώς τρεφόταν από το περιστέρι που μόλις είχανε πιάσει.
Το κοίταξα λίγο και το σκέφτηκα. Έπειτα γυρνώντας στην κόρη μου που ακόμα έκλαιγε το περιστέρι της(μια άσπρη περιστέρα ράτσας παπαγαλάκι) της είπα:
«Κορίτσι μου δεν είναι σωστό. Στην φύση το περιστέρι είναι θήραμα και το γεράκι κυνηγός.Για να το κάνανε αυτό θα είχαν μεγάλη ανάγκη για τροφή. Δεν θα θυσιάσω ένα γεράκι για ένα περιστέρι. Στην αλυσίδα της φύσης ένα γεράκι αξίζει όσο 100 περιστέρια.
Άλλωστε δεν νομίζω ότι θα ξανασυμβεί. Κάποιο θέμα θα είχαν….» είπα με σιγουριά και η κόρη μου με κοίταξε με ερωτηματικό ύφος. Όμως δεν με ρώτησε που το ξέρω.Είχε συνηθίσει τις παραξενιές μου με την φύση πλέον και απλά περίμενε να δει και εκείνη την συνέχεια…Εγώ όμως είχα δει.Ήμουν σχεδόν σίγουρος γιαυτό που είδα.
Πέρασε ο καιρός και αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο.Τα γεράκια δεν μου ξανά πειράξανε κάποιο περιστέρι.Μόνο που από δυο γίνανε…τρία!Σε έναν μήνα από το συμβάν περίπου τους ακολουθούσε και ένα μικρό γεράκι. Ήταν το παιδί τους.
Το είχα καταλάβει εκείνη την μέρα ότι λόγο του χειμώνα τα γεράκια θέλανε να ταΐσουν το μικρό τους και μην βρίσκοντας κάτι άλλο το τάισαν με ένα περιστέρι μου προκειμένου να ζήσει .Όμως αυτό το μικρό γεράκι δεν ήταν σαν τους γονείς του. Ήταν σαν να ήξερε ότι του χαρίσαμε την ζωή.
Ήταν σαν κάποια αόρατη φωνή να του είχε πει ότι το γεύμα που είχε φάει τότε ήταν από εμάς και σε εμάς χρωστάει που δεν ψόφησε από την πείνα.Και ενώ οι γονείς του κάθε πρωί πετούσαν ψηλά στα σύννεφα αυτό γύριζε γύρω μας στο κτήμα. Και πάντα κάτι βρίσκαμε να το κεράσουμε ώσπου στο τέλος γίναμε φίλοι.
Η κόρη μου πλέον αγαπούσε τα γεράκια πιο πολύ και από τα περιστέρια της και έκανε όνειρα για το μικρό γεράκι.Ήθελε να το έχει φίλο της για πάντα και ονειρευόταν να το εκπαιδεύσει και πλέον έλεγα ότι συντηρώ 71 ζώα στο κτήμα μου.
Μέχρι που μια μέρα γύρισα από την δουλειά μου και είχαν κόψει την Βελανιδιά που ζούσαν τα γεράκια.Κάποιος πλούσιος αγόρασε το περιβόλι με τις Ελιές και μαζί με τις ελιές έκοψε και τον Δρυ γιατί τον ενοχλούσε.
Θα του έκρυβε την θέα από την μελλοντική βίλα του. Αφού σχόλασα και ήρθα σπίτι μου το συνεργείο που τον έκοψε μόλις έφευγε.Δεν τους πρόλαβα σκέφτηκα.Ίσως καλύτερα σκέφτηκα μετά γιατί αν τους προλάβαινα δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα.
Πήγα στο απομεινάρι του κορμού και είδα μέσα στα πεσμένα φύλλα την φωλιά των γερακιών. Αυτό που κάποτε ήταν το ψηλό παρατηρητήριο τους η ανθρώπινη ασυδοσία το κατάντησε ένα μάτσο ξερόκλαδα.
Τα γεράκια πετάξαν μακρυά και βρήκαν ένα άλλο ψηλό δέντρο να φτιάξουν την φωλιά τους. Τα είδα με τα κιάλια γύρω στο ένα χιλιόμετρο σε μια ψηλή κουκουναριά. Όμως ήταν μόνο δυο.Έλειπε το μικρό γεράκι. Ανησύχησα για τον φίλο μου. Μέχρι που άκουσα την φωνή του γιου μου «μπαμπά το γεράκι είναι εδώ πάνω στην λεμονιά»…
Το Μικρό γεράκι δεν ήθελε να ακολουθήσει τους γονείς του. Κάθισε σε μια λεμονιά του κτήματος και φώλιαζε εκεί. Η οικογένεια ήταν ενθουσιασμένη αλλά εγώ προσπαθούσα να το διώξω. Ήταν μικρό ακόμα και έπρεπε να είναι με τους γονείς του γιαυτό τον χειμώνα.
Επίσης έπρεπε να πάει σε ένα πιο ψηλό δέντρο.Τα χαμηλά δέντρα και ιδίως τα οπωροφόρα δεν μπορούσαν να του παρέχουν προστασία από το κρύο και το χιόνι. Αλλά που να πάει αφού όλος του ο κόσμος ήμασταν εμείς και η ψηλή βελανιδιά που η ανθρώπινη ασυδοσία μόλις είχε καταστρέψει; Το μικρό γεράκι δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από κοντά μας…
Σχεδίαζα να το πιάσω ένα βράδυ με σκοπό να το ελευθερώσω κάπου κοντά στους γονείς του. Όμως δεν πρόλαβα. Πριν από ένα μήνα περίπου έπεσε χιόνι. Ήταν Φλεβάρης και έριξε πολύ χιόνι. Το μικρό γεράκι εκείνη την νύχτα είχε φωλιάσει στην λεμονιά δίπλα στο σπίτι μου. Το βράδυ πάγωσε και το πρωί το βρήκα κάτω νεκρό. Το άφησα εκεί που το βρήκα.
Τον έκλαψα τον μικρό μου φίλο (Ξέρω ότι δεν θα το καταλάβετε ούτε αυτό).Και το άφησα εκεί κάτω από την λεμονιά που κοιμήθηκε για τελευταία φορά. Στο κτήμα που τόσο αγάπησε. Με εμπιστεύτηκε ο μικρός μου φίλος και εγώ του παραχώρησα ένα μικρό κομμάτι γης να μείνει για πάντα εκεί.
Από εκεί δεν θα το κουνήσει κανείς ασύδοτος άνθρωπος που θέλει να χτίσει το εξοχικό του. Κανείς δεν θα του καταστρέψει την φωλιά και κανείς δεν θα διώξει τους γονείς του. Εκεί όποιος το πειράξει θα έχει να κάνει μαζί μου. Και εγώ δεν είμαι άνθρωπος αλλά ούτε και γεράκι…
(Η ιστορία είναι αληθινή και συνέβη φέτος τον χειμώνα.Αφιερώνεται σε έναν σχολιαστή του ντισκάς που με κορόιδευε στα σχόλια όταν έλεγα ότι παρατηρώ τα γεράκια λέγοντας μου πως:«το μόνο που έχεις να μάθεις από τα γεράκια είναι το πως να γίνεις αρπαχτικό».
Ελπίζω αν διαβάσει αυτή την ιστορία να αναθεωρήσει κάποιες από τις απόψεις του. Αν όχι….τι να κάνουμε. Αυτός είναι άνθρωπος ενώ εγώ όχι και βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι)
*Ο Ιωάννης Βαρκάρης είναι συγγραφέας και εκδότης, κατοχυρωμένος στην Εθνική βιβλιοθήκη, που χρησιμοποιεί καλλιτεχνικά αντώνυμα(ψευδώνυμα) όπως κάθε καλλιτέχνης και συγγραφέας δικαιούται βάση των διεθνών νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.
Έφτυνε ένα παιδάκι λέρωνε το ποταμάκι και του λέει το γεράκι .Πρόσεξε μικρέ που φτύνεις από κει θα ξαναπίνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή