ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΕΣ ΓΡΟΘΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΔΥΟ ΟΡΓΑΝΑ: ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
ΒΙΝΤΕΟ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
«Ξέρετε ποια η διαφορά του ανθρώπου από τα υπόλοιπα ζώα; Τα ζώα αν τα πειράξεις, μπορούν να αντιδράσουν. Ο άνθρωπος διαφέρει σε κάτι πολύ απλό: στο μυαλό, στην κρίση και την λογική».
Τάδε έφη ο άριστος γνώστης των τεχνικών της προπαγάνδας Κυριάκος Βελόπουλος για ένα «μειράκιο» της πολιτικής, τον Κωνσταντίνο Φλώρο, ο οποίος, όμως, προτού εκλεγεί με τους ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ήταν μέλος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ επί 4 χρόνια.
Πόσο εύκολο ήταν για τον Κωνσταντίνο Φλώρο να παραμείνει νηφάλιος, όταν ο προβοκάτορας συνάδελφός του Βασίλης Γραμμένος είπε ότι «θα του γ… την μητέρα»; Η πλήρης ύβρις φέρεται να ήταν η εξής:
«Γ@@ τη μάνα σου… Εσένα τη μανούλα σου θα τη γα@@@ θα σε πάω και με τα βραχιολάκια μέσα θα το θυμάσαι παλιόπ@@».
Όταν, όμως, η μάνα κοντεύει να διαγραφεί από το ελληνικό λεξιλόγιο και να αντικατασταθεί από τον «γονέα 1», κάποιοι αμείλικτοι προπαγανδιστές δυσκολεύονται να αντιληφθούν πώς είναι δυνατόν να κοχλάσει η ζέση της οργής εκείνου που άκουσε να του βρίζουν την μάνα!
Ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία, που δεν ανέχεται την παραμικρή υπερδιέγερση του ανθρώπινου συναισθήματος. Όλοι –μας λένε οι μοντέρνοι προπαγανδιστές– θα πρέπει να ελέγχουμε πάντοτε το θυμικό μας, ώστε η κοινωνία να θυμίζει το αποστειρωμένο (αλλά ανοίκειο) περιβάλλον ενός νοσοκομείου.
Καμία ανοχή σε οποιαδήποτε παρεκτροπή!
Ταυτοχρόνως, ζούμε σε έναν ανάποδο κόσμο, ο οποίος προωθεί την προπαγανδιστική ατζέντα της εκθήλυνσης της κοινωνίας και της δαιμονοποίησης των κλασικών αρσενικών χαρακτηριστικών ή προδιαθέσεων, που, στο όνομα της ασφάλειας, βαφτίζονται «τοξική αρρενωπότητα» (επ’ αυτού βλ. π.χ.: Christina Hoff Sommers, The War Against Boys Is Harming Our Young Men, 2000· Farrell/Gray, The Boy Crisis. Why Our Boys Are Struggling and What We Can Do About It, 2018).
Ωστόσο, ο Ποινικός Κώδικας έχει προβλέψει και τον βρασμό ψυχικής ορμής και την δικαιολογημένη αγανάκτηση, προκειμένου να δύναται να αντιμετωπισθεί επιεικώς τόσο εκείνος που σκοτώνει όσο και εκείνος που τραυματίζει τον χυδαίο υβριστή, «νιώθοντας το αίμα στο κεφάλι του» (η αγανάκτηση και η οργή εντάσσονται στις λεγόμενες «σθενικές αψιθυμίες»).
Ειδικότερα, στην 4η παράγραφο του άρθρου 308 νέου ΠΚ προβλέπεται ότι:
«Ο υπαίτιος της πράξης της παρ. 1 είναι δυνατό να απαλλαγεί από κάθε ποινή αν παρασύρθηκε στην πράξη από δικαιολογημένη αγανάκτηση, εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών εναντίον του ή ενώπιόν του και που ήταν ιδιαίτερα σκληρή ή βάναυση».
Αλλά, σε μια βρεφοποιημένη κοινωνία, που κακοποιείται καθημερινά από τους αυταρχικούς κυβερνητικούς γονείς της, επαρκής χώρος για επιείκεια φαίνεται πως δεν υπάρχει.
Ενδέχεται ο κ. Βελόπουλος να φύλαξε μανιάτικο στον Κωνσταντίνο Φλώρο το γεγονός ότι ο πατέρας του υπέβαλε μήνυση στον πρώτο για συκοφαντική δυσφήμηση, οπότε, φερόμενος εκδικητικά, δεν αποκλείεται να ενεργοποίησε τον γνωστό προπαγανδιστικό μηχανισμό της «υβριστικής προβοκάτσιας», ώστε το ενοχλητικό «μειράκιο», κατά τρόπο απολύτως αναμενόμενο, να βγει εκτός εαυτού και να καταφύγει στην τάχα «πρωτοφανή» βιαιοπραγία, που –και καλά– σόκαρε το «υποχόνδριο», τηλεδιασωληνωμένο πανελλήνιο. Εκτός κι αν οι Φλώρος-Γραμμένος έχουν κάποιους ανοικτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, οπότε την προβοκάτσια χρεώνεται αποκλειστικά ο υβριστής βουλευτής.
Όποιος, όμως, έχει μελετήσει κοινοβουλευτική ιστορία γνωρίζει ότι, πριν από 61 χρόνια, ημέρα και πάλι Τετάρτη (13 Μαρτίου 1963), εξυβρίσεις και βιαιοπραγίες είχαν λάβει χώρα κατά την διάρκεια συζήτησης στο ελληνικό κοινοβούλιο, όπου πασίγνωστος (και μετέπειτα δολοφονηθείς) βουλευτής είχε νιώσει κι αυτός να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, αφού καθυβρίστηκε από βουλευτή της αντίπαλης κυβερνώσας παράταξης, ο οποίος εν συνεχεία κινήθηκε απειλητικά εναντίον συναδέλφου του.
Αιματηρά συμπλοκή εντός του Κοινοβουλίου: O βουλευτής της ΕΡΕ κ. Παπαδόπουλος (αριστερά) ετραυματίσθη υπό του βουλευτού της ΕΔΑ κ. Λαμπράκη (δεξιά)
Ο βουλευτής που έδωσε την γροθιά ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης, εκλεγμένος με την ΕΔΑ, και ο βουλευτής-υβριστής που εισέπραξε την αρχική γροθιά ήταν ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, εκλεγμένος με την ΕΡΕ.
Η ένταση είχε ξεκινήσει ανάμεσα στον φιλοχιτλερικό Παπαδόπουλο (όταν είχε γίνει απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ, ο Παπαδόπουλος του είχε στείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα!) και στον Πρόεδρο της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού, με αφορμή τις αθέμιτες πρακτικές του Παπαδόπουλου στην εκλογική του περιφέρεια (Κιλκίς) κατά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 (βλ. π.χ. Πορφύρη, Γρηγόρης Λαμπράκης ο Αντρειωμένος, Βιβλιοθήκη Πρωτοπόρου, Αθήνα 1963, σελ. 93/94· Εύη Γκοτζαρίδη, Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ένας ειρηνιστής στη δίνη του εμφύλιου διχασμού, εκδ. ΚΨΜ, Αθήνα 2023, σελ. 197 επ.· Επίσημα Πρακτικά των Συνεριάσεων της Βουλής, Προεδρία Κ. Γ. Ροδόπουλου, Συνεδρ. ΑΘ΄-ΞΘ΄, 30/1/1963-18/3/1963, Τόμ. Β΄, Εν Αθήναις, 1963, σελ. 730-731).
Ο μεν Ηλιού τού είχε πει ότι «μπόρεσε να βάλει εις την ναφθαλίνην την στολήν του Γερμανού αξιωματικού, δεν ημπόρεσε όμως να βάλει εις την ναφθαλίνην την χιτλερικήν νοοτροπίαν του», ο δε Λαμπράκης τού φώναξε ότι «ήταν αξιωματικός των Ες-Ες». Στο άκουσμα της τελευταίας φράσης, ο Παπαδόπουλος στρέφεται προς τον Λαμπράκη και τον υβρίζει με μένος, λέγοντας:
«Σκάσε ρε π…!».
Ακολούθως, ο Λαμπράκης απειλεί τον προεδρεύοντα ότι, αν ο Παπαδόπουλος δεν ανακαλέσει, «θα καταγγείλει ονομαστικά τους εκλεκτούς του κυβερνώντος κόμματος που έχουν αυτήν την ιδιότητα».
Άσπρος σαν το πανί, ο προεδρεύων σηκώνεται και αναγκάζει τον Παπαδόπουλο να ανακαλέσει, αλλά το πανδαιμόνιο συνεχίζεται (τα εδώ παρατιθέμενα χωρία είναι ειλημμένα από το προαναφερθέν βιβλίο του Πορφύρη):
«Ο Αντώνης Μπριλλάκης διαμαρτύρεται στο προεδρείο γιατί έδωσε τον λόγο στον Παπαδόπουλο. Και τότε αυτός, αφρίζοντας από το κακό του που αναγκάστηκε να ανακαλέσει, προχωρεί κατά τα εδώλια της ΕΔΑ κι αρχίζει να χτυπάει τον Μπριλλάκη».
Αλλά, επειδή ο Λαμπράκης έχει αντιληφθεί την κίνηση του Παπαδόπουλου, «προχώρησε κι αυτός και με μια τρομερή γροθιά τον έβγαλε εκτός μάχης. Τότε, πέφτουν απάνω στον Λαμπράκη καμιά δεκαριά βουλευτές της ΕΡΕ και αρχίζουν όλοι να τον χτυπούν. Ο Λαμπράκης αμύνεται, μα οι έξαλλοι είναι πολλοί… Ο Γρηγόρης πέφτει κάτω καταματωμένος… Ο προεδρεύων διακόπτει την συνεδρίαση».
Σε αντίθεση με ό,τι προβλέπεται ότι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες, η «βουλευτική βιαιοπραγία» εκείνης της μακρινής εποχής θεωρήθηκε λήξασα μετά από περίπου δύο ημέρες χωρίς να επιβληθεί καμία κύρωση. Σύμφωνα, ειδικότερα, με το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» της 16ης Μαρτίου 1963:
«Χωρίς την επιβολήν των αναγκαίων κυρώσεων έληξε το θέμα των θλιβερών επεισοδίων της παρελθούσης Τετάρτης. Και τούτο παρά το γεγονός ότι ο ταραξίας βουλευτής της ΕΡΕ, ο πρωταίτιος των απαραδέκτων σκηνών, όχι μόνο δεν έδωσε ικανοποιητικήν εξήγησιν, αλλ’ ηπείλησεν ότι και στο μέλλον θα δώση ξύλο, αν χρειασθή» (σελ. 1).
«Ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως δεν υπήρξεν αντικειμενικός. Εξέφρασε βεβαίως την λύπην του και αυτός διά τα διαδραματισθέντα, αλλ’ ωμίλησε περί ευθυνών και των δύο πλευρών και ακόμη περισσότερον περί επιθέσεως του κ. Λαμπράκη εκ των νώτων.
Όσον διά τον πρωταίτιον των σκηνών βουλευτήν της ΕΡΕ κ. Παπαδόπουλον τού έδωσε περίπου άφεσιν αμαρτιών κατατάξας αυτόν εις τα... ωργισμένα νειάτα.
Λάθος του κ. Κανελλοπούλου. Διότι η ευθύνη διά τα πρωτοφανή επεισόδια της Τετάρτης –διά πάντα καλόπιστον άνθρωπον– βαρύνει την πλευρά την ιδικήν του. Αποκλειστικώς. Ατυχώς και η αρχική πρόκλησις και η επίθεσις προήλθαν εκ μέρους του βουλευτού της ΕΡΕ κ. Κ. Παπαδοπούλου.
Όσα επηκολούθησαν –ανεπίτρεπτα βεβαίως και αυτά– ήσαν συνέπεια των απαραδέκτων εκδηλώσεων του βουλευτού της πλειοψηφίας» (σελ. 11).
Επειδή, όμως, εν έτει 2024 δεν ζούμε σε δημοκρατία αλλά σε κρυπτοδικτατορία, ιδίως τα κόμματα του ψευτοδημοκρατικού τόξου θα υποδυθούν τους ιδιαιτέρως ανήσυχους για την πορεία της… δημοκρατίας στην χώρα μας, που τάχα βάλλεται από «εχθρικά μειράκια».
Δημοκρατία, ωστόσο, που δεν ανέχεται την παραμικρή έξαρση και έξαψη δεν είναι δημοκρατία. Είναι ένα «μη-μου-άπτου μπιμπελό», που οι μακιγιαρισμένοι δημοκράτες το φυλάνε μόνο για τα μάτια του κόσμου στο κυβερνητικό μουσείο τους. Φυσικά, τα προπαγανδιστικά MEDIA της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, δηλ. τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, θα βρουν την ευκαιρία να σοδομίσουν τον βιαιοπραγήσαντα Φλώρο αλλά να προστατεύσουν τον χυδαίο υβριστή Γραμμένο!
Έτσι, το περιστατικό εκτιμάται ότι, χάρη στον αδηφάγο τηλεφακό, θα κρατηθεί προπαγανδιστικά φουσκωμένο για πολλές ημέρες και νύχτες, μέχρι να εξαντληθεί όλη η αυστηρότητα των κακοποιητικών πολιτικών και δικαστών σε βάρος του Κωνσταντίνου Φλώρου, πάνω στον οποίο θα στραφούν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα οι προβολείς της μονόπλευρης κυβερνητικής και μιντιακής προπαγάνδας.
Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα περιγράφει ένα καλό εγχειρίδιο προπαγάνδας, θα κατασκευασθεί ένας ακόμη αποδιοπομπαίος τράγος «για το καλό» της βαριά άρρωστης ελληνικής κοινωνίας, που θα μπορέσει να εκτονώσει τα καταπιεσμένα απωθημένα της πάνω στο σκυλευμένο σαρκίο του ανεξάρτητου βουλευτή Κ. Φλώρου.
Οι συντάκτες του νέου Ποινικού Κώδικα, ακολουθώντας (συνειδητά ή μη) την αυταρχική θεωρία της μηδενικής ανοχής απέναντι στους «εχθρικούς αμφισβητίες» της… «λαμπρής ελληνικής μεταδημοκρατίας», θεώρησαν σκόπιμο να προστατεύσουν τα «καμάρια» της ακόμη και από μια βιαιοπραγία, που όταν, μάλιστα, τελείται σε βάρος αστυνομικού υπαλλήλου είναι πλημμέλημα τιμωρούμενο με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή (άρ. 167 ΠΚ)!
Αντιθέτως, άλλοι ευρωπαϊκοί ποινικοί κώδικες, όπως της Γερμανίας και της Αυστρίας, στο αντίστοιχο πεδίο εγκλημάτων κατά πολιτειακών ή πολιτικών οργάνων, έχουν θεσπίσει διατάξεις που δεν τιμωρούν την απλή βιαιοπραγία, αλλά τον παράνομο εξαναγκασμό τους με χρήση βίας ή απειλής.
Επί παραδείγματι, στο άρθρο 105 του γερμανικού ΠΚ προβλέπεται ότι:
«Όποιος παρανόμως, με βία ή απειλή, εξαναγκάζει νομοθετικά όργανα, μέλη του κοινοβουλίου ή του συνταγματικού δικαστηρίου να μην ασκήσουν τα καθήκοντά τους ή να τα ασκήσουν με συγκεκριμένο τρόπο, τιμωρείται με στερητική της ελευθερίας ποινή από 1 έτος μέχρι 10 έτη» (πρβλ. την αντίστοιχη διάταξη του άρθρου 250 αυστριακού ΠΚ).
To αντίστοιχο (προς το άρθρο 157 του ελληνικού ΠΚ) άρθρο 105 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα. Η βιαιοπραγία κατά πολιτειακού/πολιτικού οργάνου δεν τιμωρείται.
Το αντίστοιχο (προς το άρθρο 157 του ελληνικού ΠΚ) άρθρο 250 του αυστριακού ΠΚ. Η βιαιοπραγία κατά πολιτειακού/πολιτικού οργάνου δεν τιμωρείται.
Πάντως, στις 24/4/2024 δεν δόθηκε (αν δόθηκε – κατά τον Κ. Φλώρο δεν δόθηκε γροθιά) μόνο μία γροθιά από έναν βουλευτή σε συνάδελφό του, αλλά δόθηκαν τρεις γροθιές.
Εκ των υπολοίπων δύο, η πρώτη γροθιά δόθηκε κατά της δημοκρατίας με τον παντελώς αδικαιολόγητο, ατεκμηρίωτο και, προπάντων, φρενοβλαβοποιητικό αποκλεισμό των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ από τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024.
Προσοχή: Για μία ακόμη φορά φαίνεται πως η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως «πειραματοζωικός μπροστάρης» της Ευρώπης. Όπως επί μνημονίων έπρεπε να αποτελεί για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες το «παράδειγμα προς αποφυγήν», έτσι και ο αποκλεισμός των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ από τις ευρωεκλογές είναι πιθανώς ο προάγγελος για την αντιδημοκρατική γροθιά που μαγειρεύεται να ριφθεί στο γερμανικό κόμμα AfD ή σε όποιο άλλο κόμμα τολμήσει να πάει κόντρα στην νεοταξίτικη, παγκοσμιοποιητική παράνοια.
Η δεύτερη γροθιά δόθηκε κατά του κράτους δικαίου από εκείνους που προπαγάνδισαν τον δήθεν κακουργηματικό χαρακτήρα της πράξης του Κωνσταντίνου Φλώρου. Ένας από αυτούς που κατέφεραν την δεύτερη γροθιά ήταν ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Τασούλας, ο οποίος από την προεδρική έδρα του παρέδωσε ένα στρεβλό μάθημα Ποινικού Δικαίου προς ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Ο κ. Τασούλας παρέβλεψε (εκ προθέσεως ή εξ αμελείας;) τα νευραλγικά σημεία της επίμαχης νομικής αξιολόγησης και εστίασε την προσοχή του, παραπλανητικά (και, κατά τούτο, προπαγανδιστικά), στο γράμμα της διατάξεως του άρθρου 157 ΠΚ. Έτσι, η πλειοψηφία των μη εξοικειωμένων με την νομική, και ειδικότερα την ποινική, επιστήμη πολιτών επείσθη ότι ο κ. Φλώρος διέπραξε κακούργημα, αφού στην διάταξη αυτή προβλέπεται ότι:
«Όποιος με βία ή απειλή βίας επιχειρεί να εξαναγκάσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή εκείνον που ασκεί την προεδρική εξουσία, τη Βουλή, την Κυβέρνηση ή μέλος τους σε εκτέλεση, παράλειψη ή ανοχή πράξης που ανάγεται στα καθήκοντά τους, καθώς και όποιος βιαιοπραγεί εναντίον τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη».
Ιδού, όμως, τα κρίσιμα ερωτήματα, που δεν απασχόλησαν ούτε τον κ. Τασούλα ούτε τους δημοσιογραφίσκους που, με τους φακούς και τα μικρόφωνα, στρατολογήθηκαν προπαγανδιστικά στον πόλεμο κατά των δήθεν εχθρών της δημοκρατίας:
Μια βιαιοπραγία που τελείται για προσωπικούς λόγους από έναν βουλευτή εναντίον άλλου βουλευτή στον διάδρομο του κοινοβουλίου είναι μια πράξη που αμφισβητεί την θεσμική ιδιότητα και το κύρος του βουλευτή ως πολιτικού οργάνου;
Εντάσσεται μια τέτοια πράξη στο προστατευτικό πεδίο του άρθρου 157 του νέου Ποινικού Κώδικα, το οποίο κάνει λόγο για βιαιοπραγία εναντίον των μελών της Βουλής «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους»;
Τόσο εύθραυστο είναι το δημοκρατικό μας πολίτευμα, που φοβάται μια οποιαδήποτε βιαιοπραγία εντός κοινοβουλίου, ανεξαρτήτως κινήτρων και, επιπλέον, ανεξαρτήτως της ιδιότητος του δράστη; Αν ισχύει αυτό, τότε δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά μασκοφορεμένη δικτατορία, που οι ηγέτες της τρέμουν μην καταπέσει με το παραμικρό.
Θα έπρεπε να είναι προφανές ότι μια βιαιοπραγία με προσωπικό υπόβαθρο δεν πληροί τους όρους της προβλεπόμενης στο άρθρο 157 ΠΚ προσβολής, η οποία πρέπει οπωσδήποτε να είναι πολιτικής φύσεως.
Η καθοριστικής σημασίας διάκριση ανάμεσα στην προσωπική και την πολιτική χροιά τέτοιων επεισοδίων είχε επισημανθεί και με αφορμή το επεισόδιο που είχε συμβεί κατά την συνεδρίαση επιτροπής του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης στις 24/11/1993 (προεδρεύοντος του Λευτέρη Βερυβάκη), όταν ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Βασίλης Κεδίκογλου χαστούκισε τον βουλευτή του ΚΚΕ Στρατή Κόρακα (βλ. εφημ. «ΤΑ ΝΕΑ», 25/11/1993, σελ.
5).
Εφημ. Ελευθεροτυπία, 25/11/1993, σελ. 6-7
Άλλωστε, από την στιγμή που ένας βουλευτής υβρίζει χυδαία την μητέρα ενός συναδέλφου του έχει πρώτος αυτοπαραιτηθεί από την θεσμική του ιδιότητα και, συνεπώς, η πράξη βίας που υφίσταται από την πλευρά του υβρισθέντος έχει κατά λογική αναγκαιότητα αποχρωματισθεί πολιτικά.
Καταλήγω, λοιπόν, στην εξής θέση:
Όποιος ήρξατο ρημάτων αδίκων, και δη χυδαιοτάτων, εξαιτίας των οποίων πλήττεται βάναυσα η τιμή των ιερότερων προσώπων ενός πολίτη, όπως είναι το πρόσωπο που τον έφερε στον κόσμο, δηλαδή η μητέρα του, δεν δικαιούται να αξιώνει και να απολαμβάνει την αυξημένη προστασία που του παρέχει ο νέος Ποινικός Κώδικας.
Μια υπό κανονικές συνθήκες ήσσονος απαξίας βιαιοπραγία δεν επιτρέπεται να αναβαθμίζεται σε κακούργημα, απλώς και μόνο επειδή το θύμα φέρει την βουλευτική ιδιότητα. Η ιδιότητα αυτή, για να έχει θεσμικό αντίκρισμα, θα πρέπει να μην είναι απλώς τυπική, αλλά να επαληθεύεται και κατά ουσιαστικό τρόπο.
Πέραν τούτου, εφόσον στην κοινοβουλευτική διαδικασία συμμετέχουν ισοτίμως βουλευτές εκλεγμένοι δημοκρατικά από τον ελληνικό λαό, βιαιοπραγία που τελείται από βουλευτή εναντίον βουλευτή είναι, κατ’ αρχήν, εξ ορισμού απρόσφορη να προσβάλει τις δημοκρατικές βάσεις του πολιτεύματος και τα όργανά της.
Διαφορετική ερμηνεία της διατάξεως του άρθρου 157 ΠΚ θέτει επί τάπητος ζήτημα αντισυνταγματικότητας, αφού δεν μπορεί να δικαιολογηθεί επαρκώς και πειστικά η δρακόντεια κακουργηματική ποινή που προβλέπεται για την τέλεση μιας απλής σωματικής βλάβης του άρθρου 308 ΠΚ. Η απλή εξίσωση «308 ΠΚ + βουλευτική ιδιότητα = κακούργημα» δεν εναρμονίζεται άνευ ετέρου με την επιταγή της αρχής της αναλογικότητας.
Όλες οι προπαρατεθείσες σκέψεις που διατυπώθηκαν εδώ για να καταδειχθεί η ανάγκη ερμηνευτικής συστολής του γράμματος τους άρθρου 157 ΠΚ (σχετικά με την παγιωμένη θέση ότι, και ως προς την έννοια της βίας και της βιαιοπραγίας, «οι ποινικοί κανόνες θα πρέπει να ερμηνεύονται στενά» βλ. Συμεωνίδη-Καστανίδη,
Η ποινική προστασία των πολιτικών σωμάτων στο ελληνικό δίκαιο, διδακτορική διατριβή, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 129) και, συνακολούθως, για να τεκμηριωθεί η ορθή και δικαιοκρατική αξιολόγηση της πράξης του Κωνσταντίνου Φλώρου, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όσοι κράτησαν αφώτιστες τις κρίσιμες παραμέτρους της πλημμεληματικής απαξίας της υπό εξέτασιν συμπεριφοράς και διαλάλησαν προς τον λαό ότι ο χυδαία υβρισθείς αλλά μη συγκρατηθείς Φλώρος είναι δήθεν κακούργος, εργαλειοποίησαν το Ποινικό Δίκαιο ως όργανο εξόντωσης του πολιτικού αντιπάλου.
Μετά ταύτα, επαληθεύεται περίτρανα, για μία ακόμη φορά, η προπαγανδιστική τεχνική που ακολουθούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα:
Όποιον αντίπαλο δεν μπορείς να τον πολεμήσεις ευθέως με σοβαρά επιχειρήματα, τον εξοντώνεις ύπουλα, φορώντας του είτε ζουρλομανδύα ή χειροπέδες.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι το παρακράτος της ΕΡΕ τελικώς δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη δύο περίπου μήνες (22/5/1963) μετά το γρονθοκόπημα του Κ. Παπαδόπουλου.
Παρά ταύτα, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κανένας υποκρυπτόμενος παρακρατικός από εκείνους που έστειλαν το φονικό τρίκυκλο να εξολοθρεύσει τον Λαμπράκη, αλλ’ ακόμη και οι δύο δράστες που επέβαιναν σε αυτό (Γκοτζαμάνης, Εμμανουηλίδης) τιμωρήθηκαν ως συμμέτοχοι στο έγκλημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, και μάλιστα με αναγνώριση του ελαφρυντικού των μη ταπεινών αιτίων (βλ. εφημ.
«Το Βήμα», 30/12/1966)! Έτσι αποφάσισε το δικαστήριο των ενόρκων, αδιαφορώντας πλήρως για την αυστηρή εισαγγελική πρόταση του Παύλου Δελαπόρτα.
Άραγε, πόσο πολύ διαφέρει το παρακράτος της ΕΡΕ από το παρακράτος της σημερινής «πολιτικής θυγατέρας» της, δηλ. της Ν.ΕΑΣ Δ.ΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, διάβαζε ορθότερα: Ν.ΕΑΣ Δ.ΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου