Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΑΝΑΠΟΔΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Εισαγωγή
«Ένα, ακόμα, φάντασμα πλανιέται πάνω από τη χώρα μας, το φάντασμα του “λαϊκισμού“. Ένα φάντασμα που όλοι το ξορκίζουν και που οι περισσότεροι το κρυφο-λατρεύουν και το κρυφο-διακονούν».
Με αυτήν την φράση ξεκινούσε ο Μάριος Πλωρίτης την επιφυλλίδα που είχε δημοσιεύσει στις 14 Μαΐου 1989 στην εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής» με τίτλο «”Λαϊκισμού” εφτά στύλοι, εφτά πληγές κι αιτίες»1. Σε εκείνο το κείμενό του είχε αναλύσει την μάστιγα του λαϊκισμού2 υπό το πρίσμα του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου.
Εισαγωγικώς χαρακτήρισε τον λαϊκισμό ως «κίνημα» ή «σύστημα» που «λιβανίζει τον λαό, τον αποπροσανατολίζει, τον ψευτο-ψωμίζει, τον ευτελίζει, τον εξαναδραποδίζει, τον ροκανίζει και, τελικά, τον αφανίζει».
Διευκρίνισε δε ότι ο λαϊκισμός «φυτρώνει και φουντώνει» είτε σε ανεπτυγμένες χώρες που διέρχονται «βαθιά κρίση», όπως π.χ. μετά από έναν «άτυχο» πόλεμο, είτε σε υπανάπτυκτες ή ημιαναπτυγμένες χώρες που «δεν έχουν δομές, θεσμούς και πολιτική παιδεία».
Στην δεύτερη κατηγορία ενέτασσε τις νοτιοαμερικανικές ψευτοδημοκρατίες και τις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, όπου κατά τον Πλωρίτη, αλλά και κατά τον γράφοντα, ανήκει οπωσδήποτε η Ελλάδα.
Ο Πλωρίτης απαριθμεί τις παθογένειες της κοινωνίας μας που εμφανίσθηκαν μετά την σύσταση του ελληνικού κράτους:
Ενδημική οικονομική καχεξία, ξενική εξάρτηση, «εστεμμένος» και μη αυταρχισμός, παρωδία κοινοβουλευτισμού, παραχάραξη θεσμών, φαύλη και ανίκανη διοίκηση, εκπαιδευτικός σκοταδισμός, διχασμός, διώξεις και τρομοκρατία.
Οι παθογένειες αυτές «έκαναν μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού να νιώθουν και να είναι “απόκληροι” και “παρίες”, “ταπεινωμένοι” και “κατατρεγμένοι”, “καματερά άλαλα κι ανυπεράσπιστα”».
Έτσι, οι πολιτικοί βρήκαν την ιδανική ευκαιρία να χαϊδέψουν τα αφτιά των παραπεταμένων παιδιών τους, προσφέροντάς τους κάλπικη στοργή.
Αυτός ο φαρισαϊσμός των πολιτικών απατεώνων και ελεεινών προπαγανδιστών εκφράζεται μέσα από την οργουελική διγλωσσία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου.
Ο Πλωρίτης κατέγραψε επτά εννοιολογικές αντιστροφές, τις οποίες αποκαλεί «εφτά στύλους σοφίας» και τις παρομοιάζει με «προτομές Ιανού», δεδομένου ότι κάθε στύλος έχει δύο όψεις:
την καλή αλλά πλαστή όψη, που είναι ορατή στα αποπαίδια του λαού, και την κακή αλλά γνήσια όψη, που, για να φανερωθεί, θα πρέπει οι εραστές της αλήθειας να βάλουν το μυαλό τους να σκεφθεί με στοιχειώδη λογική.
Πρώτος στύλος: Κυρίαρχος λαός. – Διάβαζε: Αδύναμος λαός
Στην πλαστή όψη του πρώτου στύλου είναι γραμμένος ο όρος «κυρίαρχος λαός».
Στην γνήσια όψη του είναι γραμμένος ο όρος «αδύναμος λαός», «όργανο αν-όργανο».
Πρόκειται για λαό χωρίς ουσιαστικό λόγο, με τον οποίο η λαϊκιστική κυβέρνηση δεν κάνει διάλογο, εξωθώντας τον σε απεργίες και εξεγέρσεις, που αντιμετωπίζονται με αντιαπεργιακούς νόμους και δακρυγόνα.
Δεύτερος στύλος: Ισότητα και ισονομία. – Διάβαζε: Ανισότητα και αναξιοκρατία
Στην πλαστή όψη του δεύτερου στύλου είναι γραμμένοι οι όροι «ισότητα» και «ισονομία».
Στην γνήσια όψη του είναι γραμμένοι οι όροι «ανισότητα» και «αναξιοκρατία».
Η προπαγανδιζόμενη ψευτο-ισότητα «δεν αποτελεί παρά ισοπέδωση προς τα κάτω, επικράτηση των μέτριων και των ανίκανων, κατάργηση των πιο απαραίτητων προσόντων, αναθεματισμό κάθε προσπάθειας για βελτίωση, αποσκορακισμό κάθε “αξιοκρατίας” (που εμπαίζεται και χρησιμοποιείται για να εμπαίζονται οι αφελείς)».
Κριτήριο επιλογής αποτελεί η κομματική ιδιότητα και κυρίαρχο σύνθημα της λαϊκιστικής κυβέρνησης αποτελεί το οργουελικό σλόγκαν από την «Φάρμα των ζώων»:
«Όλα τα μέλη του λαού είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα».
Τρίτος στύλος: Οικονομική δικαιοσύνη. – Διάβαζε: Οικονομική αδικία
Στην πλαστή όψη του τρίτου στύλου είναι γραμμένος ο όρος «οικονομική δικαιοσύνη».
Στην γνήσια όψη του είναι γραμμένος ο όρος «οικονομική αδικία».
Την ώρα που η λαϊκιστική κυβέρνηση προβαίνει σε αθρόες προσλήψεις και εξευτελιστικές αυξήσεις, εξαγγέλλοντας «μεγάλα δημόσια έργα» ή «μεταρρυθμίσεις» που θα φέρουν «εκσυγχρονιστικές αλλαγές», ώστε η Ελλάδα να γίνει και κατ’ ουσίαν Ευρώπη, στην πραγματικότητα το δήθεν αντικαπιταλιστικό σύστημα ανανεώνεται με φρέσκο καπιταλιστικό αίμα, «με “νέα τζάκια”, πιο βολικά και πιο “ξύπνια” από τα παλιά».
Φυσικά, η «στοργική στέγαση» του λαού υπό τις προστατευτικές φτερούγες του Δημοσίου εξυπηρετεί έναν σατανικό σκοπό: να «μετατρέψει τις στρατιές των προσλαμβανόμενων “πελατών” σε υποχείρια και υποζύγια της κυβέρνησης, που τους εκβιάζει να την ψηφίσουν για να μη χάσουν τη θέση τους», καθιστώντας έτσι περιττή την ωμή «βία και νοθεία».
Ταυτοχρόνως, αυτή η «στοργική στέγαση» έχει την εξής καταστρεπτική συνέπεια για την διοίκηση και την οικονομία: κάνει την πρώτη «φαύλη και δυσκίνητη», ενώ καταβαραθρώνει την δεύτερη, «εκτινάζει στους αιθέρες τα δημόσια ελλείμματα» και «επιβάλλει τη “μονόπλευρη λιτότητα”».
Τέταρτος στύλος: Λαϊκή γλώσσα, λαϊκή παιδεία, λαϊκή υγεία, λαϊκό περιβάλλον, λαϊκή πληροφόρηση. – Διάβαζε: Γλωσσική φτώχεια, αμορφωσιά, κατεστραμμένο σύστημα υγείας, μολυσμένο περιβάλλον, παραπληροφόρηση
Στην πλαστή όψη του τέταρτου στύλου είναι γραμμένοι οι όροι «λαϊκή γλώσσα», «λαϊκή παιδεία», «λαϊκή υγεία», «λαϊκό περιβάλλον», «λαϊκή πληροφόρηση», διότι ο λαϊκισμός «μιλάει τη γλώσσα του λαού», «νοιάζεται για τη μόρφωση του λαού», «σκοτώνεται για την υγεία του λαού», «καθαρίζει το περιβάλλον για τον λαό», «ενημερώνει τον λαό αδιάκοπα και αδιάβλητα».
Στην γνήσια όψη αυτού του στύλου είναι γραμμένοι οι όροι «γλωσσική φτώχεια», «αμορφωσιά», «κατεστραμμένο σύστημα υγείας», «μολυσμένο περιβάλλον», «παραπληροφόρηση».
Ειδικότερα, η «λαϊκή γλώσσα» σημαίνει «ά-μορφο, ά-σχημο, ά-χαρο ιδίωμα, βαρβαρικό και ψευτοεπιστημονικό, αγοραίο και αγροίκο», η λαϊκή παιδεία φροντίζει για την «κυριαρχία των απαίδευτων αλλά λαϊκιστικά-κομματικά πεπαιδευμένων» και για την «μαζική παραγωγή πτυχιούχων ανίδεων», υγειονομικά προσφέρεται νοσηλεία πάμφθηνη αλλά μη-ποιοτική, σε επίπεδο περιβαλλοντικής πολιτικής θεσπίζονται «δρακόντεια μέτρα» που, όμως, δεν χτυπούν το πρόβλημα στην ρίζα του και, τέλος, σε επίπεδο ενημέρωσης, κάθε πληροφόρηση που δεν ελέγχεται από την λαϊκιστική κυβέρνηση και δεν την εκθειάζει βαπτίζεται «κίτρινη», «συκοφαντική» και «συνωμοτική».
Πέμπτος στύλος: Πίστη, πάθος και αφοσίωση στις λαϊκές αρχές. – Διάβαζε: Τυφλός φανατισμός, μισαλλοδοξία, ρατσισμός, διχοτόμηση
Στην πλαστή όψη του πέμπτου στύλου είναι γραμμένοι οι όροι «πίστη, πάθος και αφοσίωση» στις λαϊκές αρχές, στο λαϊκό κίνημα, στους λαϊκούς ηγέτες που είναι οι καλύτεροι, οι αγνότεροι και οι σοφότεροι όλων.
Στην γνήσια όψη αυτού του στύλου είναι γραμμένοι οι όροι «τυφλός φανατισμός», «μισαλλοδοξία», «ρατσισμός», «διχοτόμηση της κοινωνίας» σε «ημέτερους και εχθρούς».
«Αυτονόητο χρέος των πρώτων είναι να εξοβελίσουν, αν όχι ν’ ανασκολοπίσουν τους δεύτερους, ώστε να μην απειληθεί ποτέ η βασιλεία του λαϊκισμού από τις σκευωρίες του καπιταλισμού και του “ελιτισμού”».
Έκτος στύλος: Καθαρότητα, μοναδικότητα ιδεών και ήθους. Διάβαζε: Ιδιοποίηση προοδευτικών ιδεών, έλλειψη ηθικής
Στην πλαστή όψη του έκτου στύλου είναι γραμμένοι οι όροι «καθαρότητα» και «μοναδικότητα ιδεών και ήθους».
Στην γνήσια όψη του είναι γραμμένοι οι όροι «ιδιοποίηση των προοδευτικών ιδεών» και «έλλειψη ηθικής»:
«Η “ιδεολογία” μεταφράζεται σε ιδιοτέλεια, το “ήθος” είναι ολότελα άηθες, η “πρόοδος” που ο λαϊκισμός ευαγγελίζεται δεν αποφέρει παρά προσόδους στους προκαθημένους του».
Έβδομος στύλος: Λαϊκός ηγέτης
Ο έβδομος υπερ-στύλος του λαϊκισμού έχει γραμμένο και στις δύο όψεις του τον όρο «λαϊκός ηγέτης», ο οποίος προπαγανδίζεται ως ενσαρκωτής όλων των αρετών του λαού, είναι εκφραστής όλων των αρχών του λαϊκισμού, υλοποιητής όλων των υποσχέσεων και γι’ αυτό «αλάθητος, αδιαμφισβήτητος, αναντικατάστατος».
«Λαϊκή κυριαρχία σημαίνει παγκυριαρχία του Αρχηγού – γιατί χωρίς τον Αρχηγό δεν υπάρχει λαός και χωρίς λαό δεν μπορεί να άρχει ο Αρχηγός».
Επίλογος
Ο Πλωρίτης ολοκληρώνει το διαχρονικής αξίας κείμενό του εξηγώντας για ποιον λόγο αυτοί οι δισυπόστατοι στύλοι του λαϊκισμού, που είναι στην πραγματικότητα τα επτά μνημεία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου «ορθώνονται ακατάλυτοι», δυστυχώς μέχρι σήμερα.
Τούτο συμβαίνει, λοιπόν, επειδή «ο “περιούσιος λαός” έχει μείνει, χρόνια και χρόνια, στερημένος οικονομικά, ανώριμος πολιτικά, ακαλλιέργητος πνευματικά. Γι’ αυτό και κυνηγάει την εύκολη “αφθονία”, την “κοινωνική φιγούρα”, την “επαγγελματική επικράτηση, αδιαφορώντας για ηθικές αναστολές”.
Γι’ αυτό δεν μπορεί να ξεχωρίσει την υπεύθυνη αλήθεια από τα πλανερά συνθήματα, τις πραγματικές “παροχές” από τα δολώματα, το ουσιαστικό συμφέρον του από τις φενάκες και τις παγίδες. Αυτονόητα και τελικά, αιτία της ανθοφορίας του λαϊκισμού είναι –πάλι και πάντα– η αμάθεια».
Αποτίμηση
Διαβάζοντας την επιφυλλίδα του Πλωρίτη περίπου 38 χρόνια μετά την πρώτη της δημοσίευση, μόνο βαθιά θλίψη και ανησυχία μπορούμε να νιώσουμε για το πώς κατάντησαν τον ελληνικό λαό και πού θέλουν να τον οδηγήσουν οι προδοτικοί «πατρικοί παιδαγωγοί» του, δουλεύοντας συστηματικά εις βάρος του μετά την δολοφονία του Καποδίστρια.
Όποια κυβέρνηση κι αν έπαιρνε στα χέρια της την εξουσία εφήρμοζε την ίδια ακριβώς μεθοδολογία εγκλωβίζοντας τον Νεοέλληνα ραγιά στον ρόλο του κακοποιημένου (αλλά και κακομαθημένου) βρέφους, που θα πρέπει να περιμένει από τους κακοποιητές (και κανακευτές) του το έλεος τους.
Αυτή η αταλάντευτα κακοποιητική εκπαίδευση του ελληνικού λαού διασφαλίζει στους εκάστοτε λαϊκιστές τυράννους την εναλλαγή τους στην εξουσία, αρκεί να παρέχουν στα κακοποιημένα βρέφη την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι όλοι οι τύραννοι ίδιοι, αφού εμφανίζονται μπροστά του με διαφορετικά ονόματα και χρώματα.
Απέναντι σε τέτοια άβουλα και πλανεμένα πλάσματα, τα οποία θυμίζουν ποντικούς ελκυόμενους από το κάθε (εξωτερικά φανταχτερό αλλά εσωτερικά μουχλιασμένο) «τυράκι» που τοποθετούν στην φάκα οι διαχρονικοί εκπαιδευτές του (είτε πρόκειται για ψωροεπιδόματα είτε για μοντέρνα τιμολόγια ρεύματος με χρώματα), φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να ανακόψει την, φρενήρη πλέον, σαδιστική διάθεση των τελευταίων.
Έτσι, έφθασε το πλήρωμα του χρόνου που μια αντίχριστη κυβέρνηση δείχνει πανίσχυρη να επιβάλει ό,τι της γουστάρει, χωρίς κανέναν φραγμό, χωρίς καμία αντίσταση από τον λαό.
Γίναμε μια κοινωνία από πλαστελίνη που (εμ)παίζεται στα παμβρόμικα δάχτυλα των κυβερνητικών κακοποιητών μας, οι οποίοι τρίβουν ήδη τα χέρια τους για την όσον ούπω θεσμοποιημένη θηλυκοποίηση και την ψηφιακή απανθρωποποίηση ενός αφελληνισμένου έθνους, που εξέπεσε σε ντροπιαστική καρικατούρα και εμετική σκιά του εαυτού του.
Πέρα, όμως, και πάνω από κάθε στύλο λαϊκισμού, που χρησιμοποιείται από το αντίχριστο σύστημα ή κίνημα εξυπηρετώντας τα άνομα σχέδιά του εις βάρος του λαού, υπάρχει και ένας άλλος στύλος.
Είναι ο στύλος της Ορθοδοξίας, που ως διαχρονικά Αληθινός έχει μία και ακτινοβόλα όψη, καθώς αποτυπώνει τον ίδιο τον Χριστό, ενώ είναι ορατός όχι μόνο από τους εραστές της αλήθειας, αλλά κυρίως από όλους εκείνους που τον επιβουλεύονται.
Ιδιαιτέρως δε ο λαός μας, ας θυμηθεί ότι ο στύλος αυτός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή που τον ακολουθούσε σωστικά σε όλη την ιστορική του πορεία από την στιγμή της ένωσής του με Εκείνον.
Συνεπώς, εκεί πρέπει να ανατρέξει, επιδιώκοντας την εν Χριστώ επανένωσή του και προσφέροντας ένα δάκρυ καρδιάς, ώστε να ελευθερωθεί διά παντός από τους λαϊκιστές δυνάστες του.
Βλ. και Επιφυλλίδες 1989-2004, Α΄ Τόμ., 1989-1993, έκδ. Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2010, σελ. 31 επ.
Για την μάστιγα του ποιινκού λαϊκισμού βλ. το 12ο μάθημα εφαρμοσμένης πορπαγάνδας:
·
8 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου