Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΥΣΗ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΟΥΝ

ΓΙΑΤΙ Η ΡΩΣΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Του Γιάννη Ναστούλη

1. "Κάθε ιστορικό γεγονός έχει τις ρίζες του βαθιά πίσω στο παρελθόν".

Η κοινότοπη αυτή διαπίστωση του Θουκυδίδη φαίνεται ότι διαφεύγει από το κυρίαρχο σήμερα τμήμα των Δυτικών ελιτ και των παρ ημίν Δυτικοτραφών αναλυτών.

Ωστόσο, δεν πρέπει να εκληφθεί ότι υιοθετούμε μια μονοσήμαντη ή νομοτελειακή επίδραση του παρελθόντος στο τώρα. Κάθε έθνος-κράτος διαθέτει ένα πρόγονικό μεγαλείο, αλλά και κάθε δομή ισχύος μπορεί να ηττηθεί, ακόμη κι αν λέγεται ΗΠΑ, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. 

Και είναι ολωσδιόλου σε μεταφυσική βάση οι αναπαραστάσεις αιώνιας και καθολικής ηγεμονίας του Δυτικού στρατιωτικού συνασπισμού. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τη Ρωσία και για οποιονδήποτε άλλον.

Από την άλλη, η αγνόηση ή η άγνοια της παράδοσης, των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων που συνθέτουν τα εθνη, των ανθρωπολογικών ωσμώσεων και κυρίως του διαφορετικού τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι συμβάλλονται με τον Θεό (θρησκεία), συνιστούν μεγάλο ατόπημα.

1.1. Στο σημείο θα δώσω μερικά σημεία των δυσπρόσιτων επιτεύξεων του θεολογικού στοχασμού, και εδώ δεν μπορεί να γίνει κομψά. Θα μπω όμως στον πειρασμό.

Ο Χριστός εξ επόψεως της Πολιτικής Θεολογίας εκφράζει μια καινοφανή συνάρθρωση θείου και ανθρώπινου, φύσης και υπερφύσης, επέκεινα και ενθάδε. 

Η συνάρθρωση αυτή στους δύο Δυτικούς Χριστιανισμούς πήρε τη μορφή ενός κράτους-πολιτεία που μιμείται την ουράνια πολιτεία (Αυγουστίνος, de civitatae dei). Έμμεσα, εισάγει ένα χάσμα μεταξύ υπερβατικής πηγής και ανθρώπινης κοινωνίας και μια Εκκλησιολογία θεσμική, διαμεσολαβούμενη από την Αγία Έδρα και το κράτος.

Το κράτος-πολιτεία λειτούργησε στη Δύση σαν παγίδα για να πιαστεί η απρόσιτη θεότητα, που μας έχει στο χέρι, στο δίχτυ της ιστορίας και έτσι να τη βάλουμε εμείς στο δικό μας, βάζοντάς την να δουλέψει για μας. 

Και στον βαθμό που η κρατική κυριαρχία εμπεριέχει την προοπτική της επέκτασής της στο διηνεκές, φέρει εγγενώς μια λαθραία αυτοκρατορική αξίωση ελέγχου όλου του κόσμου. 

Αυτή η αγαστή σύμπνοια κράτους και Ιερατείου (Βατικανό), των δύο ξιφών, εκφράστηκε με στρατιωτικοπολιτικούς όρους στις σταυροφορίες, στις "ανακαλύψεις" του νέου κόσμου, στην αποικιοκρατία, στον ιμπεριαλισμό, στον επεκτατικό εθνικισμό και εσχάτως στην παγκοσμιοποίηση.

Ο σχεδιασμός του μηχανισμού παγίδευσης θεών συλλήφθηκε και υλοποιήθηκε στη Σύνοδο του Τολέδο στη Βησιγοτθική Ισπανία τον 6ο αιώνα. Πρόκειται για το filioque! 

Αυτή η ex patro filioque, εκ του Πατρος και εκ του Υιού εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος συνιστά τη θεμελιώδη πολιτική πρόταση του Δυτικού ανθρώπου.

Υποβαθμίζοντας το Άγιο Πνεύμα από την τριαδική σχέση απολύτου ισότητας στη θέση Νο 3, εμμέσως συμπαρασύρει τον Υιό στη θέση Νο 2 και επιβάλει τον Πατέρα στη θέση Νο 1 και εκτός του Κτιστού για πάντα.

Η ολική καταστροφή του Ορθόδοξου τριαδικού μοντέλου ομοουσιότητας είναι γεγονός! Στη θέση του μια θεία ιεραρχία που μπορεί να κατέρχεται χωρίς όριο στον οποιονδήποτε Πάπα και στον οποιονδήποτε μονάρχη, πρόεδρο, πρωθυπουργό και σ άλλους... απεσταλμένους ελέω Θεού, κατά θεία ιεραρχία! Η ολική καταστροφή της Δημοκρατίας!

Μεγαλύτερη αγωνία υπερβατικής πολιτικής νομιμοποίησης από τους Γοτθικούς καθεδρικούς ναούς που τρυπούν τους ουρανούς, ούτε ο Ισλαμικός μιναρές δεν διανοήθηκε! Ο Γοτθικός ρυθμός εικονοποιεί όσο τίποτε το filioque!

Η αποκοπή της τριαδικής θεότητας παίρνει διαστάσεις αβύσσου στον Προτεσταντισμό. Η αθώα στροφή της Δυτικής σκέψης από την αναζήτηση μιας απρόσιτης πρώτης αιτίας στο "πως" των πραγμάτων εκτίναξε την επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα, που προετοίμασε η σκέψη του Μεσαίωνα (σχολαστικισμός, νομιναλισμός, αγνωστικισμός, νοησιαρχία, ουμανισμός).

Ο Πατήρ θεός εξοβελίζεται για πάντα στο έξω από δω (στο εκείθεν). Μας άδειασε τη γωνιά για να μπορεί ο άνθρωπος-Υιός να παραγάγει όσο Άγιο Πνεύμα (εξουσία, χρήμα) θέλει, όπως θέλει και εναντίον όποιου θέλει, με εγγυητική από Εκείνον! Με ποιο αντίδωρο στον εκπεσόντα Πατέρα? Την ενοχή, που εκφράζει το καλβινιστικό "δόγμα του προκαθορισμού" (predestinatio). 

Ο Θεός-Πατήρ έχει προαποφασίσει αν θα πάμε στην κόλαση ή στον παράδεισο, μόνο που κανείς θνητός δεν γνωρίζει τη βουλή του και δεν υπάρχει καμιά απόδειξη γι αυτή. Υπάρχει μόνο μία απλή ένδειξη, καθόλου αποχρώσα: η οικονομική επιτυχία, η συσσώρευση, η κοινωνική άνοδος, η αποταμίευση, η αέναη και αποτελεσματική εργασιομανία όπου κι αν βρίσκεσαι στην κοινωνική ιεραρχία. 

Ο πλούσιος κι ο φτωχός έχουν ακριβώς τις ίδιες πιθανότητες παραδείσου, αν και μόνον αν δουλεύουν σα σκυλιά ο καθένας στο πόστο του.

Η απίστευτη αυτή εξαγωγή ασκητικών μοντέλων από τα Δυτικά φραγκισκανικά μοναστήρια στις φάμπρικες ήταν η βαθιά αιτία της βιομηχανικής απογείωσης, της δικαιωμένης ηθικά καταλήστευσης της ανθρώπινης υπεραξίας και της καταλήστευσης εθνών (βλ Μ. Βέμπερ). 

Αυτή η πρωτοφανής στην ιστορία ψυχική ένταση να κυνηγάς μια ένδειξη σωτηρίας παντοιοτρόπως υπήρξε το υπόβαθρο του καπιταλισμού. Βγάζουν λεφτά κι από τις τύψεις!

Το μοντέλο του προκαθορισμού δεν αφορά μόνο άτομα αλλά και Έθνη και κράτη. Πάνε και τα κράτη στην κόλαση, αν δεν ληστεύουν άλλα κράτη, αν δεν κατανικούν άλλα κράτη!

Αυτό που σε εμάς φαίνεται αστείο για τον Προτεστάντη είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Δεν ήρθε σε τούτο τον κόσμο για να περάσει καλά, αλλά για να ξεχρεώσει!

Η μόνη επιλογή του Προτεστάντη και του κράτους του είναι η νίκη, κι αν αυτή είναι ανέφικτη, η ήττα. Η ήττα έχοντας δώσει αυτοθυσθαστικά ο,τι έχεις, είναι η σύντομη παρακαμπτήριος σωτηρίας.

Δεν υπάρχει ήττα για τους Προτεστάντες και τα κράτη τους. Η μόνη περίπτωση κολάσεως είναι ο συμβιβασμός! Αυτό είναι που κάνει τον Προτεστάντη άκρως επικίνδυνο και είναι ο λόγος που η Δύση έχει σκυλιάσει με τη στρατηγική της Ρωσίας στην Ουκρανία: δεν τους ισοπεδώνει ούτε τους αφήνει να νικήσουν! 

Τους εξωθεί στη συνθηκολόγηση. Και αυτό ισοδυναμεί με σφράγισμα του εισιτηρίου για την κόλαση! Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που ο ευρύτερος γερμανικός κόσμος που αποκαλούμε σωστά Συλλογική Δύση δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να εξωθήσει τα πράγματα στη χρήση πυρηνικών.

Η Δύση μπορεί να αντέξει την ήττα αλλά, δεν μπορεί να αντέξει την ισορροπία δυνάμεων!!! Δείτε ένα παιχνίδι της εθνικής Γερμανίας ή Αγγλίας. Αν σε βρουν μπόσικο, θα σε τιμήσουν με εφτάρα, όχι γιατί είναι κακοί, αλλά γιατί δεν τους επιτρέπεται να σταματήσουν.

Με το ίδιο σκυλιασμένο πάθος θα παίζουν μέχρι το 95' κι αν χάνουν. Χάνουν για τους μη Προτεστάντες, αυτοί κερδίζουν τον παράδεισό τους. Κι αν δεν σας καλύπτει το ποδοσφαιρικό παράδειγμα, ρίξτε μια προσεκτική ματιά στο Ακραίο Κέντρο που κυβερνά την πατρίδα. Θα καταλάβετε...

2. Η Ρωσία

Το 955 η βασίλισσα των Ρως του Κιέβου, σύζυγος του Ρουρικίδη βασιλιά Ιγκόρ, βαπτίζεται Χριστιανή στην Κωνσταντινούπολη σε μια λαμπρή τελετή με νονά την Ελένη Λεκαπηνή, σύζυγο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ.

Το 988 ο εγγονός της Βλαδίμηρος βαπτίζεται Χριστιανός πρώτα στην Πόλη και ύστερα στον Δνείπερο, στη Χερσώνα της Κριμαίας μαζί με χιλιάδες λαού και αξιωματούχων. Η πρώτη επίσημη πράξη του εκχριστιανισμού των Βαράγγων (Βίκιγκς) Ρως.

Οι Βυζαντινολόγοι θεωρούν τον εκχριστιανισμό των Ρως, και σωστά, ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της βυζαντινής Διπλωματίας που ξεκινά από τα χρόνια της βασιλείας του Μιχαήλ Γ, της πολιτικής του Βάρδα και του Φωτίου.

Ωστόσο, στέκονται κυρίως στην εξάλειψη της απειλής του πιο επικίνδυνου εχθρού της αυτοκρατορίας, παραβλέποντας την αντίστροφη πορεία, δηλαδή την συνειδητή απόφαση της Βαραγγικής ελίτ να προσχωρήσει στην πολιτειότητα του μυθικού Μίλγκαρντ (Κωνσταντινούπολη) και μέσω της Ορθοδοξίας να μπει στη διεθνή σκηνή ως κλώνος του ισχυρότερου τότε κράτους, της Μακεδονικής Δυναστείας. 

Είχαν πλήρη επίγνωση ότι το ρευστό ανθρωπολογικό υλικό της Στέπας μόνο με μια μετάγγιση πολιτικού παραδείγματος κράτους με όλη τη σημασία της λέξης μπορούσε να διοικηθεί.

Ο Βλαδίμηρος ζητάει για γυναίκα του την αδελφή του Βουλγαροκτόνου, την Άννα την πορφυρογέννητη κόρη του Ρωμανού Β και της Θεοφανούς, και του στέλνει ως αντίδωρο 10.000 Βάραγγους κομάντος, παστρικές δουλειές. 

Έκτοτε ο καλύτερος στρατός της εποχής, η βαράγγεια φρουρά του αυτοκράτορα, γίνεται ο στρατός του Βυζαντίου.

Για να σκεφτούμε πόσο σημαντική είναι αυτή η συμπόρευση στον χρόνο δύο ομοδόξων κρατών, με χιλιάδες επιγαμίες, με απειράριθμες εκκλησιαστικές σχέσεις και ωσμώσεις! Σε σημείο που οι περισσότεροι Ρουρικίδες βασιλιάδες και Βογιάροι να είναι παιδιά, εγγόνια κ δισέγγονα Βυζαντινών!

Ο εξορθοδοξισμός των Ρως είναι μια ολική μετάγγιση πολιτικού και πολιτισμικού παραδείγματος και όχι επιδερμική υιοθέτηση εξωτερικών συμβόλων και τελετουργιών, χάριν σκοπιμότητος! Οι Ρώσοι "βούτηξαν" στο ορθόδοξο δόγμα όσο κανείς. 

Ας δει κανείς τους νεότερους και σύγχρονους Ρώσους τιτάνες του ορθόδοξου στοχασμού! Δεν θα μπορούσε ο εμβριθής Μαρξ να εκστομίσει, χίλια χρόνια μετά ότι "η θρησκεία και ο πολιτισμός των Ρώσων έχουν βυζαντινή προέλευση"!

2.1. Η ιερή θεμελίωση του κράτους στον αντίποδα του Δυτικού κράτους

Στον αντίποδα των Δυτικών βασιλείων και των εκκοσμικευμένων νεωτερικών κρατών, στο τσαρικό βασίλειο έχουμε πλήρη σύμπτωση του "μιμήματος" (γήινο κράτος) προς το Ιερό θεμέλιο. Η τσαρική εξουσία ερμηνεύεται με χριστολογικούς όρους ως εικόνα Χριστού Σωτήρος. 

Μιλώ για τσάρους; Λάθος! Μιλώ για το λογισμικό της κρατικής εξουσίας στη Ρωσία. Ο Πούτιν, ο κάθε Πούτιν, εκφράζει αυτό που ο Casirer πιστώνει ως κοινωνική μαγεία την οποία επιτελεί ο hominis magi για την εκπλήρωση της συλλογικής επιθυμίας, διευκολύνοντας συνάμα τη θεία οικονομία. Ρόλος πνευματικός και πολιτικός μαζί, προστάτης της Εκκλησίας και σωτήρας του κράτους.

Φιλοτεχνείται έτσι ένα ιδιότυπο πατερναλιστικό μοντέλο στο οποίο ο ηγέτης υπέχει διπλής ταυτότητας: του θεοποιημένου ανθρώπου-Υιού και ταυτόχρονα Πατήρ (πατερούλης) ο ίδιος και ποιμένας του λαού του. 

Και η πολιτική κοινότητα παίρνει τη μορφή μιας μεγάλης οικογένειας-αδελφότητας με κοινή αναφορά στον επουράνιο Πατέρα δια του επίγειου, ενός γιγαντιαίου σχεδίου ανθρωπονομικής που περιλαμβάνει ισοτίμως και τον ηγέτη!

Κάτι που δεν καταλαβαίνει ο Δυτικός αναλυτής ή ο Δυτικός ηγέτης είναι ότι στη Ρωσία δεν γίνεται λόγος για σχέση Εκκλησίας-Κράτους ως ανεξάρτητων δομών εξουσίας. Δεν νοείται, όπως στη Δύση ξεχωριστή τάξη κλήρου. 

Η Εκκλησία είναι σώμα όλων των πιστών, συμπεριλαμβανομένου και του εκάστοτε Τσάρου. Το ρωσικό πολιτικό σύστημα είναι ένα θεολογούμενον, ακόμα και επί κομμουνισμού με κοσμικούς όρους, μια συναλληλία που επιβιώνει απ το Βυζάντιο, προσαρμοσμένο στην ευωδιαστή αχλή της μεγάλης Σκυθίας με τις εκατοντάδες φυλές και τις δεκάδες γλώσσες.

Ένα κράτος Κοζάκων δηλαδή ελεύθερων ανυπότακτων ακραιφνών Ορθοδόξων ιπποτών που συναινούν ελεύθερα στην αυτουπαγωγή τους στον θεοειδή Πατερούλη. 

Ένα κράτος Βογιάρων (δυνατών, νομενκλατούρας, ολιγαρχών) που παρέχουν τις εφεδρείες στην κεντρική εξουσία όταν τις χρειαστεί. Ας δει κανείς την ανάρρηση του Πούτιν τη στιγμή της κατάρρευσης επί μπεκρούλιακα Γιέλτσιν και θα καταλάβει.

Η Δυτική ματιά στο ρωσικό σύστημα, με όρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι εκτός τόπου και χρόνου, είναι για τα μπάζα, μέρες πού 'ναι. Κάθε αναλυτής που σέβεται τον εαυτό του, καλόν θα ήταν να δει τον Μπορίς Γκουντούνοφ και τον Ιβάν -εγγόνι της Ζωής Παλαιολογίνας- τον Τρομερό του Άιζενστάιν για να καταλάβει τι σόι κράτος είναι αυτό, καλύτερα από 1000 μελέτες γεωπολιτικής.

2.2. Πάμε λίγο βαθύτερα;

Οι Δυτικοί δεν έχουν τα διανοητικά εργαλεία να ανιχνεύσουν τη βαθιά πολιτική ανθρωπολογία της Ρωσίας. Ο Δυτικός, βάζω μέσα κι εμάς, ταυτίζει την ελευθερία με ένα δικαίωμα επιλογής μεταξύ δύο δυνατοτήτων, ενός ναι και ενός όχι. Σωστά και λογικά; Ναι. Τότε όμως μη διαμαρτύρεστε για τον Δυτικό δικαιωματισμό! Τον υποθάλπετε!

Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα του Αρείου στη Σύνοδο της Νικαίας, από κει το πήραν οι Γερμανοί και το εξέλιξαν σε χάρτη συνταγματικών δικαιωμάτων 1500 χρόνια μετά. Αλλά ας μη πάμε τόσο κάτω και έχουμε τίποτε πνιγμούς...

Υπάρχει όμως και μια άλλη ελευθερία χωρίς "όχι", καταφατική μόνο, η ελευθερία ενός ερωτοχτυπημένου, μιας μάνας, του Παύλου: "ουκ εγένετο ημάς ο Χριστός ναι και ου, αλλά ναι εν αυτώ γέγονε"! Δεν μπορεί να νοηθεί αρνητική ελευθερία στο ερωτικό πάθος και στην αγάπη.

Αν την ελευθερία του "ναι" τη βάλεις να δουλέψει στην πολιτική, ο Δυτικός άνθρωπος θα πάθει σχιζοφρενικό επεισόδιο, θα σε αποκαλέσει αιρετικό, ενώ είναι ο ίδιος αιρετικός και θα σε καταστρέψει. 

Κι αν δεν μπορεί, θα σε αποκαλέσει δικτάτορα. Αν ξύπναγε απ τον τάφο ο Καρλομάγνος σήμερα το Contra erores Graecorum, κόντρα στις πλάνες των Ελλήνων, θα είχε τίτλο Contra erores Rossorum.

Ο Δυτικός δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η ίδια του η ύπαρξη είναι ένα οντολογικό ναι. Αμφιταλαντεύεται μονίμως μεταξύ to be ή not to be. 

Γι αυτό και τα πάντα στο μυαλό του είναι κυμαινόμενα: τα φύλα, τα έθνη, οι ταυτότητες, ο πόλεμος, η ζωή. Επιφαινόμενα μιας εγωτικής υποκειμενικότητας που αποφασίζει για όλα. Άκρως επικίνδυνο!

Ο Ρώσος Ορθόδοξος δεν αμφιταλαντεύεται. Υπάρχει μέχρι θανάτου. Η Δύση πρέπει να φρεσκάρει τους Ρώσους κλασικούς.

3. Εξοντώστε τους αιρετικούς Ρώσους

Η 1η σταυροφορία έγινε με τις ευλογίες του Πάπα το 1242 από το Τευτονικό Τάγμα. Το εξόντωσε ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκι στη μάχη των πάγων της λίμνης Πέιπους.

Η 2η επί Λιθουανοπολωνικής κοινοπολιτείας που έληξε με την εξέγερση των Κοζάκων και τη νίκη του Χμελνίτσκι το 1648.

Η 3η ήταν το 1709 από το Κάρολο ΙΒ της Σουηδίας λίγο μετά τον μεγάλο βόρειο πόλεμο. Ο Μεγάλος Πέτρος εφαρμόζοντας την τακτική της καμένης γης -δεύτερος ο Κουτούζοφ- εξοντώνει τους Σουηδούς στη μάχη της Πολτάβα. 

Οι Δυτικοί συνειδητοποίησαν για πρώτη φορά ότι γεννήθηκε μια υπερδύναμη στα ανατολικά τους.

Η 4η ήταν το 1812 με την εκστρατεία του Ναπολέοντα. Από τους 600.000 Γάλλους γύρισαν 15.000!!! Ο ρωσικός στρατός μπήκε στο Παρίσι το 1814, αλλά βγήκε γιατί του είναι αδιάφορο.

Η 5η ήταν το σχέδιο Μπαρμπαρόσα επί Χίτλερ. Οι Ρώσοι έχασαν 21 εκατομμύρια άνδρες, αλλά τους ξεπάστρεψαν. Οι Ρώσοι μπήκαν στο Βερολίνο, αλλά βγήκαν. Οι Αμερικάνοι είναι ακόμη εκεί.

Η 6η το (2014) 2022 με την επίθεση του ΝΑΤΟ.

4. Ας το γειώσουμε

Η διαφορά τώρα είναι: α. στην 1η μετωπική της συλλογικής Δύσης, με ο,τι καλύτερο διαθέτει από όπλα, με την καλύτερη οργάνωση κ τον καλύτερο στρατό που μπορεί να έχει, τους Ουκρανούς Ρώσους, ηττήθηκε. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι Ουκρανοί είναι ο πιο κατάλληλος, ο πιο εμπειροπόλεμος, με το καλύτερο δυνατό φρόνημα, με τη μεγαλύτερη αυταπάρνηση στρατός του ΝΑΤΟ. 

Για να βρει κάποιος το πραγματικό μέτρο του πολέμου ας αντικαθιστά όπου Ουκρανός, ουκρανικός με ΝΑΤΟ, Νατοϊκός.

Περαιτέρω εμπλοκή τακτικών στρατευμάτων θα επιταχύνει την κατάρρευσή της,

β. Διότι η Δύση έχει απωλέσει την πολεμική αρετή της. Η μακροχρόνια ευμάρεια έχει μαλθακοποιήσει τους λαούς της, οι οποίοι δεν έχουν το παραμικρό κίνητρο για έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους.

γ. Έχει σοβαρό πρόβλημα επιστράτευσης εξ αυτού των λόγου και μια δυσανεξία στα φέρετρα, ενώ ο αντίπαλος καθόλου.

δ. Έχει ισχυρά αισθήματα ματαίωσης από τις ήττες σε Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Συρία,

ε. Έχει απωλέσει κάθε ηθικό πλεονέκτημα με τις καταστροφές λαών και δη χωρίς κανένα οικονομικό ή πολιτικό όφελος. Αλήθεια, μπορείτε να μου υποδείξετε ένα οικονομικό όφελος από την Αραβική Άνοιξη ή τον πόλεμο του Ιράκ;

στ. Υποφέρει από εσωτερικό διχασμό.

ζ. Έχει τεράστια οικονομικά προβλήματα,

η. Ο αντίπαλος, η ΡΩΣΊΑ νιώθει ότι δίνει υπαρξιακό πόλεμο,

θ. Είναι εμπειροπόλεμος-μπαρουτοκαπνισμένος, διαθέτει οχυρώσεις και καλύτερα όπλα. Ελέγχει το πεδίο.

ι. Έχει περισσότερα κ πιο εξειδικευμένα πυρηνικά που θα χρησιμοποιήσει αδιαμφισβήτητα, αν απειληθεί.

κ. Έχει τεράστιους συντελεστές ισχύος (Β. Κορέα, Κίνα, Ιράν...), οι οποίοι μισούν τους Δυτικούς, έχουν κορυφαίο κίνητρο να μη ηττηθεί η Ρωσία και μεγάλη δυνατότητα να στείλουν στρατεύματα.

λ. Η Δύση στερείται σαφήνειας σκοπού στον πόλεμο. Γιατί πολεμάει; Για να ρίξει τον Πούτιν; Κι ο επόμενος; Για να πάρει την Κριμαία; Και μετά; Θα γίνει ο τάφος της.

Για να συρρικνώσει τη Ρωσία στον Βόλγα; Αστείο. Να μπει στη Μόσχα...; Για να λεηλατήσει την Ουκρανία; Αυτό το είχε και τό 'χασε εν πολλοίς. Για να βάλει πυρηνικές κεφαλές κοντά στη Ρωσία; Άντε, και μετά; Να την αφανίσει με ραδιενέργεια;

Η Δύση είναι σε πορεία ήττας και κατάρρευσης.

Γιάννης Ναστούλης

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ