ΠΩΣ ΤΟ «ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ» ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΙΖΕΡΙΑΣ
Η ιστορία δεν συγχωρεί τα αδύναμα έθνη. Η Ελλάδα και οι πολίτες της, πρέπει να αποφασίσουν αν θα πολεμήσουν για την επιβίωσή τους ή αν θα ακολουθήσουν τη μοίρα άλλων μεγάλων πολιτισμών που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις προκλήσεις της εποχής τους και εξαφανίστηκαν
Το Βαθύ Κράτος δεν φτιάχνεται από την μια στιγμή στην άλλη ούτε στήνεται μέσα σε μια νύχτα. Είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης (αν και πιθανότατα δεν είναι ο άμεσος στόχος της) που στοχεύει στον έλεγχο της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα και στον έλεγχο των Θεσμών.
Ο λόγος και ο στόχος αλλά και η δικαιολογία είναι η έξης: να εφαρμόσουμε την πολιτική μας και να έχουμε σταθερότητα. Εφαρμόζεται δε από την πλειονότητα των προσώπων ενός κυβερνώντος κόμματος αλλά και από όλα τα κόμματα εξουσίας σε μια χώρα όπως η Ελλάδα.
Οι δε ενθουσιώδεις εξαγγελίες για ανάταση, για ανάκαμψη, για ανάπτυξη ακόμα και για ανάσταση δίνουν και παίρνουν.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τις προεκλογικές δηλώσεις όλων των πολιτικών αρχηγών από το 1974 και μετά θα μεταστοιχειωθούμε σε μια βεβαιότητα αναπτυξιακής εκδοχής και θα είμαστε σίγουροι 101% ότι η ανάπτυξη είναι κάπου εδώ κοντά, ότι έχει φτάσει σχεδόν, και ας κραταει 50 χρόνια αυτή η κολόνια.
Η ανάπτυξη σε χώρες σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να έρθει. Συναντά τόσα εμπόδια και τόσα αναχώματα που είναι σχεδόν αδύνατο να τα ξεπεράσει. Σε χώρες σαν την Ελλάδα θα μεσουρανεί η μιζέρια γιατί ουσιαστικά αυτό θέλει το πολιτικό σύστημα για να μπορεί να υπόσχεται λύσεις.
Και υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που κρατάει γερά: η ένταξη νέων στα πολιτικά κόμματα που μόνο τους εφόδιο είναι η εμμονή τους ή πίστη τους στις αρχές του κόμματος αλλά και το συμφέρον τους.
Η αδιάλειπτη ροή τροφοδοσίας στα πολιτικά κόμματα αυτόματα συνεπάγεται την σταθερή επικράτηση της μιζέριας στην Ελλάδα. Πόσους σκεπτόμενους, έντιμους και ηθικούς νέους με όραμα αρχές και αξίες έχετε δει σε πολιτικά κόμματα;
Τα βήματα…
Τα βήματα είναι λίγα και απλά. Και πιθανότατα δεν είναι καν ο στόχος η δημιουργία βαθέως κράτους, πιθανότατα είναι παρενέργεια ή δευτερογενές αποτέλεσμα άνευ προϊούσης σκοπιμότητας. Και είναι τα έξης:
Κερδίζει ένα πολιτικό κόμμα της εκλογές και γίνεται κυβέρνηση. Ποιο είναι το πρώτο βήμα; Η απομάκρυνση όλων των προσώπων από επιτελικές θέσεις, προσώπων που είχε τοποθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Όλοι οι μετακλητοί, όλοι οι γενικοί γραμματείς υπουργείων, όλοι οι πρόεδροι οργανισμών, όλοι οι διοικητές κρατικών εταιρειών, όλοι οι αρχηγοί σε ελ.ας / πυροσβεστική / λιμενικό / ένοπλες δυνάμεις, όλοι οι διοικητές νοσοκομείων, όλοι οι σύμβουλοι υπουργών και προέδρων και όλοι οι ευρισκόμενοι σε επιτελικές θέσεις που μπορεί να περιλαμβάνει και γενικούς διευθυντές, απομακρύνονται.
Αυτό βέβαια δεν γίνεται σε ένα βράδυ. Το ξήλωμα ξεκιναει ήρεμα και αφού τελειώσουν τα γλέντια της εκλογικής νίκης και αφού ορκιστεί η κυβέρνηση και καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός. Τότε ξεκινάει, σιγά σιγά.
Δεν ασχολούνται οι υπουργοί με τα προβλήματα των πολιτών και του κράτους. Το πρώτο τους μέλημα είναι να βάλουν σε θέσεις επιτελικές τους δικούς τους. Οπότε αν κάθε υπουργείο έχει μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες κρίσιμες διευθύνσεις και κρατικές εταιρείες και δημόσιους οργανισμούς φανταστείτε το στριμωξίδι από τους κομματικούς φίλους για μια θέση προέδρου.
Ένα διοικητικό συμβούλιο σε ένα δημόσιο οργανισμό μεταφράζεται σε εκατοντάδες χιλιάρικα κάθε χρόνο για μισθοδοσία. Οπότε είναι καλά τα λεφτά. Και ίσως να έχει και τα τυχερά του.
Και επί τη ευκαιρία κάντε έναν υπολογισμό: 62 υπουργοί και υφυπουργοί και 95 ακόμα βουλευτές και μερικές εκατοντάδες αποτυχόντες να εκλεγούν βουλευτές και μερικές χιλιάδες στενά κομματικά στελέχη που θέλουν να γίνουν πρόεδροι. Μπορείτε να φανταστείτε τις διαβουλεύσεις μεταξύ όλων αυτών και τι χρόνος χρειάζεται;
Μετά από μερικούς μήνες θα έχει ολοκληρωθεί το πρώτο βήμα. Και ασυντόνιστα σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού ξεκιναει να παίρνει μπροστά το δεύτερο βήμα.
Όλοι οι νέοι κλειδοκράτορες των επιτελικών θέσεων θα προχωρήσουν στην επιλογή προσώπων της δικής τους εμπιστοσύνης και θα επανδρώσουν κάποιες θέσεις ή θα προάγουν ή θα φέρουν κάποιους δικούς τους. Μέχρι πριν το ασεπ όποιος ήθελε και μπορούσε διόριζε όποιον ήθελε. Αλλά και σήμερα φαίνεται πως υπάρχουν άβατα για το ασεπ.
Το τρίτο βήμα δεν είναι αυστηρή συνέχεια του πρώτου και του δευτέρου, είναι το μακροχρόνιο αποτέλεσμα των εναλλαγών κάθε φορά που γίνονται εκλογές αλλά και κάθε φορά που λαμβάνει χώρα ανασχηματισμός αλλά και κάθε φορά που αλλάζει υπουργός.
Είναι η συσσωρευτική δύναμη των παραπάνω εναλλαγών που εν αγνοία τους είχε κάθε φορά σαν αποτέλεσμα κάποιοι να παραμένουν και να στεριώνουν σε ένα σημείο και που με τον καιρό κανείς δεν τους έδινε σημασία.
Απομακρύνονται τα πρόσωπα των επιτελικών θέσεων και μετά από αυτούς η πρώτη σειρά, για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει ενδιαφέρον, αρκεί να μην ενοχλούν.
Με τα χρόνια και τις δεκαετίες συσσωρεύτηκε ένας καθόλου μικρός αριθμός προσώπων σε διάφορες θέσεις που ελάχιστα ασχολούντο με την εργασία τους.
Κάποιοι δεν πατούσαν και δεν πατανε καν στον χώρο εργασίας και κάποιοι κάνουν μπίζνες από την θέση που έχουν. Σε συνδυασμό με την προστασία που έχουν επιβάλλει οι βουλευτές μας με τους νόμους τους στους δημόσιους υπαλλήλους μπορεί άνετα κάποιος να χτυπάει κάρτα στην μια πολη και μετά να πηγαίνει για καφέ στην διπλανή.
Αυτή η μεγάλη ανομοιογενής ομάδα μπορούσε – μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον – να κρατάει ένα φάκελο στο συρτάρι της και να μην δίνει καμιά απολογία. Έναν φάκελο που μπορεί να αφορούσε ένα νέο παιδί που ήθελε να φτιάξει ένα στάβλο ή ένα θερμοκήπιο ή που να έχει σχέση με την οικοδομή του ή την επιχείρηση του ή και ένα εντελώς άσχετο θέμα κατά την μετάβαση του από μια χώρα του εξωτερικού στα πάτρια εδάφη.
Δεν είναι όλοι οι κομματικά τοποθετημένοι στις κρατικές υπηρεσίες μισάνθρωποι και συμφεροντολόγοι αλλά πολύ φοβάμαι ότι ίσως είναι οι περισσότεροι.
Τώρα αν προσθέσουμε συντεχνίες και συνδικαλιστές και συμφέροντα τότε έχουμε ένα πλέγμα που αρχίζει να αποκτά δυνατό κέλυφος και αν συνυπολογίσουμε την πολυνομία και τον απίστευτο αριθμό διατάξεων και εγκυκλίων και διαταγμάτων τότε έχουμε ένα σιδηρο θολό πολύ πιο ισχυρό από αυτόν που ονειρεύεται ο Δένδιας για την προστασία μας από εξωτερικές απειλές.
Με ποια λογική πετάς ένα άρθρο ενός νόμου για την Γεωργία στο ΦΕΚ για ένα νόμο του Τουρισμού; Για να ψάχνει ο αρμόδιος υπάλληλος να το βρει; Και να έχει – αν θέλει – την δικαιολογία ότι πνίγεται με όλα αυτά;
Σαν επίλογος…
Το Βαθύ Κράτος είναι απόρροια και συνέπεια του κομματικού πελατειακού κράτους και τρανταχτή απόδειξη του φεουδαρχικού ολιγαρχικού συστήματος. Και όλο αυτό διαμορφώνεται σε βάθος χρόνου. Στην δική μας περίπτωση είναι τα χρόνια της μεταπολίτευσης, δηλαδή ακριβώς 50.
Όταν ο κος Μητσοτάκης λέει ότι πρέπει να νικηθεί το βαθύ κράτος του παρελθόντος είναι σαν να μας λέει ότι αυτός και όλο το πολιτικό σύστημα και προσωπικό πρέπει να εξαφανιστεί.
Όταν ο κος Μητσοτάκης μιλαει για σταθερότητα αναφέρεται σε αυτή την ακλόνητη πραγματικότητα του Φεουδαρχικού – Ολιγαρχικού συστήματος που εγγυάται ότι κάποιοι θα τρώνε άνευ φόβου για δεκαετίες ακόμα, κάποιοι θα σιτίζονται ολοπαρασιτικά από τον δημόσιο κορβανά αποτέλεσμα αντίληψης και πραγματικότητας που πέφτουν στην ίδια χοάνη για πενήντα χρόνια.
Όλο αυτό έχει καταστρέψει τους Θεσμούς και έχει εισβάλλει σαν μικρόβιο και εκμαυλίζει συνειδήσεις και προσωπικότητες. Είμαστε σε μια σταθερή κατηφόρα με μόνη προοπτική τον γκρεμό.
Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε ένα στάδιο προκατάρρευσης
Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε ένα στάδιο προκατάρρευσης, όπως η Ρώμη πριν από την πτώση της το 476 μ.Χ. ή όπως το Βυζάντιο πριν το 1453.
Το ερώτημα είναι αν θα αφυπνιστεί και θα επιλέξει την αντίσταση, ή αν θα συνεχίσει την πορεία της προς την παρακμή και την ιστορική λήθη. Άραγε ποιος θυμάται τις αμέτρητες φορές που μία ελληνική πολιτεία στα ιστορικά χρόνια διαλύθηκε;
Η χώρα έχει τρεις επιλογές μπροστά της ανάλογα αν θα βγάλει τα μυωπικά εγωιστικά και τοξικά γυαλιά της ή αν θα συνεχίσει να τα φοράει καμαρώνοντας νωχελικά το τέλος της.
1. Να αποδεχθεί τη σταδιακή της παρακμή, συνεχίζοντας να εξαρτάται από την ΕΕ με ημερομηνία λήξης αυτής στα επόμενα 10 έτη στο μέγιστο, να χάνει τον πληθυσμό της, να αφήνει τις πολιτικές ελίτ να διαλύουν το κράτος και τελικά να καταλήξει μια τουριστική επαρχία κάποιου άλλου ομοσπονδιακού συνασπισμού ή εθνικής οντότητας χωρίς καμία εθνική δύναμη παρά μόνο ως φέουδο κάποιου τοπικού προύχοντα.
2. Να αφυπνιστεί και να προχωρήσει σε μια εκ βάθρων εθνική αναγέννηση, επενδύοντας στην οικονομική της αυτάρκεια, στη στρατιωτική της ισχύ, στην ενίσχυση του δημογραφικού της δυναμικού και στην ανάκτηση της εθνικής της ταυτότητας.
3. Να βυθιστεί σε μια απότομη κρίση, είτε οικονομική (το 2032 είναι μόλις 7 χρόνια μακριά μας) είτε γεωπολιτική, που θα οδηγήσει σε μια πλήρη κατάρρευση του κράτους, όπως συνέβη με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τη Ρώμη.
Η ιστορία δεν συγχωρεί τα αδύναμα έθνη. Η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει αν θα πολεμήσει για την επιβίωσή της ή αν θα ακολουθήσει τη μοίρα άλλων μεγάλων πολιτισμών που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις προκλήσεις της εποχής τους.
Αν συνεχίσει να βαδίζει στον δρόμο της παθητικότητας, της εξάρτησης και της δημογραφικής κατάρρευσης, τότε η μοίρα της είναι ήδη γραμμένη. Αν όμως αποφασίσει να αναγεννηθεί, να επενδύσει στην αυτάρκεια και να αποδεχθεί την ευθύνη της ύπαρξής της, τότε μπορεί να ξεφύγει από τη σκιά της παρακμής και να έχει την ευκαιρία να γράψει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της.
Καλές και άγιες οι ιδεολογίες, οι παρατάξεις, οι αντιδικίες αλλά χωρίς υπαρξιακό υπόβαθρο – κοινώς χώρα – δεν θα υφίσταται πεδίο για να ευδοκιμήσουν όσες κοσμοθεωρίες φέρει ο καθένας εντός του.
Η επιλογή είναι καθαρά ελληνική και στα χέρια μας. Είμαστε σε πόλεμο εθνικό, κοινωνικό, υπαρξιακό, οικονομικό, πολιτικό, θεσμικό. Θα αγωνιστούμε ή θα εξαφανιστούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου