ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΈΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ;
Η αβεβαιότητα και η δυσαρέσκεια στην κυβέρνηση έχει οδηγήσει πρόσφατα σε κάποια απρόβλεπτα λαϊκιστικά κινήματα, που συχνά υπόσχονται να διαταράξουν το status quo ή να παίζουν με τους φόβους και την τάση των ανθρώπων προς τη διχαστική ρητορική.
Σε κάθε περίπτωση, η ρίζα της δημοτικότητας αυτών των κινημάτων είναι η έλλειψη πίστης στην πολιτική διαδικασία, κυρίως στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Αλλά ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να είναι μια προγραμματισμένη τακτική ή η φυσική συνέχεια σε μια τεχνοκρατία στην οποία οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων γίνονται εκείνοι που έχουν διαπρέψει έξω από την πολιτική.
Θα μπορούσε το μέλλον της δημοκρατίας να είναι ένα μικτό πολιτικό σύστημα που θα ενσωματώνει γίγαντες της βιομηχανίας και πολιτικούς, ή είμαστε στο χείλος μιας νέας παγκόσμιας τάξης στην οποία μια μικρή ομάδα ξένων θα αρχίσει να παίρνει τον έλεγχο;
Τεχνοκρατία εναντίον Δημοκρατίας
Ο τεχνοκρατικός ορισμός είναι κάπως διφορούμενος, αλλά ουσιαστικά είναι ένας ξένος χωρίς προηγούμενη πολιτική εμπειρία, ο οποίος είναι τεχνικά καταρτισμένος και συνήθως μέρος μιας ελίτ ομάδας της κοινωνίας. Οι τεχνοκράτες είναι συχνά ηγέτες στον κλάδο τους και εφαρμόζουν την επιστημονική μέθοδο στην επίλυση προβλημάτων προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους.
Ενσωματώνουμε την τεχνοκρατία, σε κάποιο βαθμό, στην κυβέρνησή μας με ανεξάρτητες και διακομματικές επιτροπές και επιτροπές. Αυτές οι ομάδες είναι επιφορτισμένες με την επίλυση προβλημάτων και την εφαρμογή λύσεων που έχουν ψηφιστεί ή συγκεντρωθεί από έναν κλάδο της κυβέρνησης.
Η σημερινή κυβέρνηση στις ΗΠΑ, για σύντομο χρονικό διάστημα, συγκέντρωσε μια επιτροπή κορυφαίων στελεχών σε κορυφαίες βιομηχανίες, γνωστή ως Πρωτοβουλία για τις Θέσεις Εργασίας στον Τομέα της Μεταποίησης, ως μέρος μιας φαινομενικής προσπάθειας να συλλεχθούν ιδέες και να αναπτυχθούν στρατηγικές για οικονομικά ζητήματα.
Ωστόσο, μια πραγματική τεχνοκρατία είναι σχεδόν αντίθετη σε μια δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης.
Συμπεριφερόμενος περισσότερο σαν μια εταιρεία με διοικητικό συμβούλιο που ενεργεί ως υπεύθυνος λήψης αποφάσεων, ο τεχνοκρατικός ορισμός της κυβέρνησης δεν θα λάμβανε απαραίτητα υπόψη τη βούληση του πληθυσμού ή θα εξέταζε τη διαφωνία της κοινής γνώμης.
Ενώ υποτίθεται ότι αυτή η άρχουσα ελίτ θα είχε κατά νου τα συμφέροντα του λαού, οι αποφάσεις θα ήταν ουσιαστικά αυταρχικές και οι κυβερνώντες θα εκλέγονταν και θα αντικαθίσταντο από μια μικρή ψήφο μεταξύ τους.
Ένα παράδειγμα αυτού που σχετίζεται με μια υποθετική τεχνοκρατία στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, είναι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ενώ υπάρχουν αρκετοί κλάδοι εντός της κινεζικής κυβέρνησης, το κύριο όργανο λήψης αποφάσεων αποτελείται από επτά άτομα που προέρχονται από ένα ελαφρώς μεγαλύτερο Πολιτικό Γραφείο 25 ατόμων.
Ενώ αυτή η μορφή διακυβέρνησης είναι απίστευτα αποτελεσματική στη λήψη αποφάσεων και την εφαρμογή πολιτικής, είναι καταπιεστική και μη ανεκτική στη δημόσια διαφωνία. Επίσης, δεν είναι απρόσβλητο από τη διαφθορά και τα κακώς διαχειριζόμενα πρωτόκολλα.
Ένα άλλο παράδειγμα που συχνά αναφέρεται ως ένα εξαιρετικά επιτυχημένο παράδειγμα τεχνοκρατίας είναι η Σιγκαπούρη. Η χώρα είναι καθαρή, πλούσια, τεχνολογικά προηγμένη και παρέχει υψηλό βιοτικό επίπεδο στην πλειοψηφία των πολιτών της, αλλά όταν πρόκειται για κοινωνικά ζητήματα σπάνια γίνονται παραχωρήσεις ή ζητείται η γνώμη της κοινής γνώμης στη νομοθετική διαδικασία.
Η άνοδος της τεχνοκρατίας
Αυτή η αυξανόμενη τάση τεχνοκρατικού ελέγχου ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στη δεκαετία του 1930 στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Η αντικατάσταση των πολιτικών με επιστήμονες και μηχανικούς προτάθηκε ως λύση για να διορθωθούν τα τρομερά οικονομικά διλήμματα της εποχής και ήταν πιθανώς η έμπνευση για το δυστοπικό μυθιστόρημα του Aldous Huxley, Brave New World.
Ιστορικά, η τεχνοκρατία έχει γίνει μια ελκυστική έννοια όταν οι πολιτικοί έχουν σκοντάψει ή υπάρχει λίγη πίστη στο πολιτικό σύστημα, εξ ου και η αναγνώριση της εποχής της ύφεσης. Αλλά θα μπορούσε αυτό να προμηνύει μια τεχνοκρατική αναζωπύρωση σήμερα;
Ενώ εξακολουθούμε να διατηρούμε τα απομεινάρια μιας δημοκρατικής μορφής διακυβέρνησης στις ΗΠΑ, υπάρχει μια αυξανόμενη παλίρροια τεχνοκρατικής επιρροής και ελέγχου στην κοινωνία μας και αυτό μπορεί να φανεί και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.
Η επιρροή των λόμπι των αδελφών Koch έχει τεκμηριωθεί καλά, ενώ μόλις πρόσφατα ο Mark Zuckerberg επένδυσε 1 δισεκατομμύριο δολάρια για να δημιουργήσει μια LLC με στόχο τη διαμόρφωση της δημόσιας πολιτικής.
Όπως και οι αδελφοί Koch, η LLC του Zuckerberg μπορεί να επηρεάσει την πολιτική και την πολιτική χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψει τις δαπάνες και τις επενδύσεις της, όπως θα έκαναν οι περισσότερες μη κερδοσκοπικές ομάδες πολιτικών συμφερόντων.
Με την αυξανόμενη πόλωση του εκλογικού σώματος και την πλήρη έλλειψη νομοθεσίας που ψηφίζεται στην κυβέρνηση, πιθανότατα θα αρχίσουμε να στρεφόμαστε στον ιδιωτικό τομέα όλο και περισσότερο, για λύσεις στα προβλήματά μας, ειδικά καθώς οι ζωές μας γίνονται όλο και πιο συνυφασμένες με την τεχνολογία.
Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από εκείνους που προσφέρουν τις καλύτερες λύσεις και μπορούν να επηρεάσουν την κυβέρνηση, περιορίζοντας παράλληλα το ποσό της επιβαλλόμενης ρύθμισης. Όταν αυτή η δυναμική αποδειχθεί πιο αποτελεσματική από ό, τι μπορεί να είναι η κυβέρνηση, κάτι που δεν φαίνεται δύσκολο στην εποχή μας, θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να αναβάλλουμε αυτές τις βιομηχανίες για να λύσουμε τα προβλήματά μας.
Το ζήτημα με την παροχή τεχνοκρατικών λύσεων σε πολιτικά προβλήματα είναι ότι η τεχνοκρατία δεν είναι πολιτικό σύστημα, αλλά μάλλον οικονομικό.
Ένας επιχειρηματικός ηγέτης, όπως ο Elon Musk, μπορεί να είναι σε θέση να λύσει ένα πρόβλημα που μαστίζει την κοινωνία με μια έξυπνη και συνοπτική λύση, αλλά στην πραγματικότητα η εφαρμογή αυτής της λύσης σε έναν μεγάλο πληθυσμό με ποικίλες και ποικίλες ανάγκες, απαιτεί την εμπειρία ενός πολιτικού που μπορεί να πλοηγηθεί στα περίπλοκα συστήματα ρύθμισης, νομοθεσίας και γραφειοκρατικών εμποδίων για να είναι αποτελεσματικός.
Μια τριμερής τεχνοκρατική συνωμοσία
Αυτό που φοβίζει πολλούς είναι η προοπτική μιας νέας παγκόσμιας τάξης, στην οποία υπάρχει μια παγκόσμια κυβέρνηση που επιβάλλεται από λίγους εκλεκτούς. Σύμφωνα με τον Patrick Wood, ένα από τα μέσα για την εφαρμογή μιας παγκόσμιας τάξης είναι μέσω ενός τεχνοκρατικού συστήματος.
Λέει ότι ένας από τους στόχους μιας τεχνοκρατίας είναι να ελέγξει τα οικονομικά μέσα της κοινωνίας και να αφαιρέσει την ιδιοκτησία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, έτσι ώστε το κυβερνών κόμμα να μπορεί να ελέγξει αποτελεσματικά τον πληθυσμό, όπως ορισμένα καταπιεστικά κομμουνιστικά καθεστώτα του παρελθόντος.
Ο Wood αντιμετωπίζει επιφυλακτικά την Τριμερή Επιτροπή ως την ομάδα που προσπαθεί να αντικαταστήσει κρυφά τη δημοκρατική μας διαδικασία με μια τεχνοκρατική παγκόσμια τάξη. Ξεκίνησε από τον David Rockefeller στη δεκαετία του 1980, η Τριμερής Επιτροπή είναι μια ΜΚΟ που συνεργάζεται με το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, με υποτιθέμενο στόχο την ενοποίηση της πολιτικής μεταξύ της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας.
Η ομάδα δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε πολιτικούς και ισχυρίζεται ότι είναι μια δεξαμενή σκέψης που επικεντρώνεται στη δημοκρατική κυβέρνηση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου, αν και πολλοί πιστεύουν ότι έχει μια αντιδημοκρατική κοσμοθεωρία, με μια βάση μελών που αντιπροσωπεύει κυρίως μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.
Η απόκοσμη αντιδημοκρατική άποψη της ομάδας παρουσιάστηκε στην έκθεσή της του 1975, The Crisis of Democ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου