ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ
Γράφει ο Νίκος Καρπούζης
Ομολογώ ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα ‘χω χαμένα με την νοοτροπία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία που εννοεί όπως, η αντιμετώπιση τών διαφόρων θεμάτων που την απασχολούν και την ενδιαφέρουν να αιωρείται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο αδιαφορώντας για τους γκρίζους τόνους που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο αυτά χρωματικά άκρα.
Ανάμεσα στα θέματα που απασχολούν την χώρα μας είναι και το γλωσσικό. Κι’ εδώ οι κινήσεις πηγαινοέρχονται μεταξύ τού μαύρου και τού άσπρου μ’ αποτέλεσμα οι λύσεις που προτείνονται να είναι εξωπραγματικές και ολέθριες.
Λένε, λοιπόν, οι άσπροι, πρέπει να επανέλθουμε στην καθαρεύουσα ενώ οι μαύροι δεν περιορίζονται στην δημοτική, την γλώσσα τού Σολωμού, τού Παλαμά, κ. ά., αλλά προχωρούν ακόμα πιο πέρα (ευτυχώς μερικοί) που θέλουν μια γλώσσα με ένα γιώτα καταργώντας το η, το υ όπως και όλους τού δίφθογγους, κ. ά. πολλά χρησιμοποιώντας, εν πολλοίς, τα… greeklish. Αποτέλεσμα αυτού τού ανερμάτιστου πήγαιν’ έλα είναι να μην έχει αγκυροβολήσει η ελληνική γλώσσα σε κανέναν όρμο.
Ας με συγχωρήσουν εκείνοι που μπαίνω στα χωράφια τους. Δεν είμαι φιλόλογος, μήτε γλωσσολόγος, αλλά αυτό εν σημαίνει ότι δεν μπορώ να έχω γνώμη πάνω σ’ ένα θέμα, το θέμα τής προφορικής και τής γραπτής επικοινωνίας, που σε τελευταία ανάλυση μ’ ενδιαφέρει ως πολίτη αφού έτυχε να γεννηθώ στην Ελλάδα και να ζω στην χώρα αυτήν.
Δεν με ενδιαφέρουν τα άκρα και νομίζω ότι θα είναι καλό να τ’ αφήσουμε και να μάθουμε να μιλάμε και να γράφουμε στην τρεχούμενη καθημερινή γλώσσα που πραγματικά υπάρχει και τής οποίας την εξαφάνιση επιθυμούν οι ακραίοι. Θεωρώ ότι είναι χάσιμο χρόνου, αλλά ταυτόχρονα και εγκληματικό να ασχολούμεθα μ’ αυτά.
Ας το πάρουν χαμπάρι οι εραστές τής καθαρεύουσας, ή απλής τέτοιας όπως την ονομάζουν ότι η γλώσσα τού Μακρυγιάννη σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εξαφανιστεί όπως επίσης οι εραστές τής μαλλιαρής να πάψουν να ζητούν ανεφάρμοστες… και ηλίθιες…”καινοτομίες”.
Τα επιχειρήματα που και οι μεν και οι δε προβάλουν για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους είναι σαθρά και αλόγιστα. Λένε, λοιπόν, οι… “‘άσπροι” , εν προκειμένω οι καθαρευουσιάνοι, ότι η λύση που προτείνουμε έχει εφαρμοστεί με επιτυχία στο Ισραήλ και ότι έπειτα από 2000 χρόνια ομιλείται στην χώρα αυτή η γλώσσα τών πατέρων τους αγνοώντας ότι το 1948 που ιδρύθηκε το κράτος τού Ισραήλ η πλειονότητα τών πολιτών δεν είχαν μια κοινή γλώσσα αφού το 90% τών νεοαφιχθέντων προερχόντουσαν από τα 4 σημεία της γης.
Έπρεπε, λοιπόν, να μάθουν όλοι τους μια γλώσσα για να συνεννοούνται. Τι πιο απλό, λοιπόν, και πρακτικό να μάθουν την γλώσσα που μιλούσαν οι πατεράδες τους πριν από 2000 χρόνια και η οποία ήταν γι’ αυτούς μια δεύτερη γλώσσα;
Στην συνέχεια, έρχονται οι… μαύροι, οι μαλλιαροί, οι οποίοι στο όνομα τής… απλοποίησης (βλ. κάλυψη τής δικής τους αμάθειας) διατείνονται ότι η καθομιλουμένη γλώσσα πρέπει να απλοποιηθεί (στον βαθμό που αναφέρθηκε παραπάνω) ώστε να είναι πιο εύκολη.
Όμως εδώ δεν πρόκειται για μια απλοποίηση, αλλά για μια καθαρή δολοφονία τού γλωσσικού σώματος το οποίο μπορεί να τροποποιήθηκε με το πέρασμα τού χρόνου, αλλά δεν έπαψαν οι ρίζες του να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την γλώσσα τών πατεράδων μας.
Και τέλος, για να μην μακρηγορώ, σημειώνω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στην προφορική επικοινωνία μεταξύ τών συμπολιτών (παρά τους όποιους τοπικούς ιδιωματισμούς που με το πέρασμα τού χρόνου, αμβλύνονται), αλλά όλος ο χαβαλές γίνεται για τον γραπτό.
Κλείνοντας επισυνάπτω ένα γράμμα τού Νίκου Καζαντζάκη στον φίλο του Μηνά Δημάκη στο οποίο η ορθογραφία του είναι… ελεύθερη χωρίς όμως να υπάρχει προσπάθεια… συμπίεσης (βλ. γράμμα με 2 ‘μ’) ή κάποιας αλλαγής (βλ. τραγωδία με ωμέγα και όχι ‘ο’).
«Γεννηθήκαμε άρχοντες. Φοβερή γη και ευθύνη»
Γράμμα του ΝίκουΚαζαντζάκη προς όλους τους Έλληνες
«Αγαπητέ φίλε, Η Ελένη αντιγράφει ένα μυθιστόρημα στη γραφομηχανή, Ο ΧριστόςΞανασταυρώνεται… Είναι εντελώς σύγχρονο και νομίζω καλό. Τόρα άρχισα ένα καινούργιο, καθώς και μια νέα τραγωδία, εμπνευσμένη από την τορινή τραγωδία της Ελάδας. Ελπίζω – και φοβούμαι – πως θα μείνω πολήν καιρό εδώ. Εδώ δουλεύω λαμπρά, το κλίμα είναι εξαίσιο, θάλασσα ήλιος, τροπικά δέντρα, καλοίάνθρωποι, μοναξιά. Το σώμα είναι γερό, το μιαλό δουλεύει, κρατώ αλάκαιρη την Ελάδα κάτω από τα βλέφαρά μου -και τίποτα θαρώ δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελάδας που θέλουν να την γκρεμίσουν. Μα αφτή ’ναι αιώνια, το ξέρω καλά, και θα βγει κι από τηδοκιμασία αφτή γιγαντωμένη.Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές και μεγάλα έργα γίνουνται και θα γενηθούν από το αίμα αφτό κι από τα δάκρυα. Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κ’εμπιστοσύνη στη ράτσα μας όπως τόρα. Είναι αιωνίως ο Χριστός που ξανασταβρόνεται για ν’αναστηθεί. Πρέπει, αλήθεια, νάμαστε περήφανοι.την σύμπτωση αφτή να γενηθούμε Έληνες. Και συν να νιόθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε, πως έχουμε μεγάλη ευθύνη. Ο στοχασμός αφτός, τα τελευταία τούτα χρόνια, που γνώρισα από κοντά την παγκόσμια intelligentsia και είδα τους αντιπροσώπους της και τους μίλησα και τους έζησα, μου δίνει τη Μεγάλη Βεβαιότητα για την ασύγκρητη αξία της ράτσας μας. Γενηθήκαμε άρχοντες. Φοβερή γη και ευθύνη.Να μου χαιρετάτε, Σας παρακαλώ πολύ, όλους τους φίλους και συντρόφους. Ο «θεός» μαζί Σας, αγαπητέ φίλε, και μαζί με την Ελάδα.
Ν. Καζαντζάκης»
(Διατηρήθηκε η ορθογραφία του Ν. Καζαντζάκη)
Παραχώρηση της Επιθώρησης Le Regard crétois τεύχος, #37, Φεβρ. 2012της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη Απόσπασμα από γράμμα του Νίκου Καζαντζάκη στον Μηνά Δημάκη (Εκδ.Το Ελληνικό Βιβλίο, Αθήνα, 1975)
Αυτά για σήμερα περί… γλώσσης. Αν κάποιος προτιμάει γλώσσας δεν πρόκειται να τού κρατήσω καμία ή καμιά κακία.
Νίκος Καρπούζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου