ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΔΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ...

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ - ΣΦΑΓΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΕΥΚΟΛΙΑ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΣ

Γράφει η Catte Black

Υπήρξε μια συζήτηση για το OffG πρόσφατα κάτω από την τελευταία στήλη του CJ Hopkins, σχετικά με το αν η τρέχουσα έξαρση των πολέμων ήταν «πραγματική».

Οι απόψεις ήταν έντονα διχασμένες. Δυαδικό θα μπορούσατε να πείτε.

Διαβάζοντάς το, αυτό που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι πριν μπορέσεις να κάνεις μια ουσιαστική συζήτηση για το αν ένα πράγμα είναι «πραγματικό» ή όχι, πρέπει να συμφωνήσεις σε έναν ορισμό για αυτή τη λέξη.

Τι είναι «πραγματικό» από την άποψη του πολέμου;

Ο τυπικός ορισμός μας μπορεί να συνοψιστεί ως μια κατάσταση στην οποία οι ολιγαρχίες / μοναρχίες δύο ή περισσότερων εθνικών κρατών αποφασίζουν να ανταγωνιστούν για κάποια γη ή πόρους στέλνοντας πληρεξούσιους στρατούς υπάκουων προλετάριων για να πολεμήσουν και να πεθάνουν για τα αφεντικά τους. 

Μετά από ένα αποδεκτό διάστημα, η πλευρά της οποίας έχουν πεθάνει οι λιγότεροι προλετάριοι ή που έχουν κρατήσει το πιο στρατηγικό έδαφος θα θεωρείται ότι έχει «κερδίσει» και η ειρήνη μπορεί να επιτραπεί να επιστρέψει, ενώ οι νικητές ολιγάρχες/μονάρχες απολαμβάνουν τα λάφυρά τους.

Αυτός είναι ο κλασικός ορισμός του «πραγματικού» πολέμου, όπως μας ενθαρρύνουν να τον κατανοήσουμε, και οι περισσότεροι πόλεμοι του παρελθόντος αναλύονται μέσα σε αυτή την κατανόηση. 

Συνήθως θα υπάρχουν πρόσθετα, συχνά ψευδή, ηθικά δίπολα που εφαρμόζονται στους μαχητές, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη βασική έννοια του τι συνεπάγεται ο «πραγματικός» πόλεμος.

Τι γίνεται όμως αν τα πράγματα γίνουν λίγο πιο ασαφή;

Τι θα συμβεί αν οι ολιγαρχίες και οι μοναρχίες δουν άλλα πλεονεκτήματα στον πόλεμο πέρα από ένα βασικό μέσο αύξησης της γης ή του πλούτου;

Τι γίνεται αν η Ολιγαρχία Α έχει κάποια κοινωνική αναταραχή στην πατρίδα της και θέλει να βγάλει αυτούς τους ταραχοποιούς από τα μαλλιά τους, οπότε αποφασίζουν να εισβάλουν στο έδαφος της Ολιγαρχίας Β και απλά να μπερδέψουν τα πράγματα για λίγο μέχρι να ξεχαστεί η κοινωνική αναταραχή; 

Ή τι γίνεται αν είναι πιο περίπλοκο και η Ολιγαρχία Α έχει την κοινωνική αναταραχή που συμβαίνει, αλλά θέλει επίσης πραγματικά να πάρει στα χέρια της μερικούς από τους υπέροχους φυσικούς πόρους της Ολιγαρχίας Β.

Είναι η επακόλουθη σύγκρουση ένας «πραγματικός» πόλεμος;

Πιθανώς οι περισσότεροι από εμάς θα έλεγαν ναι. Οι πόλεμοι είναι ακατάστατα πράγματα που τροφοδοτούνται από πολλά αλληλένδετα κίνητρα και πιέσεις.

Αλλά τότε τι γίνεται αν η ολιγαρχία Β βλέπει επίσης το πλεονέκτημα της έναρξης αυτού του πολέμου - επειδή και αυτοί έχουν κοινωνική αναταραχή στο εσωτερικό κλπ κλπ;

Έτσι, και οι δύο πλευρές εφευρίσκουν ένα ουσιαστικά ψεύτικο casus belli εναντίον της άλλης και εκτοξεύουν τους στρατούς τους στη ζώνη θανάτου.

Είναι αυτός ο πόλεμος αμοιβαίου ολιγαρχικού οφέλους ακόμα «πραγματικός»;

Και τι θα λέγατε αν οι ολιγαρχίες γίνονταν λίγο πιο εξελιγμένες στην εκτίμησή τους για τα ταξικά συμφέροντα και συζητούσαν για το αμοιβαίο όφελός τους και συμφωνούσαν ότι, ενώ ένας πόλεμος είναι μάλλον χρήσιμος για αυτούς αυτή τη στιγμή, δεν θέλουν να γίνουν ανόητοι γι 'αυτό και να διακινδυνεύσουν τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο, έτσι θα έχουν κάποιους βασικούς κανόνες που εξασφαλίζουν μόνο τον αναλώσιμο θάνατο και όλες τις πιο σημαντικές υποδομές και όλες τις ολιγαρχικές Οι τύχες μένουν άθικτες.

Είμαστε ακόμα δικαιολογημένοι αν ορίσουμε οποιοδήποτε επακόλουθο λουτρό αίματος ως «πραγματικό» πόλεμο;

Οι θάνατοι είναι σίγουρα πραγματικοί.

Αλλά ο θάνατος δεν είναι ο ορισμός του πολέμου.

Η σύγκρουση είναι ο ορισμός του πολέμου.

Δύο ολιγαρχίες που συμφωνούν αμοιβαία να στείλουν τους προλετάριους τους να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον για αμοιβαία επωφελείς λόγους είναι αναμφισβήτητα το ακριβώς αντίθετο της σύγκρουσης.

Θα ήταν λοιπόν αυτός ο «πραγματικός» πόλεμος ή μαζική δολοφονία για λόγους ευκολίας;

Δεν νομίζω ότι αυτή είναι μια σημασιολογική ή ασήμαντη ερώτηση.

Πίσω στο 1948 ο Έρικ Μπλερ είχε ήδη μια πιο εξελιγμένη κατανόηση των εφαρμογών του πολέμου από ό, τι οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται να έχουμε σήμερα. Το 1984 ορίζει έναν κόσμο στον οποίο οι άρχουσες ελίτ των τριών μεγάλων μπλοκ εξουσίας κατανοούν το αμοιβαίο όφελος ενός αιώνιου πολέμου που

– παγιώνει τη δομή

της εξουσίας – καταναλώνει πόρους και δημιουργεί (ή δικαιολογεί) διαρκείς ελλείψεις

– δημιουργεί δυαδική σκέψη και πίστη στο σύστημα.

Γνωρίζει καλά ότι αυτός ο αιώνιος πόλεμος είναι στην πραγματικότητα κάθετος, όχι οριζόντιος – ένας παγκόσμιος πόλεμος των παγκόσμιων ελίτ εναντίον των δικών τους πληθυσμών –

Στο παρελθόν, οι κυρίαρχες ομάδες όλων των χωρών, αν και θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν το κοινό τους συμφέρον και ως εκ τούτου να περιορίσουν την καταστροφικότητα του πολέμου, πολέμησαν η μία εναντίον της άλλης και ο νικητής πάντα λεηλατούσε τους ηττημένους.

Στις μέρες μας δεν πολεμούν καθόλου ο ένας εναντίον του άλλου. Ο πόλεμος διεξάγεται από κάθε κυρίαρχη ομάδα ενάντια στους υπηκόους της, και το αντικείμενο του πολέμου δεν είναι να κάνει ή να αποτρέψει τις κατακτήσεις εδαφών, αλλά να κρατήσει ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας. Τζορτζ Όργουελ, 1984

Και φυσικά είναι επακόλουθο ότι η σταθερότητα όλων των μπλοκ ισχύος εξαρτάται από το αν κανείς δεν το συνειδητοποιεί ή δεν το αναγνωρίζει αυτό.

Είναι ο πόλεμος του 1984 «πραγματικός»;

Πραγματικές βόμβες ρουκετών πέφτουν σε πραγματικούς ανθρώπους (τους προλετάριους κυρίως). Πραγματικό αίμα χύνεται στους δρόμους. Πέρα από αυτό, ούτε ο Winston, ούτε ο αναγνώστης, ξέρει. Είναι αληθινές οι ανακοινωθείσες νίκες; Συμβαίνουν οι διεκδικούμενες μάχες; Η Τζούλια, στο μυθιστόρημα, δεν σκέφτεται.

Κατά κάποιο τρόπο ήταν πολύ πιο οξεία από τον Ουίνστον και πολύ λιγότερο επιρρεπής στην προπαγάνδα του Κόμματος. Κάποτε, όταν έτυχε να αναφέρει τον πόλεμο κατά της Ευρασίας, τον ξάφνιασε λέγοντας αδιάφορα ότι κατά τη γνώμη της ο πόλεμος δεν συνέβαινε. 

Οι ρουκέτες που έπεφταν καθημερινά στο Λονδίνο πιθανότατα εκτοξεύονταν από την ίδια την κυβέρνηση της Ωκεανίας, «μόνο και μόνο για να κρατήσουν τους ανθρώπους φοβισμένους». Αυτή ήταν μια ιδέα που κυριολεκτικά δεν του είχε περάσει ποτέ από το μυαλό». Τζορτζ Όργουελ, 1984

Έχει δίκιο η Τζούλια; Δεν ξέρουμε και τελικά ίσως δεν έχει σημασία. Είτε οι μάχες είναι απλώς αφηγηματικές είτε πραγματικοί προλετάριοι στέλνονται να πολεμήσουν ο ένας τον άλλον και να πεθάνουν, πίσω από την κατασκευασμένη έννοια της σύγκρουσης βρίσκεται ένα μη αναγνωρισμένο συμβόλαιο αμοιβαίου οφέλους –

Και αυτό κάνει τον «πόλεμο» ένα ψέμα στην καρδιά του.

Το θεμελιώδες ψέμα που επιτρέπει στις τυραννίες της Ωκεανίας, της Ανατολικής Ασίας και της Ευρασίας να διατηρηθούν σε ισορροπία.

Πόσο απέχουμε σήμερα από τον ορισμό του πολέμου από τον Έρικ Μπλερ;

Νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής μας. Επειδή ο «πόλεμος» είναι πολύ de rigeur αυτή τη στιγμή, με το mainstream και τα περισσότερα από τα alt media.

Μας λένε να διαλέξουμε πλευρά και ότι ο διαχωρισμός είναι απλός – μεταξύ σωστού και λάθους, καλού ή κακού.

Αλλά κοιτάξτε - ΟΛΕΣ οι πλευρές από τις οποίες μπορούμε να επιλέξουμε βρίσκονται στον άξονα Χ. Και ΚΑΜΙΑ από τις δημοφιλείς αφηγήσεις δεν κοιτάζει πολύ πέρα από την κλασική έννοια του τι είναι ή μπορεί να αντιπροσωπεύει ο πόλεμος. Έθνος Α εναντίον Έθνους Β. Ένα καλό, ένα κακό. Απλό δυαδικό. Τέλος.

Ακόμη και η πρόταση να κοιτάξουμε πέρα από την ιστορία Α εναντίον Β χλευάζεται ως «προπαγάνδα κατά [εισάγετε τον προτιμώμενο όρο εδώ].

Ακόμη και η επισήμανση των προφανών ενδείξεων της συνεχιζόμενης συνεργασίας και του αμοιβαίου οφέλους μεταξύ αυτών των «πλευρών» θεωρείται εξωφρενική και αναπόφευκτα θα κατηγορηθείτε ότι είστε «τρολ της CIA» ή «bot του Πούτιν» από ανθρώπους που φαίνονται πραγματικά ανίκανοι να διαχωρίσουν τη σκέψη τους από το δίπολο.

Είναι αυτό αρκετό;

Μετά τον covid και τι μας είπε για το πόσο στενά συνεργάζονται πραγματικά οι άρχουσες τάξεις μας πίσω από τα παρασκήνια, είναι αυτό πραγματικά αρκετό;

Θα αγνοήσουμε απλώς το γεγονός ότι ακριβώς τη στιγμή που η αφήγηση της πανδημίας αποτύγχανε ήρθε ο πρώτος από μια σειρά πολέμων που ως εκ θαύματος πήραν κάθε πτυχή αυτής της αποτυχημένης αφήγησης και την επαναπροσδιόρισαν;

Θέλω να πω, αν η Ολιγαρχία Α και η Ολιγαρχία Β μπορούν αμοιβαία να συμφωνήσουν να πουν ψέματα για μια πανδημία και να δολοφονήσουν τους δικούς τους πληθυσμούς ως αποτέλεσμα της επιδίωξης των δικών τους συμφερόντων, γιατί διστάζουμε να θεωρήσουμε ότι μπορεί να έχουν ξεκινήσει έναν πόλεμο ή μια σειρά πολέμων και να δολοφονούν ο ένας τον πληθυσμό του άλλου για τον ίδιο λόγο;

Αλλά όχι, από το 2022 αυτοί οι επιλεγμένοι ψυχοπαθείς γκάνγκστερ κερδίζουν πλήρη απαλλαγή από την ανάκριση, έτσι δεν είναι;

Σε περιόδους πολέμου, οι κακοί, τα μωρά ξιφολόγχης και τα καλούδια σώζουν γατάκια.

Και ΕΣΥ είσαι πάντα στο πλευρό των αγγέλων

Όλοι το γνωρίζουν αυτό.

Αμφισβητήστε αυτή την παρήγορη πραγματικότητα και θα έχετε μια χιονοστιβάδα αγανάκτησης και υποτιθέμενης ηθικής οργής.

Τι, λέτε ότι τα μωρά με ξιφολόγχη είναι εντάξει;

Θέλετε πραγματικά να πεθάνουν περισσότερα γατάκια;

Αλλά βλέπετε, νομίζω ότι βοηθάμε ενεργά στην προώθηση της συνέχισης του πολέμου αρνούμενοι να ανακρίνουμε τα πιθανά κίνητρά του πέρα από τα επιφανειακά.

Αν το μόνο που κάνετε είναι να αγοράσετε μία από αυτές τις βολικές απλοϊκές αφηγήσεις και να την καταναλώσετε, να την αναμασήσετε, σας προτείνω να μην έχετε κανένα δικαίωμα να λυπάστε για την απώλεια ζωών. Στην πραγματικότητα, δυνητικά προωθείτε ενεργά τη συνέχιση του βίαιου θανάτου ενισχύοντας την αφήγηση που τον δικαιολογεί.

Φυσικά η Ολιγαρχία Α και η Ολιγαρχία Β θέλουν και οι δύο να το κάνετε αυτό. Θέλουν να κυματίσετε μια σημαία (είτε σημαία, δεν τους πειράζει ποια) και ξοδεύουν πολλά χρήματα και προσπάθεια για τη δημιουργία προπαγάνδας σε πολλαπλά επίπεδα για να σας πείσουν να το κάνετε αυτό.

Θέλουν να αγοράσετε τον ορισμό τους για τον πόλεμο ως οριζόντια σύγκρουση και τίποτα άλλο.

Θέλουν να κοιτάξετε τους δολοφόνους, αλλά όχι ποιος έβαλε τα όπλα στα χέρια τους.

Θέλουν να κλαις για τη σφαγή, αλλά ποτέ δεν ρωτούν γιατί μεταδίδεται τηλεοπτικά για σένα.

Θέλουν να παρακολουθήσετε αυτά τα βίντεο με ανώνυμα τανκς που εκρήγνυνται ή drones που εξοντώνουν ανώνυμα άτομα σε άγνωστες τοποθεσίες, αλλά δεν θέλουν να ρωτήσετε ποιος πληρώνει τις ομάδες παραγωγής για να βγάλουν αυτή την ατελείωτη ροή πολεμικού πορνό με ηχητικά κομμάτια ταινιών δράσης.

Δεν θέλουν να σκεφτείτε τον άξονα Υ. Δεν θέλουν να θυμάστε τον ορισμό του πολέμου από τον Έρικ Μπλερ.

Σίγουρα δεν θέλουν να δείτε τον πόλεμο ως μια αμοιβαία συμφωνία μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ για να σφαγιάσουν τους προλετάριους τους για ευκολία, ψυχαγωγία και κέρδος.

Εννοώ ότι μόλις αρκετοί από εσάς αρχίσετε να το βλέπετε έτσι, μπορεί να σηκωθείτε και να φύγετε από τον κινηματογράφο πριν καν τελειώσει η παράσταση.

Και αρχίστε να θυμάστε το χθες. Και κοιτάζοντας τη μεγαλύτερη εικόνα. Και σκεπτόμενοι τις δικές σας σκέψεις.

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

: