Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Ή ΦΑΛΕΖ, 1829-1894): «ΑΔΕΛΦΟΙ, ΑΣ ΑΓΑΠΗΘΩΜΕΝ ΑΝΤΙ ΝΑ ΛΗΣΤΕΥΩΜΕΘΑ ΑΜΟΙΒΑΙΩΣ»
Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (1829-1894) γυιός τοῦ Γενναίου (Ἰωάννη) καί ἐγγονός τοῦ Γέρου τοῦ Μωρηᾶ, ἔμεινε στήν ἱστορία μέ τό παρατσούκλι Φαλέζ, μέ τό ὁποῖο ὑπέγραφε τά ἄρθρα του στόν Τύπο, ὑπῆρξε μιά σπουδαία προσωπικότης.
Πέρασε μιά ζωή ἀνεπίληπτη, ὑπηρέτησε ὡς ἀξιωματικός τοῦ στρατοῦ καί βουλευτής, ἀλλά ἦταν ὁ πρῶτος πού ἐπετέθη μέ σφοδρότητα στό σάπιο πολιτικό σύστημα καί μάλιστα ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς. Λειτούργησε ὡς πραγματικός θεματοφύλαξ τῆς δοξασμένης οἰκογενείας του.
Ἀνυποχώρητος
Ὁ ρόλος πού διεδραμάτισε στήν ἐποχή του παραμένει ἄγνωστος. Ὅπως ἄγνωστο παραμένει τό τεράστιο συγγραφικό ἔργο του, τό ὁποῖο εἶναι πολύτιμο γιά τούς ἱστορικούς ἐρευνητές.
Τούς ἐρευνητές πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια κυρίως γιά τά τελευταῖα χρόνια τῆς Οθωνικής περιόδου, ἀλλά καί γι’ αὐτήν καθ’ ἑαυτή τήν ἔξωση τοῦ βαυαρικῆς καταγωγῆς πρώτου βασιλέως τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ ζωή του, μετά τίς πλούσιες σπουδές του στήν Ἀθήνα καί τήν Γαλλία, ὑπῆρξε μία περιπέτεια. Δέν ἦταν γεννημένος γιά στρατιώτης ἀλλά γιά φιλόσοφος.
Παρέμεινε ἀνυποχώρητος στίς φιλελεύθερες ἀρχές του, τίς ὁποῖες διεκήρυσσε εἴτε εὑρίσκετο μπροστά στόν βασιλέα εἴτε στούς χωρικούς τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος του. Ἴσως εἶναι ἀπό τούς ἐλαχίστους Ἕλληνες πού ἠρνήθησαν ἀξιώματα καί πλούτη προκειμένου νά ὑποστηρίξουν μέ πάθος τίς ἀρχές τους.
Περιγραφή Γαβριηλίδη
Καλύτερα ἀπ’ ὅλους τόν περιέγραψε ὁ Βλάσης Γαβριηλίδης καί ἀξίζει νά ἀποθησαυρίσουμε τήν ἄποψή του: «Ἐγεννήθη διά φιλόσοφος. Τ’ ὄνομά του, τό βαρύ ὄνομά του τόν ἔκαμε στρατιώτην˙ ἀλλ’ ἡ φιλοσοφική του φύσις δέν ἠλλοιώθη ὑπό τήν στολήν.
Εἰς τήν Γαλλίαν ὅπου ἐσπούδασεν ἐπλήρωσε τούς πνεύμονας τοῦ ἀέρα ἐλευθερίας καί ὁ χιτών τόν ἔσφιγγεν. Ἕως ὅτου τόν ἀπέβαλεν. Μόνον εἰς τάς ἐθνικάς ἑορτάς τόν περιεβάλλετο. Τό λοιπόν τοῦ χρόνου οὔτε στολήν οὔτε ὄνομα.
»Ἦτο ἁπλοῦς πολίτης, ὡς σύ καί γώ, μέ τούς μεγάλους ρεμβούς ὀφθαλμούς του, τήν συμπαθεστάτην στρατιωτικήν μορφήν του, τό ἥμερόν του ὑπογένειον καί τούς γλυκεῖς του τρόπους. Οὔτε ταγματάρχης οὔτε Κολοκοτρώνης. Ἁπλοῦς Φαλέζ. Ἀδελφός. Ὅ,τι καί ἄν εἶχεν, ἦτο τοῦ ζητοῦντος.
Ὅ,τι καί ἄν εἶχεν, ἦτο τοῦ ἔχοντος ἀνάγκην. Εἰς τήν ἀφιλοκέρδειαν Τολστόης. Ἠγάπα νά ὁμιλῇ, νά γράφῃ καί νά παίζῃ. Διαλεγόμενος σπανίως ὡργίζετο. Πρός τούς ἀντιθέτους ἕν εἶχεν ὅπλον: τήν εἰρωνίαν. Τό ἀνέκδοτον ἦτο τό ἅλας τοῦ λόγου του. Ἐγίνεσο μακάριος εἰς τό πλευρόν τοῦ Φαλέζ. Γράφων συνεβούλευεν, ἐφιλοσόφει ἤ ἐξιστόρει».
«Σύγχρονοι Φαρισαῖοι σταυρωταί»
Στόν γραπτό πλοῦτο πού ἄφησε πίσω του, περιλαμβάνεται καί μιά ἀπό τίς ἐπιστολές του, παραινετική πρός τούς συγχρόνους του. Ἦταν Μεγάλη Ἑβδομάς ὅταν ἔγραψε τήν ἐπιστολή, μέσω τῆς ὁποίας ἐμμέσως κατηγοροῦσε τούς συμπατριῶτες του, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ ἑαυτοῦ του, ὅτι εἶχαν πέσει θύματα τῆς πλαστῆς εὐημερίας καί τοῦ πλουτισμοῦ.
Μᾶς δίδαξαν ὅτι τό χρῆμα εἶναι ἡ μόνη θεότης καί ἀπέναντί της μηδενίζονται οἱ τίμιοι δεσμοί αἵματος, ἀγχιστείας, ἀγάπης, φιλίας καί εὐγνωμοσύνης, ἀνέφερε σέ μιά ἀποστροφή του καί ὡς ἀντίδοτο γιά νά σωθοῦμε πρότεινε νά «χωνέψουμε» τήν ἰδέα ὅτι τό χρῆμα εἶναι ἀνάγκη καί ὄχι θεότης, ὅπως θέλουν νά τό χαρακτηρίζουν «οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι σταυρωταί». Αὐτούς πιστέψαμε καί χάσαμε κάθε εὐγενικό αἴσθημα, μαραθήκαμε.
Δημιουργοῦμε ἀνάγκες ἀνώτερες τῶν μέσων πού διαθέτουμε, τρέχοντας ἔτσι κατ’ εὐθεῖαν στόν ὄλεθρο. Μᾶς ὁδήγησαν στήν «σουφρωφέλεια τοῦ ψευδοπολιτισμοῦ», ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρει ὁ Φαλέζ. Ὁ ὁποῖος καλοῦσε τούς συμπατριῶτες του νά ἀπορρίψουν τίς περιττές καί ἀνόητες δαπάνες καί ὁρκίζετο πώς τότε ὅλα θά ἦταν καλύτερα.
Στήν αἰσχροκέρδεια, τίς νοθεύσεις καί τήν ἁρπαγή τῶν πάντων πού χαρακτηρίζει τήν ἑλληνική ζωή, ὁ Θ. Κολοκοτρώνης συνιστοῦσε ὡς ἀντίδοτο ξερό ψωμί καί ἀναπαυμένη συνείδηση! Ἀνεφέρετο στήν ὀλιγάρκεια ὡς φάρμακο ἀπέναντι στίς σπατάλες, ὑποστηρίζων πώς ἔτσι θά μποροῦσαν οἱ Ἕλληνες νά ἀναπνεύσουν, νά εἶναι γαλήνιοι, εὐτυχεῖς ἀλλά καί ὑγιεῖς.
«Ὅθεν, Καλό Πάσχα»!
«Ἀδελφοί μου ἄς εἴπωμεν ἀπό ψυχῆς δόξα σοι ὁ Θεός, ἀντί νά σκεπτώμεθα πῶς νά νοθεύωμεν καί ἄς ἀγαπηθῶμεν ἀντί νά ληστευώμεθα ἀμοιβαίως» ἀνέφερε σέ μιά ἀποστροφή του, τονίζων πώς μιά περίεργη κατάρα εἶχε κτυπήσει τήν σύγχρονη ἑλληνική κοινωνία.
Μά δέν βλέπετε ὅτι παντοῦ ἐπικρατοῦν οἱ ἀρνητικές σκέψεις καί τό ἔγκλημα, ἔγραφε ὁ Φαλέζ, ἐπισημαίνων πώς ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ μᾶς δίδουν τήν εὐκαιρία νά συλλογιστοῦμε γιατί εἶναι παγωμένα τά χαμόγελα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὡς ἀρνητικό χαρακτηριστικό τῆς ἐποχῆς του, δηλαδή πρίν ἀπό 130 χρόνια περίπου, ἀνάφερε τήν χαλάρωση τῶν πατροπαράδοτων ἑλληνικῶν δεσμῶν συγγενείας, φιλίας καί ἀλληλεγγύης.
Ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθών ὁδηγεῖ στήν ἡμέρα τῆς Ἀνάστασης ἐπιτρέποντας στούς Ἕλληνες νά ἀνταλλάξουν εὐχές μέ εἰλικρίνεια ὡς ἀληθινά ἀδέλφια, κάτω ἀπό τίς σκιές τῶν προγόνων τοῦ 1821, οἱ ὁποῖοι πίστευαν βαθιά καί ἠγωνίζοντο χωρίς δόλο γιά τήν ἐλευθερία καί τήν ἀνεξαρτησία τους.
Μόνον τότε θά νοιώσουμε τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποία συμβολίζουν καί τά χαρούμενα χρώματα τῶν αὐγῶν τοῦ Πάσχα καί θά φύγει τό σύννεφο τῆς πλήξεως καί τῆς μελαγχολίας πού σκιάζει τίς ψυχές μας.
Τό τελικό μήνυμα πού ἔστελνε ὁ ἐγγονός τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ ἦταν ἐλπιδοφόρο. Ἐξέφραζε τήν πίστη καί τήν βεβαιότητα πώς ὅπως ἀνατέλλει ἡ Ἀνάστασις ἔτσι θά ἀνατείλει καί θά μᾶς ἐμπνεύσει ἡ διδασκαλία τοῦ Θεανθρώπου καί θά εὐτυχήσουμε, καί ἔκλεινε τό κείμενό του μέ τό «ὅθεν, Καλό Πάσχα»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου