ΑΡΘΡΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΠΑΤΡΙΔΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

Γράφει ο Ιωάννης Βαρκάρης.

Καὶ νῦν ἡμάρτομεν ἐνώπιόν σου, καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, ἀνθ᾿ ὧν ἐδοξάσαμεν τοὺς θεοὺς αὐτῶν· δίκαιος εἶ, Κύριε. καὶ νῦν οὐκ ἱκανώθησαν ἐν πικρασμῷ δουλείας ἡμῶν, ἀλλ᾿ ἔθηκαν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τὰς χεῖρας τῶν εἰδώλων αὐτῶν ἐξάραι ὁρισμὸν στόματός σου καὶ ἀφανίσαι κληρονομίαν σου καὶ ἐμφράξαι στόμα αἰνούντων σοι καὶ σβέσαι δόξαν οἴκου σου καὶ θυσιαστηρίου σου,καὶ ἀνοῖξαι στόμα ἐθνῶν εἰς ἀρετὰς ματαίων καὶ θαυμασθῆναι βασιλέα σάρκινον εἰς αἰῶνα. μὴ παραδῷς, Κύριε, τὸ σκῆπτρόν σου τοῖς μὴ οὖσι, καὶ μὴ καταγελασάτωσαν ἐν τῇ πτώσει ἡμῶν, ἀλλὰ στρέψον τὴν βουλὴν αὐτῶν ἐπ᾿ αὐτούς, τὸν δὲ ἀρξάμενον ἐφ᾿ ἡμᾶς παραδειγμάτισον.

ΕΣΘΗΡ 4,17ν -4,17π

Το τέταρτο μέρος από την προαναγγελθείσα σειρά λόγων. Διαβάστε και το τρίτο μέρος εδώ

Δήλωση ανάγνωσης: Το κείμενο αποτελεί θέση των Ρωμιών Ορθόδοξων Παλαιοχριστιανών (ΡΟΠ) οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε κοινότητες στην γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων στα πρότυπα ζωής(χωρίς να ακολουθάνε το παλαιό Ρώσικο τυπικό) των παλαιόπιστων Ρωσίας και αποτελούν θρησκευτική και πολιτιστική μειονότητα.

 Ως εκ τούτου το παρόν κείμενο δεν αποτελεί προσπάθεια προσηλυτισμού αλλά ανάπτυξη των θέσεων μιας μειονότητας όπως και απόπειρα επικοινωνίας των μελών της. Αν διαφωνείτε με τις θέσεις των παλαιοχριστιανών μην συνεχίσετε την ανάγνωση.

Αφορμή για το γράψιμο του παρόντος λόγου είναι η ανησυχία πολλών αδελφών σχετικά με την «απραγία» του λαού. Κάνει καλά ο λαός που δεν έχει επαναστατήσει; Έπρεπε να έχει πάρει με τις πέτρες τους πολιτικούς; 

Πρέπει να ψηφίζουμε; Έχουν δίκιο αυτοί που διαλαλούν ότι πρέπει να μαζεύουμε τρόφιμα και όπλα γιατί σε λίγο θα ζήσουμε αποκαλυπτικά γεγονότα που θα βάλουν τα πράγματα στην θέση τους;

Πως να αντιδράσουμε στην Νέα Τάξη; Αυτά και άλλα παρόμοια απασχολούν τους σημερινούς Χριστιανούς μάλλον επειδή δεν έχουν μελετήσει επαρκώς αυτό που λέμε και στους λόγους μας: την Ορθοπραξία.

Διότι όταν ένας Χριστιανός φτάνει στο σημείο να μην ξέρει τι να κάνει και πως να αντιδράσει, αυτό σαφώς οφείλεται στην άγνοια που προφανώς έχει στο τι έκανε ο λαός του Θεού μέσα στους αιώνες σε ανάλογα ζητήματα. Φυσικά εδώ μάλλον θα προκύψει ένα ακόμα πρόβλημα που είναι μάλλον θέμα διάκρισης. 

Πρέπει να μπορεί να διακρίνει ο εκάστοτε Χριστιανός ποιο είναι το ανάλογο ζήτημα του παρελθόντος ώστε να παραδειγματιστεί, από την στάση που είχε η Εκκλησία τότε, στο παρόν.

Ωστόσο το να γνωρίζει κάποιος τις επιλογές είναι ένα βήμα και η διάκριση είναι ένα επόμενο βήμα καθώς η διάκριση είναι πολύ μεγάλη και δύσκολη αρετή. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Για να αγγίξουμε ορθά αυτό το θέμα πρέπει να δούμε τον νόμο του Θεού ως κάτι το ενιαίο. Δεν μπορούν να δοθούν απαντήσεις με βάση τις γραφές σε όσους κάνουν διαχωρισμό της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και πρέπει να καταλάβει ο Χριστιανός των ημερών μας ότι η Αγία Γραφή είναι ένας ενιαίος νόμος. 

Το επισημαίνουμε αυτό διότι υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας που δέχονται την Καινή Διαθήκη αλλά όχι την Παλαιά. Πολλοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να λένε διάφορες ανοησίες περί «Έλληνα» Χριστού, πλάνες οι οποίες δεν έχουν στήριξη πουθενά παρά μόνο στο εγωιστικό ιδεώδες τον εν λόγο πλανεμένων.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο λαός του Θεού διατήρησε την αληθινή πίστη ζωντανή μέχρι να έρθει ο Μεσσίας. Στην Καινή Διαθήκη ο λαός του Θεού διάδωσε την αληθινή πίστη σε όλα τα έθνη ώστε να ενταχθούν και αυτά αν το επιθυμούν στον λαό του Θεού και να σωθούν. Αυτό είναι όλο. 

Τίποτα το Εθνικό και το Εθνικιστικό. Μια μερίδα των Εβραίων είχε πλανηθεί στην Παλαιά Διαθήκη και περιμένανε έναν Εθνικό μεσσία όπως και σήμερα κάποιοι έχουν πλανηθεί και περιμένουν έναν Έλληνα μεσσία. Όπως έχουμε ξαναπεί στους λόγους μας ο αντίπαλος συνέχεια αναμασάει τις ίδιες και τις ίδιες βαρετές και προβλέψιμες πλάνες.

Ίσως κάποιοι σε αυτό απαντήσουν ότι ο Θεός βοηθάει τον λαό του να κάνει και να κερδίσει πολέμους και πως ίσως αυτό δείχνει πως η Χριστιανική πίστη έχει κάποια Εθνικιστική βάση. 

Το επιχείρημα αυτό όμως είναι έωλο καθώς στην περίπτωση του πολέμου ισχύει και συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Κάθε πόλεμος έχει μια βάση θρησκευτική ή πολιτιστική ή κάτι παρεμφερές αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχει Εθνική βάση. Ποτέ δύο λαοί δεν ξεκινάνε έναν πόλεμο επειδή οι μεν είναι άσπροι και οι δε κίτρινοι, ούτε επειδή οι μεν είναι Έλληνες και οι δε Κινέζοι. 

Πάντα υπάρχει μια άλλη βαθύτερη διένεξη που στην ουσία της είναι θρησκευτική στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Γιατί και η Μασονία μια θρησκεία είναι και ο Κομμουνισμός μια θρησκεία(κατ ουσίαν) είναι και το Ισλάμ μια θρησκεία είναι (αλλά και ο πλουτισμός μπορεί να εκληφθεί ως θρησκεία) κλπ κλπ. Αυτό άλλωστε το αποδεικνύουν και οι Εμφύλιοι πόλεμοι. 

Ωστόσο δεν θα επεκταθούμε περισσότερο σε αυτό το θέμα διότι το θεωρούμε αυτονόητο για όλους εκτός από κάποιους λίγους που ζουν στην πλάνη τους.

Ως εκ τούτου σε έναν θρησκευτικό πόλεμο βρίσκουμε απολύτως λογικό ο Θεός να βοηθούσε τον λαό του. Θα ήταν παράλογο κάποιος να περιμένει και να θεωρεί αυτονόητο πως σε έναν πόλεμο μιας Χριστιανικής χώρας με μια μουσουλμανική, ο Θεός θα βοηθήσει τους...μουσουλμάνους. Είναι τελείως παράλογο ως προσδοκία.

Στον λόγο μας σήμερα θα αγγίξουμε το θέμα Ορθοπραξία χωρίς «Εθνικές» πλάνες και προκαταλήψεις: Πως πρέπει να αντιδράσει και να αντισταθεί ο λαός του Θεού σε όσα έχουν έρθει και σε όσα θα έρθουν.

Λόγος α. Οι καταστάσεις και οι επιλογές που υπάρχουν

Ο λαός του Θεού μέσα στην ιστορία ζούσε σε μια από τις εξής τρεις καταστάσεις και δεν υπάρχει άλλη εκτός από αυτές:

1. Βρισκόταν σε πόλεμο. Θυμηθείτε ας πούμε τους πολέμους του Δαυίδ του Βασιλέα ή τους πολέμους της Ρωμανίας.

2.Βρισκόταν σε διωγμό. Ας πούμε ο διωγμός του Διοκλητιανού.

3. Βρισκόταν σε Ειρήνη.

ΌΜΩΣ(πολύ προσοχή εδώ) ο λαός του Θεού όταν βρισκόταν σε πόλεμο ΠΟΛΕΜΟΎΣΕ, όταν βρισκόταν σε διωγμό ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΕ και όταν βρισκόταν σε ειρήνη ΔΙΈΔΙΔΕ την πίστη στον αληθινό Θεό και ανάπλαθε την οικουμένη. Γιατί είναι σημαντικό αυτό; Μα για την Ορθοπραξία που λέγαμε και εξηγούμε.

Πέραν των αιρετικών που κυκλοφορούν σήμερα στην κοινωνία (και διαστρεβλώνουν το κάθε τι), υπάρχει μια σύγχυση στο θέμα και στους Χριστιανούς οι οποίοι αποφεύγουν να αναγνωρίσουν σε πια κατάσταση βρίσκονται, διότι αν το κάνουν θα πρέπει να πράξουν και τα ανάλογα.

Οι σημερινές γενιές ανθρώπων δυστυχώς γαλουχήθηκαν σε ένα σύστημα που διαλαλούσε μια έντεχνη απραγία. «Να αντιδράσεις αλλά...ειρηνικά» ,«Να δουλέψεις αλλά...ξεκούραστα», «Να θρησκεύεις αλλά....χωρίς φανατισμό», «Να αγαπήσεις αλλά...με καλοπέραση», είναι μερικές από τις προτάσεις που γίνανε βίωμα σε αυτές τις σημερινές γενιές και έτσι προτάσεις σαν αυτή που λέμε εμείς ότι «αγώνας χωρίς θυσία δεν νοείται» τους φαίνονται εξωπραγματικές.

Όταν πρέπει ο καθένας να προσδιορίσει την κατάσταση που βρίσκεται, αποφεύγει να το κάνει, λέγοντας δικαιολογίες, απλά γιατί αν την προσδιορίσει πρέπει να πράξει και τα ανάλογα και τα ανάλογα έχουν κόπο, δάκρυα, ιδρώτα και κυρίως θυσία.

Ρωτάμε λοιπόν και εμείς με την σειρά μας. Αδερφέ εσύ τι νομίζεις ότι έχεις σήμερα; Πόλεμο; Αν έχεις πόλεμο πρέπει να πάρεις το όπλο σου και να πολεμήσεις. Έχουμε τόσους Αγίους στρατιώτες,οι Ορθόδοξοι δεν είναι Ιαχωβάδες να μην πιάνουν όπλο. Εκεί σου απαντάει ότι δεν έχουμε κάποιον πόλεμο ακόμα. 

Ε τότε έχεις διωγμό; Αν έχεις διωγμό πρέπει να πας να μαρτυρήσεις. Έχουμε νέφη μαρτύρων. Πήγαινε στους διώκτες και μαρτύρα να κερδίσεις τον παράδεισο. Σε αυτό σου λέει ότι δεν έχουμε ακόμα εμφανή διωγμό. Τότε του λέμε, έχεις Ειρήνη; Αν έχεις Ειρήνη πρέπει να πας να κηρύξεις. 

Οι Απόστολοι γυρίσανε τον κόσμο περπατώντας για να διαδώσουν την πίστη, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός πήγαινε από χωριό σε χωριό και κήρυττε. Η απάντηση και σε αυτό είναι κάτι σαν «να ξέρεις, δεν το ένα και δεν το άλλο...» .

Εν τέλη όμως αποδεικνύεται ότι δεν έχει νόημα να προσδιορίσει ο καθένας τι πρέπει να κάνει αφού δεν θέλει να το κάνει. Διότι ποιος ο λόγος να ψάχνεις την λύση σε ένα πρόβλημα αν δεν θέλεις να ακολουθήσεις καμία από τις πιθανές λύσεις; Ο λαός του Θεού ανά μέσω των αιώνων έχει ανθίσει και διαπρέψει και στις τρεις αυτές καταστάσεις ακριβώς γιατί δεν ήταν παθητικός και άβουλος θεατής.

Σήμερα αν κάποιοι:

1.αποφασίσουν ότι έχουν πόλεμο το πολύ να καταλήξουν να κάνουν μερικές διαδηλώσεις έξω από την...βουλή που αυτό σαφώς δεν έχει καμία σχέση με τον ένοπλο αγώνα,

2. αποφασίσουν ότι έχουν διωγμό το πολύ να φτιάξουν ένα πολιτικό κόμμα (η «Χριστιανικό» σύλλογο που θα στηρίζει κάποιο πολιτικό κόμμα) και θα καταλήξουν να στέλνουν «ραβασάκια διαμαρτυρίας» στους υποτιθέμενους διώκτες τους(την εκάστοτε κυβέρνηση), πράγμα το οποίο απέχει πολύ από το μαρτύριο των μαρτύρων της Εκκλησίας.

3.αποφασίσουν ότι έχουν ειρήνη, τότε θα πούνε όλα καλά και το πολύ ως Χριστιανικό καθήκον και αποστολή να στέλνουν κάποια μηνύματα Χριστιανικού περιεχομένου στο διαδίκτυο, πράγμα που καμία σχέση δεν έχει με την δράση των Αποστόλων και των παλαιών Χριστιανών.

Όμως αυτό δεν είναι η Χριστιανική πρακτική ούτε η Ορθοπραξία. Οι Χριστιανοί ανά τους αιώνες όταν είχαν πόλεμο δεν κάνανε «ειρηνικές» διαδηλώσεις, όταν είχαν διωγμό δεν διεκδικούσαν την αλλαγή με την πολιτική και όταν είχαν Ειρήνη δεν γινόντουσαν πλαδαροί ούτε καθόντουσαν σε μια καρέκλα μέχρι να...μουχλιάσει ο ποπός τους (που λέει και ο λαός). 

Συνεπώς οι άνθρωποι που δεν ακολουθάνε την Χριστιανική πρακτική βάση της κατάστασης που οι ίδιοι πιστεύουν ότι βρίσκονται, Ορθόδοξοι μπορεί να είναι Χριστιανοί όμως δεν είναι.

Λόγος β. Σε τι κατάσταση πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε οι Ρωμιοί Παλαιοχριστιανοί.

Ένα κομμάτι του λόγου μας θα το αφιερώσουμε στο τι πιστεύουμε εμείς σχετικά με το θέμα. Διότι ίσως κάποιος πει ότι είναι εύκολο να καυτηριάζουμε την απραγία των άλλων αλλά όταν η συζήτηση φτάσει σε εμάς θα δυσκολέψει.

Κατ αρχάς, σε αυτό το σημείο του λόγου, θα πρέπει να φτιάξουμε ένα μικροσκοπικό «λεξικό» σχετικά με εμάς ώστε να γίνει σαφές μετέπειτα το τι πιστεύουμε και τι κάνουμε σχετικά με αυτό.

Όταν λέμε Παλαιοχριστιανοί εννοούμε μια πολιτιστική μειονότητα. Τι μειονότητα; Αυτοί που ζούνε όπως οι παλαιοί Χριστιανοί (Σήμερα αυτό τον τρόπο ζωής μόνο οι παλαιόπιστοι Ρωσίας τον ακολουθάνε). Με τις αρχές, τις αξίες και τον τρόπο ζωής που ζούσαν οι πρόγονοι μας. Αυτό δεν μας διαφοροποιεί δογματικά με τους σημερινούς Ορθόδοξους Χριστιανούς. 

 Ωστόσο επειδή ο τρόπος ζωής μας είναι περίπου σαν την ζωή που ζούσαν οι πρόπαπούδες σας αυτό μας διαφοροποιεί ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ και μας κάνει μειονότητα διότι, λόγου χάρη, είναι αυταπόδεικτο ότι πολύ λίγοι άνθρωποι στην Δύση θα ζούσαν σε καλύβες και θα καλλιεργούσαν την γη μόνο με μια τσάπα.

 Συνεπώς και αφού δεν αποδεχόμαστε την τεχνολογική πρόοδο στην ζωή μας, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει πάτημα ώστε να κατηγορηθούμε για κάποια αίρεση αφού ουδέποτε οι πατέρες της Εκκλησίας δεν υποχρέωσαν τους Χριστιανούς να ακολουθήσουν την τεχνολογική «πρόοδο».

Όταν λέμε Ρωμιοί εννοούμε ότι το κράτος και η πατρίδα μας είναι η Ρωμανία(ή αλλιώς Βυζάντιο). Δεν νοείται για εμάς αν (και όταν) κατακτηθεί η Ιταλία να λέγεται Ιταλία και όταν απελευθερωθεί να λέγεται...Λατινία. 

Να κατακτήσει κάποιος άλλος λαός σήμερα την Αγγλία και όταν μετά από αιώνες οι Άγγλοι απελευθερωθούν να ονομαστούν...Σαξονία κλπ κλπ. Συνεπώς αν είχε απελευθερωθεί η πατρίδα μας θα έπρεπε να υπήρχε μια χώρα που να λεγόταν Ρωμανία η Βυζάντιο η Ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία η κάτι σχετικό.

Γιαυτό τον λόγο άλλωστε και η Ελλάδα ως κράτος ομολογεί και διαλαλεί σε όλους τους τόνους και σε όλες τις επίσημες εκδηλώσεις της ότι το 1821 έκανε ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Την επανάσταση την κάνεις εναντίον μιας νόμιμης τάξης πραγμάτων όπως ξέρουμε. Αν είχε σηκωθεί το γένος και είχαμε διώξει τον κατακτητή τότε θα λέγαμε ότι το 1821 έγινε ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ. Όμως η Ελλάδα έκανε επανάσταση. 

Σαν να λέμε ότι ήταν ένας λαός που οι μισοί επαναστάτησαν εναντίον των άλλων μισών. Εμείς όλο αυτό δεν μπορούμε να το παρακολουθήσουμε. Άλλωστε μόλις έγινε το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος ήρθαν εδώ οι «σύμμαχοι», οι «μεγάλες δυνάμεις» και σκοτώνανε κόσμο λες και ήταν στο χωράφι του παππού τους. Και κάνουν, αυτοί οι Δυτικοί, κουμάντο στην περιοχή μέχρι και σήμερα. Τι ελευθερία ήταν αυτή λοιπόν; Μόνο το «Ελληνικό» κράτος γνωρίζει.

Για εμάς ισχύει και αποδεικνύεται ιστορικά ότι οι Ρωμιοί είμαστε υπόδουλοι τα τελευταία 600 χρόνια,μην πούμε 800 από την 4η σταυροφορία και ως εκ τούτου είμαστε σε διαχρονική εμπόλεμη κατάσταση μέχρι την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Σε έναν υπόδουλο λαό δεν μπορεί να υπάρξει διωγμός, ούτε ειρήνη. 

Ο διωγμός στους υπόδουλους λέγεται γενοκτονία και η Ειρήνη στους υπόδουλους είναι υποταγή(προδοσία) και όχι ειρήνη. Οι υπόδουλοι δύο επιλογές είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα. Τον πόλεμο ή τον Θάνατο. Εμείς επιλέγουμε τον πόλεμο μέχρι θανάτου.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο που αποδεικνύει περίτρανα ότι είμαστε καταχτημένος λαός είναι το γεγονός ότι το Ελληνικό κράτος, (αλλά και όλα τα κράτη των Βαλκανίων που ουσιαστικά είναι τα εδάφη της Ρωμανίας), θέλει άοπλο τον πληθυσμό. Ιστορικά όμως οι ελεύθεροι λαοί οπλοφορούσαν. Ο άνθρωπος από την αρχή της ιστορίας του είναι -καλώς η κακώς- υποχρεωμένος να διασφαλίζει την Ελευθερία του πολεμώντας. Μόνο οι καταχτημένοι λαοί δεν μπορούσαν και δεν τους επιτρεπόταν να οπλοφορούν.

Σήμερα ισχύει το ίδιο. Σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή το Ισραήλ που οι πολίτες τους είναι ελεύθεροι οπλοφορούν. Σε χώρες σαν την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, που είμαστε υπόδουλοι, το κράτος μας λέει αν μπει εγκληματίας στο σπίτι μας να κάνουμε πως...κοιμόμαστε! 

Φυσικά αφού είμαστε αναλώσιμοι και αντικαταστήσιμοι και συνεπώς υπόδουλοι. Ιδίως για την Ελλάδα ο νόμος για το τι είναι όπλο έχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία στα ιστορικά χρονικά. Στο Ελληνικό «δίκαιο» όπλο μπορεί να είναι το οτιδήποτε χρησιμοποιήσεις ως τέτοιο. 

Αν μπει εγκληματίας στο σπίτι μου και του σπάσω το κεφάλι με ένα...τσόκαρο είναι δυνατόν να πάω φυλακή για...παράνομη οπλοχρησία γιατί μετέτρεψα το τσόκαρο σε...όπλο για να αμυνθώ! Στην Ελλάδα λοιπόν ειδικά, το μέγεθος της υποδούλωσης δεν έχει ιστορικό (και νομικό) προηγούμενο.

Για εμάς δεν έχει νόημα να μιλάμε καν για Ελεύθερη Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα. Από την στιγμή που ο εκάστοτε κληρικός υποχρεούται, αν θέλει να συνεχίσει να φοράει ράσα, να υποτάσσεται σε ένα ΔΗΛΩΜΕΝΑ αντίχριστο, μασονικό και αιρετικό , Ελληνικό κράτος, τότε για ποια θρησκευτική ελευθερία των Ορθοδόξων Χριστιανών μπορούμε να μιλάμε; Συνεπώς και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ελλάδα είναι υπόδουλοι και κατ ουσίαν δεν έχουν την όποια θρησκευτική ελευθερία.

Συμπερασματικά οι Ρωμιοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί στον χώρο τον Βαλκανίων ήμασταν και είμαστε σε ντε φάκτο και εκ των πραγμάτων εμπόλεμη κατάσταση επ αόριστον και οι πράξεις μας δεν υπάγονται στο εκάστοτε Εθνικό δίκαιο αλλά στο δίκαιο του πολέμου όπως αυτό έχει καθοριστεί από τις διεθνείς διακρατικές συμφωνίες στον ΟΗΕ και σε άλλους συναφείς οργανισμούς.

Στο θρησκευτικό κομμάτι τώρα οι Ρωμιοί Παλαιοχριστιανοί δεν υπαγόμαστε στην διοικητική δικαιοδοσία της Ελλαδικής Εκκλησίας(είτε επίσημης είτε ΓΟΧ) διότι η τελευταία δεν αναγνωρίζει το εμπόλεμο των δύο μεριών(Ρωμιών και Βαλκανικών «κρατών»). 

Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε διασπαστεί από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο. Και το 1821 που έγινε μια Επανάσταση, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο επίσημα δεν γνώριζε τίποτα αλλά και μέχρι σήμερα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος λέει ότι το 1821 κάτι «ξεβράκωτοι» χαλάσανε την αρμονική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων. 

Ωστόσο τότε δεν έγινε καμία διάσπαση στην Εκκλησία ούτε καμία αίρεση. Κάτι αφορισμοί «για τα μάτια» που μετά αναιρεθήκαν. Φυσικά δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν η επανάσταση αποτύγχανε διότι ο Πλάτωνας έλεγε ότι η επιτυχία έχει πολλούς πατεράδες αλλά η αποτυχία είναι ορφανή. Αλλά αυτό μάλλον δεν μπορούμε να το μάθουμε η και αν το ξέρουμε αποφεύγουμε να το πούμε για ευνόητους λόγους.

Όπως αποδεικνύεται λοιπόν και δηλώνουμε ρητά οι Ρωμιοί Παλαιοχριστιανοί, δεν υπάρχει καμία διάσπαση, καμία αίρεση. Όλο αυτό απλώς σημαίνει, ότι αφού εγώ έχω πόλεμο και εσύ έχεις Ειρήνη, εγώ θα κάνω την δουλειά που πρέπει να κάνω στον πόλεμο μου και κάνε και εσύ την δουλειά που πρέπει να κάνεις στην Ειρήνη σου. Εν τέλη η Ιστορία θα δείξει ποιος από τους δυο μας έκανε την δουλειά του σωστά...

Γιατί όποιος δεν πράττει ορθά, (δεν έχει «Ορθοπραξία»), Ορθόδοξος μπορεί να είναι αλλά Χριστιανός δεν είναι.

ΠΗΓΗ