Οίμος-Αθήνα: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ / ΜΑΘΗΜΑ 35ο

ΤΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟ ΣΟΟΥ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΗΝ 88Η ΔΕΘ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

ΔΟΞΑΣΤΕ ΜΕ!

O έμπλεος αλαζονείας και έπαρσης Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε την ομιλία του στην 88η ΔΕΘ με την εξής εγωπαθητική φράση:

«Βρίσκομαι και πάλι στη Θεσσαλονίκη και στη Διεθνή Έκθεση για 6η χρονιά ως πρωθυπουργός».

Αμέσως μετά, άρχισε να κοιτάζει αυτάρεσκα το ακροατήριό του αριστερά και δεξιά, σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας που θέλει να φωνάξει:

«Δοξάστε με!».

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι, αν αυτή η φρικτή πρωθυπουργική μαριονέτα δεν μας υπενθύμιζε ότι εμφανίστηκε στην ΔΕΘ για 6η συνεχόμενη φορά, δεν θα είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο πολύ έχει διαρκέσει αυτή η μασκοφορεμένη, υβριδική δικτατορία που έχει εγκαθιδρυθεί από τον αόρατο μαριονετίστα του.

Απομένει ένας μόνος χρόνος για να συμπληρώσει το καθεστώς της Νέας Δικτατορίας το ρεκόρ της στρατιωτικής δικτατορίας που επεβλήθη κατά την επταετία 1967-1974.

ΠΟΛΥΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΒΡΕΦΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Ήδη από την εισαγωγή της ομιλίας του, ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε να αφηγηθεί κωδικοποιημένα το τετριμμένο παραμύθι της αποτελεσματικής καταπολέμησης της «πολυκρίσης», ώστε να συντηρήσει την εντύπωση των βρεφοποιημένων πολιτών ότι έχουν απέναντί τους έναν «αγαθόβουλο πατερ(κ)ούλη» με την διάθεση να φροντίζει για την προστασία των τρομαγμένων νηπίων (δεν είναι τυχαίο ότι, προς το τέλος της ομιλίας του, ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για «σταθερά βήματα μιας κοινωνίας που ωριμάζει», άρα υπονόησε ότι οι Έλληνες πολίτες μέχρι πρότινος ήσαν ανώριμοι!).

Άλλο, όμως, η διάθεση και άλλο η ικανότητα φροντίδας. Η διάστιξη αυτή προκύπτει από την έμμεση ομολογία του κ. Μητσοτάκη ότι μαθαίνει να αντιμετωπίζει την συρροή των κρίσεων στου κασίδη το κεφάλι:

«Βρίσκομαι εδώ πολύ πιο έμπειρος. Οπλισμένος με την γνώση αλλεπάλληλων κρίσεων που τις ξεπεράσαμε μαζί».

Ταυτοχρόνως, όμως, όπως επισημαίνει ο Αμερικανός καθηγητής πολιτικής επιστήμης Μάρεϋ Έντελμαν (Murray Edelman, Political language: Words that succeed and policies that fail, 1977, σελ. 44), η λέξη «κρίση» δηλώνει μια απειλή ή μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η αντιμετώπιση της οποίας προϋποθέτει μαζική συστράτευση των πολιτών που καλούνται να υποβληθούν σε κοινές θυσίες.

Τέτοιες αλλεπάλληλες «κρίσεις» είναι πολύ βολικές για τους πολιτικούς ηγέτες, αφού τόσο τα γενεσιουργά τους αίτια όσο και η αδυναμία καταπολέμησή τους αποδίδονται έξυπνα σε ανωτέρα βία και άρα όχι στην ανικανότητα του ηγέτη να χαράξει μια αποτελεσματική διαχείριση των «κρίσεων».

ΤΑ ΠΑΧΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ

O κ. Μητσοτάκης δεν έχασε, βεβαίως την ευκαιρία να επικαλεστεί την «μαγική λέξη», δηλ. την εμπιστοσύνη, η οποία διαδραματίζει κεντρικής σημασίας ρόλο στην διάδραση κυβέρνησης και πολιτών και αποτελεί το κλειδί για την εξαπάτηση των τελευταίων:

«Βρίσκομαι τέλος ξανά μαζί σας, αποφασισμένος να τιμήσω την εμπιστοσύνη σας».

Οδεύοντας προς το κλείσιμο της ομιλίας του δήλωσε μη πειστικά:

«εγώ αυτήν την κοινωνία την εμπιστεύομαι» / «αρκεί να βαθύνει η σχέση εμπιστοσύνης που έχει σφυρηλατηθεί μεταξύ πολιτείας και πολιτών τα τελευταία χρόνια».

Τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα φάνηκαν και στην κούφια υπόσχεσή του ότι η επόμενη γενιά θα αισθάνεται ότι μπορεί να ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη!

Πόση θρασύτητα μπορεί να διαθέτει ένας πρωθυπουργός, ο οποίος, ενώ οδηγεί την χώρα του προς το γκρεμό, έχοντας διαλύσει σχεδόν τα πάντα, τολμά να υποκρίνεται ότι αυτός και η κυβέρνησή του εργάζονται για ένα καλύτερο μέλλον!

ΠΟΛΥΔΥΝΑΜΟΣ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ: Η ΑΣΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΞΥΛΙΝΟΥ ΛΟΓΟΥ

Ακολούθησε η γνωστή ροπή του (για την ακρίβεια η ροπή του θλιβερά μονότονου λογογράφου του) στις περισπούδαστες λεξιμαγείες, κάνοντας (ξύλινο) λόγο για «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό». Ο όρος αυτός απαιτεί την ιδιαίτερη προσοχή μας:

Μια κυβέρνηση που θέλει να «τα αλλάξει όλα» θυμίζει ολοκληρωτικό καθεστώς. Το πράγμα γίνεται, όμως, ακόμη χειρότερο, όταν αυτό το καθεστώς λειτουργεί με βάση την λογική του ανάποδου κόσμου, οπότε η σαρωτική αλλαγή δεν αποσκοπεί στον εκσυγχρονισμό, αλλά στην «απαγχονισμό» της πατρίδας και του έθνους μας.

Ο στομφώδης όρος «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός» είναι εξαιρετικά ασαφής, αφού εγγυάται γενικώς και αφηρημένως την πρόοδο και την μεταρρύθμιση, χωρίς να παρουσιάζει ένα συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πλάνο ενεργειών. Οι πολίτες καλούνται να δεχθούν τις αλλαγές άκριτα, εμπιστευόμενοι τυφλά τους επίδοξους «εκσυγχρονιστές».

Ωστόσο, η αόριστη επίκληση της προόδου και του εκσυγχρονισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τεχνική χειραγώγησης που αποσκοπεί στον νοητική και ψυχολογική υποδούλωση (mental and psychological enslavement) των πολιτών, οι οποίοι συνυποδηλώνεται ότι, αν τηρήσουν εχθρική στάση ενάντια στον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό», θα στοχοποιηθούν ως υπαίτιοι της «αργοπορίας» της χώρας μας στο να επιτύχει την πολυπόθητη «πρόοδο».

Σημειωτέον ότι η ασάφεια είναι γνωστή τεχνική της προπαγάνδας, δεδομένου ότι η δύναμη πειθούς των θολών-υπερβολικών εκφράσεων βασίζεται στο γεγονός ότι επιτρέπουν στον προπαγανδιστή πολιτικό να μεταφέρει στον λαό ένα μήνυμα που απευθύνεται σε ετερόκλιτους αποδέκτες με διαφορετικές προτεραιότητες.

Μέσω ενός ασαφούς μηνύματος, ο πολιτικός μπορεί να υπαινίσσεται τα πάντα, αλλά δεν αναλαμβάνει καμία ρητή δέσμευση για επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.

Όταν, αντιθέτως, το επίμαχο μήνυμα χαρακτηρίζεται από σαφήνεια και ακρίβεια, η απήχησή του περιορίζεται σε ένα υποσύνολο δυνητικών αποδεκτών και, αντιστοίχως, μειώνεται η ελκυστικότητά του για τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να είναι ευκολότερος ο εντοπισμός του ψευδούς περιεχομένου του (επ’ αυτού βλ. Mannaioli / Ansani / Coppola / Lombardi Vallauri, Vagueness as an implicit-encoding persuasive strategy: an experimental approach, Cognitive processing, Vol. 25, 2024, σελ. 205 επ.).

Προσοχή: Εν τη ρύμη του (ναρκισσιστικού) λόγου του, ο κ. Μητσοτάκης αρχικά είπε ότι αυτόν τον άνεμο της σαρωτικής αλλαγής «τον έχουμε ονομάσει πολυδύναμο εκσυγχρονισμό», διορθώνοντας αμέσως ότι αυτός είναι που «τον έχει ονομάσει» έτσι!

Δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να μιλά σε α΄ ενικό πρόσωπο, υιοθετώντας ένα αυταρχικό και εγωιστικό προφίλ, παντελώς αναντίστοιχο προς τις (ανύπαρκτες) δεξιότητές του.

ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΣ-ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ

Επιπροσθέτως, κατά την προσφιλή του τακτική, ως γνήσιος προπαγανδιστής-ταχυδακτυλουργός, προσπάθησε να κάνει το μαύρο άσπρο, μιλώντας για αύξηση του κατώτατου μισθού, για μείωση των φόρων και της ανεργίας, αλλά και για ρεκόρ στις επενδύσεις και τις εξαγωγές.

Μόνο που ξέχασε να πει πόσο πολύ έχουν ακριβύνει τα προϊόντα και οι υπηρεσίες και ότι πλέον για το ρεύμα (ενδεχομένως στο εγγύς μέλλον και για το νερό) ο μέσος καταναλωτής καλείται να πληρώνει μηνιαίως ένα «ενεργειακό ενοίκιο».

Τόλμησε δε να υπερηφανευτεί για την αύξηση των εφημεριών στα νοσοκομεία κατά 20%, αλλά και για τα δωρεάν απογευματινά χειρουργεία, αποσιωπώντας την δραματική κατάσταση που επικρατεί στο σύστημα υγείας.

Προς το τέλος, μάλιστα, της ομιλίας του ξεπέρασε κάθε όριο ανάποδης και φρενοβλαβοποιητικής παρουσίασης της πραγματικότητας, λέγοντας ότι «το ΕΣΥ έδειξε τις μεγάλες του δυνατότητες στην πανδημία», όταν, αντιθέτως, οι νοσούντες από κορωνοϊό στοιβάζονταν στις μονάδες covid, προκλητικά εγκαταλελειμμένοι στο έλεος της μοίρας τους, στερούμενοι τροφής, νερού και εν γένει στοιχειώδους φροντίδας.

Εν συνεχεία, εξακολουθώντας να μιλά σε ανάποδη γλώσσα, αναφέρθηκε στα μέτρα «φορολογικής δικαιοσύνης» «με ισορροπημένη παρέμβαση στον χώρο των ελεύθερων επαγγελματιών», σχολιάζοντας ότι:

«το κάναμε παρά το πολιτικό κόστος, το κάναμε γιατί ήταν το σωστό».

Άραγε, πόσο σωστό είναι να φορολογεί μια κυβέρνηση τους πολίτες με αυθαίρετα τεκμήρια, θεωρώντας a priori ότι φοροδιαφεύγουν, και ενώ τους έχει ήδη γονατίσει με πολύ υψηλό συντελεστή ΦΠΑ;

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ «ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ»

Και σαν να μην έφθανε αυτό, οι ελεύθεροι επαγγελματίες εκβιάστηκαν με ένα ακόμη «πρόστυχο πρόστιμο», τούτη την φορά ύψους 1.500 €, για να συνδέσουν τον επαγγελματικό τους λογαριασμό με το μέχρι στιγμής ένα και μοναδικό ηλεκτρονικό σύστημα άμεσων πληρωμών, το IRIS1 (αυτή η αθλία κυβέρνηση έχει λατρεία στα… μοναδικά: πλησιάζει και η πολύ επικίνδυνη ώρα του μοναδικού προσωπικού αριθμού, που θεσπίσθηκε με το άρ. 11 Ν. 4727/2020, όταν όλοι ασχολούμασταν με τα κρούσματα του κορωνοϊού).

Προφανώς, ο κ. Μητσοτάκης, θεωρεί ότι ένα τέτοιο πρόστιμο δεν αποτελεί απαράδεκτη απειλή, αλλ’ αντιθέτως ένα ακόμη (τάχα) θεμιτό κίνητρο σκουντήματος-παρώθησης (nudging) του πολίτη στον δρόμο που «με το έτσι θέλω» χαράσσει η κυβέρνηση (για την τεχνική του nudging στην εποχή της πανδημίας βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία, Υποχρεωτικές ιατιρκές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, 2023, σελ. 246 επ.).

Αρκεί να θυμηθούμε πόσο είχε διαστρεβλώσει την νομική πραγματικότητα επί πανδημίας κορωνοϊού, ισχυριζόμενος ότι το αντίστοιχο υγειονομικής φύσεως «πρόστυχο πρόστιμο» των 150 € σε βάρος των πολιτών άνω των 60 ετών που αρνούνταν να εμβολιασθούν ήταν ένα ευεργετικό κίνητρο και όχι μια ψυχοπιεστική απειλή (επ’ αυτού βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, Τρίτη έκδοση, Αλφειός, 2023, σελ. 179).

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Περαιτέρω, η προπαγάνδα της κλιματικής κρίσης δεν θα μπορούσε να λείπει από την θεματολογία της πρωθυπουργικής ομιλίας. Πέρα από το γελοίο «τέλος ανθεκτικότητας στην κλιματική κρίση», το οποίο προανήγγειλε ότι θα αυξηθεί, είδαμε τον κ. Μητσοτάκη να πιπιλά την νεοείσακτη καραμέλα των οικοπέδων που χρήζουν καθαρισμού, λέγοντας ότι:

«η άμυνα απέναντι στην κλιματική κρίση απαιτεί τη συστράτευση όλων των δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας».

Φυσικά, δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί ότι τα ακαθάριστα οικόπεδα αποτελούν μια φθηνή δικαιολογία που αποσκοπεί στην συγκάλυψη των εγκληματικών παραλείψεων της κυβέρνησης για την πρόληψη και την καταστολή των πυρκαϊών.

Ταυτοχρόνως, αποτελεί και στάχτη στα μάτια των πολιτών που θα πρέπει, αντί να θεωρούν ως πρώτο ύποπτο για την εξολόθρευση του δασικού μας πλούτου την κυβέρνηση, να αισθάνονται ένοχοι οι ίδιοι, που αρνήθηκαν ή ξέχασαν να καθαρίσουν τα οικόπεδά τους.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης διετύπωσε την εξής προφητεία:

αναμένονται «φυσικές καταστροφές μεγαλύτερης έντασης από αυτές που γνωρίζαμε, δυστυχώς».

Άραγε, η προφητεία αυτή βασίζεται σε κάποια μετεωρολογικά-κλιματικά δεδομένα (που, πάντως, δεν τα επέδειξε) ή συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο, π.χ. γνωρίζει ότι ο καιρός τροποποιείται συνειδητά επί τα χείρω, προκειμένου να προκληθούν καταστροφές, οι οποίες εξηγούνται βάσει ενός νεοταξίτικου σχεδίου π.χ. αντικατάστασης της φύσης με συνθετικά προϊόντα (δήθεν) πράσινης ανάπτυξης, όπως είναι π.χ. οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά πάρκα;

Προσοχή: Θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει αντιληπτό ότι η φύση δεν καταστρέφει ποτέ, αλλά αποκαθιστά την ανισορροπία που προκαλεί ο άνθρωπος με τις παρεμβάσεις του. Συνεπώς, δεν πρόκειται για φυσικές καταστροφές αλλά για φυσικά φαινόμενα.

Σε ένα παραλήρημα προπαγανδιστικής υποκρισίας, ο κ. Μητσοτάκης προσποιήθηκε ότι υπάρχουν ισχυροί που ελέγχουν κάποια εχθρικά προς την παρούσα κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης, την ώρα που η νεοδικτατορική κυβέρνησή του έχει τον απόλυτο έλεγχο της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ, ένα φαινόμενο που, σε αυτόν τον βαθμό, δεν έχει ποτέ επαναληφθεί μεταπολιτευτικά.

Ιδού η απίστευτα φαρισαϊκή του δήλωση:

«Οι ισχυροί μπορεί να έχουν και μέσα ενημέρωσης και μπορεί να τα ενεργοποιούν και κατά της κυβέρνησης. Κοπιάζουν άδικα, γιατί εμείς λογοδοτούμε στον ελληνικό λαό».

ΑΤΥΠΗ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ

Ακόμη, αποσιωπώντας ότι σε πολλά μέρη της χώρας μας τα στρατόπεδα κλείνουν το ένα μετά το άλλο (όπως στην Μυτιλήνη), οπότε θα μπορούσε να γίνει λόγος για μια προϊούσα «άτυπη αποστρατιωτικοποίηση», ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε παραπλανητικά να καθησυχάσει τους πολίτες ότι η κυβέρνησή του νοιάζεται για την αμυντική θωράκιση της χώρας, διαθέτοντας 1,5 δις (το 2025 θα παραλάβουμε, είπε, την φρεγάτα «Κίμωνας»).

Μάλιστα, λίγο πριν από το κλείσιμο της ομιλίας του, έφθασε στο αποκορύφωμα της κοροϊδίας του ελληνικού λαού, μιλώντας για «απόρθητα σύνορα» και για «πατρίδα οχυρωμένη απέναντι στους αντιπάλους της»!

Μυτιλήνη

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΒΙΖΙΤΑ ΜΕ ΒΙΖΑ ΕΞΠΡΕΣ

Περαιτέρω, ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στα ρεκόρ του τουρισμού, αλλά αποσιώπησε το φαινόμενο του κατακλυσμού των νησιών από Τούρκους, οι οποίοι αξιοποιούν τον νεοδημοκρατικής εμπνεύσεως θεσμό «βίζα εξπρές». Άραγε, πόσοι γνωρίζουν ότι οι Τούρκοι αγοράζουν με καλπάζουσα ταχύτητα ακίνητα στις ακριτικές περιοχές μας, και ενώ ο κ. Μητσοτάκης παραδέχθηκε ότι «η Τουρκία παραμένει απρόβλεπτη»;

«ΠΛΗΓΩΝΕΙ Η ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΞΕΦΥΓΕ»: ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΝ ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ!

Όποιος κατάφερε να μη βγει από τα ρούχα του ακούγοντας ή διαβάζοντας την κατακλυζόμενη από μισοαλήθειες ή τερατώδη ψέματα πρωθυπουργική ομιλία μέχρι το 55ο λεπτό, είναι σίγουρο ότι λίγα δευτερόλεπτα μετά θα αποτύχει να παραμείνει ψύχραιμος, ερχόμενος αντιμέτωπος με ένα φοβερό αναποδογύρισμα της φρικαλέας πραγματικότητας που ζούμε κατά την διάρκεια της εξαετούς διακυβέρνησης Μητσοτάκη, επί των ημερών του οποίου έχουν γίνει στάχτη εκατομμύρια στρέμματα δάσους.

Χωρίς ίχνος ντροπής, έκανε την εξής απίστευτη-φαρισαϊκή δήλωση:

«Πρώτος εγώ αγανακτώ και στενοχωριέμαι, όταν μία Πολιτεία που κατόρθωσε να σβήσει 4.000 πυρκαγιές, πληγώνεται από την μία που ξέφυγε»!2

1.000 ΚΑΜΕΡΕΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΜΕΣΩ ΜΙΣΕΛ ΦΟΥΚΩ

Λίγο προτού ολοκληρωθεί η πρωθυπουργική ομιλία, το αίσθημα της αγανάκτησης θα πρέπει να το διαδεχθεί εκείνο της μείζονος ανησυχίας, αφού ο κ. Μητσοτάκης συνέδεσε το αυταρχικό δόγμα της μηδενικής ανοχής3 που υποκρύπτεται στο σύνθημα «νομιμότητα παντού» με την χρήση της τεχνολογίας. Άραγε ποιο ελευθεροκτόνο σχέδιο εξυφαίνεται στο στρατηγείο της κυβέρνησης;

Στην επίλυση αυτής της απορίας βοηθά η αποκάλυψη που έκανε ο κ. Μητσοτάκης απαντώντας σε σχετικό ερώτημα δημοσιογράφου κατά την συνέντευξη Τύπου στην ΔΕΘ:

«Έχω ζητήσει από τα αρμόδια υπουργεία άμεσα μια πρόταση για το πώς θα βάλουμε 1.000 κάμερες στην Αθήνα οι οποίες θα ελέγχουν την παραβατική συμπεριφορά στον δρόμο. Κράνοι, κόκκινα, ταχύτητα και θα πηγαίνει απευθείας η κλήση στον παραβάτη. Δεν νοείται να έχουμε τεχνολογικά εργαλεία σήμερα και να μην μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε. Κι αν αισθάνονται οι πολίτες ότι πράγματι υπάρχει ΤΑΞΗ και ο ΝΟΜΟΣ εφαρμόζεται, έτσι θα μειωθούν οι παραβατικές συμπεριφορές»4.

Δυστυχώς, αν κάποιοι ανασφαλείς πολίτες χάρηκαν στο άκουσμα αυτής της προαναγγελίας, η οποία, μέσω της αναφοράς στο δόγμα «Νόμος & Τάξη», επαληθεύει την απαράδεκτη εμμονή της κυβέρνησης σε μια αμερικανικής εμπνεύσεως εγκληματολογική θεωρία που έχει αποδειχθεί προ πολλού αναποτελεσματική, κάποιοι άλλοι πολίτες ένιωσαν μεγίστη ανασφάλεια, αφού αυτές οι 1.000 κάμερες είναι η επιτομή της «υφέρπουσας επιτήρησης» (surveillance creep), δηλαδή της σταδιακής εξοικείωσης με ένα ψηφιακό μέσο, το οποίο εισάγεται μεν αρχικώς για την εκπλήρωση ενός συγκεκριμένου σκοπού, πλην όμως έχει προγραμματισθεί να επεκταθεί μελλοντικώς και για άλλους σκοπούς – προφανώς, στο πλαίσιο του «πολυδύναμου εκσυγχρονισμού» (sic), ορθότερα του ψηφιακού ολοκληρωτισμού.

Όποιος έχει διαβάσει το μνημειώδες πόνημα του Γάλλου φιλοσόφου Μισέλ Φουκό «Επιτήρηση και Τιμωρία. Η Γέννηση της Φυλακής» (μτφ.: Τ. Μπέτζελος, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 2011, σελ. 247), δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να καταλάβει πώς συνδέεται ο Ναπολέων Βοναπάρτης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και πώς συνδέεται η θεωρία της μηδενικής ανοχής με τις 1.000 κάμερες.

Έγραφε ο Φουκώ το 1975 για τον Ναπολέοντα και την πειθαρχική κοινωνία του, με άλλα λόγια: την κοινωνία της επιτήρησης:

«ο Ναπολέων τοποθετείται στο σημείο σύζευξης της μοναρχικής και τελετουργικής άσκησης της ανώτατης αρχής και της ιεραρχικής και συνεχούς άσκησης της απεριόριστης πειθαρχίας.

Επισκιάζει τα πάντα με ένα μόνο βλέμμα, αλλά καμμία λεπτομέρεια, όσο μηδαμινή κι αν είναι, δεν μπορεί ποτέ να του ξεφύγει. […] κανένα σημείο της Αυτοκρατορίας δεν στερείται επιτήρησης· κανένα έγκλημα, κανένα αδίκημα, καμμία παράβαση δεν πρέπει να γλυτώνουν τη δίωξη· το μάτι της ευφυΐας που φωτίζει τα πάντα αγκαλιάζει το σύνολο αυτής της τεράστιας μηχανής, χωρίς να μπορεί όμως να του ξεφύγει η παραμικρή έστω λεπτομέρεια.

Η πειθαρχική κοινωνία, τη στιγμή της πλήρους άνθησής της, εξακολουθεί να διατηρεί μέσω του Αυτοκράτορα την παλαιά όψη της θεαματικής εξουσίας.

Ως μονάρχης που είναι ταυτοχρόνως σφετεριστής του παλαιού θρόνου και οργανωτής του νέου κράτους, συμπύκνωσε σε μια συμβολική και ύστατη φιγούρα όλη τη μακρά διαδικασία με την οποία οι πομπές της ανώτατης αρχής, οι αναγκαστικά θεαματικές εκδηλώσεις της εξουσίας, έσβηναν η μία μετά την άλλη κατά την καθημερινή άσκηση της επιτήρησης, σε έναν πανοπτισμό, όπου η επαγρύπνηση των διασταυρούμενων βλεμμάτων πρόκειται σύντομα να καταστήσει αχρείαστο τον Αετό όσο και τον Ήλιο».

Έτσι, λοιπόν, ένα αυταρχικό κράτος που συγκεντρώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, προπαγανδίζοντας την θεωρία της μηδενικής ανοχής στρώνει το χαλί για να εφαρμοσθεί επί του εδάφους της η τεχνολογία της ασφυκτικής επιτήρησης.

Το άγρυπνο μάτι του «Μεγάλου Αδελφού», επιμερισμένο σε 1.000 κάμερες, φροντίζει να ανταποκριθεί στο αενάως προβαλλόμενο αίτημα της καθολικής ασφάλειας, ειδικότερα: της απόλυτης προστασίας του πολίτη από τις τροχαίες παραβάσεις (και, αργότερα, από κάθε μορφή βίας).

Έτσι, εκτός από (αποχαυνωμένη) κοινωνία του θεάματος, που ξημεροβραδιάζεται μπροστά σε «μια οθόνη για κάθε κωθώνι», είμαστε και μια (μαζοχιστική) κοινωνία της επιτήρησης, που ανέχεται αδιαμαρτύρητα τις 1.000 κάμερες πάνω από την κεφαλή της, προκειμένου οι πολίτες να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους, προφυλαγμένο από το έγκλημα.

Με τα λόγια του Φουκώ:

«Είμαστε πολύ λιγότερο Έλληνες απ’ όσο νομίζουμε. Δεν βρισκόμαστε ούτε στις κερκίδες ούτε στη σκηνή αλλά μέσα στην πανοπτική μηχανή, επενδυμένοι από τα αποτελέσματα εξουσίας της, που εμείς οι ίδιοι προεκτείνουμε καθώς αποτελούμε ένα γρανάζι της» (ό.π., σελ. 247).

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, για την εξαετία 2019-2024 δόθηκε άνωθεν η εντολή να κυβερνήσει τους πάλαι ποτέ ατίθασους και πλέον εκτραχηλισμένους Έλληνες ένα μητσοτακικό κακέκτυπο του Ναπολέοντα, το οποίο, αδίστακτα, ανάλγητα και αδιαμαρτύρητα, οδηγεί το «πλοίο των τρελών» (βλ. το ομότιτλο δοκίμιο του Καζύνσκι, μτφ.: Σ. Γιαννέλης, εκδ. Κοιν.Σ.Επ. Έξοδος, Αθήνα 20225) ντουγρού πάνω στα βράχια της ψηφιακής τυραννίας.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΝΑΠΟΔΑ ΤΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Τέλος, όποιος έχει εμπεδώσει τον τρόπο λειτουργίας της λογικής του ανάποδου κόσμου, η οποία διαπότισε και αυτήν την φορά την ομιλία του κ. Μητσοτάκη, διαθέτει ένα αξιόπιστο εργαλείο για την ορθή ανάγνωση του προπαγανδιστικού συνθήματος που επέλεξαν οι αμερικανοτραφείς επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης να φιγουράρει στην μπλε οθόνη πίσω από τον μεγαλύτερο πολιτικό υποκριτή που πέρασε ποτέ από το τιμόνι της χώρας μας: Το σύνθημα «Ελλάδα 2027: Πιο γρήγορα, πιο δίκαια, πιο αποτελεσματικά» σημαίνει πολύ απλά «πιο αργά, πιο άδικα, πιο αναποτελεσματικά».

Στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο του 21ου (απατ)αιώνα τα συνθήματα της ΝΕΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ πρέπει να διαβάζονται ανάποδα!

Αλλά και η «τροχιά της σιγουριάς και της προόδου» που ο υποδυόμενος τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκης ισχυρίσθηκε ότι διαγράφει η χώρα μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάποδη τροχιά της ανασφάλειας και της οπισθοδρόμησης. Η Ελλάδα που καταρρέει παρουσιάσθηκε φρενοβλαβοποιητικά από τον κ. Μητσοτάκη ως μια χώρα που δήθεν καλπάζει!

Αξιοποιώντας σταθερά την θεωρία του ανάποδου κόσμου, πανεύκολα καταλαβαίνουμε ότι η σωστή πλευρά της ιστορίας που ο κ. Μητσοτάκης προσποιήθηκε ότι ακολούθησε η Ελλάδα επί των ημερών του είναι η εντελώς λάθος πλευρά.

1.000 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΘΑΡΟΥ-ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Ή 1.000 ΗΜΕΡΕΣ ΕΝΟΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ;

Συνεπώς, οι «1.000 ημέρες καθαρού-ανοικτού πολιτικού χρόνου», όπως βάπτισε ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός στο κλείσιμο της ομιλίας του το εναπομένον διάστημα μέχρι τις επόμενες εκλογές είναι οι 1.000 ημέρες ενός βασανιστικού εφιάλτη που εκτιμάται ότι θα βιώσει ο ελληνικός λαός.

Προσοχή: Το μέτρημα τού (υπό κανονικές συνθήκες) εναπομένοντος χρόνου της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε 1.000 ημέρες και όχι σε μήνες ή χρόνια δεν είναι τυχαίο, αφού ο αριθμός αυτός, σε ψυχολογικό επίπεδο, συμβολίζει την μακρά διάρκεια της εξαγγελθείσας δεσμεύσεως και, ειδικότερα, την ανάγκη αξιοποίησης κάθε ημέρας που πρόκειται να ξημερώσει.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι «1.000 ημέρες» προπαγανδίζονται συχνά ως ορόσημο στην καριέρα ενός πολιτικού, όπως στην περίπτωση του Τζων Φιτζέραλντ Κένεντι και του Τόνι Μπλερ (βλ. π.χ. Schlesinger, A Thousand Days. John F. Kennedy in the White House, 2002). Γι’ αυτό τον λόγο πιθανολογείται ότι πίσω από την πρόσφατη ομιλία του κ. Μητσοτάκη κρύβεται ξανά ο δάκτυλος του Ελληνοαμερικανού συμβούλου του Έρικ Θανόπουλου-Παρκς, εκλεκτού κρίκου της επικοινωνιακής στρατηγικής που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση6.

Μετά απ’ όλα αυτά, υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην 88η ΔΕΘ παρακολουθήσαμε ένα ακόμη σόου μητσοτακικής προπαγάνδας με εφαρμογή των αμερικανικής προελεύσεως ψυχολογικών εργαλείων που αποσκοπούν στην χειραγώγηση της τεχνολογικά αποχαυνωμένης μάζας;