ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: «ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΑΝΘΡΩΠΩΝ – ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΣΙΠΑΡΙΣΜΑ» (ΕΚΔ. ΝΟΩΝ, 2025)

ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΒΟΣΚΟΤΟΠΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΙΜΝΙΩΝ

Γράφει ο Νίκος Παπουτσόπουλος

«Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση του πολίτη – και στο βάθος τσιπάρισμα» (υπότιτλος: «Ο κόσμος του Τζωρτζ Όργουελ στην Νέα Εποχή της ηλεκτρονικής δικτατορίας»), ο τίτλος του ιδιαίτερα αξιόλογου, νέου βιβλίου του καθηγητή Ποινικού Δικαίου Κωνσταντίνου Βαθιώτη, το οποίο προ ολίγων μόλις ημερών κυκλοφόρησε (εκδόσεις Νοών), και καλύπτει μεγάλο κενό στην σχετική βιβλιογραφία. 

Είναι το μόνο βιβλίο που υπάρχει αυτήν την στιγμή για τον «μοναδικό» Προσωπικό Αριθμό, τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση θέσπισε αιφνιδιαστικά τον Σεπτέμβριο του 2020 στο μεταίχμιο των δύο λοκντάουν και αποτελεί μία από τις πιο ύπουλες απειλές για τον Έλληνα πολίτη.

Όσοι πιθανώς είχαν επιφυλάξεις για τις «αγαθές» (ποιες άραγε;) προθέσεις της κυβέρνησης, καθώς φυλλομετρούν ή διαβάζουν τις σελίδες, επιβεβαιώνουν την «νεοεποχίτικη συνωμοσία» που εξυφαίνουν με ιδιαίτερο θράσος, διασπορά τρόμου και πανικού εναντίον του ελληνικού λαού όλα τα κόμματα του θλιβερού ελληνικού κοινοβουλίου. 

Αψευδή μάρτυρα αυτής της «συνωμοσίας» αποτελεί η σύγκριση των θέσεων που έλαβαν το 2020 οι Έλληνες βουλευτές για τον Προσωπικό Αριθμό με εκείνες που είχαν λάβει πριν από 39 χρόνια για τον πρόγονό του, δηλαδή τον Ενιαίο Κωδικό Αριθμό Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.).

Η ρητορική που είχε χρησιμοποιήσει το 1986 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ήταν πανομοιότυπη με την σημερινή, δηλαδή, όπως ο Ε.Κ.Α.Μ., έτσι και ο Προσωπικός Αριθμός, στοχεύουν, δήθεν, στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, για την διευκόλυνση αλλά και την μεγαλύτερη ασφάλεια του πολίτη.

Ενώ, όμως, σύσσωμη η αντιπολίτευση του 1986 επέσειε τον κίνδυνο του ηλεκτρονικού φακελώματος και της δυστοπικής ατμόσφαιρας που περιέγραφε ο Τζωρτζ Όργουελ στο μυθιστόρημά του «1984», η αντιπολίτευση του 2020 δεν είχε να αντιτάξει σχεδόν τίποτε εναντίον του σχεδίου της αριθμοποίησης του ελληνικού λαού με τον ένα και μοναδικό αριθμό. 

Και αντί την Ελλάδα να την αφορά ο κόσμος του Όργουελ, ο κ. Κυριάκος Πιερρακάκης δήλωσε πως την αφορά μάλλον ο κόσμος του Κάφκα.

Ο Βαθιώτης, ήδη γνωστός στους αναγνώστες των σελίδων της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας», παραθέτει με λεπτομέρειες τα σημαντικότερα αποσπάσματα από τις συζητήσεις που έγιναν στην Βουλή του 1986 αλλά και σε εκείνην του 2020, και ενισχύει καταλυτικά την μνήμη του σημερινού πολίτη, τον οποίο και πάλιν απειλούν νέες πτωχεύσεις και φορολογικές υποχρεώσεις, ενώ πολύ σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσει και την άνευ όρων λήψη του Προσωπικού Αριθμού, αλλά πρωτίστως στέκει μετέωρος προ το διλήμματος «αν θα πρέπει να τον χρησιμοποιεί».

Ο Κ. Βαθιώτης παραθέτει και αντιπροσωπευτικό σημείο από την ομιλία που είχε εκφωνήσει για τον Ε.Κ.Α.Μ. ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αθανάσιος Ξαρχάς, ώστε να κατανοήσει απολύτως ο αναγνώστης το χάσμα που χωρίζει την Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από αυτήν του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία επί υπουργίας του Δημήτρη Παπαστεργίου κατόρθωσε να φέρει εις πέρας όσα δεν είχε επιτύχει ο Μένιος Κουτσόγιωργας (γνωστός και με το ψευδώνυμο «Κουτσογιόργουελ»):

«Ο καθένας από μας γίνεται πια ένας κωδικός αριθμός, που αντιστοιχεί σε μια θυρίδα μέσα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, μια μικρή αποθήκη πληροφοριών, η οποία εμπλουτίζεται, ερήμην μας, με στοιχεία που μας αφορούν, αυτεπάγγελτα και αυτόματα από τις κρατικές υπηρεσίες. 

Έτσι πια είναι πολύ εύκολο στον Μεγάλο Αδελφό, που πολύ προφητικά έχει προβλέψει ο Όργουελ, να μας παρακολουθεί κάθε στιγμή, οπουδήποτε και να βρισκόμαστε. Ποτέ άλλοτε ο Όργουελ δεν δικαιώθηκε τόσο απόλυτα όσο με τούτο το νομοσχέδιο».

Παράλληλα, ο συγγραφέας καταγράφει τα σημαντικότερα ψεύδη που έχουν διατυπωθεί από επίσημα κυβερνητικά χείλη για την δήθεν αθώα φύση του Προσωπικού Αριθμού και της τεχνολογίας στην οποία θα βασίζεται, αποδομώντας τα με επίκληση επιχειρημάτων που αντλεί και από δυσεύρετα άρθρα ή βιβλία, γραμμένα από νομικούς ή διανοούμενους του 20ού αιώνα.

 Δεν είναι τυχαίο ότι κατά της αριθμοποίησης του ανθρώπου είχαν εκφρασθεί λόγου χάριν ο καθηγητής Αστικού Δικαίου Θανάσης Παπαχρίστου, ο Κώστας Τσιρόπουλος, ο Μάριος Πλωρίτης, ο σύμβουλος του ΣτΕ Αναστάσιος Μαρίνος, αλλά και ο δικηγόρος-βουλευτής της ΝΔ Παναγιώτης Φωτέας.

Διαβάζοντας ο αναγνώστης του βιβλίου τα χωρία που αφορούν την έξυπνη πρακτική μαζικής παρακολούθησης των πολιτών της Ρωσίας του 1926 και της Γερμανίας του 1933, δηλαδή την απογραφή του πληθυσμού, συνειδητοποιεί ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πάντοτε ήθελαν να παρακολουθούν τους πολίτες με καμουφλαρισμένο τρόπο.

Ανατριχιαστική επίσης η πληροφορία που εισφέρει ο συγγραφέας για την αριθμοποίηση του λαού του Γ΄ Ράιχ: Κάθε Γερμανός, όπου κι αν πήγαινε, ήταν υποχρεωμένος να ταυτοποιεί τον εαυτό του με έναν δωδεκαψήφιο αναγνωριστικό αριθμό (δωδεκαψήφιος είναι και ο σημερινός Προσωπικός Αριθμός!). 

Έτσι όλοι έφθασαν να ελπίζουν κρυφά σε «έναν βομβαρδισμό των Συμμάχων που θα διέλυε τα συστήματα καταγραφής και μαζί τους ατομικούς φακέλους που στοίχειωναν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων».

Πολύ σημαντική είναι και η υπενθύμιση της απόφασης του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας, που το 1983 είχε κηρύξει ομοφώνως αντισυνταγματικές ορισμένες διατάξεις του νόμου για την απογραφή του γερμανικού πληθυσμού. 

Ειδικότερα, είχε αποφανθεί ότι δεν είναι συμβατή με το δικαίωμα της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης μια έννομη τάξη, όπου οι πολίτες δεν μπορούν πλέον να ξέρουν ποιος, τι, πότε και με ποια αφορμή γνωρίζει γι’ αυτούς. 

Αυτή ακριβώς, όμως, η άγνοια χαρακτηρίζει και τον σημερινό πολίτη, ο οποίος, χρησιμοποιώντας τον Προσωπικό του Αριθμό, μετατρέπεται σε «γυάλινο-γυμνό ανθρωπάκι» που δεν μπορεί να ξέρει ποιοι τον επιτηρούν και τον κατασκοπεύουν διασυνδέοντας τα προσωπικά του δεδομένα.

Ο αναγνώστης θα ανησυχήσει ακόμη περισσότερο, όταν διαβάσει τις κρίσιμες αράδες από ένα ξεχασμένο άρθρο που είχε γράψει στα «Νέα Κείμενα» (1971) ο Έλληνας διπλωμάτης και συγγραφέας Ρόδης Ρούφος (1924-1972):

«Είτε κοιτάξουμε τον τομέα των μέσων μαζικής επικοινωνίας, που η μονοπώληση ή ο έλεγχός τους δίνει σε μια Κυβέρνηση τεράστιες δυνατότητες επηρεασμού του λαού· είτε στραφούμε προς τις ποικίλες, διαρκώς τελειοποιούμενες ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν σε μια σημερινή αστυνομία να παρακολουθεί τη ζωή του κάθε ιδιώτη σε βαθμό πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη Ιστορία· είτε, τέλος, θυμηθούμε τα σύγχρονα όπλα που μόνο επίσημοι στρατοί μπορούν να διαθέτουν – παντού συναντάμε την ίδια εικόνα: οι κυβερνήτες έχουν γίνει ισχυρότεροι και οι πολίτες ασθενέστεροι παρά ποτέ άλλοτε. 

Η τεχνολογία ευνοεί κατά σκανδαλώδη τρόπο, χωρίς ιδεολογικές διακρίσεις, κάθε κατεστημένο».

Συνεπώς, το πιθανότερο είναι ότι ο Προσωπικός Αριθμός αποτελεί μία ακόμη έκφανση της τεχνολογίας, την οποία εντέχνως παρουσιάζουν μεν προπαγανδιστικά ως επωφελή για τον πολίτη, ενώ στην πράξη συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο: Τον έχει απόλυτη ανάγκη το κράτος-Λεβιάθαν, για να μπορεί να διαιωνίζει ακώλυτα την κυριαρχία του επί των μαζανθρώπων.

Ως εκ τούτου, εύστοχα ο συγγραφέας έχει δώσει στο Α΄ Μέρος του βιβλίου του τον χαρακτηριστικό τίτλο «Προσωπικός Αριθμός: Το ελευθεροκτόνο εργαλείο του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας». 

Άλλωστε, ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης είναι γνωστός για την παγίωση του όρου ανάποδος κόσμος, μέσω του οποίου προσπαθεί να διαφωτίσει τον πολίτη για τις κυριολεκτικά εωσφορικές τακτικές που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση, λέγοντας συνήθως άλλα από αυτά που εννοεί.

Έτσι, οι προβαλλόμενοι λόγοι της αριθμοποίησης, προκειμένου να καλύπτουν τις ανάγκες του πολίτη για «γρήγορες, εύκολες και σίγουρες» συναλλαγές με το Δημόσιο, αποτελούν φθηνές δικαιολογίες που αποκρύπτουν τους πραγματικούς σκοπούς επιβολής του Προσωπικού Αριθμού: το ηλεκτρονικό φακέλωμα, το ψηφιακό βιοπορτραίτο, την συνεχή επιτήρηση και τελικώς την οργανική σύνδεση του πολίτη με το διαδίκτυο. 

Ο τελευταίος σκοπός είναι και ο χειρότερος, αφού οδηγεί στο διαβόητο τσιπάρισμα του ανθρώπου, το οποίο μπορεί να μας φέρει ακόμη πιο κοντά στον εφιάλτη του 13ου Κεφαλαίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη: Χωρίς τον τσιπαρισμένο, εσωτερικά χαραγμένο Προσωπικό Αριθμό κανείς δεν θα μπορεί να πουλά και να αγοράζει.

Ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης επισημαίνει ότι ο συγκεκριμένος, τεχνολογικός σχεδιασμός της κυβέρνησης, που θα μετατρέψει τον άνθρωπο σε εν μέρει ζωοποιημένο και εν μέρει πραγμοποιημένο τρόφιμο ενός ψηφιακού στρατοπέδου συγκεντρώσεως με αόρατα κάγκελα, αποτελεί διακαή πόθο μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, που ευλόγως πιθανολογείται ότι είναι ταυτόσημη με την Παγκόσμια Δικτατορία του μισάνθρωπου Αντιχρίστου.

Και μόνο «συνωμοσιολογικός» δεν χαρακτηρίζεται ο ισχυρισμός του συγγραφέως περί δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, αφού πλήθος Ελλήνων και ξένων πολιτικών έχουν κατ’ επανάληψιν ταχθεί υπέρ αυτής της «ανάγκης», με δηλώσεις πως τα παγκόσμια προβλήματα απαιτούν παγκόσμιες λύσεις.

Με την επιστημονική πληρότητα του Βαθιώτη και την συνδυαστική χρήση πολλαπλών βιβλιογραφικών πηγών, το βιβλίο του λειτουργεί ως προστατευτική ασπίδα εναντίον της χυδαίας και απαξιωτικής κατασπίλωσης εκείνων που θα αρνηθούν τον Προσωπικό Αριθμό, και τους οποίους οι οπαδοί της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ή της Νέας Εποχής, αυτής του «απαταιώνος») θα στιγματίσουν ως «θρησκόληπτους», «συνωμοσιολόγους» και, ασφαλώς, «ψεκασμένους».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 27.6.2025, σελ. 57.

ΠΗΓΗ