ΠΑΛΑΙΟ ΑΛΛΑ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΟΛΟ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΘΑ ΕΓΕΡΘΕΙ,
ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΑ «ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝ»
ΚΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ
ΘΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ,
ΑΠΟ «ΙΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ»

Σας διαβάζουμε «βιβλίο ανοιχτό». Το σχέδιο του Θεού περνάει μέσα από το δικό σας σχέδιο, γι’ αυτό είστε ανίκανοι να αντιδράσετε. Εκτός … κι αν μετανοήσετε!!!

Για δες καιρόν που διάλεξε να’ ρθει ο Βενιζέλος

τώρα που όπου να ναι, έρχεται το τέλος.

Νόμιζε πως θα έρθει, κοντά στην εξουσία

όμως τώρα πια δεν έχει, καμία σημασία.

Διότι είναι άδικο να λεν οι ξένοι, άξιον τον Βαγγέλη

ενώ τον δυστυχή τον Έλληνα, απρόκοπον και τεμπέλη.

Αυτοί οι ξένοι κόπτονται, τάχα, να μας βοηθήσουν

σύντομα όμως όλοι τους, θα μας εγκαταλείψουν.

Και έτσι θα φανερωθούν αυτοί, οι μεγάλοι πατριώτες

που τελικά θα αποδειχθούν δειλοί, άβουλοι και προδότες.

Τότε οι Έλληνες θα φοβηθούν, θα αφήσουν τις πλατείες

και ομοθυμαδόν θα τρέξουνε, ξανά, στις εκκλησίες.

Μονάχα η Θεοτόκος δύναται, την Ελλάδα να την σώσει

τώρα που εχθροί και φίλοι, σ’ αυτήν, το ανάθεμα έχουν δώσει.

Φοβερός σεισμός που έρχεται, κοντά σε γη ευλογημένη

και έτσι θα ανάψει η φωτιά, σε όλη την οικουμένη.

Όλο το Ισλάμ θα εγερθεί, θα αφήσει τα «κατ’ οίκον»

και σφόδρα στο Ισραήλ θα επιτεθεί, από «ιερό καθήκον».

Ύπουλα και δόλια, ο Ισμαήλ, θα σας πιάσει απ’ το μαλλί

μάταιος κόπος όμως, η Άρκτος εξεκίνησε, αλί και τρις αλί.

Κουράγιο ωρε Έλληνες, η μπόρα μη σας σκιάζει

για λίγο μόνο θα ναι, γιατί ο κόσμος σας αλλάζει.

Το ανάθεμα έχει αυτός, ο κασιδιάρης*, συνάμα και τυφλός*

όπως γι’ αυτόν τα είπε ο Άγιος, ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

Και σύγχρονοί σας Γέροντες, σας είχαν προειδοποιήσει

για την μεγάλη λαίλαπα, που έρχεται, να σας παραπλανήσει.

Εσείς όμως δεν προσέξατε, ούτε εξετάσατε καμία πραγματεία

μόνον τις «πονηρές φωνές» ακούσατε, πηγαίνοντας πλατεία.

Έμεινε μόνο η «αγανάκτηση», σε σας τους φουκαράδες

ενώ άλλοι, κρυφά και μουλωχτά, εγέμισαν παράδες.

Τον ύπουλο τον Ισμαήλ, ξεσκίζει η Άρκτος με μανία

και έτσι αυτός θα πληρωθεί, για την μεγάλη αλαζονεία.

Ο Ισμαήλ από πολλούς αγρίως θα δαρθεί, μ’ όλους θα συμμαχήσει

και ως σύνηθες γι’ αυτόν, στο τέλος, τους πάντες θα πουλήσει.

Ο Βενιζέλος ο παλιός, ο Ελευθέριος, ήταν εις όλα άξιος

αλλά και ο νέος, ο Ευάγγελος, είναι σ’ αυτόν αντάξιος.

Και των δυό μαζί των Βενιζέλων όμως, δεν αρκεί η αξιοσύνη

μα του Αρχηγού το πρόσταγμα, για ν’ αναστηθεί η ρωμιοσύνη.

Μέσα από την κοινωνία έρχονται, ανατροπές μεγάλες

τόσες πολλές στην χώρα, δεν έχουν υπάρξει άλλες.

Αλλοίμονο εις τους αστούς, σε σκύλους και γατιά

χωρίς αντίκρισμα είναι πλέον, όλα τα χαρτιά.

Λίγο πριν της ρωμιοσύνης, η νέα μέρα να χαράξει

η οργή, η φτώχεια και ο λιμός, όλα θα τ’ αλλάξει.

Βρυχάται η Άρκτος με θυμό, πάνω στου Ισμαήλ το σώμα

που τον στρατό του όλο έθαψε, κάτω από το χώμα.

Με μιάς αρπάζει την Συρία, ορμάει και μέσα στην Περσία

τίποτα δεν την σταματά, έως την Αίγυπτο φτάνει η Ρωσία.

Ο «τσάρος» και ο «καλόγερος», που εγέρθησαν ξανά

την μανιασμένη Άρκτο οδηγούν, να πιάσει όλα τα στενά.

Έτσι επιάστηκαν στον «ύπνο», της Δύσεως οι οίκοι

και τώρα όλοι μαζί λυσσομανούν, οι θηριώδεις λύκοι.

Μέσα σ’ αυτόν τον ρυμαγδό, οι κουζουλοί, ευκαιρία βρήκανε

και από την Ελλάδα να ξεριζώσουν, την «ψυχή» βαλθήκανε.

Κανέναν μην φοβάστε Έλληνες, τον λόγο έχει τώρα ο Αρχηγός

της ανομίας ο σκληρός τιμωρός, της δικαιοσύνης ο μέγας χορηγός.

Άδικο δεν είχε ο λαός που με ορμή εφώναξε, πως «δεν πάει άλλο»

ούτε εκείνοι που έκριναν σοφό να κρύψουν του Γέροντα το «σινιάλο».

Μεγαλύτερη είναι τώρα η δοκιμασία του λαού, που τότε θα ξυπνήσει

και τον απ’ όλους διωγμένο και περιφρονημένο, πάλι θ’ αναζητήσει.

Εκείνος όμως είναι ο «πρόδρομος», του νέου «εκλεκτού» ηγέτη

που την ρωμιοσύνη όλη θα αναστήσει, σε ολίγα μόνον έτη.

Μεγάλοι Άγιοι και παλαιοί σεβάσμιοι, μίλησαν για τον ερχομό του

πολλά σας έκαναν γι’ αυτόν γνωστά, έως και τ’ όνομα το μικρό του.

Η ρύς γαμψή, μικρός και ευηδής, μέσος και πολιός

έτσι ακριβώς τον περιέγραψε, ο Λέων ο σοφός.

Όλοι μαζί μαζεύονται οι λύκοι σε αγέλη, την Άρκτο την κυκλώνουν

και ομοθυμαδόν με λύσσα εφορμούν, πολύ βαριά αυτήν πληγώνουν.

Μεγάλος ο χαλασμός εις την Ανατολή, την μικρά και την εγγύς

ποτάμι είναι το αίμα και στην μέση, εκεί ο φόνος ο πολύς.

Αλλά και στον βορρά, από μεγάλα κράτη, μόνο η στάχτη μένει

προπομπός είναι αυτό για άλλους, για το τι τους περιμένει.

Από το κακό αυτό, της δύσεως οι λύκοι, δεν θα μεταμεληθούν

αλλά από την ζάλη του πολέμου, τελείως θα εξαχρειωθούν.

Οι προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, εισακούονται οι δεήσεις, φεύγει ο λιμός

για την απιστία των αμετανοήτων όμως, θα παραμείνει ο λοιμός.

Η πιο μεγάλη δοκιμασία τώρα πέρασε, μαζί και η μεγάλη ασωτία

δάκρυα ευγνωμοσύνης η Ελλάς οφείλει, για της Παναγιάς την μεσιτεία.

Μόνο τούτη δω τη χώρα, Εκείνη έσωσε, από το χάος το απέραντο

όλοι με λυγμούς για την Μητέρα ψάλουσιν, το Ρόδο το Αμάραντο.

Αφήνει η Άρκτος απ’ τα νύχια της, της Αιγύπτου τα στενά

και γύρω από την Πόλη αγκιστρώνεται, έτοιμη για πόλεμο ξανά.

Όλοι εκεί θα μαζωχτούν από τον Αρχηγό, μέσω «ήλιου» θα χτυπηθούν

θα χάσουν «φωνή» και «φώς», ακόμα και τον νού και θα εξοντωθούν.

Τότε είναι που σ’ όλους θα φανερωθεί, η αλήθεια τούτης της γραφής

και από την «όψη» του Αρχηγού, θα προσκυνήσουν όλοι καταγής.

Από την «ηλιακή βροχή»* μόνο στην Ελλάδα ο λαός, δεν θα πανικοβληθεί

γιατί εγκαίρως και σαφώς, από την γραφή αυτή, θα έχει ειδοποιηθεί.

Κάντε κουράγιο Έλληνες και θα περάσει η μπόρα

στην Πόλη όλοι θ’ ανταμώσουμε, είναι κοντά η ώρα.

* Μην ανησυχείτε γιατί αυτή θα είναι η τελευταία δοκιμασία

Για τα «πρώτα» να μεριμνείτε γιατί το λάδι στο καντήλι έχει σχεδόν τελειώσει.

Σταματά για λίγο το κακό, εις μάτην ο κόσμος ειρήνη αναμένει

πιο θυμωμένη και επιθετική η Άρκτος, τώρα που είναι λαβωμένη.

Αλλά και της δύσεως οι λύκοι, δείχνουν τα δόντια τους ξανά

πιο άγριοι και πεινασμένοι τώρα, για του Βοσπόρου τα στενά.

Στη δύση ο κόσμος διαισθάνεται, του κακού την παντοκρατορία

και ευθύς αρνείται την συμμετοχή, στην νέα σταυροφορία.

Οι ηγεσίες με φοβέρες και διατάγματα, ωσάν να βάζουν φόρους

με τέτοιον μόνο τρόπο θα συλλέξουν, τους νέους σταυροφόρους.

Υπάρχουν ανάμεσα σας εργάτες δόλιοι, των εχιδνών γεννήματα

κόντρα έκαναν αυτοί σε όλα, του πονηρού τ’ αθύρματα.

Παρέσυραν και τους αγαθούς, εκείνους με το όνομα της αληθείας

που ατυχώς κατάντησαν φωλιά φιδιών, και μεγάλης αλητείας.

Αυτοί είναι οι λύκοι, οι ενδεδυμένοι με αμνού προβιά

πρώτοι αυτοί θα παταχθούν, απ’ τον «μαρμαρωμένο βασιλιά».

Όπως έπραξαν οι Φαρισαίοι, που είχαν μάτια χωρίς να βλέπουν

έτσι κι’ αυτοί τον εκλεκτό θα αρνηθούν, γιατί σ’ άλλον θα προσβλέπουν.

Από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια, που έχουν στην ψυχή τους

«μελλοντικής αποστασίας» σπόρο θα εκθρέψουν, μέσα στην αυλή τους.

Πληθαίνουν τώρα και οι κράζοντες, «Έλληνες ανανήψατε»

διότι τώρα πλέον άπαντες, «τον ηλειμμένον οίδατε».

Σας προειδοποιεί, σ’ εσάς μιλά με αυτά τα λόγια τα γραπτά

κανένας όμως δεν μπορεί να δεί, που ζεί και που πατά.

Άγνωστος, κρυφός και αφανής, έτσι αυτός θα παραμείνει

έως την ώρα που από την φωτιά, τίποτα δεν θα απομείνει.

Όλοι μαζί οι νέοι σταυροφόροι, τρέχουν για να προλάβουν

από της Πόλης τα στενά, την Άρκτο να την βγάλουν.

Τότε του εκλεκτού ο πρόδρομος, του κόσμου τα ηνία θα αναλάβει

και ως της ειρήνης οπαδός, θα σπεύσει το κακό να το προλάβει.

Αυτή θα είναι η ώρα του Αρχηγού, κανέναν ατιμώρητο δεν θα αφήσει

Θείας Δικαιοσύνης έργο θα είναι αυτό, που το νού τους θα τον σβήσει.

Τρία μερόνυκτα θα βαστάξει η «σιωπή», πολύ μεγάλη θα είναι η σφαγή

των σταυροφόρων οι γόνοι έτσι θα τιμωρηθούν, για της Πόλεως την αρπαγή.

Άστρο πορφυρό ωσάν κόκκινος σταυρός, μέσα στο ουράνιο το νέφος

έτσι θα φανερωθεί η Θεϊκή σφραγίδα, όπως όταν ήρθε και το Θείο Βρέφος.

Όμοιο άστρο αλλά νοητό, θα φανεί γεμάτο από θησαυρούς

επί έτη φανερό, κρυφό όμως και αμόλυντο αφέθηκε από μιαρούς.

Του νοητού του άστρου οι θησαυροί, είναι όλοι για την πατρίδα

μήπως τυχόν και γεννηθεί ξανά, στον Έλληνα η ελπίδα.

Του Αρχηγού επέμβαση ήταν και τα λάθη, που έκαναν οι συνωμότες

από την υπερηφάνεια του «τυφλού» στραβώθηκαν, οι άθλιοι προδότες.

Σίγησαν πια και τα φερέφωνα, της αμαρτίας και της αδικίας

από τα ίδια τους τα λόγια πνίγηκαν, του φανατισμού και της κακίας.

Έτσι θα φουντώσει η λαϊκή οργή, βίαια και άγρια θα ξεσπάσει

πολλών το αίμα θα χυθεί, από τον θυμό ο λαός, το μέτρο θα το χάσει.

Αυτό θα είναι και το τέλος, μέσα στις φλόγες της άναρχης φωτιάς

αναπάντεχα θα καεί μαζί και η Ευρώπη, αλί στα παιδιά της ξενιτιάς.

Έσχατη προειδοποίηση, μαζέψτε όλοι τρόφιμα και αφήστε τα λεφτά

σας το έχω πει και άλλοτε, δίχως αντίκρισμα θα είναι πια αυτά.

Η τροφή μονάχα δεν αρκεί, μα με Σταυρό και Αγιασμό

όλοι στην Παναγία κάντε προσευχή, αλλιώς δεν έχετε σωσμό.

Τούτη είναι η τελευταία μου γραφή, δεν θα μιλήσω πάλι

δεν το μπορώ έτσι όπως τηρώ, του Έλληνα το χάλι.

Άλλη έγνοια έχω τώρα, όχι για να γράψω

μα του εχθρού τις κεφαλές, να βρω και να τις κάψω.

Από τον «εκλεκτό» ηγέτη, ζητώ μονάχα ένα

μέσα στο καράβι για την Πόλη, να πάρει και εμένα.

Και εάν είναι θέλημα Κυρίου, ξανά ένα Σταυρό να βάλω

στην μεγάλη μας την εκκλησιά, στον τρούλο της επάνω.

Αγαλλιάστε διότι σύντομα όλοι θα δείτε ότι, επέρασεν πια η μπόρα

την Αγιά Σοφιά ξανά θα λειτουργήσουμε, ΕΦΤΑΣΕΝ Η ΩΡΑ.

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο Η.Σ.