Η ΟΔΥΝΗΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟ ΤΑΞΗ...

ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ...ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΗΣΙΑ!!!

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Τελειώνει η σχολική εβδομάδα και έχω να πω τα εξής. 
Μάθημα με μάσκα ΔΕΝ γίνεται. Οποιος λέει το αντίθετο λέει ψέματα, ενδιαφέρεται μόνο για την φοβισμένη πάρτη του και ποσώς τον ενδιαφέρει αν τον ακούει κανείς, αν μπορεί να τον παρακολουθήσει, τι σχέση διαμορφώνει με τα παιδιά, τί μάθημα κάνει. 

Διαταράσσεται όλη η σχέση επαιδευτικού-μαθητή, με τα μέτρα τους καταστρέφεται η σχολική ζωή, καταστρέφεται η ψυχολογία όλων μας, στα σχολεία επικρατεί ένας εκνευρισμός.

Μπαίνω πρώτη φορά σε τάξεις με παιδιά που δεν έχω ξαναδεί και βλέπω μάτια να με κοιτάνε. Θα τελειώσει η χρονιά και δεν θα γνωρίζω πώς ήταν οι μαθητές μου. Θα έρχεται ο γονιός να με ρωτήσει και θα τον ρωτάω τί μάσκα φοράει το παιδί τους μήπως και καταλάβω για ποιό μου μιλάνε. 

Είναι σοβαροί οι άνθρωποι;

Για να μην πω για το ανθυγιεινό του θέματος. Με ποιές έρευνες έχουν επιβάλει σε υγιείς ανθρώπους τόσες ώρες μάσκα, με ποιές έρευνες παιδιά και ενήλικες έχουν επί 40 λεπτά κλειστές τις αναπνευστικές οδούς και δεν δημιουργείται πρόβλημα, με ποιές έρευνες επιβάλλουν σε έναν εκπαιδευτικό με κλειστή μύτη και στόμα να μιλάει δυνατά για να φτάσει η φωνή του και στο τελευταίο θρανίο τρώγοντας την μάσκα του, από τις ανάσες που αναγκάζεται να πάρει;

 Έχουν υπόψη τους πόσο μιλάμε στην τάξη, ότι η τάξη είναι ομιλία, επικοινωνία με φωνή και με εκφράσεις; Ποιές έρευνες δείχνουν ότι η βρεμένη μάσκα μου από την ομιλία είναι υγιεινή για τόση ώρα που την φοράω; Τέσσερις μάσκες αλλάζω κάθε μέρα. 

Πολλά παιδιά έχουν μόνο μία μάσκα και το βρακί της Σταυροπούλου που τους έδωσαν για μάσκα, αδιαφορώντας παντελώς για την καταλληλότητα, όπου από τις τρύπες στο πλάι δεν περνάει απλά κορονοϊός, αλλά ολόκληρο το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle.

Ποιές έρευνες λένε ότι δεν επηρεάζεται η εκπαιδευτική διαδικασία και η μάθηση; 

Γιατί εγώ ως εκπαιδευτικός λέω ότι επηρεάζεται, γιατί δεν βλέπω πρόσωπα, γιατί δεν ακούω τί μου λένε και δεν με ακούνε κιόλας, εμείς δεν έχουμε μικρόφωνα, όπως αυτοί που πήραν για εμάς τις αποφάσεις, γιατί μέσα οι τάξεις είναι φούρνος, γιατί πολλά παιδιά ζαλίζονται, άλλα φοβούνται να πουνε ότι έχουν πρόβλημα, γιατί το πρόσωπο, οι εκφράσεις και η φωνή, που είναι τα πιο σημαντικά στην διδασκαλία, χωρίς αυτά δεν υπάρχει μάθημα, λείπουν. 

Στην Κύπρο ήδη επέτρεψαν στους εκπαιδευτικούς να κάνουν μάθημα χωρίς μάσκα. Σε ένα σωρό χώρες στα σχολεία δεν φοράνε μάσκα ή την φοράνε μόνο στο διάλειμμα. Στο Βέλγιο 70 γιατροί έστειλαν επιστολή στην κυβέρνηση ζητώντας να σταματήσει η χρήση μάσκας στα σχολεία λόγω πληθώρας προβλημάτων που αναπτύσσουν τα παιδιά. 

Εδώ πετάμε τον χαρταετό και ακούμε έναν αντιπαθητικό κύριο που έχει κάνει τα σχολεία Αουσβιτς και συμβουλεύει τους γονείς να μην αγκαλιάζουν τα παιδιά τους. 

Έναν άσχετο με την εκπαίδευση δηλαδή, που έχει τάσεις μεγαλομανίας θεωρώντας ότι οι προσωπικές του απόψεις είναι σημαντικότερες του ΠΟΥ, ο οποίος όταν μίλησε για πανδημία ήταν ΟΚ, αλλά δεν ήταν ΟΚ όταν είπε ότι για να βάλουμε μάσκα σε παιδιά πρέπει να μην παρεμποδίζεται το μάθημα και να συντρέχουν πολλές προϋποθέσεις, που σε πάρα πολλές περιοχές στην Ελλάδα δεν συντρέχουν. 

Ως εκπαιδευτικός και ως επιστήμονας θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ την χρήση μάσκας στο σχολείο. Και να μου επιτρέψουν οι λοιμωξιολόγοι να είμαι πολύ πιο ειδικός από αυτούς επί του θέματος. 

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΘΗΜΑ με τις ποιοτικές προδιαγραφές που θα έπρεπε να έχει ένα μάθημα.

 Και για να γίνει οι συνθήκες ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ. 

Δεν πληρώνομαι για να κοροϊδεύω.

Οφείλω να μιλήσω. Ήδη εδώ μέσα και άλλοι συνάδελφοι έχουν πει τα ίδια. 

Δεν είναι θέμα άρνησης. Είναι θέμα επαγγελματισμού. 

Αφήστε ήσυχα τα σχολεία να κάνουν την δουλειά τους.

Συγκρίσεις με τους χειρουργούς στην μούγκα μέσα στο χειρουργείο με 3 άτομα, και αν, και έναν αναίσθητο, καθώς και με καρκινοπαθή παιδάκια που νοσηλεύονται, να πάνε να τις πούνε σε άλλους αντίστοιχους ηλίθιους, όχι στους εκπαιδευτικούς που βγάζουμε το λαρύγγι μας για να διδάξουμε σε τάξεις 25 ατόμων δυο πράγματα.

Αν δεν τους ενδιαφέρει το σχολείο, να βγουν να το πουν.

Αν τους ενδιαφέρει, να βγάλουν τις μάσκες. 

Άλλωστε ό,τι δεν κολλήσουν στην τάξη, θα το κολλήσουν στο διάλειμμα, στην πλατεία, στον δρόμο, που είναι όλα μαζί αγκαλιά. 

Εκτός κι αν νομίζουν ότι έξω είναι σε γυάλα. 

Γιατί η υποκρισία μαζί με την ανοησία περισσεύουν πλέον.

Ελένη Παπαδοπούλου