Η ΠΑΡΑΚΟΗ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 Η ΕΠΙΓΕΙΑ ΖΩΗ

Του Γέροντος Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ 

Ο Θεός εξορίζοντας τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, τον τοποθέτησε απέναντί του (Γέν. 3:24), στη γη, προκειμένου να τον βλέπει διαρκώς. Έτσι διατηρώντας τον πόθο και την ελπίδα της επιστροφής στον Παράδεισο, θα πενθούσε αδιάλειπτα με μετάνοια.

Η τοποθέτηση του Αδάμ ακριβώς απέναντι από τον Παράδεισο φανερώνει, ότι του δόθηκε ζωηρή ανάμνηση του τόπου της τρυφής. Του τον υπενθύμιζε άλλωστε η γη με τις ομορφιές της, ομορφιές που διατηρήθηκαν ως ένα βαθμό και μετά την αλλοίωσή της από την κατάρα του Θεού.

Η γη ορίστηκε ως τόπος μετανοίας για τους πρωτόπλαστους και για όλο το ανθρώπινο γένος, που θα προερχόταν απ’ αυτούς. Η επίγεια ζωή κάθε ανθρώπου είναι καιρός που του δόθηκε για μετάνοια. 

Όλη η ανθρωπότητα πάνω στη γη πρέπει να είναι βυθισμένη σε μετάνοια και απαρηγόρητο πένθος. Κανείς μας δεν πρέπει να προσκολλάται καρδιακά τα υλικά πράγματα του πρόσκαιρου τούτου κατοικητηρίου μας. 

Πρέπει να συλλογιζόμαστε διαρκώς την επουράνια πατρίδα μας, επιδιώκοντας με όλες μας τις δυνάμεις την επιστροφή σ’ αυτήν. Ο κόπος και η κακοπάθεια είναι οι απαραίτητοι σύντροφοι της μετάνοιας, αλλά κι οι γονείς της ταπεινοφροσύνης, γι’ αυτό πρέπει να κυριαρχούν στην επίγεια ζωή μας, όπως όρισε ο Θεός.

 Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ τα λόγια του Κυρίου: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου» (Γέν. 3:19) – όχι μόνο το υλικό, αλλά και το πνευματικό ψωμί. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνάει ότι είναι πρόσκαιρα εξόριστος, ότι κι αυτός είναι γη, είναι χώμα, και ότι πρέπει να επιστρέψει στη γη, από την οποία προήλθε. 

Του το θυμίζουν άλλωστε όλα όσα βλέπει και βιώνει – οι αλλεπάλληλες και ποικίλες συμφορές, ο πόλεμος με την προσωπική του κακία, ο πόλεμος με την κακία των άλλων ανθρώπων, ο πόλεμος με τα στοιχεία της φύσης, ο πόλεμος με τη γη, που όντας καταραμένη εξ’ αιτίας του, μόνο με αιματηρό μόχθο και ιδρώτα υποτάσσεται σ’ αυτόν. 

Του το θυμίζουν επίσης οι αδελφοί του, που τους άρπαξε ο αδυσώπητος θάνατος, τον ένα πίσω από τον άλλο. Από τη γη του επιτράπηκε να χρησιμοποιεί μόνο τα απαραίτητα για την πρόσκαιρη ζωή του, όχι τα περιττά, που απομακρύνουν τη σκέψη από την αιωνιότητα.

Ο ΚΟΣΜΟΣ

Λίγοι έζησαν στη γη έτσι όπως καθόρισε ο Θεός. Ο άνθρωπος τόσο πολύ αλλοιώθηκε αφότου έπεσε, που, απορρίπτοντας τη ζωή του πένθους πάνω στη γη προτίμησε τη ζωή των απολαύσεων και τη υλικής προόδου, θριαμβολογώντας, θαρρείς, και πανηγυρίζοντας για την ίδια του την πτώση. 

Σ’ αυτή τη σαρκική ζωή, που σκοτώνει την πνευματική, στράφηκαν ήδη μερικά από τα παιδιά του Αδάμ, δίνοντας μικρή σημασία στις διηγήσεις του πατέρα τους για τον Παράδεισο και την εκεί κατάσταση του ανθρώπου. 

Κι αυτό γιατί ση χώρα της εξορίας, τη γη, βρήκαν άφθονη τροφή για να χορταίνουν και να ικανοποιούν τα κτηνώδη πάθη τους. 

Τα εγγόνια του προπάτορά μας, στράφηκαν ακόμα περισσότερο στη σαρκική ζωή, ξεχνώντας την αιώνια. Το ίδιο έκαναν, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, και όλοι οι απόγονοί του, θεωρώντας τη διήγηση για τον Παράδεισο μύθο, επινόηση δεισιδαιμονικής φαντασίας.

Ο θάνατος θέριζε συνεχώς τους ανθρώπους. Αυτοί όμως συνέχιζαν να ζουν και να ενεργούν σα να ήταν αιώνιοι πάνω στη γη.

- Από τη μετρημένη λήψη λιτής τροφής για την ενίσχυση των σωματικών του δυνάμεων, ο άνθρωπος κατάντησε στην πολυφαγία και την καλοφαγία.

- Από την πόση νερού για την ικανοποίηση της δίψας του, κατάντησε στην απόλαυση διαφόρων ποτών και τη μέθη.

- Από την προστατευτική κάλυψη του γυμνού σώματός του με τους δερμάτινους χιτώνες, κατάντησε στο ματαιόδοξο στολισμό του με πολυτελή ενδύματα και περιττά κοσμήματα.

- Από την κατασκευή απλών κατοικιών για την προφύλαξή του από τα στοιχεία της φύσης και τα θηρία κατάντησε στην ανέγερση τεράστιων και μεγαλόπρεπων μεγάρων. Η χλιδή με τις αναρίθμητες απαιτήσεις της έγινε νόμος αδυσώπητος στην κοινωνία των ανθρώπων.

Αλλά και η νόμιμη σύζευξη των δύο φύλων για την αύξηση του ανθρώπινου γένους ξέπεσε σε άκρατη ακολασία. ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ: Ο εμπαθής μεταπτωτικός άνθρωπος. 

Φλογισμένος από την αχαλίνωτη σαρκική επιθυμία, ξέφυγε από το δρόμο της φύσεως κι έφτασε να ικανοποιείται με παρά φύση αμαρτήματα – τόσο πολύ αλλοιώθηκε το επιθυμητικό της ανθρώπινης ψυχής. Αλλά και το θυμικό αχρειώθηκε πλήρως, υπηρετώντας τα θελήματα του αμαρτωλού ανθρώπου

Έτσι δημιουργήθηκαν διαμάχες, αδικίες, ληστείες, αρπαγές, φόνοι, πόλεμοι, κατακτήσεις. Το λογιστικό τέλος της ανθρώπινης ψυχής χρησιμοποιήθηκε εξολοκλήρου για την εξυπηρέτηση επίγειων συμφερόντων και μάταιων σκοπών με μέσα εφάμαρτα – με το ψέμα, την απάτη, την πονηριά και την υποκρισία.

Έτσι αμέσως μετά την προπατορική παράβαση άρχισε να διαμορφώνεται στη γη ένας κόσμος εχθρικός προς το Θεό, κόσμος που με τον καιρό γινόταν όλο και εχθρικότερος.

«Ο κόσμος όλος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του πονηρού» (Α’ Ιω 5:19). Κεφαλή και άρχοντας αυτού του κόσμου, του εχθρικού προς το Θεό, είναι ο αποστάτης άγγελος, ο σατανάς. 

Στον παράλογο και θρασύτατο πόλεμο που διεξάγει εναντίον του Κυρίου και των πιστών, τον βοηθούν και τον υπηρετούν οι άγγελοι του τάγματός του, οι δαίμονες και οι απατημένοι απ’ αυτόν άνθρωποι.

Αρχικά ο Θεός όρισε άρχοντα του κόσμου ετούτου και κύριο των ορατών τον άνθρωπο… Όταν όμως αυτός ενέδωσε στην απάτη του διαβόλου, παρέδωσε την εξουσία του σε κείνον που τον έκανε να αποστατήσει (από το Θεό). 

 Γι’ αυτό οι μάγοι και οι γητευτές, με την ενέργεια του εχθρού και την παραχώρηση του Θεού εμφανίζονται ως θαυματοποιοί. – υποτάσσουν δηλητηριώδη θηρία, μπαίνουν στη φωτιά χωρίς να καίγονται και ρίχνονται στα νερά χωρίς να πνίγονται (Οσίου Μακαρίου του Μεγάλου, Περί υπομονής και διακρίσεως λόγος, 3).

Εύλογα, λοιπόν, η Γραφή ονομάζει τον αποστάτη άγγελο «κοσμοκράτορα» (Εφ. 6:12) και «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. 12:31).

(σ.σ.: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ «ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ» ΟΣΟΥΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΕΜΑΣ «ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ»)

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΗΛΙΑΣ ΣΚΟΥΝΤΡΙΑΝΟΣ