ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΕΛΕΓΞΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΘΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ!

 ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΜΕ ΞΕΣΧΙΣΜΕΝΟ ΡΑΣΟ, ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΘΥΜΙΑΜΑ

Το πιό μεγάλο, το πιό αληθινό δώρο των φυλακισμένων Ιερέων προς τους συγκρατούμενούς τους ήταν η Θεία Λειτουργία που τελούσαν.

«… Από καιρού σε καιρό οι δεσμοφύλακες άφηναν τους φυλακισμένους να εκκλησιάζονται.

Κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή, στο προαύλιο των φυλακών η μέσα σε ένα μεγάλο θάλαμο εγίνετο η λειτουργία από τον πιό ηλικιωμένο παπά, με συλλειτουργούς τους άλλους φυλακισμένους ιερωμένους. Δεν υπήρχε ιερό, δεν υπήρχαν άμφια, δεν υπήρχαν κεράκια και δισκοπότηρα για τα άγια των αγίων.

Υπήρχε όμως μια βαθειά, απαράμιλλη πίστις, που έκανε το περίεργο εκείνο εκκλησίασμα πιό ευλαβικό, πιό συγκινημένο, πιό βαθειά παραδομένο στην παραμυθητική επίδραση της Θρησκείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε λειτουργία ετελείωνε με το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια» που το έψαλλαν όλοι μαζί»…

Στις 13/7/1943, στις φυλακές Καλλιθέας, έγινε νυκτερινή κατανυκτική Δέηση για τέσσερους ηρωικούς Παριανούς αγωνιστές, που καταδικάστηκαν από Ιταλικό στρατοδικείο σε θάνατο και την επομένη επρόκειτο να μεταφερθούν, ως μελλοθάνατοι, στις φυλακές Αβέρωφ.

«Ο βασανισμένος Παριανός Ηγούμενος -πρόκειται για τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Φιλόθεον Ζερβάκον- της Ιεράς Μονής Παναγίας της Λογγοβάρδας, που είχε καταδικασθεί και αυτός το ίδιο πρωί σε αρκετά χρόνια φυλάκιση, ετελετούργησε με ξεσχισμένο ράσο.

Χωρίς άμφια, χωρίς αναλόγια, χωρίς θυμίαμα έγινε η λειτουργία. Αλλά είναι ζήτημα, αν από την εποχή των πρώτων χριστιανικών λειτουργιών στις κατακόμβες της Ρώμης η της Μήλου… εκκλησίασμα άλλο ευρέθηκε τόσο κοντά προς το αληθινό πνεύμα και την ανώτερη έννοια της Θρησκείας του Θεανθρώπου.

Χαμηλόφωνα, προσεκτικά, ο σεβάσμιος και καλοκάγαθος Ηγούμενος, απήγγελε τις δεήσεις και χαμηλόφωνα επίσης, για να μην ακούσουν τυχόν οι Ιταλοί δεσμοφύλακες απ” έξω, ο πανύψηλος νεαρός καλόγερος από το ίδιο Μοναστήρι έψελνε.

Μπροστά, όρθιοι απέναντί των οι τέσσερις καταδικασμένοι σε θάνατο και γύρω των όσοι άλλοι φυλακισμένοι χωρούσαν μέσα στο θάλαμο, βαθειά συγκινημένοι, ανέπεμπαν με όλη των την ψυχή την προσευχή των προς τον Θεόν και την Θεοτόκον, να κάνουν το θαύμα των και να σώσουν τους αγαπημένους συναδέλφους.

Κι όταν ετελείωσε η μυσταγωγία, οι τέσσερις μελλοθάνατοι, αυθόρμητα και σαν να είχαν συμφωνήσει από πρίν, έψαλαν το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια», σαν μια τελευταία εκδήλωση της αφοσιώσεώς των στην πατρίδα και της πεποιθήσεώς των ότι επλησίαζε η νίκη, για την οποία εκείνη τη στιγμή οι ίδιοι προσέφεραν την ζωήν των…

Κι η Παναγία έκανε το Θαύμα της: Λίγες μέρες αργότερα έπεφτε ο Μουσσολίνι και μέσα στην γενική Ιταλική σύγχυση που επηκολούθησε, η θανατική καταδίκη των τεσσάρων Παριανών δεν εξετελέσθη».

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΗΛΙΑΣ  ΣΚΟΥΝΤΡΙΑΝΟΣ