ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΑΦΩΝΟΙ, ΜΠΟΥΚΩΜΕΝΟΙ, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΑΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΛΑΛΗΣΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΤΑ ΚΟΚΟΡΙΑ...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΑ ΣΥΡΙΒΕΛΗ

Πριν αποσώσουμε τον λόγο στο κείμενο Άντε τώρα, να είσαι στους....9 ! μας κλείνουν σπίτι και έτσι δεν χρειάζεται να αγωνιούμε αν θα προλάβουμε να μπούμε στο ναό, για την θεία λειτουργία της Κυριακής. (Για το... καλό μας, φυσικά). 

Τώρα πια οι Κυριακές μας δεν θάναι χρωματιστές, ο χειμώνας έρχεται νωρίτερα, βρέχει εντός μας και μένουμε απαράκλητοι και μόνοι. Ο Κύριός μας στον Σταυρό και μεις να μην μπορούμε να πάμε ως εκεί. Αντίθετα, τα κατοικίδια των ανθρώπων έχουν καλύτερη μεταχείριση από αυτή που νόμοι, παρανόμοι, εξουσίες, τιμητές και λοιποί επιφυλάσσουν στον Εσταυρωμένο!

Προφανώς διότι, σου λέει, τα σκυλάκια π.χ. έχουν ανάγκες. Εκείνος στον Σταυρό δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, δεν έπαθε και τίποτε μόνος... Ας μείνουν λοιπόν μακριά Του οι χριστιανοί (οι οποίοι μας έχουν πρήξει κιόλας).

Δυστυχώς όμως το ζήτημα δεν είναι ακριβώς αυτό αλλά κάτι χειρότερο: Μπήκα σήμερα το πρωί σε έναν ναό, με τον πόνο του ανθρώπου που αποχαιρετά τον τόπο του (γιατί των πιστών ο τόπος είναι η εκκλησιά) να πω ένα "γειά" στους Αγίους, που χρόνια τώρα έχουν μάθει απέξω το γέλιο και το δάκρυ μου, και πίσω από το ψιχάλισμα των ματιών μου είδα τους παπάδες μασκοφόρους! 

Θα μου πείτε... "το νόμιμον". Κατά Θεόν ή κατά ανθρώπους, θα ρωτήσω εγώ και θ' αρχίσει κουβέντα μεγάλη και ίσως άχρηστη.

Σε κάτι τέτοιες περιστάσεις, σκέφτομαι πως αν οι άνθρωποι του Θεού ήταν απαρεγκλίτως "σύννομοι" τα χρόνια των κατακομβών, δεν θα είχαμε μάρτυρες και αγίους και πιθανόν μήτε Εκκλησία!

Κοίταξα τους Αγίους και την Κυρά την Παναγιά και δεν δεν είπα τίποτε...Απλά κοιταχτήκαμε και μόνο φεύγοντας, την ώρα που ένιωθα στην πλάτη μου τα βλέμματα των μασκοφόρων, ψέλλισα " τα δέοντα στον Κύριο και καλήν αντάμωση".

Ξέρω πως δεν χαθούμε, πως θάρχονται όταν τους φωνάζω ή και δίχως να τους φωνάζω αλλά είναι που δεν θα βρισκόμαστε στο σπίτι του Πατέρα, στο πατρικό μας δηλαδή, στον Γολγοθά, στην Ανάσταση, στο Ποτήριον.

Είναι και το παράπονο που δεν αντισταθήκαμε, που άλλα λέμε άλλα κάνουμε και ποιόν να εμπιστευτείς πια....

Μας είπε κάποιος από τους τρανούς της διοικούσης Εκκλησίας, μεταξύ των άλλων:

«Προσωπικά, σας μιλώ συχνά για την αξία της εμπιστοσύνης μεταξύ μας. 

Θεωρώ ότι ορθά εμπιστευτήκαμε τους επιστήμονες και συμμορφωθήκαμε στους κανόνες των αρμοδίων αρχών. 

Ωστόσο, με παρρησία διακηρύξαμε ότι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν τίθεται σε διάλογο επιστημονικό· είναι ζήτημα πίστεως.

Βέβαια, το κλείσιμο των Ναών μας την περίοδο του Πάσχα μας πλήγωσε βαθιά. Θέλω, όμως, να σας διαβεβαιώσω ότι στο μέλλον δεν θα συναινέσουμε επ’ ουδενί λόγω σε ένα νέο κλείσιμο των Ναών και σε καθολική απαγόρευση της τέλεσης της Θείας Λατρείας.»

Δεν ξέρω καν αν πρόλαβαν να λαλήσουν τρεις φορές τα κοκόρια... 

Από την άλλη, που να βρείς κοκόρια στις μέρες μας, οπότε διασφαλισμένοι είναι όσοι λένε και ξελένε!!!

ΠΗΓΗ