Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ   ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗΣ    ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ ΠΟΥ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ

   Κοινοποιεί ο Ηλίας Σκουντριάνος

 Κάθε υπέρμετρη επίσκεψη της Χάριτος, όταν γίνεται σε αυτούς που αγωνίζονται  συστηματικά, είναι σαν ένα βραβείο, μια προαγωγή που αυξάνει αισθητά την πίστη της θεωρίας, κατά τους Πατέρες.  Αυτό για τους αρχάριους αποτελεί σημάδι σκληρότερης πάλης, ενώ για τους προχωρημένους ενίσχυση φωτισμού.   

Ανέφερα τη λέξη «συστηματικά» και ερμηνεύω με φόβο την κλιμάκωσή της με συντομία. Η Χάρις του Θεού δίνει σε όλους τους πιστούς που ζουν κατά συνείδηση αντιλήψεις, επισκέψεις, παρακλήσεις και παρηγορίες. 

Δίνει στον καθένα ανάλογα ό,τι χρειάζεται για να στηριχθεί, ή να παρηγορηθεί. Αυτά τα δώρα είναι έκτακτα, δεν επαναλαμβάνονται ούτε συνεχίζονται, και ανήκουν στη γενική περιεκτική πρόνοια του Θεού, με την οποία συντηρεί τα δημιουργήματά Του.

          Αλλά στους βεβαιόπιστους, που για την αγάπη του Θεού και τη σταθερή πίστη τους προς Αυτόν αρνήθηκαν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τη φύση, και επαγρυπνούν με λεπτομέρεια για την ακριβή τήρηση των εντολών Του, η θεία πρόνοια δεν παρουσιάζεται περιστασιακά, ή αόριστα για να τους παρηγορήσει, ή να τους σώσει από κάποια περίσταση. 

Αυτούς τους παρακολουθεί συστηματικά με μητρική κηδεμονία και ενεργεί με διάφορους τρόπους. Τους φανερώνει αισθητά, με υπερφυσικές επεμβάσεις, άγνωστα και κρυμμένα μυστήρια, τους δόλους και τους τρόπους των δαιμόνων, τα μυστήρια της φύσεως και της βασιλείας Του. 

Τους θεραπεύει από ασθένειες, τους μεταφέρει ακαριαία σε μακρινές αποστάσεις, τους δείχνει διάφορά από τα παρελθόντα και κυρίως τα μέλλοντα και το περισσότερο, κατεργάζεται την πνευματική προκοπή τους.

 Σε όσους προσκαλεί η Χάρις γεννά μέσα τους ζήλο, θέρμη και ευλάβεια. Τους δυναμώνει στην περιεκτική φιλοπονία και τους ερμηνεύει με λεπτομέρεια την τήρηση και το νόημα των θείων εντολών, που είναι η υπακοή στο θείο θέλημα.

          Όταν πετύχουν αυτά με τη βοήθειά Της, τους ανεβάζει από την παρά φύση ζωή της αμαρτίας που ζούσαν, στην κατά φύση, όπου παύουν να απιστούν, να απειθούν και να αμαρτάνουν. Τότε τους δίνει δύναμη και βοήθεια να κλαίνε και να πενθούν για το ένοχο παρελθόν. 

Τους χαρίζει για τη σωστή μετάνοιά τους την άφεση αυτών που έπραξαν και τους προάγει στο θείο φωτισμό, αφού τους καθάρισε κατά τη διάρκεια του αγώνα που προηγήθηκε. Η θεία Χάρις τους συνέχει και τους διαπαιδαγωγεί με κατάλληλο τρόπο. 

Έτσι αυτοί φωτίζονται και φτάνουν στο στάδιο του αγιασμού και στην αληθινή ταπεινοφροσύνη, αποδίδοντας τα πάντα στο Θεό και στην Παναγαθότητα Αυτού, που συγκαταβαίνει να καλεί τα «μη όντα ως όντα» (Α’Κορ. 1, 28) και να σώζει τον άνθρωπο δωρεάν.

ΠΗΓΗ:  

«Η ΔΕΚΑΦΩΝΟΣ ΣΑΛΠΙΓΞ» (σελ. 83-84)