ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ…Η ΠΟΙΗΣΗ;
Του Ανδρέα Αρτέμη
Το ποίημα είναι μια επαναστατική πράξη. Πιθανώς αυτό εννοούσε ο Μπρετόν γράφοντας «αλλάξτε ζωή».
Στη σημερινή εποχή εποχή που τα ερείσματα ηθικής αντίστασης καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και ο ευδαιμονισμός διαβρώνει το πνεύμα και το σώμα των μακαρίων κατοίκων αυτής της χώρας, είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε τον λόγο ύπαρξης του ποιητού μέσα στο κοινωνικό σύνολο και τις συνακόλουθες επιδράσεις του σ’ αυτό..
Η ποίηση αποτελεί την υψηλότερη και τελειότερη μορφή της συγκινησιακής χρήσης του λόγου. Αντίθετα προς την επιστημονική γλώσσα, η ποιητική ευνοεί την κυριαρχία της πολυσημίας και του διφορούμενου νοήματος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως για την ποιητική γλώσσα ισχύει ο λόγος του Ηράκλειτου: «Ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει».
Η ποιητική γλώσσα χρησιμοποιεί την πολυσημία και το διφορούμενο νόημα των λέξεων, την αλληγορία και τη σημαντική, με τη μέθοδο του συμβολισμού και της μεταφοράς.
Η ποίηση με την συμβολική της γλώσσα οικοδομεί ένα παρατηρητήριο πάνω στο συναίσθημα, απ’ όπου βλέπουμε έναν άλλο κόσμο,μαγικό και υπέρλογο.
Από το παρατηρητήριο αυτό μπορούμε να δούμε όχι μόνο τα ύψη του του στοχασμού αλλά και τα ωκεάνεια βάθη του ασυνείδητου.
Η συναισθηματική αποτίμηση δια μέσου της ποιητικής γλώσσας, μας φέρνει πιο κοντά στη υπαρξιακή μας δομή
στην οντολογική αλήθεια.
Κουρέλια λέξεων σήμερα κοσμούν τον τάπητα της γλώσσας.
Οι λέξεις που κυκλοφορούν περιορίζονται καθημερινά από την ημιμάθεια, την επιπολαιότητα και την γλωσσική ακαλαισθησία, σήμερα που χαλασμός κτυπά την παιδεία και την καλλιέργεια του πνεύματος, οι λέξεις που ζουν πάνω από τρείς χιλιάδες χρόνια καρτερούν καιρούς πιο ισορροπημένους και πιο αίθριους για να βγουν από το ημίφωτο καταφύγιο τους και να λάμψουν μέσα στην κοινωνία μας.
Όμως όταν ένας λαός ξεχνάει, όταν η κοινωνία νοσεί, όταν η παιδεία τραυλίζει αμήχανα, όταν η καθημερινή ζωή αποθηριώνεται κι η τέχνη χάνει την υψηλοφροσύνη της,τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να εξανδραποδιστεί κι η ζωή του μεταμορφώνεται σε καθημερινή κόλαση.
Σαφώς κάθε εποχή διεκδικεί τη το δικαίωμα της δικής της ανάσας, της δικής της ιδιαιτερότητας. Μα δεν είναι ανάσα και ιδιαιτερότητα ο εκφασισμός,ο φρικαλέος νήδυμος της κοινωνίας.
Πως ερμηνεύεται τούτη θαυμαστή συναίνεση της κοινωνίας στην αποδοχή του δήθεν, του ολίγου, του σχεδόν τίποτε;
Kι οι ποιητές;
Αργεί η έλευση των ποιητών; Οι ποιητές θα έλθουν διότι όπως ισχυρίζεται και ο Bruno Snell, «η εμπειρία από την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος διδάσκει ότι πάντα όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι τα αστέρια των μεγάλων ποιητών είναι σε θέση να δείξουν το δρόμο προς το Φως».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΟΙΜΟΥ-ΑΘΗΝΑΣ
Παράδειγμα ζωντανό της αλήθειας του άρθρου είναι και ένα (αλλά όχι το μόνο) ποίημα του «δικού μας» λογοτέχνη Γιώργου Βολουδάκη
ΣΧΕΔΊΑ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
που καταγγέλει την άθλια νομοθεσία των δωσιλόγων...
και στου οποίου την ανάρτηση δώσαμε τον τιτλο:
«ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου