Η ΕΘΝΙΚΉ ΜΑΣ ΜΙΖΈΡΙΑ...
Εξαιρετικό άρθρο του Κύπριου ψυχίατρου
Αντώνη Ανδρουλιδάκη:
"Μέσα σε 200 χρόνια "ελεύθερου -δήθεν- εθνικού βίου" για τους Έλληνες άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τη σχέση μας μαζί του, τις σχέσεις με τους συμπατριώτες μας και τη σχέση μας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Κρίσιμο στοιχείο αυτής της αλλαγής ήταν η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στη γλώσσα μας, στην ιστορία μας, στην κληρονομιά μας και στο περιβάλλον μας.
Η γλώσσα μας έπρεπε να γίνει πιο εύκολη, η ιστορία μας πιο αληθινή, η κληρονομιά μας πιο μοντέρνα και το περιβάλλον μας περισσότερο τσιμεντένιο, πιο αστικό και εν πάση περιπτώσει πιο σύγχρονο.
Έπρεπε, το ταχύτερο δυνατόν, να αφήσουμε πίσω μας ολόκληρο τον πολιτισμό μας, τον τρόπο που είχαμε να ιεραρχούμε τις ανάγκες μας και τα ουσιώδη της ζωής μας, γιατί αυτός ο δικός μας τρόπος ήταν ξεκάθαρα μια "έρημος μη επιτεύγματος", όπως το λέει ο Κενυάτης φιλόσοφος Ngũgĩ wa Thiong'o.
Ο δικός μας Τρόπος ήταν με σιγουριά μια συνταγή αποτυχίας, που έπρεπε τάχιστα να αλλάξει για να σωθούμε και να πετύχουμε. Ίσως μάλιστα ακριβώς αυτή η αντικατάσταση της προτεραιότητας της "ευτυχίας" απ' αυτήν την "επιτυχίας" να όρισε την νέα στοχοθεσία νοήματος ζωής.
Σε αντίθεση με την δικιά μας "έρημο", η όαση των επιτευγμάτων βρισκόταν στη Δύση, στη φωτισμένη Εσπερία. Εκεί βρισκόταν το πρότυπο, το σημείο αναφοράς, με το οποίο κάθε σύγκριση μας έβγαζε πάντα "λίγους" και μειονεκτικούς.
Εκεί όλα ήταν καθαρά, συγυρισμένα, τακτοποιημένα, όμορφα, φωτεινά, οργανωμένα, μοντέρνα και λειτουργικά. Η δικιά μας πολιτισμική παράδοση στην αναμέτρηση της με την Δύση "δεν έπιανε μία".
Υπήρχε βέβαια η αρχαία μας παράδοση, αλλά αυτή δεν ήταν δικιά μας πια, γιατί ακόμη κι αυτήν εμείς την είχαμε ευτελίσει. Να είναι καλά η φωτισμένη Δύση που την διέσωσε από τον σκοταδισμό μας. Γι' αυτό άλλωστε δεν ήμασταν Έλληνες πια, ήμασταν νεο-έλληνες.
Όλο αυτό έσκαγε ξανά και ξανά σαν μια πολιτισμική βόμβα μες στο κεφάλι μας. Ολόκληρο το νοητικό μας σύμπαν είχε καταληφθεί από αυτόν τον αυτοηττώμενο τρόπο αντίληψης.
Αιχμάλωτοι του "λίγου", του ανεπαρκούς και των δυσμενών συγκρίσεων, ήμασταν καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε καταναγκαστικά τη συλλογική μας "μιζέρια".
Από τον "μιζεραμπιλισμό" για τον οποίο μας κατήγγειλε η συγγραφέας Σ. Τριανταφύλλου μέχρι το υποτιμητικό παρατσούκλι "μιζέριας" για τον πρωτοκαπετάνιο της εθνικής μας αντίστασης, αυτή η λέξη, δηλαδή η κακομοιριά και η ποιοτική ανεπάρκεια ενδοβλήθηκε στη συλλογική μας συνείδηση ως αναντίρρητο γεγονός.
Θεωρητικά μπορούσαμε βέβαια πάντα να αγωνιστούμε μπας και φτάσουμε κάποτε τα υψηλά δυτικά πρότυπα, (πως το έλεγε αυτό ο "Εθνάρχης"....υπέγραψα την συμφωνία με την ΕΟΚ... Σας έριξα στην θάλασσα.
Τώρα μάθετε να κολυμπάτε!) αν και μάλλον ήμασταν καταδικασμένοι να μην τα επιτύχουμε ποτέ, λόγω αυτής πολιτιστικής και φυλετικής κατωτερότητάς μας, που βέβαια επιβεβαιωνόταν συνεχώς από τις ίδιες τις δυτικές παραδόσεις της γνώσης.
Ήταν αρκετό, όχι μόνο να σπουδάσει κανείς σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο, αλλά και μερικές ημέρες διακοπών για να πιστοποιήσει την εθνική μας μιζέρια.
Στο ατομικό πεδίο είναι σαν να σου εντοπίζει συνεχώς η μάνα σου το "λίγο" σου -σε σύγκριση με το πρότυπο που αποτελεί η ίδια- και μετά να στα χώνει κι από πάνω για την ανεπάρκεια σου., παριστάνοντας ότι δεν είναι εκείνη η ίδια που για χρόνια έχτισε μέσα σου αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Ποιός πυροδότησε λοιπόν αυτή την "πολιτισμική βόμβα" μέσα στα υπαρξιακά θεμέλια του ελληνικού συλλογικού; Ποιός κάνει εδώ την μάνα και ποιος είναι το απροσάρμοστο, ελλειμματικό και απείθαρχο παιδί;
Ποιος στήνει έτσι το παιχνίδι αυτό της χρόνιας εξάρτησης και υποταγής; Ποιος μας εμβολίασε με αυτή την αυτο-απαξιωμένη αίσθηση του συλλογικού μας εαυτού; Ποιός κερδίζει εν τέλει απο μια τέτοια διαμόρφωση του νοητικού σύμπαντος του Λαού μας;
Είχε δώσει τις απαντήσεις ο Kαπετάνιος..."
ΑΡΗ ΜΕΘΑΥΡΙΟ
Σα λουφάξουν τα τσακάλια με μια πέτρα σφηνωμένη
στα δόντια τους
και μπει το φως μέσα στο δίκιο του έτσι που μπαίνει το σπαθί στη θήκη του
και τ’ άρματά σου πάρουνε τη θέση τους πάνου στης ιστορίας το τζάκι
τότες θα πάρει κι ο λαός μας μες στα χέρια του την άγια κάρα σου
και θα κινήσει η λιτανεία στους φωτισμένους δρόμους
κάτου απ’ τον άγιο φανοστάτη των Τρικάλων
δίπλα στου Γοργοπόταμου τις νιολουσμένες πικροδάφνες
κι έτσι θα φεύγουν με σημαίες μέσα στον ήλιο.
Κι έτσι θα τρέχουνε οι λαοί στους ματοποτισμένους αγρούς μας
κάθε που θα ζητάνε απ’ το Θεό της Λευτεριάς
να στείλει τη βροχή αδερφή σου να ποτίσει
το σπόρο που κοιμάται στα χωράφια της ψυχής
κάθε που θα ζητάνε νάβγει ο ήλιος ο αδερφός σου τα χρυσά χαράματα
με τ’ ολοκόκκινο φιλί του να μεστώσει τα ροδάκινα όνειρά μας.
Α τότες Άρη που θα στρέψει ο μόχτος του ντουνιά
χαρούμενο ποτάμι απάνου στης αγάπης τη μυλόπετρα
θα ξαναπούμε τ’ όνομά Σου σα να λέμε ακέριο τον αγώνα
όπως μια κερασιά ανθισμένη λέει ολόκληρη την Άνοιξη
όπως το δάκρυ λέει ολάκερο τον πόνο
όπως το πρώτο αστέρι λέει ολάκερη τη νύχτα του καλοκαιριού
κι όπως η Λευτεριά λέει τον κόσμο ακέριο....
Γιάννης Ρίτσος
ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου