ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΣΟ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΟ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης

Τι σκαλίζω να βρω με τα λίγα που καταλαβαίνω, απορούσα πάντοτε γιατί ονομάζουμε έτσι το ληξιαρχείο.

Η λέξη είναι σύνθετη από την λήξη που θα πει τελείωμα, τέλος, παύση, διακοπή κλπ

Λήξη του πρωταθλήματος, σφύριξε την λήξη του αγώνα, έληξε ο βίος του κλπ. 

Και το αρχείο που θα πει γράφω σε κατάλογο  και βάζω τα πράγματα σε μια αρχή.

Δημοτικό αρχείο, ιστορικό, κινηματογραφικό, μουσικό κλπ

Σε αρχή σε σειρά από το ξεκίνημα,σωστά;

Αρχή θα πει επίσης και εξουσία, πχ ακούγεται σε ψαλμό «υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας κλπ»

Τι δουλεία έχει ένα αρχείο που καταγράφεται η αρχή της ζωής μας σαν βρέφη να ονομάζεται ληξιαρχείο;

Θα μου πεις εκεί καταγράφεται και ο θάνατος, η λήξη της ζωής και εκδίδεται η ανάλογη ληξιαρχική πράξη θανάτου, σωστό.

Δεκτό αλλά αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε θα έπρεπε να ξεκινάμε από την αρχή προς το τέλος, όχι από την λήξη και να λέμε, αρχείο ενάρξεως-λήξεως του βίου,πχ. όπως στο γήπεδο σφύριγμα έναρξης και λήξης του αγώνα.

Κάτι σαν αρχείο βίου ενάρξεως-βίου λήξεως  ή απλά, αρχείο γεννήσεων και θανάτων ,αλλά μόνο ληξιαρχείο ,περίεργο το βλέπω.

Αν υπάρχει άλλη ετυμολογία του ληξιαρχείου δεν γνωρίζω,μήπως σημαίνει εκεί που λήγουν καταλήγουν τελειώνουν όλες οι καταγραφές,αλλά από που ξεκινούν αρχίζουν ,πάλι δηλώνω την άγνοια μου.  

Αλλά βρε παιδί μου, δεν μπορούσε να διαχωριστεί σε δυο τμήματα, ένα μακάβριο για την λήξη και ένα χαρούμενο για την αρχή της νέας ζωής και να έχει άλλο όνομα πχ αστικό, δημοτικό,κοινοτικό αρχείο γεννήσεων, και όλα ωραία και καλά και χαρούμενα και  ένα απαλής διατύπωσης  αρχείο τεθνεώτων ή αποβιωσάντων και κυρίως εννοιολογικά σωστά και σύμφωνα με την πλούσια γλώσσα μας.

Εξ άλλου αντίστοιχες έννοιες υποθέτω υπάρχουν σε αντίστοιχες κρατικές υπηρεσίες του εξωτερικού,που εφαρμόζουν την σύγχρονη μορφή του ρωμαϊκού δικαίου.

Γιατί εδώ επιμένουμε στο μακάβριο λάθος, μήπως μας θεωρούν πεθαμένους λίγη ώρα μετά από την ώρα της γέννησής μας;  

Η απορία αυτή όταν συνδυάζεται με μια άλλη λογική, εξηγείται λίγο  παράδοξα, σύμφωνα με την εξήγηση που δεν δίνουν όλοι οι νομικοί και οι δικηγόροι, μόνον μερικοί ανεπίσημα έξω από το σύστημα.

Μας θεωρούν ληγμένους, πεθαμένους αφού δεν δηλώσαμε οι ίδιοι την γέννησή μας, όπως ο νόμος ορίζει, αλλά οι γονείς μας για λογαριασμό μας ως βρέφη, όπως αναφέρουν, χωρίς να διαψευστούν λογικά επί της ουσίας ή με τεκμήρια και νομικά επιχειρήματα...

Αυτό ενισχύεται και από μία άλλη αντίφαση, αυτή της εκπροσώπησης μας στο δικαστήριο μέσω δικηγόρου και μόνον και όχι αυτοπροσώπως, αντίθετα με την επί χιλιετίες ελληνική παράδοση και συστημική δημοκρατική μας τακτική και αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Πάμε στο δικαστήριο και μας καλεί ο δικαστής με το όνομά μας και δεν απαντάμε εμείς παρών, αλλά ο δικηγόρος λέει για εμάς  παρίσταται και μιλά για λογαριασμό μας.

Σωστό;

Ο Σωκράτης,ο Δημοσθένης και όσοι άλλοι κατηγορούμενοι, μόνοι τους έγραφαν τους λόγους υπεράσπισής τους και αγόρευαν στο δικαστήριο, όπως διαβάζουμε σε αυτά που διασώθηκαν.

Οι απλοί πολίτες και οι μη νομομαθείς, ή φιλόσοφοι ή ρήτορες, ανέθεταν σε ειδικούς την σύνταξη του λόγου τους, που θα κατέθεταν οι ίδιοι αγορεύοντες αυτοπροσώπως στο δικαστήριο.

Το ίδιο και ο Χριστός μπροστά στον Πιλάτο.

Το ίδιο από την αρχαιότητα διαρκώς, μέχρι και την τουρκοκρατία όπου ο κατηγορούμενος παρίστατο αυτοπροσώπως και απολογούνταν ο ίδιος στον κατή ή τον βεζίρη.

Κατά πρόσωπο άμεσα απροκάλυπτα, αληθινά και ξεκάθαρα, χωρίς μετάθεση ευθύνης και την δυνατότητα νομικού μαγειρέματος από το άλλο αμέτοχο προ καλυμμένο ανέκφραστο πρόσωπο του δικηγόρου, πολλές φορές ανερυθρίαστου.

Αν αυτό έγινε κατανοητό δεν χρειάζεται να αναφέρω άλλα παραδείγματα για ενίσχυση.

Όσο για την εκπροσώπηση νομικών προσώπων και εταιριών, από τον εκάστοτε διευθυντή ή νομικό υπεύθυνο ή σε άλλο τύπο δικαστηρίου.  

Από αυτό το μικρό ελεύθερο βήμα έκθεσης απόψεων, ιδεών και ομολογίας πίστεως, απευθύνομαι στους γνώστες, τους ειδικούς, τους αρθρογράφους και τους αναγνώστες σας και ζητώ την κάθε λογική και ελεύθερη άποψη στα αναφερόμενα.

Αν θεωρούμαστε ληγμένοι και ανύπαρκτοι αμέσως μετά την γέννησή μας, από το κράτος, τι κάνουμε, τι ζούμε, τι βιώνουμε;

Ως Έλληνας, θέτω απλά το θέμα ως λογικό αίτημα σε αναμονή κάποιας απαντήσεως, τότε ποιός είναι το κράτος αν έχουμε λήξει εμείς ή μας θεωρούν ληγμένους.

Είχαμε πόλεις κράτη παλιά και  φτιάξαμε το 1829 την Ελληνική Πολιτεία, το πρώτο σύγχρονο αναγνωρισμένο και δικό μας κράτος, να το κρατάμε και να το κουμαντάρουμε εμείς όπως θέλουμε, όχι ο Σουλτάνος..

Ως ορθόδοξοι, στην πνευματική ουσιαστική διάσταση του μυστηρίου της βαπτίσεως, η εγγραφή μας στον βιβλίο της ζωής της εκκλησίας ως σώμα Χριστού, πέρα από την ονοματοδοσία κατά τον εδώ βίο και το τέλος του στην κοίμηση μας, δεν έχει λήξη ποτέ, εις τους αιώνες των αιώνων.

Η εγγραφή αυτή και το σφράγισμα που την επικυρώνει είναι ανεξίτηλη και αιώνια και θα εμφανιστεί κατά το άνοιγμα των αρχείων των πιστών μελών της εκκλησίας την ώρα που θα κρίνει Ο  ΈΧΩΝ την βασιλεία και το θέλημά Του στους Ουρανούς και την Γη.

Τα γεγονότα που ζούμε με τις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην μας και για λογαριασμό μας, δεν αφήνουν αμφιβολίες, στους έχοντες νου και λογικούς ανθρώπους, για την ορθότητα αυτών των  σκέψεων. 

Ούτε τους πιστούς ορθοδόξους, ούτε τους μη πιστούς και άλλων επιλογών ή πεποιθήσεων κατά την ελεύθερη κρίση τους.

Αποφασίσουν για μας χωρίς εμάς.

Ποιοί αποφασίζουν και τι έγινε με το κράτος μας που είχαμε στήσει το 1821-29;

ΈΛΗΞΕ;

Ακόμη και να μας θεωρούν ληγμένους και νεκρούς εμείς όλοι τι θέλουμε;

Α -Οι πιστοί  προσδοκούμε  επί γης ειρήνη και ευδοκία  στους ανθρώπους ανεξεραίτως και Ανάσταση και ζωή ατελεύτητο και αιώνιο.

Β- Οι μη πιστοί προσδοκούν ειρήνη, ελευθερία επιλογής και δράσης στην ζωή τους, αγαθά και καλοπέραση και όχι στερήσεις, επιβαλλόμενη βια και πολέμους.

Όλοι και στις δύο κατηγορίες πιστεύουν σε κάτι κοινό, κανείς δεν θέλει να είναι σκλάβος και να τον περιορίζουν, φτωχός και   καθοδηγούμενος και να τον εκμεταλλεύονται, θέλει να ζήσει την ζωή του ζωντανός και όχι ζόμπι.

Άρα συμπίπτουν σε βασικά θέματα της ζωής.

Αν ο συλλογισμός ισχύει και δεν διαψεύδεται ,

Δεν πάνε να λένε και να μας θεωρούν όλους ληγμένους και νεκρούς, ας γράφουν ότι θέλουν αυτοί ήδη έχουν λήξει και Ληξιαρχικά απομένει σε εμάς να καταγράψουμε την θέληση μας για την ζωή ή τον θάνατό μας, στο δικό μας αρχείο, όπως θα το ονομάσουμε, μόλις ανακτήσουμε ξανά τον έλεγχο του ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΑΣ.

Αρχείο

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ή ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ 

ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ή ΤΩΝ  ΔΟΥΛΩΝ.

 Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης