Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ ΣΤΟ ΘΥΜΙΚΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Γράφει ο Ν. Κυριακάκης
Ακόμα και αν θέλω, δεν μπορώ να πιστέψω πόσο συμπτωματικά φαίνονται όλα όσα ο ελληνικός λαός, αποσβολωμένος, παρακολουθεί να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του. Σαν μια κακόγουστη φάρσα, σαν μια ταινία τρόμου κακής ποιότητας – χωρίς πλοκή, χωρίς συνοχή, και με σκηνοθεσία της συμφοράς.
Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με τρομακτική ταχύτητα, αφήνοντας τον πολίτη να νιώθει θεατής και όχι πρωταγωνιστής της ζωής του. Ο πολυχρονεμένος μας πρωθυπουργός, που φαίνεται να διατηρεί την ψυχραιμία του ό,τι και αν συμβεί, κάνει την αρχική του εμφάνιση.
Πρώτα απ’ όλα εύχεται – γιατί η τύχη πάντα βοηθάει τους τολμηρούς – να εμφανιστεί το “σωτήριο” βίντεο. Και ω, του θαύματος! Το βίντεο, όλως τυχαίως, εμφανίζεται! Περνάει στα χέρια του γνωστού δικηγόρου.
Ο γνωστός δικηγόρος και στέλεχος παλαιότερων κύκλων Ν.Δ εμφανίζεται ο οποίος από το πουθενά τσουπ! παραδίδει το αποδεικτικό υλικό στις αρμόδιες αρχές. (και πολύ καλά έκανε) Μέχρι εδώ, ας πούμε πως όλα βαίνουν καλώς. Αλλά τα ερωτήματα είναι πολλά.
Πώς έγινε αυτό; Ποιος γνώριζε για την ύπαρξη του βίντεο; Ποιοι εμπλέκονται πίσω από τις «κουρτίνες» του πολιτικού παρασκηνίου; Και, φυσικά, για ποιον λόγο όλα αυτά μοιάζουν τόσο μα τόσο καλά σκηνοθετημένα;
Η κυβέρνηση επιχειρεί να ελέγξει την κατάσταση με μία συνέντευξη, γεμάτη δήθεν αυστηρότητα. Μια προσπάθεια επίκλησης στο θυμικό του λαού,
(Συχνά, οι πολιτικοί ή τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να επηρεάσουν το θυμικό του λαού, για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις του,ή να κερδίσουν υποστήριξη, ποντάροντας στο συναίσθημα και όχι στη λογική σκέψη.
Αυτό το κάνουν με δηλώσεις, υποσχέσεις ή ακόμα και αποπροσανατολισμό από τα σοβαρά θέματα). Αμέσως μετά, ο λαός αντιδρά εκτονωτικά. Μια έκρηξη οργής και αγανάκτησης – αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Σαν τη βαλβίδα της χύτρας που ανοίγει για λίγο, ώστε να μην εκραγεί. Και ύστερα έρχεται η παγωμάρα. Το ψυχολογικό κενό. Η στιγμή που όλοι αναρωτιούνται: «Και τώρα τι κάνουμε;»
Οι συγγενείς των θυμάτων ξεσπούν σε οργή. Δικαίως. Οι πολίτες δυσανασχετούν ολοένα και περισσότερο με το κράτος και τους θεσμούς.
Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, και κανείς δεν ξέρει αν μπορεί να αποκατασταθεί. Κι όμως, ο κύριος Μητσοτάκης, ο “μάγος” του Μαξίμου, δείχνει ατάραχος. Βρίσκεται στην απόλυτη νιρβάνα της σιγουριάς του.
Η πολιτική σκηνή συνεχίζει το ίδιο μοτίβο. Έλα μωρέ, ας κάνουμε μια “θυσία” ακόμη! Ας απομακρύνουμε κι έναν ακόμη υπεύθυνο – κάποιον που, στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να χάσει. Στην ουσία, όμως, αυτή δεν είναι θυσία.
Είναι απλώς μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Όλα είναι βάσει προγραμματισμού, ενός σχεδίου που ακολουθείται κατά γράμμα. Το κακό είναι ότι το σενάριο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Ίδιες δικαιολογίες, ίδια κενά λόγια.
Και ο ελληνικός λαός; Για άλλη μια φορά, βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα στις ψεύτικες υποσχέσεις και τα διλήμματα που του σερβίρουν. Είμαστε θεατές μιας πραγματικότητας που μοιάζει βγαλμένη από κακόγουστο θέατρο.
Το χειρότερο είναι πως η οργή συσσωρεύεται. Η χύτρα δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη. Όταν εκραγεί, δεν θα υπάρχουν αρκετές βαλβίδες να απορροφήσουν την ένταση. Και τότε, ποιος θα δώσει ουσιαστικές απαντήσεις; Ποιος θα έχει το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη;
Ίσως το μόνο που έχει μείνει είναι η συλλογική αντίδραση. Ίσως ήρθε η στιγμή να απαιτήσουμε μια νέα πορεία. Ή μήπως και αυτό θα μείνει στα λόγια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου