Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΟΙ "ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ" ΤΟΥ

  ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝΕ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ 

(ΜΙΑ ΠΙΚΡΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ)

Του Μιχάλη Χαιρετάκη

Έρχεται κάποια στιγμή, σταθμός στη ζωή κάθε ανθρώπου, που κάνει ένα ταμείο, τι έχει κάνει μέχρι τώρα , τι κάνει σήμερα και τι θέλει να κάνει αύριο.

Άλλες φορές αυτό το ταμείο το κάνεις στα 30 , άλλες στα 40, άλλες στα 50. Μετά είναι δύσκολο να το κάνεις, όχι γιατί δε γίνεται, αλλά γιατί μετά το μόνο που έχει σαν αποτέλεσμα είναι να σου δημιουργεί άσκοπα,  συναισθηματική φόρτιση, μιας και βλέπεις τα λάθη σου, αλλά δε σου μένει πολύς χρόνος, όχι για να ζήσεις, αλλά για να τα διορθώσεις.

Ξέρω ότι πολλοί από εσάς , έχουν ακόμα "λίπος" όπως λέει η κυβέρνηση, κάτι να φορολογηθεί. Αλλοι έχουν ακόμα μια δουλειά, έστω και με κουτσουρεμένο μισθό, άλλοι παλεύουν μη πληρώνοντας εισφορές να κρατήσουν το μαγαζί τους όρθιο, άλλοι έχουν ακόμα, ένα σπίτι, ένα εξοχικό, το αυτοκίνητό τους. 

Ζείτε με την ελπίδα μέσα στην σκληρή μνημονιακή πραγματικότητα, ότι δεν μπορεί κάποια πράγματα θα αλλάξουν, δε γίνεται να συνεχίσει αυτή η κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Άλλοι πάλι από εσάς, χτυπήθηκαν νωρίς, έχασαν τα υπάρχοντά τους, τις δουλειές τους, χρωστάνε και αγωνίζονται κάθε μέρα για να έχουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι.

Κάποιοι , πιο αδύναμοι, λόγω αξιοπρέπειας δεν άντεξαν και έδωσαν τέλος στο μαρτύριό τους και τέλος άλλοι είδαν και απόειδαν και εγκατέλειψαν τη χώρα , οικονομικοί πρόσφυγες. Ναι γιατί δεν είναι μετανάστης αυτός που φεύγει από την Ελλάδα για να βρει δουλειά, πρόσφυγας στην ουσία είναι, γιατί 13 χρόνια διεξάγεται ένας κρυφός, ύπουλος πόλεμος.

Δε θα βάλω ούτε διαγράμματα για το που πάει η κατάσταση, ούτε στοιχεία με την ανεργία, για τους μισθούς, για την υγεία, ούτε φωτογραφίες με ανθρώπους εξαθλιωμένους, την κατάσταση τη βιώνετε καθημερινά. Το ξέρω και το ξέρετε πολύ καλά.

Όμως νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να κάνετε ταμείο και να σκεφτείτε ότι μετά από 13 χρόνια μνημονίων και  προσωπικής εξαθλίωσης τι ακριβώς θέλετε. Πώς ακριβώς θέλετε να περάσετε τα επόμενα χρόνια της ζωής σας.

Οι αρρώστιες και τα γηρατειά δεν κάνουν διακρίσεις, έρχονται σε όλους. Και τότε είσαι πλέον ανήμπορος να κάνεις αυτό που έπρεπε να έχεις ήδη κάνει όταν μπορούσες.

Όταν δεν θα σου φτάνει η σύνταξη για να ζήσεις, όταν θα πεθαίνεις περιμένοντας μάταια υπηρεσίες υγείας, όταν θα πρέπει να κλειδώνεσαι μέσα στο σπίτι σου μόλις φτάνει το σούρουπο για να μπορείς να επιβιώσεις με κάποια ασφάλεια, θα είναι πια πολύ αργά.

Έχουμε ζήσει στο dna μας 400 σχεδόν χρόνια σκλαβιάς, ραγιάδες. 

Έχουμε δει γειτονικούς λαούς να ζουν σε απολυταρχικά καθεστώτα δεκαετίες ολόκληρες, γενιές ολόκληρες. Δεν υπάρχει κανένα χρονικό όριο στην καταπίεση και την εξαθλίωση.

 Όσο ζεις και υπομένεις, ο πόνος θα συνεχίζει, δεν έχουν κανένα λόγο να σταματήσουν μια επιχείρηση κερδοφόρα.

Γιατί μπορεί για τους αγαπημένους σου ανθρώπους, να είσαι ο κόσμος όλος, αλλά για αυτούς που παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή σου είσαι μια ασημαντη κουκκίδα, ενας απο τα 10.000.000

Μιχάλης Χαιρετάκης