ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: «ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ, ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΙΣΤΟΣ;»

«Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ»

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

«Η απιστία είναι ένα είδος φρενοπάθειας. Πρόκειται για βασανιστικό πάθος της ψυχής που δύσκολα θεραπεύεται. Η απιστία ως πάθος, καταπιέζει φρικτά αυτόν τον οποίο έχει κυριεύσει. Γίνεται δε σε αυτόν αιτία πολλών παθημάτων, ώστε να καθίσταται επιβλαβής για τον εαυτό του και για τους γύρω του.

Η απιστία κατ’ αρχήν αρνείται το Θεό. Αρνείται στην κτίση το θείο Δημιουργό της. Αρνείται την πρόνοια, τη σοφία και την αγαθότητά Του καθώς και όλες τις θείες ιδιότητες

Η απιστία διδάσκει στους οπαδούς της το ψέμα και αναπτύσσει ψευδείς θεωρίες σχετικά με την αρχή και τη δημιουργία του κόσμου. 

Αποφαίνεται ΣΑΝ ΑΛΛΗ ΠΥΘΙΑ ότι η δημιουργία είναι ένα έργο της τύχης, ότι η συντήρησή της είναι ένα αναίτιο αποτέλεσμα, ένα έργο τυχαίων συνδυασμών.

Για την απιστία Η ΥΛΗ είναι το όντως ον, ενώ το πνεύμα το μη ον.  Η απιστία αποδέχεται τους νόμους της φύσης, αρνείται όμως το Νομοθέτη. 

Η απιστία έχοντας αναλάβει να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια φανταστική ευτυχία, εντέλει τον εγκαταλείπει στη μέση του δρόμου, στην κοιλάδα του κλαυθμώνος, στερώντας του τα ουράνια αγαθά, τη θεϊκή παρηγοριά, το ψυχικό σθένος,

Για τον άπιστο, η πεποίθηση που πηγάζει από την πίστη στη θεία πρόνοια και η οποία καταπαύει τις φροντίδες της ζωής είναι γι' αυτόν μια δύναμη ακατανόητη.

Ο άπιστος θέτοντας ως αρχή την ύλη περιόρισε την αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου στον πολύ στενό κύκλο ων πρόσκαιρων απολαύσεων, φροντίζοντας πάντα για την ικανοποίησή τους και ασχολούμενος διαρκώς με αυτές.

Η ΑΠΟΛΑΥΣΗ του έφερε τον ΚΟΡΕΣΜΟ και ο κορεσμός την ΑΗΔΙΑ. Η αηδία έφερε την ΑΝΙΑ, Η ανία τη ΘΛΙΨΗ, η θλίψη τον ΠΟΝΟ και ο πόνος της ΑΠΟΓΝΩΣΗ.

Ο άπιστος αγνόησε ότι η ευτυχία του ανθρώπου δε βρίσκεται στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, αλλά στην αγάπη του Θεού, του απόλυτου και αιώνιου Αγαθού. Εδώ βρίσκεται η κακοδαιμονία αυτών που αγνοούν το Θεό.

Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου! Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία; Πώς σου άρπαξαν το θησαυρό; Έχασες την πίστη σου, αρνήθηκες το Θεό σου, αρνήθηκες την αποκάλυψή Του και πέταξες την πλουσιοπάροχη δωρεά της θείας Χάρης!

Να λοιπόν, που η απελπισία εμφανίζεται μπροστά του σα δήμιος κι ένα σκληρό βασανιστήριο τυραννάει τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Το θάρρος του τον έχει κιόλας εγκαταλείψει, η αντίστασή του εξασθένησε και οι ηθικές του δυνάμεις έχουν πλέον διαφθαρεί από την απιστία.

Αποκόπτει έτσι με βία και σκληρότητα το νήμα της άθλιας ζωής του και εκσφενδονίζεται στο βυθό της απώλειας, στα μαύρα Τάρταρα, όπου τότε μόνο θα βγει, όταν τον καλέσει η φωνή του θείου Δημιουργού του, τον οποίο απαρνήθηκε, για να δώσει λόγο για την απιστία του. 

Τότε θα κατακριθεί και θα σταλεί στο πυρ το αιώνιο!!!»

Mας το κοινοποίησε ο Ηλίας Σκουντριάνος