Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ: «Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ». (1929-1995)


ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟ

ΜΕΡΟΣ 4ο



ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ - ΑΘΗΝΑ 2013


Επιλογή αποσπασμάτων, αρίθμηση και σχόλια:

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης



ΣΧΟΛΙΑ:

Β.1. Ο Νοστράδαμος, ενώ έκανε μαντείες, παρουσιαζόταν σαν προφήτης για να κερδίζει χρήματα, διαστρέφοντας τον λόγο του Θεού. Μιμήθηκε έτσι τον φιλάργυρο Ιούδα, ο οποίος με προκάλυμα το αποστολικό του αξίωμα «ήταν κλέπτης» (Ιω. 12:6) και τελικά πρόδωσε για 30 αργύρια τον Χριστό (Ματθ. 26:15).

«Για τον Νοστράδαμο, τον προφήτη της Δύσης»:




Β.2. Ο άγιος γέροντας Γαβριήλ ο Ομολογητής και διά Χριστόν σαλός έλεγε:«Πιστέψτε με, αν δεν φύγω, ο Αντίχριστος δεν μπορεί να έρθει. Εγώ πρέπει να φύγω για να έρθει εκείνος». Δύο ειδών είναι τα εμπόδια στην έλευση του πονηρού: πνευματικά και εγκόσμια· επειδή και ο άνθρωπος είναι διπλός κατά τη φύση του, έχοντας άφθαρτη ψυχή και θνητό σώμα.

Κατά τον απόστολο Παύλο (Β Θεσ. 2:3-8) η έλευση του Αντιχρίστου εμποδίζεται από το «κατέχον» και τον «κατέχοντα». Και τώρα το «κατέχον» γνωρίζετε, που θα τον αποκαλύψει στον καιρό του· διότι το μυστήριο της ανομίας (που θα φέρει τον Αντίχριστο) ήδη ενεργείται, μόνο (μένει) ο «κατέχων» να φύγει από τη μέση· και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος.

Τι λοιπόν είναι το «κατέχον» που τον αποκαλύπτει στον καιρό του (και όχι ενωρίτερα), δηλ. αυτό που τον εμποδίζει; ερωτά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και απαντά: άλλοι μεν λένε ότι είναι η χάρη του (Αγίου) Πνεύματος, ενώ άλλοι η Ρωμαϊκή εξουσία, με τους οποίους εγώ μάλιστα συντάσσομαι.

Το συγκεκριμένο εδάφιο πράγματι αναφέρεται στη Ρωμαϊκή εξουσία, η οποία θα επιβάλλει την τάξη πριν τον Αντίχριστο, με διάφορα σχήματα και κέντρα. Η εμφάνιση του τελικού Αντιχρίστου προβλέπεται από το «μυστήριο της ανομίας» (Β Θεσ. 2:5) σαν την τελική φάση της συγκρότησης σε ένα σώμα όλων των δυνάμεων του κακού με κεφαλή τον Αντίχριστο, και αυτό άρχισε πολύ ενωρίς, αφού από την αποστολική εποχή γράφεται από τον Θεολόγο Ιωάννη ότι «αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν» (Α Ιω. 2:18). (Επομένως εξουσιάζει πρώτα η αρχαία Ρώμη, μετά η Χριστιανική 1η, 2η, και αργότερα η 3η Ρώμη, και τώρα η Ε.Ε. που θεμελιώθηκε στη Συνθήκη της Ρώμης του 1957).


Από πνευματική άποψη, «ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον», όπως λέει στην ίδια επιστολή ο απόστολος Παύλος, δεν φανερώνεται ο Αντίχριστος, που είναι και ο ίδιος «αποστασία» στον μέγιστο βαθμό. Επομένως, της έλευσης του Αντιχρίστου θα προηγηθεί μεγάλη αποστασία δηλ. απομάκρυνση των πιστών από τον Χριστό και τις εντολές Του. Και αυτό που εμποδίζει αυτό το ξέπεσμα των πιστών είναι οι άγιοι, οι οποίοι, όπως ο γέροντας Γαβριήλ, μας παραδειγματίζουν όσο τους έχομε κοντά μας, και μας διδάσκουν και βοηθούν με την χάρη του Θεού, η οποία σ' αυτούς είναι πλούσια και κάνει θαύματα.



Β.3. Ο γέροντας Γαβριήλ λέει ότι: «Ο θρόνος του Κυρίου βρίσκεται στον ένατο ουρανό». Θα δούμε όμως ότι δεν υπάρχει κάποια καθιερωμένη βάση από την οποία να ξεκινάει η μέτρηση των ουρανών, ούτε κάποια τυποποιημένη αναφορά στην διακριτική αρίθμησή τους. Έτσι:

- Ο απόστολος Παύλος αρπάχτηκε ως τον τρίτο Ουρανό (Β Κορ. 2:2).

- Ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός επίσης ανέβηκε στον τρίτο Ουρανό, όπου είδε τον θρόνο του Χριστού: «Ξαφνικά βλέπω εκεί μια φωτιά που κατέφλεγε τα πάντα. Φοβήθηκα και ζήτησα πάλι βοήθεια από τον οδηγό μου. - Δώσε το χέρι, μου λέει, θα ανέβουμε ακόμη ψηλότερα. Κι αμέσως βρεθήκαμε στον τρίτο ουρανό. Ο ουρανός αυτός δεν έμοιαζε καθόλου με τον ουρανό που βλέπουμε από τη γη.Απλωνόταν σαν χρυσαφένιο δέρμα σε σχήμα πετάλου». Αλλά και εκεί συνάντησε πολλά «παραπετάσματα», που περνώντας τα ανέβαινε ψηλότερα: «Ανεβήκαμε και περάσαμε μέσα»... «Όταν σηκωθεί κι αυτό το παραπέτασμα, μου είπε ο οδηγός μου δείχνοντας το, θα δεις τον Υιό του ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά του Πατρός»... Και πράγματι:

«Παραμερίσθηκε κι αυτά το παραπέτασμα και βλέπω τότε στο αχανές εκείνο ύψος, που καταπλήττει κάθε νου και διάνοια, θρόνο φοβερό, υπερυψωμένο. Κανείς δεν τον κρατούσε, κρεμόταν μετέωρος. Από μέσα έβγαιναν φλόγες πιο λευκές κι από το χιόνι. Επάνω στον θρόνο άστραφτε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός»...

Ο φωτεινός άνδρας που ξεναγούσε τον άγιο Ανδρέα του πρόσθεσε την πληροφορία:«Κανείς δεν ήρθε εδώ παρά μόνο εκείνος που κοπίασε περισσότερο απ' όλους για το Ευαγγέλιο του Χριστού (ο απ. Παύλος). Δεύτερος είσαι εσύ, επειδή άδραξες την ταπείνωση στην πιο τέλεια μορφή της».

Επομένως ο θρόνος του Χριστού είναι στον «τρίτο Ουρανό». Και οι τρείς αυτοί Ουρανοί είναι πνευματικοί κατά την περιγραφή του αγίου Ανδρέα. Διότι στον πρώτο ουρανό ή «στερέωμα» βλέπει αγγέλους, ενώ τον ευμετάβλητο και πνευματικά ασταθή αισθητό κόσμο, τον βλέπει από κάτω σαν αβυσσαλέα θάλασσα: «Κάτω από μας η άβυσσος της θαλάσσης. Με κυρίευσε τρόμος. Φοβήθηκα μήπως γλιστρήσω, και φώναξα στον οδηγό μου:

- Κύριε μου, περπατώ στο κενό, νομίζω πως βαδίζω πάνω σε σύννεφο, φοβάμαι μήπως δεν με βαστάξει και πέσω στη θάλασσα.

- Μη φοβάσαι. Πρέπει να ανέβουμε ψηλότερα, μου λέει και μου δίνει το χέρι.Βρεθήκαμε αμέσως στο δεύτερο στερέωμα...».

- Ο άγιος Βαρσανούφιος ο μέγας (6ος αιών) ηρπάγη στον έβδομο ουρανό, και αυτόν θεωρεί υψηλότερο από ότι ο ίδιος λέει: «πληροφορήσει υμάς ο Κύριος ότι εις τον έβδομον ουρανόν αναφέρει η αγάπη τους ανθρώπους τους έχοντας αυτήν»... (αγίου Νικοδήμου λινκ) Και επειδή τίποτα ανώτερο δεν είναι από την αγάπη, άρα ο ανώτερος ουρανός είναι ο έβδομος!

Αυτά δεν πρέπει να μας μπερδεύουν... Κάποιοι αναφέρονται στους πνευματικούς ουρανούς, που έχουν πολλές διαβαθμίσεις, με τις βασικότερες να είναι συνολικά επτά. Μπορούμε να δούμε σαν ουρανούς και τους τόπους των εννέα αγγελικών ταγμάτων, αν και δεν συνηθίζεται. Ο γέροντας, αλλού (Ζ.7.), φαίνεται να ξεκινάει την αρίθμηση από τους ορατούς ουρανούς, (την ατμόσφαιρα και το αστρικό στερέωμα): «Πόσοι ουρανοί υπάρχουν; Εννέα! Εμείς βλέπουμε το κομμάτι του σύμπαντος που είναι ορατό».Πιο «πάνω» είναι οι πνευματικοί ουρανοί, ενώ πιο «κάτω», στα καταχθόνια, είναι ο Αδης όπου κρατούνται από τα πονηρά πνεύματα οι ψυχές των αμαρτωλών. ...«Και μας έδειξε κάτω στη γη. Εκεί κάτω οι άνθρωποι βασανίζονται»...



Β.4. Ο απόστολος Παύλος λέει: «καθ' όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις», και ο γέροντας Γαβριήλ παρομοίως: «Ο άνθρωπος μια φορά έρχεται στον κόσμο και μια φορά του δίνεται η ευκαιρία να σωθεί. Καμιά μετεμψύχωση δεν υπάρχει». Στην 5η Οικουμενική Σύνοδο (553 μ.Χ.)κατακρίθηκαν ως αιρετικά τα τρία κεφάλαια του Ωριγένη που περιείχαν τις σχετικές πλάνες.

Η γενιά του Σηθ ήταν ευσεβής, και αποκαλούνται τιμητικά «υιοί Θεού» στην Γένεση. Αλλά όταν «άρχισαν οι άνθρωποι να γίνονται πολλοί επί της γης» (Γεν. 6:1)αυτή αναμίχθηκε με την γενιά του Κάϊν, που δεν είχε πνευματικά ενδιαφέροντα, και έτσι στράφηκαν όλοι στα γήινα και έγιναν «σάρκες». Τότε όλους πλην, του Νώε και της οικογενείας του, τους εγκατάλειψε η χάρη του Θεού: «και είπε Κύριος ο Θεός· δεν θα καταμείνει το Πνεύμα μου στους ανθρώπους αυτούς στον αιώνα, επειδή αυτοί είναι σάρκες», (Γεν. 6:3) δηλ. έχουν μόνο σάρκινα και καθόλου πνευματικά ενδιαφέροντα. Αυτό είναι πολύ διδακτικό στην εποχή μας, που θέλομε να συστήσουμε ανθρώπινη ειρήνη μακριά από τον αληθινό Θεό, καταπατώντας τις εντολές Του, διαστρέφοντας τον λόγο Του και ξεχνώντας τον πνευματικό μας προορισμό. Έτσι όμως θα καταστραφούμε, τώρα με φωτιά (Β Πέτ. 3:7), όχι με νερό όπως επί Νώε.



Β.9. Στο αίμα είναι οι αμαρτίες, λέει ο γέροντας Γαβριήλ, γιατί οι αμαρτίες επηρεάζουν το σώμα, που κρατιέται στη ζωή μέσω του αίματος το οποίο το διατρέχει και το τρέφει. Γράφεται στο Λευιτικό (κεφ 17, στίχ.11): «η γαρ ψυχή πάσης σαρκός αίμα αυτού εστι». Δηλ. το αίμα είναι η ψυχή κάθε σάρκας. Αυτό ισχύει επακριβώς για τα ζώα, ενώ κάπως ισχύει και για τους ανθρώπους όταν γίνουν «σάρκες», δηλ. ξεπέσουν από την πνευματική ζωή, μοιάζοντας (με όσα πράττουν) με ανόητα ζώα. Διότιμε τον όρο «ψυχή» αναφερόμαστε άλλοτε στην ουσία της, και άλλοτε στις ιδιότητες ή ενέργειές της.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της ψυχής των ζώων, που ως γήινη, έχει θνητήουσία [1] και ενέργεια, και της ψυχής των ανθρώπων που, ως λογική και αθάνατη που είναι, έχει ουσία απλή εκτός του φθαρτού αυτού πολυσύνθετου κόσμου, με την δυνατότητα όμως να δίνει με ενέργειές της ζωή στο σώμα. Οι άγγελοι που ζουν στον ίδιο άφθαρτο κόσμο με τις ψυχές μας, μπορούν επίσης να επεμβαίνουν στα γήινα, καθώς και τα ξεπεσμένα πνεύματα (οι δαίμονες), αλλά δεν έχουν, ούτε μπορούν να δίνουν ζωή σε σώμα. Για να κατανοήσομε καλύτερα το θέμα των ψυχών πρέπει να έχομε υπόψιν τη διδασκαλία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, βάσει της οποίαςκάθε φύση (ή ουσία) έχει τη δική της θέληση και ενέργειες. Το αντίθετο καταδικάσθηκε από την 6η Οικουμενική Σύνοδο (680 μ.Χ.).

Η παράβαση των εντολών του Χριστού προξενεί τις αμαρτίες, οι οποίες αρρωσταίνουν την ψυχή, διότι «κάθε αμαρτία, μας απομακρύνει από τη χάρη του Θεού», λέει ο ίδιος (Ζ.1.). Και συμπληρώνει: «Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνεις μια σκάλα (παίρνεις χάρη). Όταν αμαρτάνεις την κατεβαίνεις». (Β.10.)

Από τις αμαρτίες αρωσταίνει και το σώμα, όπως δείχνεται από την ίαση του επί 38 έτη παραλύτου, για την οποία εξηγεί ο άγιος Ιω. ο Χρυσόστομος: «Ότι από αμαρτίες βρισκόταν σ' αυτήν την κατάσταση άκουσε τι λέει ο Χριστός: Να, έγινες υγιής, να μην αμαρτάνεις πλέον, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο». (...«Ὅτι δὲ ἐξ ἁμαρτημάτων οὕτω διέκειτο, ἄκουσον τί φησιν ὁ Χριστός· Ἴδε, ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν τί σοι γένηται» Ομιλία στον Λάζαρο, PG 48:999).



[1] Καταχρηστικά μιλάμε για θνητή (σωματική) ουσία της ψυχής των ζώων, για να μην θεωρηθεί κανόνας το να υπάρχει ενέργεια χωρίς ουσία. Επειδή στην περίπτωση αυτή, ουσία και ενέργεια είναι του υλικού κόσμου, στον οποίο ισχύει η αντιστοιχία μάζας σε ενέργεια, μπορούμε να μιλάμε και μόνο για το ένα, πχ την ενέργεια, όπως ο θέλει ο άγιος Γρηγόριος. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά τα ζώα δεν πρέπει να θεωρούνται ότι έχουν την ψυχή σαν ουσία, επειδή ψυχή σημαίνει ζωή, και στα άλογα το να λέμε ότι υπάρχει ζωή θνητή δεν ταιριάζει (είναι οξύμωρο).




Β.15. «Το πνεύμα και το σώμα δημιουργούνται μαζί, με τη σύλληψη», λέει ο γέροντας Γαβριήλ, σε συμφωνία με τη Βίβλο και τους Πατέρες, αναφερόμενος στην ψυχή με τον όρο πνεύμα, που είναι ταυτόσημος. «Όταν συλληφθεί το παιδί, στην αρχή ζει με την ψυχή (δηλ. το πνεύμα που είπε πριν)», η οποία ασχολείται πρώτα με τη διάπλαση και ζωοποίηση του σώματος μέσα στην κοιλιά της μητέρας. Όμως από τον 4ο μήνα ο Κύριος, στη μήτρα της μητέρας, δίνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, λέει ο γέροντας, δηλ. από τότε το παιδί έχει το νοερό της ψυχής δεκτικό των υψηλότερων (λογικών) χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό ο γέροντας σε κάποια περίπτωση«στρεφόμενος προς την κοιλιά της μητέρας είπε:

- Ε; Δεν ακούς το λόγο του Κυρίου; Και τότε το παιδί άρχισε να κλωτσάει τόσο δυνατά την κοιλιά της μητέρας του, που εκείνη διαμαρτυρήθηκε» (Β 21).

Ο γέροντας μιλάει Ορθοδοξότατα. Δεν υποστηρίζει ψυχή άλογη που μεταποιείται σε λογική και κατόπιν έρχεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά στην ίδια ψυχή που δημιουργήθηκε τον καιρό της σύλληψης (μαζί με το σώμα), σ' αυτήν έρχεται ο φωτισμός, επειδή είναι κατάλληλη γι' αυτό.



Ε.1. «Αφού βρήκες στο σπίτι ένα μαύρο αντικείμενο και σ' έβαλε σε υποψίες, γιατί δεν το πέταξες; Αυτά ήταν μάγια», γράφεται στο βιβλίο (σελ. 313). Το πέταγμα των αντικειμένων της μαγείας είναι μια πρόχειρη λύση. Και βλέπομε ότι σε μια περίπτωση και «ο άγγελος διέταξε τον γέροντα να πετάξει όλα (τα μάγια) πίσω του, έτσι που να μην ακουμπάνε το ένα το άλλο». (Ε.6.).

Αλλά είναι στην γενική περίπτωση επικίνδυνο να μην καταστρέφονται τα μάγια με ευχές της Εκκλησίας, και να πετάγονται απλώς ή να καίγονται. Υπάρχει ένα σχετικό περιστατικό με τον γέρ. Σίμωνα τον Αρβανίτη (+1988): «Μια φορά είπε μια κυρία στον π. Σίμωνα, πως στο σπίτι της βρήκε κάτι μάγια, με καρφίτσες και τα παρόμοια, και πως τα έκαψε. Ο π. Σίμων της απάντησε, πως αυτά δεν τα καίνε, αλλά οι πιστοί τα παραδίδουν στην Εκκλησία, γιατί μόνο η Εκκλησία μπορεί να λύσει τα μάγια και κανένας άλλος».[2] Έλεγε και ο γ. Γαβριήλ: «Αν υπάρχουν υποψίες ότι στο σπίτι έχουν κάνει μάγια, πρέπει να φέρουν τον ιερέα να διαβάσει «ευχές κατά της μαγείας» και έτσι να ευλογηθεί το σπίτι». (Ε.2.).

Κάποτε ο γέροντας αν και διάβασε ευχές στο σπίτι, όταν βρήκε τα μάγια δεν φαίνεται να διάβασε και σ' αυτά ευχές για να λυθούν, αλλά όπως λέει ο ίδιος: «Τα έβγαλα και τα έκαψα στη μέση της αυλής». Όμως του ακολούθησε μεγάλος πειρασμός όταν ξαναπέρασε από εκεί: «Στο σημείο αυτό έκαψα τις προάλλες τα μάγια και, από την απροσεξία μου, έμπλεξα στην παγίδα του Πονηρού». (Ε.4.)

Τόνιζε πάντως ο γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης: «Τον καλό Χριστιανό, που πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία, νηστεύει, εξομολογείται πριν κοινωνήσει, μελετά τα βιβλία του Θεού και τον βίο του Αγίου της ημέρας που εορτάζει, και προσέχει να μην κακολογήσει κανέναν και αγωνίζεται κατά των παθών του, τα μάγια δεν τον αγγίζουν καθόλου. Ο σατανάς ούτε το όνομά του δεν θέλει να ακούσει»! (45)



[2] Το (10) από τα επιλεγμένα αποφθέγματα του π. Σίμωνος:




ΣΤ.1. Ο γέροντας Γαβριήλ λέει για τη Γεωργία: «Ο Θεός, όταν θέλει να καταδικάσει μια χώρα, αποστρέφει το βλέμμα Του από αυτήν». Όμοια η γερόντισσα Λαμπρινή (+2002) λέει: «Ο Κύριος έχει (προσωρινά) αποστρέψει το πρόσωπό του από εμάς τους Έλληνες». λινκ

Φαίνεται ότι η «πολύθεη αθεΐα» της παγκοσμιοποίησης βρήκε πνευματικά απροετοίμαστους και τους Γεωργιανούς και τους Έλληνες. Αντίθετα προς τις φιλόσαρκες αντιλήψεις, που αυξήθηκαν κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια,προειδοποιούσε ο γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης: «Ο Θεός λέει διά του προφήτου Ησαΐου: «Εάν θέλετε και Με εισακούσετε, τα αγαθά της γης φάγεσθε. Εάν όμως δεν θέλετε μήτε Με εισακούσετε, μάχαιρα θα σας καταφάει». Ο προφήτης μας λέει πως δεν θα μπορέσει ο άνθρωπος να ιδεί ημέρες χαράς και γαλήνης και απολαύσεως των αγαθών, που έδωσε άφθονα ο Θεός στη γη ετούτη, αν δεν υπάρξει υπακοή στο θέλημά Του». (20Γ) λινκ

Αλλά η πρόνοια του Θεού θα οδηγήσει έτσι τα πράγματα που όλες οι Ορθόδοξες χώρες θα ανορθωθούν πνευματικά και θα ευημερήσουν υλικά. Θα προηγηθούν γεγονότα διότι, κατά τον γέροντα Σίμωνα, «δεν εδύνατο ο Θεός πλέον να ανεχθεί την λυπηρά κατάσταση σε όλη την οικουμένη, μηδαμώς εξαιρουμένης και της Ελλάδος, που την αγαπά περισσότερο, και το οποίο στα χαρτιά μας λέει, και σε λίγο πραγματοποιούνται: ότι η Ελλάς, η Ελλάς θα δείτε σε λίγο πόσο θα γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη. Όχι μόνο θα δείτε, θα έχει εξαίρετο και λαμπρό παράδειγμα σε όλη την Οικουμένη...» (70) Αυτό θα είναι ένα θαύμα του Θεού: «Κι όταν πουν πως δεν υπάρχει πια η Γεωργία, τότε η Παναγία θα ελεήσει τη χώρα μας και θα συμβεί ένα τέτοιο μεγάλο θαύμα, που πολύ γρήγορα η Γεωργία θα εκτείνεται από τη Νικοψία μέχρι το Δαρουμπάντ», μας αποκαλύπτει ο γ. Γαβριήλ (Ι.1.)



ΣΤ.2. «Ο γέροντας Γαβριήλ αναφέρει μια μετά θάνατον φιλανθρωπία του Θεού στους αμαρτωλούς: Ότι «στην Κόλαση η φωτιά γλιτώνει την ψυχή από τα πιο πολλά βάσανα». Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση των αμαρτωλών που θα βρίσκονται στην Κόλαση μετά την Κρίση (ψυχικά και σωματικά), δεν θα χειροτερεύει διαρκώς, αλλά με τα ανάλογα βάσανα προς τα πάθη του καθενός, θα εμποδίζεται η αύξηση της αμαρτίας, και επομένως η μεγαλύτερη απομάκρυνση από τη χάρη του Θεού, που αυτή ακριβώς προξενεί καταστάσεις Κόλασης. Έτσι το κακό δεν θα γίνει αθάνατο, διότι δεν θα αυξάνει διαρκώς, και ο Θεός δεν θα μοιάζει διάκονος της κακίας των αμαρτωλών, αλλά ως αγαθός κατά φύσιν, θα είναι πάντα φορέας και δωρητής κάθε αληθινού αγαθού. 

Στους δικαίους θα προστίθενται αγαθά αιωνίως, ανάλογα με την δεκτικότητα της ψυχής καθενός, διότι ο Θεός είναι ανεξάντλητη πηγή αγαθών. «Και στην αιωνιότητα ο Θεός παρέχει σ' όλους τα αγαθά γιατί είναι πηγή των αγαθών αναβλύζοντας σ' όλους την αγαθότητα, ενώ ο καθένας καταπώς έκανε δεκτικό τον εαυτό του, μετέχει στο αγαθό». (Ιω. Δαμασκηνού. PG 94:1569Β).

Πριν την τελική Κρίση, η μετά θάνατον κατάσταση δικαίων και αδίκων μπορεί να μεταβληθεί, είτε προς το καλύτερο με τις προσευχές πχ της Εκκλησίας, είτε προς το χειρότερο με το κακό πχ. παράδειγμα που άφησαν προς μίμηση οι αμαρτωλοί. Η μεταβολή μπορεί να γίνει μόνο από τους ζωντανούς, όχι από τους ίδιους τους κοιμηθέντας.

Επομένως από τώρα, όπως λέει ο ιερός Δαμασκηνός: «Είναι η μεν μετοχή του Θεού τρυφή (απόλαυση), η δε αμεθεξία αυτού κόλασις» (Κατά Μανιχαίων. PG 94:1548A). Ακόμη: «Ο Θεός και στο Διάβολο διαρκώς χορηγεί τα αγαθά, αλλά εκείνος δεν θέλει να τα πάρει». (PG 94:1569Β).

Οι αμαρτωλοί και ο Διάβολος δεν ποθούν τα αληθινά εκ Θεού αγαθά και γι' αυτό δεν τα λαμβάνουν. Όταν οι λογικές οντότητες, άγγελοι και άνθρωποι στραφούν, με την ελεύθερη προαίρεσή τους, ενάντια στο θέλημα του Θεού, τότε απομακρύνεται η χάρη Του απ' αυτές. Αυτό γίνεται σταδιακά, με την παροχή καιρού μετανοίας στην αρχή, και οριστικά όταν η αμετανοησία παγιωθεί. «Αν ο Αδάμ και η Εύα είχαν (αμέσως) μετανοήσει, ο Θεός θα τους άφηνε στην Εδέμ», λέει ο γέροντας (Στ.1.), αλλά και τώρα υπάρχει καιρός μετανοίας στους απογόνους τους για να κληρονομήσουν Παράδεισο πολύ ανώτερο της Εδέμ.

Λέει ακόμη ο γέροντας: «Ο Σατανάς ήταν πρώτα φορέας του φωτός, δημιουργημένος με καλοσύνη, αλλά όταν περιφρόνησε την καλοσύνη τη μετέτρεψε σε κακό. Και ο Θεός τον εξόρισε από τον Ουρανό για να εγείρει σ' αυτόν τη μετάνοια».

Αλλά μπορούσε να μετανοήσει, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους; «Οι άγγελοι αμάρτησαν στην αιωνιότητα, ενώ οι άνθρωποι αμαρτάνουν εν χρόνω»,[3] λέει ο γέροντας Σωφρόνιος ο Αγιορείτης και κτήτορας Μονής στο Έσσεξ της Αγγλίας (+11 Ιουλίου 1993). Συνεπώς οι άγγελοι χρειαζόντουσαν τη μέθεξή τους σε κάτι έξω από την αιωνιότητα για να μετανοήσουν, και αυτή η ευκαιρία τους δόθηκε με την δημιουργία του υλικού κόσμου (που έχει δικό του χρόνο) και του ανθρώπου. Και ο γέροντας Γαβριήλ την μετάνοια του Πονηρού την τοποθετεί σαν δυνατότητα μετά την εξορία του από τον Ουρανό, δηλ. μετά την πτώση στον περίγειο χώρο: «Και ο Θεός τον εξόρισε από τον Ουρανό για να εγείρει σ' αυτόν τη μετάνοια».

Αλλά η εξαπάτηση των πρωτοπλάστων σήμανε την λήξη αυτής της περιόδου πιθανής μετανοίας. Διότι έδειξε την επιμονή του διαβόλου στην αμαρτία και την επί πλέον προσθήκη μίσους προς τον άνθρωπο, τον οποίο με τις συμβουλές του θέλησε να εγκλωβίσει στον αισθητό κόσμο. Γι' αυτό όμως τότε δέχεται την κατάρα του Θεού, διά της οποίας σέρνεται σαν φίδι (προσκολώμενος) και ο ίδιος στα αμαρτωλά πάθη που υποδαυλίζει στο διωγμένο από τον Παράδεισο γένος του Αδάμ.

Αν οι πεσμένοι στη γη άγγελοι είχαν χρησιμοποιήσει την δυνατότητα να συναναστρέφονται με τον άνθρωπο για να του μεταδώσουν την γνώση από το πάθημά τους, μετανοώντας για την υπερηφάνειά τους, τότε θα ωφελούντο από την πρόοδο των πρωτοπλάστων στην αρετή. Συμφιλιωμένοι με τον άνθρωπο θα ανέμεναν την επισφράγιση της σωτηρίας τους από τον Μεσσία. Και οι αγαθοί άγγελοι ωφελούνται από τους αγώνες της Εκκλησίας, αυξάνοντας σε πνευματική γνώση και αρετή (διά της υπακοής στο θέλημα του Θεού και διά της αγάπης προς Αυτόν και προς όλη τη δημιουργία).

Αλλά ούτε οι άνθρωποι ούτε οι άγγελοι μπορούσαν να σταθεροποιηθούν στο αγαθό χωρίς «το μυστήριο το αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών» (Κολ. 1:26) διά του οποίου «ανακεφαλαιώνονται τα πάντα εν τω Χριστώ, τα επί τοις ουρανοίς και τα επί της γης» (Εφ. 1:10). Ο ενανθρωπήσας Χριστός βρήκε τον διάβολο αμετανόητο να προσπαθεί να εξαπατήσει και τον Ίδιο! Γι αυτό αναγγέλει από τότε την καταδίκη του «στο πυρ το αιώνιο το ετοιμασμένο γι' αυτόν, δηλ. τον διάβολο, και τους αγγέλους του». (Ματθ. 25:41). 





Μέσα σε παρενθέσεις έχουν τεθεί οι αριθμοί των σελίδων του βιβλίου.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου