«ΑΧ, ΣΕ ΕΧΑΣΑ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ»: Η ΟΛΙΓΟΝ ΚΑΤ' ΟΛΙΓΟΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Μεταγράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Το 1923, ο Φώτης Κόντογλου είχε πραγματοποιήσει μια πρώτη έκθεση με έργα ζωγραφικής στην Μυτιλήνη μαζί με τον Κωνσταντίνο Μαλέα.
Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ότι όταν ο Γιάννης Τσαρούχης, μαθητής του Κόντογλου, πληροφορήθηκε τον θάνατο του δασκάλου του, βρισκόταν στην Μυτιλήνη και ζωγράφιζε έναν άγγελο;
Σε ένα δοκίμιό του με τίτλο «Ο μύθος του χταποδιού. Χαμογελαστοί εχθροί» (Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, ΗΓΟΥΝ Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής, Δ΄ Έκδοση, Αστήρ 1992, σελ. 9 επ.), αυτός ο σπουδαίος αγιογράφος και λογοτέχνης από το Αϊβαλί, αλλά προπάντων μέγας ομολογητής της πίστεώς μας, εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι καμουφλαρισμένοι εχθροί της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος, αξιοποιώντας τον μύθο του χταποδιού ή, αλλιώς, την παραβολή της αδιάφορης χταποδομάνας.
Είναι ο τρόπος της ολίγον κατ’ ολίγον άλωσης της ψυχής μας και του πολιτισμού μας, η οποία βασίζεται στην απάθεια των πολιορκημένων.
Έγραφε ο Κόντογλου:
«Οἱ σημερινοὶ ἐχθροὶ τῆς θρησκείας καὶ τοῦ ἔθνους εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς παλιούς, γιατὶ μᾶς παραπλανοῦνε μὲ τὴν ἥμερη ὄψη τους καὶ μᾶς φαίνουνται ἄβλαβοι, ἀκίνδυνοι.
Τέτοια εἶναι τὰ λεγόμενα «ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ», οἱ εὐκολίες τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι παγίδες φαρμακωμένες, τὰ θεάματα, οἱ ψυχαγωγίες, οἱ τουρισμοὶ κ.τ.ἄ. Τοῦτοι οἱ ἐχθροὶ φαίνουνται ἄκακοι κι ἀνίκανοι νὰ μᾶς κάνουνε κακό, γιατὶ δὲν εἶναι ἄγριοι καὶ φανεροί, ἀλλὰ ὕπουλοι καὶ κρυφοδαγκανιάρηδες.
Ἀπὸ τοὺς πρώτους προφυλάγεσαι, μὰ ἀπὸ τοὺς δεύτερους ὄχι, ὥς που νὰ σὲ καταπιοῦνε, ὅπως φαίνεται ἀπὸ ἕναν θαλασσινόν μύθο ποὺ θὰ σᾶς πῶ:
Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη, πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του: “
– Μὲ πιάσανε, μάνα!”.
Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται:
– “Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!”.
Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι:
– “Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα!”
– “Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!”.
– “Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!”
– “Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!”
– “Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!”
– “Μὴ φοβᾶσαι!”
– “Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!”
– “Μὴ φοβᾶσαι!”
– “Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!”
– “Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!”
– “Μὲ καταπίνουνε!”
– “Μὴ φοβᾶσαι!”
– “Πίνουνε κρασί, μάνα!”
– “Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!”.
Ὁ μύθος θέλει νὰ πεῖ πὼς ὅλα τὰ σκληρὰ παιδέματα ποὺ κάνανε στὸ χταποδάκι, δὲν ἤτανε γιὰ θάνατο, μήτε τὸ πιάσιμο, μήτε τὸ σγούρισμα, μήτε τὸ μαχαίρι, μήτε τὸ βράσιμο, μήτε τὸ μάσημα.
Μὰ σὰν ἄκουσε ἡ μάνα του πῶς πίνανε κρασὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ φάγανε, γιὰ νὰ τὸ χωνέψουνε, φώναξε: «Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!».
Τὸ κρασί, ποὺ φαίνεται τὸ πιὸ ἥμερο πρᾶγμα μπροστὰ στὸ μαχαίρι καὶ στὸ μάσημα, στὸ βάθος εἶναι γιὰ τὸ χταπόδι ὁ πιὸ μεγάλος ὀχτρός.
Ἔτσι καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες. Περάσανε ἀπὸ τὴν πλάτη μας ἄγριες ἀνεμοζάλες κάθε λογῆς, ἀγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες μὲ σπαθιά, μὲ κοντάρια καὶ μ᾿ ἄρματα κάθε λογῆς, Πέρσες, Ἀλαμανοί, Φράγκοι, Ἀραπάδες, Τοῦρκοι κι ἄλλοι.
Μᾶς σφάζανε, μᾶς κομματιάζανε, μᾶς κρεμάζανε, μᾶς σουβλίζανε, μὰ δὲν πεθάναμε, γιατὶ μᾶς ἀτσάλωνε ὁ ἀγώνας, δίναμε φωτιὰ στὴ φωτιά, εἴχαμε νὰ κάνουμε μὲ ὀχτροὺς φανεροὺς καὶ σκληρούς.
Τώρα ὅμως, στὸν σημερινὸ καιρό, οἱ ἐχθροὶ ἀλλάξανε ὄψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλια, φίλοι δολεροί, ποὺ φαίνουνται ἄβλαβοι, μάλιστα κι εὐεργέτες καὶ καλόβολοι.
Τέτοιοι εἶναι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔρχουνται μὲ τὶς μηχανὲς καὶ μὲ τὶς ἄλλες εὐκολίες, τὰ ἠλεκτρικὰ πλυντήρια, τ᾿ ἀεροπλάνα, ὁ κινηματογράφος, τὸ ραδιόφωνο, ἡ γύμνια καὶ τὰ μπαὶν-μίξτ, καὶ τ᾿ ἄλλα ποὺ θὰ μᾶς ξεπαραλύσουν καὶ θὰ μᾶς ἀφήσουνε χωρὶς θρησκεία, χωρὶς παράδοση, χωρὶς οἰκογένεια, χωρὶς τίποτα δικό μας».
Όποιος θέλει να προσαρμόσει τον μύθο του χταποδιού (για μια σύντομη ανάλυση βλ. Γ. Σακελλίωνα, Ο Φώτης Κόντογλου και η συνείδηση της Ρωμιοσύνης, εκδ. Μήνυμα, 1985, σελ. 31 επ., ο οποίος επισημαίνει ότι ο μύθος αυτός αποτελεί μια αλληγορική παρουσίαση της σύγχρονης αλλοτρίωσης από την τεχνολογία), με άλλα λόγια την παραβολή της χταποδομάνας στις προοδευτικές καταστροφές που ανέχθηκε ο ελληνικός λαός από την πτώση της χούντας μέχρι και σήμερα (χούντα, βεβαίως, έπεσε μόνο τύποις, διότι ουσιαστικά όσες κυβερνήσεις ακολούθησαν έγιναν «έξυπνες δικτατορίες», φορώντας αντί για στρατιωτική στολή, φράκο και γραβάτα), θα μπορούσε να κατασκευάσει αντίστοιχο διάλογο ανάμεσα σε ένα γνήσια πατριωτικό χταποδάκι και στην ψευτοπατριώτισσα χταποδομάνα του.
Στον διάλογο αυτόν αντικατοπτρίζεται η ολίγον κατ’ ολίγον άλωση του ελληνορθόδοξου πνεύματος, η οποία βασίζεται στην απάθεια των πολιορκημένων:
– «Καταργούν την καθαρεύουσα και φέρνουν την δημοτική, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Καταργούν τους τόνους και τα πνεύματα και φέρνουν το μονοτονικό, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Θεσμοθετούν το αυτόματο διαζύγιο, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Καθιερώνουν τον πολιτικό γάμο, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Νομιμοποιούν τις αμβλώσεις και τις βαπτίζουν τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Ψηφίζουν τον ΕΚΑΜ, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Απαλείφουν το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Βάζουν λουκέτο στις εκκλησίες και απαγορεύουν τις καμπανοκρουσίες, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Πολλοί ιερείς και πιστοί φοράνε μάσκες μέσα στην εκκλησία, όχι μόνο μία, αλλά δύο μάσκες, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Βάζουν το αντίδωρο μέσα σε σακουλάκι, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Μας εμβολιάζουν με το ζόρι, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Δεν μας επιτρέπουν να θάψουμε τους νεκρούς μας, όπως τους πρέπει, αλλά τους καλύπτουν γυμνούς με πλαστικές ή νάιλον σακούλες, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Έκαναν νόμο του κράτους τον γάμο των ομοφυλοφίλων, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Φέρνουν τις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες που θα έχουν ενσωματωμένο τσιπ και θα είναι υποχρεωτικές από το 2026, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Θα μας υποχρεώσουν να πάρουμε τον προσωπικό αριθμό για να γίνουμε απρόσωποι αριθμοί, μάνα! Θα ελέγχουν τα πάντα, με πρόσχημα την ταχύτητα και την ευκολία μας, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!».
Ο διάλογος ανάμεσα στο γνήσιο πατριωτικό χταποδάκι και στην προκλητικά αδιάφορη, ψευτοπατριώτισσα χταποδομάνα δεν αποκλείεται να έχει την εξής κατάληξη:
– «Μας υποχρεώνουν να πάρουμε το χάραγμα, μάνα!»
– «Μη φοβάσαι, παιδί μου!»
– «Με σφράγισαν, μάνα!»
– «Αχ, σε έχασα, παιδί μου!».
Η παραλλαγή του μύθου του Κόντογλου ακούγεται στο κλείσιμο της ομιλίας που δόθηκε από τον γράφοντα στις 7 Σεπτεμβρίου 2024 στην πλατεία Σαπφούς Μυτιλήνης με θέμα «Προσωπικός Αριθμός: Το ελευθεροκτόνο εργαλείο του ανάποδου κόσμου μας».
Δυστυχώς, ο Προσωπικός Αριθμός είναι η αμέσως επόμενη τεχνολογική φάκα που αναμένεται να στηθεί σε βάρος του ελληνικού λαού, ο οποίος, αν δεν αντιδράσει, μέσα στη νεοταξίτικη κατσαρόλα πρόκειται αμετακλήτως να βράσει.
Ο Προσωπικός Αριθμός θεσπίσθηκε με τον Ν. 4727/2020 μέσα σε μια πρωτοφανή κοινοβουλευτική συμπαιγνία εις βάρος του ελληνικού Λαού.
Ανάμεσα στους μεγάλους προδότες και ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο οποίος, στην αυγή του 21ου αιώνα, είχε γράψει το βιβλίο «Παγκοσμιοποίηση. Ο Μεγάλος Όλεθρος της ανθρωπότητας, της Ελλάδας, της Ορθοδοξίας» (εκδ. Κάδμος, 2001), όπου έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την έλευση της οργουελικής αριθμοποίησης των Ελλήνων. Αλλά εν τω μεταξύ φαίνεται ότι έπαθε αμνησία…1
Για το βιβλίο αυτό βλ.:
·
10 Ιαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου