Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ 4ης ΓΕΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
Γράφει ο Άρης Οικονόμου
Χωρίς να το παίρνετε καθόλου είδηση, χωρίς να το νοιώθετε ή να το συνειδητοποιείτε, η θέληση σας καταλαμβάνεται από αόρατες κατοχικές δυνάμεις. Οι μάχες δεν διεξάγονται σε μακρινούς τόπους, αλλά μέσα στο ίδιο σας το κεφάλι.
Δεν πρόκειται πλέον για έναν πόλεμο με στόχο τη στρατιωτική κατάκτηση κάποιων περιοχών, αλλά για έναν πόλεμο που έχει αντικείμενο την κατάκτηση του εγκεφάλου σας – για μάχες που εσείς οι ίδιοι ως άτομα, όπου και αν βρίσκεσθε, αποτελείτε τον κύριο στόχο.
«Ο μεγαλύτερος εχθρός όλων εκείνων των προσπαθειών που έχουν στόχο την αλλαγή των ανθρώπινων συνηθειών είναι η αδράνεια. Ο πολιτισμός και η εξέλιξη περιορίζονται ή εμποδίζονται από την αδράνεια (E. Bernays, Εβραίος στην καταγωγή και πατέρας της σύγχρονης προπαγάνδας).
Στα πλαίσια αυτά, ο πόλεμος έχει στόχο τη βίαιη μεταβολή της αδράνειας του πολιτισμού – ενώ αλλάζει δυναμικά την κατεύθυνση του, με έναν τρόπο όμως που ωφελεί αυτούς που σχεδιάζουν τις συγκρούσεις».
Άποψη
Η μακροοικονομία είναι μία επιστήμη που δίνει λύσεις σε όλα τα θέματα που απασχολούν τις ανθρώπινες κοινωνίες – όποια και αν είναι αυτά.
Για παράδειγμα υπάρχουν λύσεις για όλα τα σημερινά προβλήματα, παγκόσμια και εθνικά – όπως είναι η υπερχρέωση κρατών και νοικοκυριών, η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, η φτωχοποίηση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού, η απόκλιση μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης αντί η (δήθεν) σχεδιαζόμενη σύγκλιση τους, η οικονομική κατοχή χωρών όπως η Ελλάδα κοκ. – όλα αυτά στα πλαίσια της παγκόσμιας κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και της πολιτικής των οικονομικά ισχυρών κρατών, όπως η Γερμανία στην ΕΕ, εις βάρος των αδύναμων.
Εν τούτοις, για να δώσει λύσεις η Οικονομία οφείλει να πάρει τις ανάλογες εντολές από την Πολιτική – η οποία όμως με τη σειρά της έχει τους δικούς της εντολοδόχους. Εν προκειμένω, οι εντολοδόχοι είναι είτε ο λαός (κάτι που δεν συμβαίνει σε κατ’ επίφαση Δημοκρατίες), είτε η οικονομική ελίτ – όπου όμως, επειδή η αδράνεια είναι χαρακτηριστικό του εκάστοτε λαού και όχι των ελίτ, η Πολιτική «άγεται και φέρεται» από αυτές, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα δικά τους συμφέροντα.
Περαιτέρω, έχουμε ήδη αναφερθεί στο σύγχρονο οικονομικό πόλεμο, καθώς επίσης στον πόλεμο της τέταρτης γενιάς, μεταξύ άλλων γράφοντας τα εξής:
«Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και δεν είναι πυρηνικός. Ενώ εσείς χαλαρώνετε, ενώ καταναλώνετε, ενώ απολαμβάνετε τη διασκέδαση που σας προσφέρει το σύστημα, ένας αόρατος στρατός προσπαθεί να κυριαρχήσει στη σκέψη σας, στη συμπεριφορά και στα συναισθήματα σας, ληστεύοντας σας.
Χωρίς να το παίρνετε καθόλου είδηση, χωρίς να το νοιώθετε ή να το συνειδητοποιείτε, η θέληση σας καταλαμβάνεται από αόρατες κατοχικές δυνάμεις. Οι μάχες δεν διεξάγονται σε μακρινούς τόπους, αλλά μέσα στο ίδιο σας το κεφάλι.
Δεν πρόκειται πλέον για έναν πόλεμο με στόχο τη στρατιωτική κατάκτηση κάποιων περιοχών, αλλά για έναν πόλεμο που έχει αντικείμενο την κατάκτηση του εγκεφάλου σας – για μάχες που εσείς οι ίδιοι ως άτομα, όπου και αν βρίσκεσθε, αποτελείτε τον κύριο στόχο.
Ο στόχος δεν είναι πλέον ο θάνατος του εχθρού, αλλά ο έλεγχος του. Οι σφαίρες δεν κατευθύνονται πια στο κεφάλι σου, αλλά στις αντιφάσεις, στους ενδόμυχους φόβους και στις ψυχολογικές σου ευπάθειες – στα κρυφά και ευάλωτα σημεία σου.
Η συμπεριφορά σου θα ερευνάται συνεχώς από ειδικούς, θα καθοδηγείται και θα ελέγχεται. Η σκέψη και η ψυχή σου θα υποβάλλονται στις ακραίες δοκιμασίες του πολέμου της 4ης γενιάς.
Ενός πολέμου χωρίς στρατιωτικά μέτωπα, χωρίς δυνατότητες υποχώρησης, χωρίς τεθωρακισμένα και χωρίς όπλα – ενός πολέμου στον οποίο εσύ θα είσαι ταυτόχρονα θύμα όσον αφορά τον εαυτό σου και δράστης σε σχέση με το περιβάλλον σου».
Ουσιαστικά πρόκειται για μία μέθοδο χειραγώγησης και προπαγάνδας, την οποία χρησιμοποιούν τόσο οι κυβερνήσεις σήμερα (οι οποίες ευρίσκονται στην έμμισθη υπηρεσία των ελίτ), όσο και οι στρατιωτικές δυνάμεις ως πολεμικό όπλο – σκοπός του οποίου είναι να μετατραπεί ο εκάστοτε λαός που τοποθετείται στο στόχαστρο σε στόχο του ίδιου του εαυτού του.
Ειδικότερα, επιδιώκεται να κερδηθεί ο πόλεμος εναντίον μίας ομάδας ανθρώπων (κοινωνίες), αναγκάζοντας τους να καταστρέψουν ο ένας τον άλλο – έτσι ώστε η κυβέρνηση να μην πρέπει να συγκρουστεί μαζί τους άμεσα.
Συνεχίζοντας, ένα από τα βασικότερα εργαλεία για την επίτευξη του συγκεκριμένου αποτελέσματος είναι τα «ψευδή παραδείγματα» – μέσω των οποίων διαιρείται ο πληθυσμός από «ψευδείς ηγεσίες» που τοποθετούνται σκόπιμα (πέμπτη φάλαγγα), από πλαστές ή ορισμένες φορές πραγματικές εξωτερικές απειλές, καθώς επίσης από προκατασκευασμένες κρίσεις.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως σύμφωνα με τον Πλάτωνα «κάθε ανώτερο επίπεδο διακρίνεται από υψηλότερο βαθμό ενότητας» – οπότε η διαίρεση του πληθυσμού μειώνει αυτόματα και το επίπεδο του, αν και συχνά το προϋποθέτει.
Στο παράδειγμα της Ελλάδας τώρα, η ψευδής ηγεσία της στο ξεκίνημα της κρίσης ήταν αυτή που την οδήγησε ύπουλα το 2010 στην παγίδα του ΔΝΤ – μέσα από μία προκατασκευασμένη κρίση, η οποία αργότερα συμπληρώθηκε από τη χρεοκοπία (PSI), ενώ σήμερα έχουν προστεθεί και οι εξωτερικές απειλές.
Η Τουρκία δηλαδή, προφανώς για να παραμείνουν αδρανείς οι Πολίτες – παρά το ότι έχουν συνειδητοποιήσει πλέον πως τα μνημόνια δεν ήταν το πικρό φάρμακο που τους υποσχέθηκε το ΔΝΤ, αλλά ένα θανατηφόρο δηλητήριο.
Προηγουμένως βέβαια μία ακόμη ψευδής ηγεσία δολοφόνησε κατ’ εντολή των δυνάμεων κατοχής την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων – οι οποίοι πλέον έχουν πεισθεί ανόητα πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες, επιλέγουν τους ίδιους τους θύτες τους στις δημοσκοπήσεις και δεν καταλαβαίνουν πως αυτοκαταστρέφονται.
Αν και έχουν δηλαδή διαπιστώσει πού οδηγούν τα μνημόνια, καθώς επίσης τις καταστροφές που τους έχουν προκαλέσει επί εννέα συνεχή χρόνια, μεταξύ των οποίων τη χρεοκοπία του δημόσιου ΚΑΙ του ιδιωτικού τομέα, παραμένουν αδρανείς – οπότε μοναδική ελπίδα για να αλλάξει η συμπεριφορά τους, σύμφωνα με την εισαγωγή του κειμένου, είναι ο πόλεμος.
Το θέμα εν προκειμένω, πάντοτε κατά την εισαγωγή του κειμένου, είναι το ποιός θα σχεδίαζε έναν τέτοιο πόλεμο για να ανατρέψει τη συλλογική αδράνεια και αν ο στόχος του θα ήταν το κοινό καλό ή η δική του ωφέλεια – ειδικά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, η ελίτ της οποίας αδιαφορεί εντελώς για την πατρίδα της, ενώ ο πληθυσμός τη δικαιολογεί παρά την εξαθλίωση του, έχοντας χάσει προ πολλού τον πόλεμο της τέταρτης γενιάς.
Επίλογος
Για να μην ξεφεύγουμε από την επικαιρότητα, το μεγάλο αστείο σήμερα είναι η στάση των Ελλήνων, οι οποίοι αναρωτιούνται εάν έχουν εναλλακτικές επιλογές στις εκλογές – αποφασίζοντας τελικά σε μεγάλο βαθμό να ψηφίσουν ξανά τους θύτες τους!
Δεν έχουν δηλαδή την κοινή λογική σύμφωνα με τη οποία, με δεδομένη τη μη ωφέλεια της λευκής ψήφου ή της αποχής που έχει κατοχυρώσει το Σύνταγμα, θα έπρεπε να επιλέξουν ένα οποιοδήποτε άλλο κόμμα από τα πάνω από 50 που συμμετέχουν στις εκλογές – αρκεί να μην έχει συμβάλλει στην καταστροφή που προηγήθηκε και να μη στηρίζει τις μεθόδους της (=μνημόνια).
Φυσικά δεν είναι απίθανο να τους προδώσουν και αυτά με τη σειρά τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αλλάζουν συνεχώς, παραμένοντας αδρανείς – πόσο μάλλον όταν δεν επαναστατούν και δεν εξεγείρονται θεωρώντας, σε αντίθεση με τους Γάλλους (κίτρινα γιλέκα), πως κάτι τέτοιο δεν προσφέρει.
Αντί λοιπόν να αλλάζουν ξανά και ξανά, τεκμηριώνοντας έτσι πως δεν συμφωνούν με τα μαρτύρια στα οποία υποβάλλονται, με την κομματική διαφθορά κοκ. αναζητώντας λύσεις, θέλουν δυστυχώς με την ψήφο τους να επικυρώσουν αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια – εφευρίσκοντας από το πουθενά σαθρές δικαιολογίες που δεν οδηγούν πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου