ΓΙΑΝΝΟΚΥΡΙΑΚΟΣ ΒΛΑΣΤΑΡΟΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΔΥΟ ΣΩΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΗ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. ΒαθιώτηςΤο σημερινό, 45ο μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας είναι, ίσως, το σημαντικότερο όλων των προηγούμενων.
Και τούτο, διότι, χάρη σε ένα βιβλίο που έπεσε προσφάτως στα χέρια μου, κατάλαβα ποιος και ποια παράταξη, επιτέλους, κυβερνά στην πραγματικότητα την δύσμοιρη χώρα μας.
Πολλοί έλεγαν μέχρι σήμερα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια άψυχη μαριονέτα, η οποία παίζει τις προπαγανδιστικές μελω(αη)δίες που προέρχονται από το δισκάκι 33 στροφών που κάποιος άλλος έχει τοποθετήσει στο φρικαλέο γραμμόφωνο της Νέας Δικτατορίας.
Κανείς, όμως, δεν ενημέρωνε τον ελληνικό λαό για τον ρόλο και τον λόγο που είχε κάθε φορά ο υποκρυπτόμενος μαριονετίστας του Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος έχει καταντήσει του Γιάννη Βλαστάρη το σκυλάκι: His Master’s Voice!
Master (και δη της προπαγάνδας) ο Βλαστάρης, Voice o Μητσοτάκης!
Αυτό είναι, λοιπόν, το κατάντημα της Ελλάδος: το 41% νόμιζε ότι ψήφιζε ΝΔ και Μητσοτάκη, αλλά τελικώς τον κυβερνά ένας αόρατος συγγραφέας με αριστεροπασοκικά γονίδια, φοιτητικό μέλος της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, επί δύο περίπου δεκαετίες χρόνια διευθυντής της εφημερίδας ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ιδρυτής του περιοδικού ΕΨΙΛΟΝ, το οποίο, μάλιστα, είχε προειδοποιήσει εμμέσως τους ανυποψίαστους αναγνώστες του ότι επίκειται χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους.
Η μεγάλη προδοσία, όμως, δεν συντελείται από τον συγκεκριμένο μετρ της προπαγάνδας, δηλ. τον Γιάννη Βλαστάρη, αλλά πρωτίστως από όλους εκείνους τους πολιτικούς και δημοσιογράφους που, από το 2019 μέχρι σήμερα, γνωρίζουν άριστα τον υποκρυπτόμενο μαέστρο, αλλά σιωπούν σταθερά (και προπάντων ένοχα) για το σιωπηλό όπλο της προπαγάνδας που χρησιμοποιείται νυχθημερόν εναντίον του μυλαού μας από τον αόρατο «εχθρό του λαού», το πρασινογάλαζο βλαστάρι της Νέας Δικτατορίας.
Διάβασα λέξη προς λέξη το βιβλίο του πρωθυπουργικού λογογράφου ΛΕΞΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ. ΠΩΣ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΑ, μελέτησα για το εν λόγω βλαστάρι ό,τι υπάρχει στο Διαδίκτυο και προχώρησα στην συγγραφή του νέου μαθήματος εφαρμοσμένης προπαγάνδας, με μοναδικό σκοπό να συμβάλω στο να συνειδητοποιήσουν οι ολοένα και περισσότερο αφυπνιζόμενοι συμπολίτες μου σε ποιο σατανικό-συνωμοτικό ιστό μάς έχουν παγιδεύσει όσοι προσποιούνται ότι νοιάζονται για την διάδοση της αλήθειας, για το καλό και την ασφάλειά μας.
Οι εκλεκτικές συγγένειες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (καθαρά σημάδια των οποίων αποτελούν, ούτως ή άλλως, οι υπουργοποιήσεις πασοκικών στελεχών, όπως π.χ. του Γ. Γεραπετρίτη, του Μ. Χρυσοχοΐδη και του Γ. Φλωρίδη) είναι, πλέον, γεγονός αναμφισβήτητο.
Οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν ότι όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή και, ειδικότερα, μέσα στον «ναό της ψευτοδημοκρατίας» μας, δηλ. το κΥνοβούλιο, στο μεγαλύτερο μέρος τους αποτελούν εκφάνσεις μιας αισχρής θεατρικής παράστασης που ανεβοκατεβάζει ένας φαινομενικά πολύχρωμος θίασος ναρκισσιστικών κομματόσκυλων, δεμένων με διαφορετικό μεν λουρί, το οποίο, όμως, οδηγεί στον ίδιο αόρατο ιδιοκτήτη.
Για να μιλήσουμε σε ποδοσφαιρική διάλεκτο:
Οι δύο «αιώνιοι αντίπαλοι», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όχι μόνο από την μεταπολίτευση και έπειτα, αλλά και πριν από αυτήν, φαίνεται πως έχουν ανέκαθεν το ίδιο… άφαντο αφεντικό. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με ποδοσφαιρικό σύλλογο που είναι «παράρτημα» της ΝΔ!
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι, ειδικά επί πρωθυπουργίας Κυρ. Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ προσέφερε ουκ ολίγες φορές χείρα βοηθείας προς την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Και αυτήν, επομένως, την φορά, που η κυβέρνηση βρέθηκε στο καναβάτσο, φαίνεται πως ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης κινητοποιήθηκε αλτρουιστικά για την υποβολή προτάσεως δυσπιστίας, προκειμένου να λειτουργήσει ως συνωμοτικός «καλός Σαμαρείτης» της λαβωμένης μητσοτακικής παράταξης.
Στον ανάποδο κόσμο μας, η πρόταση δυσπιστίας είναι, κατ’ ουσίαν, μια συγκεκαλυμμένη-συσπειρωτική πρόταση εμπιστοσύνης, συνάμα δε, τεστ ευπιστίας για τον ελληνικό λαό, πίσω από την πλάτη του οποίου συμβαίνουν πράματα και θάματα!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε σε ποιο σατανικό-συνωμοτικό ιστό μάς έχουν παγιδεύσει όσοι προσποιούνται ότι νοιάζονται για την διάδοση της αλήθειας, για το καλό και την ασφάλειά μας.
Σημειωτέον ότι η φράση που ο κ. Βλαστάρης έβαλε προσφάτως στο στόμα της μητσοτακικής μαριονέτας του, δηλ. ότι «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» (την φράση αυτή αναμάσησαν άκριτα και πολλοί εκ των πολιτικών «αντιπάλων» του), θα πρέπει να αναγνωσθεί με τα γυαλιά του Θαυμαστού ανάποδου Κόσμου μας ως εξής:
Η ψευτο-δημοκρατία μας είναι γεμάτη από αδιέξοδα!
Πάντως, ας αφήσουμε και ένα παραθυράκι ανοιχτό για την έκπληξη:
Μήπως, αυτήν την φορά, το πράσινο σωσίβιο του κ. Μητσοτάκη θα είναι ακριβώς η ευκαιρία για την υπερψήφιση της πρότασης δυσπιστίας, ώστε να προκληθεί η ενδεχομένως ευπρόσδεκτη από την ΝΔ πτώση του, τώρα που το κύμα οργής των πολιτών έχει φουσκώσει επικίνδυνα;
Παρά τον μεγάλο κόπο που κατεβλήθη για την προετοιμασία του, το μάθημα που ακολουθεί, λόγω της τεράστιας σημασίας του για την πατρίδα μας, είναι ελευθέρως προσβάσιμο σε όλους τους χρήστες του διαδικτύου.
Ι. ΕΝΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟ «ΛΕΞΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ»
Το 2017 είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ (διανεμήθηκε και από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ) το «Λεξικό χωρίς γραβάτα» υπογεγραμμένο από τον Γιάννη Βλαστάρη.
Σε αυτό το ιδιότυπο λεξικό, ο συγγραφέας συμπεριέλαβε λέξεις, το νόημα των οποίων διαμορφώθηκε ή αλλοιώθηκε από την προπαγάνδα επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως ο ίδιος μας πληροφορεί, πρόκειται για μια μορφή σημειωματαρίου αποτελούμενου από νεολογισμούς, λεκτικές κατασκευές και επινοήσεις μιας περιόδου, αλλά και από παλαιότερους όρους, «το νόημα των οποίων, όμως, άλλαζε κάθε τόσο, προκειμένου να αποφευχθεί η αρνητική τους φόρτιση».
Στο εσώφυλλο του «Λεξικoύ» έχει προταχθεί το ακόλουθο απόφθεγμα του Antonio Porchia:
«Αυτό που λένε οι λέξεις δεν έχει διάρκεια, οι λέξεις έχουν διάρκεια· γιατί οι λέξεις μένουν πάντοτε ίδια, ενώ αυτό που λένε δεν είναι ποτέ το ίδιο».
Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Βλαστάρης επικαλείται ένα επιπλέον απόφθεγμα, εκείνο του Λακάν, σύμφωνα με το οποίο «η γλώσσα προτού σημάνει κάτι για τους άλλους, σημαίνει πολλά για εκείνον που την εκφέρει».
Με αφορμή αυτό το απόφθεγμα, ο Βλαστάρης συμπληρώνει:
«σε αυτό που αποκαλείται “Πολιτική Επικοινωνία”, επικοινωνία δεν νοείται δίχως πολιτική, προφανώς η μεταβολή της δεύτερης απαιτούσε και την μεταμόρφωση της πρώτης. Με κατασκευασμένες λέξεις, με αντικαταστάσεις όρων, με διαστροφές νοημάτων. Ακόμη και με συμπεριφορές-“σηματοδότες”. Κάπως έτσι η “γραβάτα” απώλεσε την κυριολεξία της, συμβολίζοντας, πια, όχι τον γνωστό λαιμοδέτη, αλλά μια “στάση” απέναντι στα πράγματα».
Και συνεχίζει:
«Στην κομματική ρητορική διαπάλη, η άρση των λέξεων από το νόημά τους και η διαστροφή της σημασίας τους έχει προφανείς σκοπιμότητες. Και αυτό συνιστά ένα πρόβλημα πολιτικό! Όταν, όμως, μία νέα “διάλεκτος” από κυβερνητική αργκό (ή, έστω, από τρικ παραπλάνησης ψηφοφόρων) τείνει να καθιερωθεί ως τρέχουσα επικοινωνία, τότε το πρόβλημα γίνεται κοινωνικό!
Γιατί η γλώσσα μεταφέρει, πια, καθημερινά, τα παραπλανητικά της σχήματα στους πολίτες ως “κώδικες-γέφυρες” μεταξύ αλήθειας και ζωτικού ψεύδους. Χωρίς η ίδια να παράγει σκέψη, παρεμβαίνει στη διαμόρφωση της σκέψης, μεσολαβώντας στην νοηματοδότηση της αλληλουχίας της.
Με ναρκοθετημένο τον ορθολογισμό τους, οι ακροατές ανακουφίζονται, έτσι, ακόμη και με ένα απλό, εύηχο μακιγιάζ των συνθημάτων. Και αυτό, με την σειρά του, συγκροτεί κριτήρια ψεύτικα και επιλογές απατηλές. Δημιουργεί, δηλαδή, συνειδήσεις ανοιχτές προς χειραγώγηση. Το πρόβλημα, τότε, μετατρέπεται σε εθνικό και πολιτισμικό!».
Σε ένα άλλο σημείο της εισαγωγής του, ο Βλαστάρης πλάθει το δικό του απόφθεγμα:
«όταν δεν μιλάμε αληθινά, τότε δεν σκεφτόμαστε πραγματικά, αφού αυτό που ξεχωρίζει την αλήθεια από την προπαγάνδα ή το δόγμα είναι ακριβώς η δοκιμασία της ισχύος της στην πράξη. Και αν δεν σκεφτόμαστε πραγματικά, τότε κρίνουμε λανθασμένα. Με άλλα λόγια, αν τα “πλαστικά δεσμά” στα χέρια μεταναστών δεν είναι πλέον χειροπέδες, τότε και οι “κλειστές δομές” αποτελούν απλές κατασκηνώσεις».
Λίγο παρακάτω, ο Βλαστάρης αναφέρεται στο φαινόμενο της (οργουελικής) «διπλής γλώσσας», το οποίο εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, παρατηρώντας ότι οι ρίζες του ανατρέχουν στην «Αθηναϊκή Συμμαχία» και την «Pax Romana», αλλά εξαπλώνονται μέχρι την σημερινή εποχή, όπου οι δολοφονίες αμάχων βαπτίζονται «παράπλευρες απώλειες» και τα βασανιστήρια «αυστηρές ανακρίσεις».
Είναι αξιοσημείωτο ότι η εξωραϊστική χρήση διπλής γλώσσας παρατηρείται και τον Ποινικό Κώδικα, αφού π.χ. η δολοφονία ονομάζεται «ανθρωποκτονία με δόλο» και η έκτρωση/άμβλωση αποκαλείται «τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης».
Ακολούθως, ο Βλαστάρης ενημερώνει τον αναγνώστη ότι η λεξικογραφική του απόπειρα:
«δεν θα μπορούσε να έχει εντοπισμένη κομματική στέγη, αφού το αντικείμενό της διατρέχει λίγο-πολύ το σύνολο του τρέχοντος δημόσιου λόγου»!
Συμπληρώνει δε ότι οι κυβερνώντες «ταυτίστηκαν με την ποσοτική μεγέθυνση, την ποιοτική αναβάθμιση και τη μεθοδική αναπαραγωγή μιας επικίνδυνης πλευράς της δημαγωγίας.
Αυτής, που οδηγεί στην μετα-αλήθεια. Σε μια κατάσταση, δηλαδή, όπου τα αντικειμενικά γεγονότα ασκούν μικρότερη επιρροή στην κοινή γνώμη από εκείνη των επικλήσεων στο θυμικό και στην υποκειμενική άποψη του καθενός».
Η εισαγωγική κατακλείδα του Βλαστάρη αφορά την στόχευση του «Λεξικού» του:
«από αύριο να καταστούμε όλοι λίγο πολύ πιο καχύποπτοι ακροατές του δημόσιου λόγου. Να μένουμε σε εγρήγορση έχοντας στο μυαλό τα λόγια του Ρέιγκαν, όταν ρωτήθηκε πώς γίνεται ένας ηθοποιός να είναι Πρόεδρος: “Σας αντιστρέφω το ερώτημα. Πώς γίνεται ένας Πρόεδρος να μην είναι ηθοποιός”».
ΙΙ. Η ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΓΡΑΦΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Καθώς ολοκλήρωσα την ανάγνωση της εισαγωγής, άφησα το βιβλίο του Βλαστάρη να πέσει από τα χέρια μου και το βλέμμα μου καρφώθηκε στο άπειρο.
Η οικεία επίγευση που μου άφησε η ανάγνωση της εισαγωγής, με ώθησε να αρχίσω να σκέφτομαι έντονα ποιον μου θύμιζε ο τρόπος γραφής του. Οι λέξεις του συγγραφέως, κείμενο του οποίου διάβαζα για πρώτη φορά, μου έμοιαζαν περισσότερο με λόγια που προφέρονταν από ένα πρόσωπο πολύ γνωστό, τόσο σε μένα όσο και σε όλους τους Έλληνες.
Ξανάπιασα το βιβλίο στα χέρια μου και άρχισα να ξαναδιαβάζω με γρήγορο ρυθμό την εισαγωγή. Ήταν σαν να περνούσα από μαγνητική τομογραφία το κείμενο, προκειμένου να συνοψίσω μέσα μου εκείνα τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα που με έκαναν να νιώσω αυτήν την αλλόκοτη οικειότητα με το συγγραφικό ύφος, παρότι δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ άλλο βιβλίο του ιδίου συγγραφέα:
Η γραφή του ήταν απλή, κάθε λέξη καλοζυγισμένη και βαλμένη με μεγάλη προσοχή η μία δίπλα στην άλλη. Οι προτάσεις σύντομες, σχεδόν ποτέ μακροπερίοδος ο λόγος του. Πολλές λέξεις εντός εισαγωγικών, για να τονίζεται είτε η κυριολεκτική είτε η μεταφορική σημασία τους. Εμφανής η ροπή του συγγραφέα προς τον αποφθεγματικό λόγο αλλά και η τάση του για λογοπαίγνια.
Πάνω που άρχιζα να απογοητεύομαι ότι δεν πρόκειται να διαλυθεί αυτή η γλωσσική παραίσθηση, δηλ. ότι, καίτοι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω Βλαστάρη (κατά το «πρώτη φορά Αριστερά», μια φράση την οποία αναφέρει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του), αισθάνομαι πως είναι η πολλοστή φορά που τον διαβάζω, ήρθε η αναπάντεχη βοήθεια από μία μαρτυριάρα λέξη που ήταν γραμμένη στην τελευταία παράγραφο της προτελευταίας σελίδα της εισαγωγής του «Λεξικού» του και η οποία επαληθεύει την εντύπωση ότι ένας συγγραφέας ομοιάζει με κατά συρροήν δολοφόνο, αφού αμφότεροι προδίδονται από την μοναδική υπογραφή που αφήνουν: ο πρώτος μέσα σε κάθε του λέξη, ο δεύτερος πάνω σε κάθε πτώμα του.
Ιδού η παράγραφος-κλειδί:
«Ορισμένοι θα μονολογήσουν, τέλος, ότι, ανεξαρτήτως πολιτικών ερμηνειών, όλα ανάγονται τελικά στην Παιδεία, την μόνη ικανή να θωρακίσει τον πολίτη απέναντι σε τέτοιου είδους διαστροφές.
Ενώ κάποιοι άλλοι θα παρέπεμπαν στον ελεγκτικό ρόλο των ανεξάρτητων Αρχών, όπως το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ή και οργάνων, όπως η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Συμφωνώ, αλλά ξανά με έναν “αστερίσκο”:
Η Παιδεία διαμορφώνει νοοτροπίες που προϋποθέτουν χρόνο, ενώ το θέμα μας απαιτεί άμεση αλλαγή συμπεριφορών.
Όσο για τις δράσεις των Αρχών, είναι προφανώς απαραίτητες, αλλά δύσκολα γίνονται κοινό κτήμα. Γι’ αυτό ακριβώς θεωρώ χρήσιμο, πριν από κάθε άλλο, τον διάλογο “από κάτω”. Την ανταλλαγή απόψεων, δηλαδή, σε κύκλους πολιτών που ζητούν πια το στοιχειώδες: να ακούν και να λένε “τα πράγματα με το όνομά τους”».
Άραγε εσένα, αγαπητέ αναγνώστη, που διάβασες μόλις αυτήν την παράγραφο, έπεσε το μάτι σου πάνω στην λέξη εκείνη που προδίδει την δεύτερη ιδιότητα του συγγραφέως αυτού του «Λεξικού», εξαιτίας της οποίας εξηγείται η πρωτόγνωρη αίσθηση οικειότητας για την οποία σου μίλησα;
Ας το πάρει το ποτάμι: Η ύποπτη λέξη είναι ο «αστερίσκος»!
Βλέπω, όμως, τώρα ότι δεν είναι μόνο αυτή η λέξη που προδίδει τον συγγραφέα-«κατά συρροήν δολοφόνο» της ψυχής του Νεοέλληνα.
Είναι και η εναντιωματική πρόταση «Ενώ κάποιοι άλλοι θα παρέπεμπαν στον ελεγκτικό ρόλο των ανεξάρτητων Αρχών …», η οποία ξεκινά μετά από τελεία και όχι μετά από κόμμα, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αφού πρόκειται για δευτερεύουσα πρόταση.
Γιατί δευτερεύουσες προτάσεις που ξεκινούν σαν να είναι κύριες ακούγονται κατά κόρον από το στόμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι, στην τελευταία πρωθυπουργική ομιλία για τα Τέμπη, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 2025, υπήρχε μια τέτοια ακριβώς εναντιωματική πρόταση σε θέση κυρίας προτάσεως βαλμένη στην ακόλουθη παράγραφο:
«Η ανάταξη, βέβαια, για την οποία μιλάμε δεν είναι απλή. Αφορά όλα τα μέτωπα της δημόσιας ζωής, πολύ περισσότερο όταν πολλές από αυτές τις αλλαγές –σχεδόν όλες, θα έλεγα– πρέπει να γίνουν εν κινήσει. Αλλαγές που γίνονται σε συνθήκες αντιστάσεων. Προφανώς και αρκετοί θα “ξεβολευτούν”. Ενώ από την εικόνα μιας τέτοιας αντιπαράθεσης δεν θα λείψουν σίγουρα και τα λάθη. Θα χαθούν κάποιες μάχες, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι τον πόλεμο αυτόν θα τον κερδίσουμε».
Από το ίδιο πρωθυπουργικό στόμα ακούγεται πολύ συχνά και η λέξη «αστερίσκος», και μάλιστα στον πληθυντικό! Επί παραδείγματι, στις 2 Φεβρουαρίου 2025, υποσχέθηκε (φυσικά όλως υποκριτικώς):
«Δικαιοσύνη χωρίς αστερίσκους για τα Τέμπη και επιτάχυνση στο κυβερνητικό έργο».
Το πρώτο πράγμα που έκανα, αφού συνήλθα από το «σοκ της ανακάλυψης» του πρωθυπουργικού λογογράφου, ήταν να πραγματοποιήσω μια γρήγορη έρευνα για το πρόσωπό του.
Στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος» της 10ης Ιουλίου 2023 έχει δημοσιευθεί άρθρο με τίτλο «Οι λογογράφοι των αρχηγών»1.
Εκεί ο αναγνώστης πληροφορείται ότι:
«ο λογογράφος του Πρωθυπουργού είναι ο Γιάννης Βλαστάρης, ο οποίος από την Πανσπουδαστική και τη διεύθυνση της “Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας” βρέθηκε στο Μαξίμου».
Μάλιστα, στο ίδιο άρθρο αποκαλύπτεται ότι:
«ο κ. Μητσοτάκης τον γνώρισε στην παρουσίαση του βιβλίου του “Λεξικό χωρίς γραβάτα“ και από τότε είναι συνεχώς μαζί».
ΙΙΙ. ΔΥΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Α. ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ
Το πρώτο συμπέρασμα που εξάγεται από αυτήν την αποκάλυψη είναι, αν μη τι άλλο, εξοργιστικό:
Ο τάχα νεοδημοκράτης κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ύμνησε πριν από λίγες ημέρες την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία υποτίθεται ότι επί 51 χρόνια «υπηρέτησε τον τόπο», «αποκατέστησε την Δημοκρατία» (διάβαζε ορθώς: Ψευτοδημοκρατία), «έβαλε και κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη», διάβασε αυτό το κείμενο-ύμνο για την Νέα Δημοκρατία, που του έγραψε ένας δημοσιογράφος με αριστεροπασοκικά γονίδια!
Το δούλεμα, λοιπόν, του ελληνικού λαού πάει σύννεφο!
Συνεπώς, οι εκλεκτικές συγγένειες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (καθαρά σημάδια των οποίων αποτελούν, ούτως ή άλλως, οι υπουργοποιήσεις πασοκικών στελεχών, όπως π.χ. του Γ. Γεραπετρίτη, του Μ. Χρυσοχοΐδη και του Γ. Φλωρίδη) είναι, πλέον, γεγονός αναμφισβήτητο.
Οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν ότι όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή και, ειδικότερα, μέσα στον «ναό της ψευτοδημοκρατίας» μας, δηλ. το κΥνοβούλιο, στο μεγαλύτερο μέρος τους αποτελούν εκφάνσεις μιας αισχρής θεατρικής παράστασης που ανεβοκατεβάζει ένας φαινομενικά πολύχρωμος θίασος ναρκισσιστικών κομματόσκυλων, δεμένων με διαφορετικό μεν λουρί, το οποίο, όμως, οδηγεί στον ίδιο αόρατο ιδιοκτήτη.
Για να μιλήσουμε σε ποδοσφαιρική διάλεκτο:
Οι δύο «αιώνιοι αντίπαλοι», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όχι μόνο από την μεταπολίτευση και έπειτα, αλλά και πριν από αυτήν, φαίνεται πως έχουν ανέκαθεν το ίδιο… άφαντο αφεντικό. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με ποδοσφαιρικό σύλλογο που είναι «παράρτημα» της ΝΔ!
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι, ειδικά επί πρωθυπουργίας Κυρ. Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ προσέφερε ουκ ολίγες φορές χείρα βοηθείας προς την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Και αυτήν, επομένως, την φορά, που η κυβέρνηση βρέθηκε στο καναβάτσο, φαίνεται πως ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης κινητοποιήθηκε αλτρουιστικά για την υποβολή προτάσεως δυσπιστίας, προκειμένου να λειτουργήσει ως συνωμοτικός «καλός Σαμαρείτης» της λαβωμένης μητσοτακικής παράταξης.
Στον ανάποδο κόσμο μας, η πρόταση δυσπιστίας είναι, κατ’ ουσίαν, μια συγκεκαλυμμένη-συσπειρωτική πρόταση εμπιστοσύνης, συνάμα δε, τεστ ευπιστίας για τον ελληνικό λαό, πίσω από την πλάτη του οποίου συμβαίνουν πράματα και θάματα!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε σε ποιο σατανικό-συνωμοτικό ιστό μάς έχουν παγιδεύσει όσοι προσποιούνται ότι νοιάζονται για την διάδοση της αλήθειας, για το καλό και την ασφάλειά μας.
Σημειωτέον ότι η φράση που ο κ. Βλαστάρης έβαλε προσφάτως στο στόμα της μητσοτακικής μαριονέτας του, δηλ. ότι «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» (την φράση αυτή αναμάσησαν άκριτα και πολλοί εκ των πολιτικών «αντιπάλων» του), θα πρέπει να αναγνωσθεί με τα γυαλιά του Θαυμαστού ανάποδου Κόσμου μας ως εξής:
Η ψευτο-δημοκρατία μας είναι γεμάτη από αδιέξοδα!
Πάντως, ας αφήσουμε και ένα παραθυράκι ανοιχτό για την έκπληξη:
Μήπως, αυτήν την φορά, το πράσινο σωσίβιο του κ. Μητσοτάκη θα είναι ακριβώς η ευκαιρία για την υπερψήφιση της πρότασης δυσπιστίας, ώστε να προκληθεί η ενδεχομένως ευπρόσδεκτη από την ΝΔ πτώση του, τώρα που το κύμα οργής των πολιτών έχει φουσκώσει επικίνδυνα;
Β. Ο ΑΟΡΑΤΟΣ «ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»
Άκρως εξοργιστικό είναι και το δεύτερο συμπέρασμα:
Όντας αποδεδειγμένα, ως συγγραφέας του ως άνω «Λεξικού», βαθύς γνώστης της προπαγάνδας, ο λογογράφος του πρωθυπούργου (πάντοτε κατά τον κακόσημο γλωσσικό τύπο του «κακούργου»), αφού ακτινογράφησε και στηλίτευσε την προπαγανδιστική γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε να χτίσει την δική του προπαγάνδα για να την χώνει συνεχώς μέσα στο στόμα της ψευτογαλάζιας μαριονέτας του, δηλ. του Κυρ. Μητσοτάκη, ούτως ώστε να χειραγωγεί συστηματικά τον ελληνικό λαό.
Έτσι, ο αόρατος «εχθρός του λαού», ο κ. Βλαστάρης, χωρίς ίχνος ανασχετικού φραγμού, παρέδωσε προδοτικά στα χέρια του εργοδότη του το πιο επικίνδυνο, καθότι σιωπηλό και αόρατο, αντιλαϊκό όπλο, με το οποίο γνωρίζει καλά ότι μπορούν να πολιορκηθούν και να εκπορθηθούν τα ανυποψίαστα και ευάλωτα μυαλά του δύσμοιρου κοσμάκη.
Πώς θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί, άραγε, κάποιος που καταδέχεται από πρώην διαφωτιστής του λαού σχετικά με τις σε βάρος του εφαρμοζόμενες προπαγανδιστικές τεχνικές να αναποδογυρίσει σε φρενοβλαβοποιητή-βιαστή του μυαλού μας;
Πόσο ηθικός και έντιμος είναι ένας θεματοφύλακας της νοητικής ακεραιότητας, ο οποίος αίφνης μετατρέπεται σε διακορευτή της νόησής μας;
Η συμπεριφορική αυτή ανατροπή θα μπορούσε να ονομαστεί και «κυβίστηση» ή «κωλοτούμπα», λέξη, βεβαίως, που περιέχεται ανερυθρίαστα στο «Λεξικό» του πρασινογάλαζου λογογράφου.
IV. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑ ΛΗΜΜΑΤΑ, ΛΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Παρατίθενται ευθύς αμέσως κάποια από τα λήμματα που σταχυολόγησε ο κ. Βλαστάρης στο «Λεξικό» του και τα οποία αποτελούν, ταυτοχρόνως, προπαγανδιστικά λύματα και εγκ-λήματα εναντίον του ελληνικού λαού.
A. ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ
Ως πρώτο λήμμα του προπαγανδιστικού αυτού «Λεξικού» φιγουράρει η λέξη «Αγανακτισμένοι», την οποία ο κ. Βλαστάρης επανέφερε στο προσκήνιο για να αποδυναμώσει την ισχύ των συλλαλητηρίων-μαμούθ της 28ης Φεβρουαρίου 2025 που πανικόβαλαν την αυταρχική κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη. Ας δούμε το ερμήνευμα αυτής της λέξης:
«Παθητική μετοχή σε θέση ουσιαστικού, που πέρασε στην ιστορία, δηλώνοντας ένα μεικτό πλήθος τυφλά διαμαρτυρομένων. Επί μήνες διαπαιδαγώγησε πολιτικά, ηθικά, αισθητικά, και “εμβολίασε” σε επίπεδο σκέψης και έκφρασης μεγάλο μέρος των Ελλήνων, παρασύροντας και το σύνολο σχεδόν των Μ.Μ.Ε. Το “κίνημα” υπήρξε καθοριστικό για την εκλογή μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης και μιας ισχυρής ακροδεξιάς στη Βουλή. Με έναν λαό, ενδιαμέσως, αμήχανο ακροατή λέξεων και υποδοχέα συμπεριφορών, όπως αυτές που ακολουθούν. Βλ. και Γερμανοτσολιάς, Πλατεία, Κράξιμο, Μούντζα».
B. ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ
Κεντρικής σημασίας για την σημερινή εποχή είναι το λήμμα «Δυστύχημα», κάτω από το οποίο διαβάζουμε και ανατριχιάζουμε:
«Λέξη που πάντα σηματοδοτεί δυσάρεστα γεγονότα, αλλά στην υπηρεσία της προπαγάνδας λαμβάνει διαστάσεις ανατριχιαστικές. Έτσι, όταν δύο φοιτητές χάνονται από αναθυμιάσεις ψηστιέρας το 2014, το θέμα είναι πολιτικό και η τραγική είδηση πρωτοσέλιδη. Αντιθέτως, όταν δύο άνθρωποι πεθαίνουν, το 2016, από φιάλη υγραερίου, αυτό “θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε και στον καθένα”. Ενώ ένα βρέφος που παραλίγο να καεί από κερί σε σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, λίγο ενδιαφέρει. Το ίδιο και οι αυτοκτονίες. Άλλη η αξία της ζωής τότε, άλλη σήμερα».
Κι έτσι, δεν πρέπει κανένας Έλληνας να αναρωτιέται γιατί ο κ. Μητσοτάκης αποφεύγει να αποκαλεί την σφαγή των Τεμπών δυστύχημα, αλλά το αποκαλεί ατύχημα ή τραγωδία:
Πρόκειται για μια εσκεμμένη (άθλια και ύπουλη) προπαγανδιστική υποβάθμιση της σημασίας της σφαγής ή της κτηνωδίας που πραγματοποιήθηκε σε βάρος των αθώων 57 + Χ ψυχών, σε κάτι που υπολείπεται ως προς την εννοιιολογική του βαρύτητα («ατύχημα» και όχι «δυστύχημα») ή που, αντί για συγκεκριμένες, προσλαμβάνει αφηρημένες διαστάσεις («τραγωδία» και όχι «σφαγή»), σύμφωνα με όσα υπαγορεύουν τα εγχειρίδια προπαγάνδας (βλ. τον αγγλοσαξονικό όρο downplaying).
Γ. ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ
Δεν θα μπορούσε, φυσικά, από ένα τέτοιο «Λεξικό» να λείπει ο όρος «Λαϊκισμός», τον οποίο ο πρασινογάλαζος λογογράφος του Κυρ. Μητσοτάκη διακονεί με τεράστια επιτυχία:
«Κύμα που κατακλύζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια, με δημόσιο λόγο και πολιτικές που φορτίζουν συναισθηματικά τον πολίτη, ακυρώνοντας την κριτική και τον έλεγχό του. Ανδρώθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και –για διαφορετικούς λόγους– καθιερώθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Συμμετοχή στο δράμα έχουν και άλλα κόμματα, όπως και τα Μ.Μ.Ε.».
Δ. ΜΟΝΤΑΖΙΕΡΑ
Εκεί, όμως, που θα γουρλώσουν τα μάτια του σημερινού αναγνώστη είναι στο λήμμα «Μονταζιέρα»:
«Μικρό φωτεινό τραπέζι, όπου παλιότερα ενώνονταν τα πλάνα ενός φιλμ, με τη διάταξη που επιθυμεί ο σκηνοθέτης. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε ως καταγγελία του τρόπου προβολής του κυρίαρχου λόγου του “παλαιού κατεστημένου”.
Και σωστά. Διότι το “νέο” μάς έμαθε πως δεν αρκεί, πλέον, η απλή αλλοίωση της αλήθειας. Οι καινούργιες μέθοδοι προπαγάνδας μπορούν να μετατρέπουν σε εικονική πραγματικότητα το σύνολο της πολιτικής καθημερινότητας».
Υπάρχει, άραγε, τώρα κάποιος που δεν έχει ακόμη καταλάβει πόσο πολύ επαληθεύεται η φράση «τα πάντα είναι propaganda», ακόμη κι όταν (ή ορθότερα: ιδίως όταν) η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί επικοινωνιακά ένα συμβάν ολκής, όπως είναι η σφαγή των Τεμπών;
Ε. ΤΡΟΛ
Αν υπάρχει, ας τον βοηθήσουμε με ένα ακόμη λήμμα, το «Τρολ»:
«Μεταφορά των troll, τεράτων της νορβηγικής μυθολογίας. Στη γλώσσα του διαδικτύου δηλώνουν τους χρήστες που παραπλανούν και προβοκάρουν τους άλλους με ψευδείς πληροφορίες.
Δράση που άνθισε επί μνημονίων (ιδίως σε προεκλογικές περιόδους), αλλά πρόσφατα εκσυγχρονίστηκε και ενσωματώθηκε στην κυβερνητική επικοινωνία: αντί των παλαιών διαδικτυακών κλακαδόρων, καθιερώθηκαν τα ΣΥΡΙΖΟτρόλ που επιτίθενται σε κάθε αντίθετη φωνή, και μάλιστα με ονοματεπώνυμο και φωτογραφία.
Μόνο που συνήθως το πρώτο αποδεικνύεται ανύπαρκτο και η δεύτερη “δανεική” από κάποιο άλμπουμ μοντέλων του εξωτερικού».
Ας θυμηθούμε τώρα τι είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης στην εκδήλωση «Τhessaloniki Summit 2025»:
«Ακόμα περιμένω την πρόταση της δυσπιστίας που υποσχέθηκαν. Εκεί θα πέσουν οι μάσκες. Για την τραγωδία των Τεμπών Δικαιοσύνη θα αποδώσουν οι φυσικοί δικαστές και όχι τα τρολ του διαδικτύου και τα λαϊκά δικαστήρια».
Αγαπητέ αναγνώστη, μήπως διατηρείς ακόμη αμφιβολίες για τον αποφασιστικής σημασίας ρόλο που παίζει ο πρασινογάλαζος λογογράφος του κ. Μητσοτάκη στην χάραξη της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης;
ΣΤ. ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ
Δες τι γράφει στο «Λεξικό» του κάτω από το λήμμα «Ψεκασμένοι», για να πεισθείς απολύτως:
«Παθητική μετοχή, που χρησιμοποιείται και ως προσδιοριστικό επίθετο των οπαδών των ΑΝΕΛ. Κανένα πρόβλημα. Ο κίνδυνος αφορά πλέον όλους τους Έλληνες».
Ζ. ΑΝΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΙ ΟΡΟΙ
Αντιπροσωπευτική για την επικινδυνότητα του συγγραφέα του «Λεξικού» είναι και η περιγραφή που υπάρχει στο οπισθόφυλλο του «Λεξικού» του:
«Το Λεξικό αυτό μπορεί να αποκληθεί “Λεξικό της Γραβάτας” από όσους μιλούν με όρους όπως Τρόικα, Μνημόνιο, Δανειστές ή μειώσεις των συντάξεων και “Λεξικό Χωρίς Γραβάτα” από εκείνους που προτιμούν διατυπώσεις όπως Θεσμοί, Συμφωνία, Εταίροι και …αναπλαισίωση των συντάξεων.
Με άλλα λόγια, καταγράφει κάπου 350 λέξεις που έχουν εισβάλει στον δημόσιο λόγο με στόχο να αντικαταστήσουν κάποιες άλλες, αρνητικά φορτισμένες ή να παραμορφώσουν την ίδια την σημασία τους, ώστε να γίνουν εύπεπτη τροφή στην κοινή γνώμη. Το αποτέλεσμα.
Μία επικοινωνιακή Βαβέλ στην πολιτική ρητορική, στα Μ.Μ.Ε, στις καθημερινές κουβέντες και στον τρόπο σκέψης μας. Νεολογισμοί (όπως δηθενάδες), λέξεις-αντικαταστάτες (θεσμοί αντί Τρόικα), όροι με α ν ε σ τ ρ α μ μ έ ν ο περιεχόμενο (αξιοποίηση τώρα, ξεπούλημα χθες), παιχνίδια με το συναίσθημα της γλώσσας (κεντρικό ξενοδοχείο αντί του πολυτελούς Χίλτον) και θολές διατυπώσεις (Αθενς γκρουπ) παρελαύνουν στις σελίδες του Λεξικού. Δίπλα τους, απλά ουσιαστικά (υπερθεματιστής) ή επίθετα (διπλό νόμισμα) και αθώα επιφωνήματα (Ουάου) τα οποία, ωστόσο, έχουν ήδη αυτονομηθεί από το αρχικό τους νόημα, σηματοδοτώντας το νέο περιβάλλον σύγχυσης».
Δεδομένου ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης, σε όλες ανεξαιρέτως τις ομιλίες του, αντιστρέφει το περιεχόμενο των λέξεων, και, επιπλέον, ότι οι εξαγγελίες της κυβέρνησής του είναι όλες βασισμένες πάνω στην λογική του ανάποδου κόσμου, δεν χωρεί η παραμικρή αμφιβολία ότι:
Βλαστάρης και Μητσοτάκης είναι δύο σώματα σε μία προπαγανδιστική ψυχή!
V. ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΥΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ευχερώς το εξής ζοφερό συμπέρασμα:
Τελικώς, πρωθυπουργός της Ελλάδος δεν είναι ο κ. Μητσοτάκης, αλλά ο κ. Βλαστάρης, το… βλαστάρι της πρασινογάλαζης προπαγάνδας, τον οποίο φυσικά, δεν έχει εκλέξει ο ελληνικός λαός για να του τρυπά νυχθημερόν τα αφτιά με το κομπρεσέρ της ελεεινής του προπαγάνδας!
Ως εκ τούτου, είναι αναγκαίο να διαβάσουμε το βιογραφικό του ανθρώπου που μας κυβερνά ως υποκρυπτόμενος, πρασινογάλαζος μαριονετίστας και, εν ταυτώ, αόρατος πρωθυπουργικός συγγραφέας.
Το βιογραφικό του κ. Βλαστάρη είναι ανηρτημένο στην ηλεκτρονική σελίδα του εκδοτικού οίκου που εξέδωσε το προπαγανδιστικό «Λεξικό» του:
Βλαστάρης Γιάννης (Vlastaris Giannis)
Ο Γιάννης Βλαστάρης γεννήθηκε στην Αθήνα και πριν αποφοιτήσει από τη Νομική πήρε το τραίνο της δημοσιογραφίας με αφετηρία την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Ελένης Βλάχου.
Υπηρέτησε όλα τα είδη του ρεπορτάζ και από επιτελικές θέσεις ταξίδεψε σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Το 1991 δημιούργησε το ΕΨΙΛΟΝ, το πρώτο ένθετο περιοδικό στον ελληνικό Τύπο.
Λίγο μετά, ανέλαβε τη διεύθυνση και της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ του Κίτσου Τεγόπουλου, κρατώντας το τιμόνι της για 20 χρόνια. Στη συναρπαστική αυτή διαδρομή γνώρισε πρωτιές και επιτυχίες, ολισθήματα και παρεξηγήσεις –δηλαδή εμπειρίες. Αυτές επεξεργάζεται τώρα…
Αξίζει να διαβάσουμε και το εγκώμιο που πλέκει για τον Γιάννη Βλαστάρη και η προπαγανδιστική φυλλάδα της Νέας Δικτατορίας, δηλ. το «Μανιφέστο»:2
Ο επί 20ετία διευθυντής της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», λογογράφος σήμερα του Κυριάκου Μητσοτάκη και αναντικατάστατος συνεργάτης του από το 2017, αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Γιατί; Διότι γνωρίζει πολύ καλά την ανθρωπογεωγραφία της ελληνικής κοινωνίας, έχει καλή κάτοψη των τεκταινόμενων και εξαιρετική πληροφόρηση και γνωρίζει επίσης πάρα πολύ καλά πώς σκέφτεται η οικεία Αριστερά.
Γνωρίζει επίσης και τις –πραγματικά αμέτρητες– παθογένειές της. Κάποιοι εξεπλάγησαν όταν άκουσαν το όνομά του, καθώς αυτό δεν είχε συνδεθεί τρόπον τινά στο παρελθόν με την Κεντροδεξιά.
Σήμερα, δεν έχουν πλέον απορίες. Η ποιότητα της δουλειάς του μιλά από μόνη της. Αλλωστε, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και υπογραμμίζεται αυτό, μιας και ορισμένοι μπορεί να το βλέπουν έτσι. Το στρατόπεδο της Κουμουνδούρου το «έτσουξε» πάντως η ένταξη του Γιάννη Βλαστάρη στο επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως τουλάχιστον φάνηκε από τις αντιδράσεις. Και από κάποια δημοσιεύματα.
Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού είναι, όπως έχει περίτρανα αποδειχθεί, άριστος χειριστής της γλώσσας. Στρατηγικός νους, «σκακιστής» και καλός ακροατής, διεκπεραίωνε τα διοικητικά του καθήκοντα με επιτυχία.
Πορεύτηκε στη δημοσιογραφία σε εποχές μεγαλείου της. Ξεκίνησε από την «Καθημερινή». Πέρασε και από το περιοδικό «ΕΝΑ», όπου συνεργάστηκε με τον αείμνηστο Παύλο Μπακογιάννη. Ηταν βέβαια τότε άλλες εποχές, ήταν άλλη η δημοσιογραφία, ήταν άλλο το κύρος της και ήταν άλλη και η ισχύς της…
Ο Γιάννης Βλαστάρης έστησε το «ΕΨΙΛΟΝ» και πολλά ακόμα ένθετα περιοδικά, εργάστηκε αργότερα και σε άλλες εφημερίδες και πέρασε και από την ΕΡΤ και από το ραδιόφωνο, ιδιωτικό και δημόσιο.
Είχε διαχρονικά και ακόμα έχει σαφή άποψη για τα τεκταινόμενα. Τις αλήθειες του τις έχει αποτυπώσει με σαφήνεια, γράφοντας στα τέλη του 2018 ότι «η ηθική δοκιμάζεται και στις πολιτικές συμπεριφορές», ενώ «η αλήθεια επιμένει να ξεχωρίζει τη ζωή από την παράσταση».
Εγραψε επίσης, λίγους μήνες νωρίτερα, ότι «όταν η πολιτική επικοινωνία στερείται το πρώτο συστατικό της, τότε μετατρέπεται σε ένα γκροτέσκο σύνολο από τρικ εντυπώσεων» (τα παραπάνω σταχυολογήθηκαν από την αρθρογραφία του στο THETOC).
Την άνοιξη του ιδίου έτους, στην παρουσίαση του βιβλίου του στον Πειραιά, ο ίδιος είχε επισημάνει την απώλεια του κριτηρίου του ορθολογισμού που παρατηρείται, ελέω του δημαγωγικού λόγου και της παρεπόμενης δημαγωγικής σκέψης.
VI. H ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ 11ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΛΑΣΤΑΡΗ
Αξίζει να σημειωθεί ότι το «Έψιλον» είναι το περιοδικό εκείνο στο τεύχος 544 του οποίου, μόλις δύο ημέρες πριν από την πτώση των Δίδυμων Πύργων (9/11/2001), είχε δημοσιευθεί μια φωτογραφία στην οποία απεικονιζόταν ένας απρόσωπος τζόγκερ να τρέχει (να το βάζει στα πόδια;) με φόντο τους Δίδυμους Πύργους και δύο αεροπλάνα, τα οποία μπορεί να θεωρηθεί ότι κατευθύνονταν πάνω σε αυτούς.
Παρόμοια φωτογραφία με αεροπλάνα που ίπταντο δίπλα στους Δίδυμους Πύργους είχε δημοσιευθεί στο ίδιο περιοδικό και στις 26 Αυγούστου 2001 (τεύχ. 542), με την διαφορά ότι σε εκείνη απεικονιζόταν ένας απρόσωπος άνθρωπος να κάθεται σκεπτικός σε μια καρέκλα ακουμπώντας στο κεφάλι του ένα στυλό ή μολύβι σαν να ήθελε να περάσει το μήνυμα στον αναγνώστη: «Σκέψου!».
Kαι στις δύο φωτογραφίες, πίσω από τους Δίδυμους Πύργους, φαίνεται ένας ακτινωτός ήλιος που θα μπορούσε κάλλιστα να συσχετισθεί με προμήνυμα εκρήξεως!
Φυσικά, όποιος εντοπίζει τέτοιες φωτογραφίες, ευχερώς συσχετίσιμες με την τεχνική του προγνωστικού προγραμματισμού θεωρείται «συνωμοσιολόγος».
Είναι περίεργο που το λήμμα αυτό απουσιάζει από το προπαγανδιστικό «Λεξικό» του κ. Βλαστάρη!
VII. Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΛΑΣΤΑΡΗ
Τέλος, σε βαθύ προβληματισμό πρέπει να μας εμβάλει η ακόλουθη είδηση:3
«Η επί πολλά έτη σύντροφος του δημοσιογράφου, συμβούλου και λογογράφου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, Γιάννη Βλαστάρη, ήταν –σύμφωνα με πληροφορίες– η γυναίκα η οποία έχασε τη ζωή της πέφτοντας στο κενό από τον 7ο όροφο ξενοδοχείου επί της οδού Μιχαλακοπούλου.
Επί τόπου έχει σπεύσει το εγκληματολογικό και διερευνώνονται όλα τα ενδεχόμενα. Το περιστατικό σημειώθηκε το μεσημέρι της Τρίτης, σημαίνοντας συναγερμό.
Επί τόπου έσπευσε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και δυνάμεις της αστυνομίας. Η γυναίκα μεταφέρθηκε άμεσα στον Ερυθρό Σταυρό όπου διασωληνώθηκε στη ΜΕΘ, όμως δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, για αρκετά χρόνια, η σύντροφος του Γιάννη Βλαστάρη είχε ψυχολογικά προβλήματα»4.
Όποια και να είναι η πραγματικότητα, η είδηση είναι per se θλιβερή και, ταυτοχρόνως, ανησυχητική, χρήζει δε περαιτέρω αναλύσεως (κάποιες ιστοσελίδες μιλούν για «μυστήριες συνθήκες»5).
Αλλού αναφέρεται ότι επρόκειτο για την σύζυγό του, η οποία πραγματοποίησε άλμα στο κενό από τον 8ο όροφο του προαναφερθέντος ξενοδοχείου. Βλ. π.χ.: https://cretaone.gr/i-syzygos-tou-gianni-vlastari-i-gynaika-pou-epese-apo-ton-8o-orofo-ksenodocheiou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου