Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΝ 21Ο (ΑΠΑΤ)ΑΙΩΝΑ
ΒΙΝΤΕΟ
Στις 29 Μαρτίου 2025, στο ξενοδοχείο Φιλοκαλία Ιωαννίνων εκφώνησα ομιλία με θέμα «Η ελληνική μεταδημοκρατία στον 21ο (απατ)αιώνα».
Προσπάθησα να εξηγήσω γιατί ο υποδυόμενος τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Κυριάκος Μητσοτάκης (όπισθεν του οποίου κρύβεται ο αόρατος αριστεροπασόκος πρωθυπουργός Γιάννης Βλαστάρης) συμπεριφέρεται ως τύραννος, ο οποίος μοιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, με κληρονομικό ηγέτη που έχει την νοοτροπία του ιδιοκτήτη και, στην χειρότερη περίπτωση, με έναν αυταρχικό δικτάτορα, που, για να καταστείλει την δίκαιη οργή των υπηκόων του, δεν αποκλείεται, αργά ή γρήγορα, να κάνει χρήση εκτεταμένης βίας.
Οι αυταρχισμοί αρκούνται στην πολιτική ακινητοποίηση των αντιφρονούντων, ενώ οι ολοκληρωτισμοί αξιώνουν την ενεργό στράτευση των πάντων κάτω από τη σημαία τους.
Κυρίαρχο σύνθημα των αυταρχισμών, που ενδιαφέρονται να κρατηθούν επ’ αόριστον στην εξουσία και κανείς να μην αποκλίνει από τις κατευθυντήριες γραμμές της καθεστωτικής ατζέντας, είναι το εξής:
«Όσο δεν είστε εναντίον μας, δεν μας ενδιαφέρει».
Αντιθέτως, κυρίαρχο σύνθημα των ολοκληρωτισμών, που θέλουν να ελέγχουν επ’ αόριστον το μυαλό των υπηκόων, είναι το ακόλουθο:
«Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» (εδώ ανήκει και το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ).
Στους αυταρχισμούς υπάρχει μεγαλύτερη πνευματική ελευθερία απ’ ό,τι στους ολοκληρωτισμούς, που επιδιώκουν την τέλεια πνευματική συμμόρφωση των πολιτών. Το δόγμα των αυταρχικών κοινωνιών είναι το εξής:
Όσο ο καβαλάρης κάθεται σταθερά στην σέλα του, δεκάρα δεν δίνει για τις προτιμήσεις του αλόγου!
Σε ό,τι αφορά την προπαγάνδα μιας δικτατορίας, επισημάνθηκε ότι μπορεί κανείς να συναντήσει όλων των λογιών τα επιχειρήματα, ακόμα κι αν αντιφάσκουν μεταξύ τους. Μπορεί, δηλαδή, μια δικτατορία, ταυτοχρόνως:
(α) να υβρίζει την δημοκρατία
(β) να ισχυρίζεται ότι είναι η ίδια δημοκρατία και
(γ) να υπόσχεται ότι θα γίνει δημοκρατία.
Κάποιες δικτατορίες ισχυρίζονται ότι είναι κιόλας δημοκρατίες, χρησιμοποιώντας ένα προσδιοριστικό επίθετο που προορισμό του έχει να εκμηδενίσει το περιεχόμενο του ουσιαστικού «δημοκρατία».
Ο Βρετανός πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός Σάμιουελ Φίνερ (S. E. Finer) κάνει λόγο για την «καθοδηγούμενη» δημοκρατία της Ινδονησίας, την «εκλεκτική» της Παραγουάης, αλλά και την «νέα» δημοκρατία του Αγίου Δομήνικου.
Άρα, ο τίτλος τον οποίο επέλεξε ο αποκαλούμενος «Εθνάρχης» (sic) Κωνσταντίνος Καραμανλής για το κόμμα εκείνο που μεταπολιτευτικά θα διαδεχόταν την ΕΡΕ, φαίνεται ότι αποσκοπούσε στην συγκάλυψη μιας ζοφερής αλήθειας:
Η «Νέα» Δημοκρατία του (με το νεοεποχίτικο-μασονικό έμβλημα του αναμμένου πυρσού, το οποίο, εν τω μεταξύ, εκμοντερνίσθηκε αποτελούμενο από επτά τρίγωνα) επρόκειτο να δράσει ως καμουφλαρισμένη δικτατορία!
Εν συνεχεία, η προσοχή των ακροατών επικεντρώθηκε σε μια θεμελιώδη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους ολοκληρωτισμούς του χθες και τους ολοκληρωτισμούς του σήμερα:
Οι πρώτοι ήταν κρανοφόροι, ένοπλοι, αρβηλοφόροι, άρα ορατοί, ευκόλως ταυτοποιήσιμοι. Αντιθέτως, οι σημερινοί είναι ύπουλοι: Επωφελούνται από την εθελοδουλία που επιτρέπουν οι διασυνδεδεμένες συσκευές, με πρώτο το κινητό τηλέφωνο. Η πραγματική εξουσία, όπως και οι μηχανισμοί της, παραμένουν αόρατοι.
Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στην διαπίστωση ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ΄90, και με ιδιαίτερη έμφαση από τις πρώτες δεκαετίες του 21ου (απατ)αιώνα, πλάσθηκε ο όρος «μεταδημοκρατία», προκειμένου να περιγραφεί το φαινόμενο του εκφυλισμού της δημοκρατίας σε ένα κουφάρι, σε ένα κέλυφος άνευ περιεχομένου, στο οποίο οι πανούργοι προπαγανδιστές φορούν, για εξωραϊστικούς-παραπλανητικούς λόγους, την δημοκρατική μάσκα.
Ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της μεταδημοκρατίας (ή της ψευτοδημοκρατίας ή της κοινοβουλευτικής δικτατορίας ή της κρυπτοδικτατορίας ή της τυπικής δημοκρατίας κ.λπ.) είναι ότι οι μεν πολιτικοί ανταποκρίνονται κυρίως στα αιτήματα μια χούφτας μεγαλοεπιχειρηματιών, οι δε πολίτες εκφυλίζονται σε μέλη μιας δημοκρατίας του ακροατηρίου ή των ζόμπι, που αδιαφορούν για την πολιτική (εξ ου και τα υψηλά ποσοστά αποχής).
Ο κανόνας είναι:
Για να ανατραπεί ή να υποσκαφθεί η δημοκρατία πρέπει οι πολίτες να παραμείνουν απλοί παρατηρητές, αφού κανένα πραξικόπημα (γνήσιο ή υβριδικό) δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στον λαϊκό ξεσηκωμό.
Τέλος, έγινε αναφορά και στο σύνηθες φαινόμενο ενός de facto μονοκομματικού κράτους, που ελέγχει τους κρατικούς θεσμούς και την περιορισμένη ελευθερία της οργάνωσης και του λόγου, αλλά επιτρέπει να υπάρχει μια εικονική αντιπολίτευση, εφόσον δεν απειλεί το κυβερνών κόμμα (ήπια δικτατορία).
Η ομιλία ολοκληρώθηκε με την στηλίτευση του Προσωπικού Αριθμού, την σύγκριση ανάμεσα στην υγειονομική και την ηλεκτρονική δικτατορία και τον ισχυρισμό ότι:
Στο εγγύς μέλλον μπορεί να έχουμε κατακλυσθεί από ζωανθρώπους, που εκ γενετής θα αριθμοποιούνται, θα εμβολιάζονται και θα τσιπάρονται.
Άραγε, υπάρχουν πολλοί ακόμα που, μετά την συγκεκριμένη ομιλία, εξακολουθούν να μην μπορούν να αντιληφθούν ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μας έχει καθίσει στο σβέρκο από το 2019, είναι ένα κράμα αυταρχισμού, δικτατορίας και ολοκληρωτισμού και γι’ αυτό δικαίως της έχουμε κολλήσει το παρατσούκλι ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ;
Κάθε άρθρο ή ομιλία που δημοσιεύεται σε αυτό το ιστολόγιο είναι προϊόν μεγάλου πνευματικού κόπου και πολύπλευρης, ατομικής έρευνας τόσο του διαχειριστή του όσο και των λοιπών συγγραφέων.
Η βιωσιμότητα του ιστολογίου εξαρτάται από την ελάχιστη οικονομική στήριξη των αναγνωστών, η οποία ανέρχεται μόλις σε 5 € μηνιαίως ή 50 € ετησίως.
Ευχαριστώ θερμά για την αλληλεγγύη σας!
Λεπτομέρειες σχετικά με την συνδρομή υπάρχουν στον ακόλουθο σύνδεσμο:
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ:
1. Διαμαντόπουλος Θανάσης, Εισαγωγή στην πολιτική, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, 1993
2. Κακλαμάνης Γεράσιμος, Η Ελλάς ως κράτος δικαίου, εκδόσεις του εικοστού πρώτου, Αθήνα 1990.
3. Ονφρέ Μισέλ, Βιώνουμε ήδη έναν νέο ολοκληρωτισμό;, εις: Καραμπελιά (επιμ. έκδ.), WOKE, Η καθολική αποδόμηση: έθνος - φύλο - φυλή, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2023, σελ. 37 επ.
4. Ρούφος Ρόδης, Οι περιφρονητές του πλήθους, εις: Νέα Κείμενα, Χειμώνας 1972, εκδ. Κέδρος, Δεύτερη έκδοση, σελ. 278 επ.
5. Ρούφος Ρόδης, Η Ελλάδα κάτω από στρατιωτικό ζυγό, επιμ. έκδ.: Γ. Γιαννόπουλος/ R. Clogg, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1976, σελ. 232 επ..
6. Applebaum Anne, Το λυκόφως της δημοκρατίας. Η σαγήνη του απολυταρχισμού, μτφ.: Μ. Αστερίου, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2022
7. Crouch Colin, Μεταδημοκρατία, μτφ.: Αλ. Κιουπκιολής, εκδ. Εκκρεμές, Αθήνα 2006.
8. Finer Samuel, The Man on Horseback. The Role of the Military in Politics, 1962.
9. Huxley Aldous, Επιστροφή στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, μτφ.: Στ. Παϊπέτης, εκδ. Μέδουσα, Αθήνα 2014.
10. Runciman David, Έτσι τελειώνει η δημοκρατία;, μτφ.: Π. Γεωργίου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου