ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑΝ, ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ; Ή ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΣΚΥΒΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ;

 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821 ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

H 25η Μαρτίου, επέτειος της Εθνεγερσίας του 1821, προκαλεί συναισθήματα απερίγραπτης υπερηφάνειας για τον ηρωισμό των Ελλήνων απέναντι στους στυγνούς Οθωμανούς δυνάστες. 

Πρόκειται για το λαμπρό ιστορικό ορόσημο που οδήγησε στην εθνική ανεξαρτησία και που, αν έλειπαν οι εμφύλιες διαμάχες, ίσως κατέληγε στην εκπλήρωση των εθνικών πεπρωμένων.

Τέτοιες ημέρες όμως, εκτός από εθνική έξαρση, αισθανόμαστε και έναν έντονο προβληματισμό. Αναλογιζόμαστε ότι οι αγώνες των ενδόξων προγόνων μας κινδυνεύουν να ακυρωθούν ένεκα του επικρατούντος εθνομηδενισμού. 

Θλιβόμαστε, γιατί ο αγώνας υπέρ πίστεως και πατρίδος του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Παπαφλέσσα, του Ανδρούτσου, του Αθανασίου Διάκου, του Νικηταρά, του Μιαούλη, του Κανάρη, της Μπουμπουλίνας, της Μαντώς Μαυρογένους και τόσων άλλων εξοβελίζεται από τους νεοταξίτες πολιτικούς που αποδομούν μεθοδικά την Ελληνορθοδοξία.

Σήμερα, 204 έτη μετά, καίτοι τυπικά ελεύθεροι και οργανωμένοι σε συντεταγμένη Πολιτεία, τίποτα δεν θυμίζει εκείνα τα ένδοξα χρόνια. 

Το ηρωικό πρότυπο αντικαταστάθηκε από τις αντεθνικές αντιλήψεις, το πάθος για αγώνα από την εθνικοκοινωνική αδιαφορία, η πίστη σε ευγενείς αξίες από την υποδούλωση στα υλικά αγαθά, η ηθική από την κτηνωδία, η ελληνική λεβεντιά από τον ραγιαδισμό, ενώ η εθνική ομοιογένεια απειλείται θανάσιμα από τη βίαιη εγκατάσταση στη χώρα εκατομμυρίων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, εξαιτίας της αριστερίστικης πολιτικής των ανοιχτών συνόρων.

Διανύουμε μια περίοδο που οι αρνητές του ελληνικού μεγαλείου επιδιώκουν την κατάργηση των δήθεν στρατοκρατικών παρελάσεων στις εθνικές επετείους και την παραχάραξη της Ιστορίας μέσω κατάπτυστων βιβλίων ή ανιστόρητων εκπομπών, ώστε να σπιλωθεί η υστεροφημία των αγωνιστών του 1821, να υποβαθμιστούν τα λαμπρά γεγονότα (π.χ. μάχη Δερβενακίων) και να αποφευχθεί τεχνηέντως η λεπτομερής καταγραφή των θηριωδιών των Οθωμανών κατά του Γένους μας. 

Και όλα αυτά, χάριν της ελληνοτουρκικής «φιλίας», η οποία στηρίζεται στη συνεχή υποχώρηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στις άλογες απαιτήσεις της Τουρκίας στη Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Επιπλέον, οι εθνοαποδομητές επικροτούν την καύση της ελληνικής σημαίας από ανθέλληνες, αλλά και την παράδοση αυτής σε αλλοδαπούς, κατά τις μαθητικές παρελάσεις, γιατί έτσι προστάζει το «δόγμα» του πολυπολιτισμού που κατήργησε το ελληνοκεντρικό σχολείο και άλωσε την εκπαίδευση. 

Μία εκπαίδευση που θεωρεί την έπαρση της σημαίας κατά την έναρξη της σχολικής ημέρας και την πρωινή προσευχή των χριστιανόπουλων «χάσιμο χρόνου», ενώ αποφεύγει συστηματικά την ενδελεχή γνώση της Ιστορίας, των θρησκευτικών και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. 

Μία εκπαίδευση, χωρίς σοβαρά βιβλία και πατριώτες δασκάλους, που κατασκευάζει στρατιές Νεοελλήνων, αγνοούντων τα απαράμιλλα πρότυπα του Ελληνισμού, ώστε να διαθέτουν ανεπαρκείς αντιστάσεις στο συντελούμενο εθνικό ξεπούλημα.

Οι ήρωες του ’21 αντικαταστάθηκαν από νεοραγιάδες πολιτικούς, ενώ τα άσημα παλικάρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα από επώνυμα ανδρείκελα που επαίρονται για την ανυποταξία τους. 

Σε μια εποχή που τα ευγενή ιδανικά και οι μεγάλες ιδέες θεωρούνται από τους θιασώτες της ψευτοκουλτούρας στοιχεία φασισμού και ο αγώνας του 1821 ταξικός και όχι εθνικός, ο ελληνικός λαός που εξακολουθεί να εμφορείται από εθνικά ιδεώδη οφείλει να αντικαταστήσει τις εθνομηδενιστικές κυβερνήσεις που τον θέλουν κοινωνικά ναρκωμένο, οικονομικά εξαθλιωμένο και εθνικοχριστιανικά απονευρωμένο, εκλέγοντας πατριώτες πολιτικούς, οι οποίοι με οδηγό το εθνικό φρόνημα θα προσπαθήσουν να ξαναγράψουν χρυσές σελίδες Ιστορίας.

204 χρόνια από την Επανάσταση…τι θα λέγαμε στους προγόνους μας αν μας έβλεπαν;

Πέρασαν 204 χρόνια. Διακόσια τέσσερα χρόνια από την εποχή που μια χούφτα γενναίοι άνθρωποι, ξυπόλητοι και ρακένδυτοι, αλλά με αλύγιστο πνεύμα, σήκωσαν το κεφάλι τους απέναντι στην πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία. Ήξεραν πολύ καλά τι τους περίμενε. Εκατοντάδες σφαγές, καμένα χωριά, πείνα και προδοσία. 

Παρ’ όλα αυτά, προτίμησαν να αγωνιστούν για την ελευθερία τους και να πεθάνουν παρά να ζήσουν σκλαβωμένοι. Σήμερα, αν μπορούσαν να μας παρακολουθήσουν, πώς άραγε θα ένιωθαν; Θα μας έβλεπαν με υπερηφάνεια, χαμογελώντας για τη δύναμη και την ελευθερία της Ελλάδας μας; Ή μήπως θα έσκυβαν το κεφάλι από ντροπή για όσα έχουμε επιτρέψει να συμβούν;

Στις μέρες μας, οι αλυσίδες δεν είναι ορατές όπως ήταν τότε. Οι πρόγονοί μας γνώριζαν τον εχθρό τους. Είχε όνομα, πρόσωπο και στρατό. Σήμερα, όμως, δεν έχουμε πασάδες. Έχουμε “επενδυτές” που εκμεταλλεύονται τη χώρα, ξεπουλώντας την για προσωπικό κέρδος. Δεν έχουμε γενίτσαρους, αλλά τραπεζίτες που παίρνουν τα σπίτια των ανθρώπων. 

Δεν έχουμε σκλαβοπάζαρα, αλλά μια αγορά εργασίας που πληρώνει τους ανθρώπους με ψίχουλα, χωρίς να τους εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή. Η κατάσταση δεν περιορίζεται σε έναν μόνο φόρο, όπως ο κεφαλικός, αλλά σε πλήθος χαρατσιών, με τους μισθούς να μην φτάνουν ποτέ για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες.

Πριν, οι κατακτητές έπαιρναν τα σπίτια μας με τη βία. Σήμερα, τα σπίτια μας τα παίρνουν οι τράπεζες. Πριν, η φτώχεια σήμαινε πείνα και στέρηση. 

Σήμερα, η φτώχεια σημαίνει να αναγκάζεσαι να διαλέξεις αν θα πληρώσεις το ρεύμα ή θα αγοράσεις τρόφιμα. Πριν, οι κατακτητές έκλεβαν τη γη μας. Σήμερα, τη γη μας την παραχωρούμε για επενδύσεις, για ξεπούλημα με το πρόσχημα της ανάπτυξης.

Οι αλυσίδες που σήμερα μας συγκρατούν δεν κάνουν πλέον θόρυβο. Δεν τις ακούμε, αλλά είναι εκεί, βαριά και σιωπηλές. Τις κουβαλάμε μέσα μας, σιωπηλά και χωρίς να τις αναγνωρίζουμε. Το 2023, ένα τρένο ξεκίνησε γεμάτο παιδιά, όνειρα και ελπίδες, αλλά δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. 

Τα παιδιά εκείνα, πριν επιβιβαστούν, ξέχασαν να πουν “σ’ αγαπώ” στους γονείς τους, και το τελευταίο “καλημέρα” δεν το πρόλαβαν ποτέ. Το κράτος, που θα έπρεπε να φροντίσει για την ασφάλειά τους, απλώς είπε ότι φταίει ο σταθμάρχης. Όπως πάντα, για όλα φταίει κάποιος άλλος, ποτέ οι υπεύθυνοι.

Τα παιδιά εκείνα, που χάθηκαν χωρίς να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή τους, θυμίζουν τις τραγικές στιγμές του παιδομαζώματος. Σήμερα, τα παιδιά φεύγουν μόνα τους, χωρίς επιστροφή, γιατί δεν τους αφήσαμε τίποτα εδώ για να ζήσουν. 

Οι γονείς αποχαιρετούν τα παιδιά τους με την αγωνία του αβέβαιου μέλλοντος και με την αίσθηση της οριστικής απώλειας. Οι νέοι δεν ξενιτεύονται πια για μια καλύτερη ζωή, αλλά γιατί δεν έχουν πια ζωή να ζήσουν στην πατρίδα τους. Πίσω, τα γηρατειά μένουν μόνοι, παραμελημένοι και εγκαταλειμμένοι από όλους.

Η Ελλάδα δεν γεννά πια ελπίδες και όνειρα. Αντίθετα, θάβει και αποχαιρετά τους ανθρώπους της. Και αν οι πρόγονοί μας μπορούσαν να μας δουν σήμερα, πώς θα τους εξηγήσουμε ότι δεν χάσαμε την ελευθερία μας από πόλεμο, αλλά από αδιαφορία; Ότι δεν μας κατέκτησαν με όπλα, αλλά με δάνεια, ψεύτικες υποσχέσεις και φόβο; 

Ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι ακόμα εδώ, αλλά η Ελλάδα που ξέραμε μέσα μας χάθηκε; Πώς να τους πούμε ότι οι άνθρωποι δουλεύουν δέκα ώρες την ημέρα και αμείβονται με 600 ευρώ; 

Πώς να τους εξηγήσουμε ότι υπάρχουν παιδιά που κοιμούνται νηστικά; Πώς να τους πούμε ότι το όνειρο έχει αντικατασταθεί από την καθημερινή επιβίωση;

Το πιο θλιβερό είναι ότι, παρά τις δύσκολες συνθήκες, δεν αντιδρούμε. Αυτή δεν είναι η Ελλάδα που μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μια συνηθισμένη χώρα, ήταν μια ιδέα, μια ψυχή, μια φλόγα που έπρεπε να συντηρείται και να φλέγεται. 

Αν οι πρόγονοί μας ζούσαν σήμερα, σίγουρα θα μας έφτυναν, γιατί δεν πολέμησαν και δεν θυσιάστηκαν για να καταλήξουμε απλά σε μια αποικία με σημαία. Γιατί δεν αγωνίστηκαν για να γίνουμε ξανά ραγιάδες, ακόμη κι αν τώρα δεν το καταλαβαίνουμε.

Νικήσαμε ή απλώς αλλάξαμε αφεντικά; Κερδίσαμε κάτι ή απλώς οι αλυσίδες έγιναν αόρατες, πιο δύσκολες να τις εντοπίσουμε; Και τώρα, πώς να τις αισθανθούμε όταν δεν κάνουν πλέον θόρυβο; Δεν τις νιώθουμε στο σώμα μας, αλλά είναι εκεί. 

Το ερώτημα δεν είναι αν οι αλυσίδες υπάρχουν, αλλά αν έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτές που δεν μας ενοχλούν πια. 

Και η ιστορία μας διδάσκει ότι, όταν κάποιος μάθει να ζει με τις αλυσίδες του, σταματά να αναρωτιέται αν υπάρχει άλλος δρόμος. Και όταν το καταλάβει, μπορεί να είναι πια αργά.

ΠΗΓΗ

ΤΗΝ ΛΕΞΗ «ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΕΣ» ΤΗΝ ΓΡΑΨΑΜΕ ΠΡΩΤΟΙ ΠΡΙΝ 15 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΑΣ