ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΛΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ "ΔΡΑΣΗ" ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ "ΣΥΝΕΠΕΙΑ" ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ

ΟΙ ΕΞΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Tο παραπάνω άρθρο είναι του Αρχιμανδρίτη Χριστόδουλου Αγγελόγλου συγγραφέα των βιβλίων "ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ" και "ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ" για τον γέροντα Παΐσιο.

Είναι ο ίδιος που προέβλεψε τον ρόλο του χρέους στην υποδούλωση της χώρας μας πολλά χρόνια πριν και τα κατέθεσε στο βιβλίο "ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ", το 1996 που από λάθος μας, κάποια blogs αποδώσαμε στον μακαριστό γέροντα Παΐσιο (περισσότερα ΕΔΩ)

Οι εκλογές για τους αντιπροσώπους του λαού είναι η κορυφαία στιγμή της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, διότι καλούνται οι πολίτες να εκφράσουν διά της ελευθέρας βουλήσεώς τους ποιους αντιπροσώπους εξουσιοδοτούν ώστε να τους εκπροσωπούν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και να εκπροσωπούν όλο το έθνος. Ως γνωστόν, πρακτικά είναι δύσκολο στην εποχή μας να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, κυρίως γιατί δημιουργήθηκαν πόλεις εκατομμυρίων κατοίκων. Οι πολίτες είναι αδύνατον να συνέρχονται, για να αποφασίζουν και να ασκούν άμεσα την εξουσία. Έτσι αναγκαστικά πλέον οι εξουσίες δεν ασκούνται από τον ίδιο τον Λαό, αλλά με το κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα οι εξουσίες ασκούνται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του Λαού. Στον κυρίαρχο Λαό έχει απομείνει πλέον το δικαίωμα να «μιλά» κάθε τέσσερα χρόνια διά της ψήφου του.

Αυτή την προεκλογική περίοδο όλα τα κόμματα εστιάζουν ολοκληρωτικά την προσπάθειά τους στο πώς να πείσουν τους πολίτες να τα πιστέψουν και να τα εξουσιοδοτήσουν, ώστε να τους εμπιστευθούν τη διακυβέρνησή τους και τη διακυβέρνηση της χώρας. Τάζουν, υπόσχονται, διαβεβαιώνουν, εκφοβίζουν, σκορπούν ελπίδα και όλα αυτά προκειμένου να εκμαιεύσουν την ελεύθερη βούληση διά της ψήφου των πολιτών. Όλα αυτά τα έτη είδαμε, μάθαμε, πάθαμε, ξέρουμε τώρα. Όταν η Εκκλησία αδιαφορεί για την κοινωνία ή μετέχει παθητικά σε μια δεδομένη πολιτική κατάσταση, κάνει οπωσδήποτε πολιτική. Το γνωστό επιχείρημα, «εμείς δεν ασχολούμεθα με την πολιτική», ή «οι Ιερείς δεν πρέπει να ασχολούνται με κοσμικά θέματα, όπως αυτό των εκλογών», όχι μόνο συγκαλύπτει επιλήψιμα χριστιανικά πολιτικές προτιμήσεις αλλά και συνιστά την τραγικότερη μορφή πολιτικοποίησης, την παθητική δηλαδή σύμπραξη με την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία. Ως εκ τούτου εκθέτουμε κάτωθι την απλή τεκμηριωμένη θεώρησή μας για τις επικείμενες εκλογές.

1) Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 60§1 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

O κ. Σαμαράς τη στιγμή που γράφει το σημείωμα διαγραφής βουλευτού

Η εκπροσώπηση του Λαού από τους αντιπροσώπους του (βουλευτές) έχει πλέον καταστεί προβληματική. Η βούληση του κυρίαρχου Λαού και η ανάδειξη των αντιπροσώπων του εκφράζεται πλέον στο κοινοβουλευτικό σύστημα αποκλειστικώς μέσα από τα κόμματα. Οι βουλευτές και οι αντιπρόσωποι που εμείς εξουσιοδοτούμε και επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν, αλλά και να αντιπροσωπεύουν το έθνος μας, μετά την εκλογή τους ελέγχονται απολύτως και ολοκληρωτικά από το κόμμα. Τα κόμματα έχουν αποδείξει πλέον ότι λειτουργούν ολιγαρχικά και σχεδόν με κυρίαρχο και απόλυτο «μονάρχη» τον αρχηγό τους. Οι βουλευτές μετά την εκλογή τους παύουν να ενεργούν σύμφωνα με τη θέληση του Λαού και σύμφωνα με το άρθρο 60§1 του Συντάγματος που ορίζει ότι: «οι βουλευτές έχουνΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Είναι γνωστό ότι καθίστανται πλέον «όμηροι» όχι μόνον του κόμματος, αλλά ιδιαιτέρως του αρχηγού τους, από τη θέληση του οποίου πλέον εξαρτάται η ψήφος τους.

Οι παραβιάσεις του άρθρου 60§1 του Συντάγματος κυρίως από το 2010 και εντεύθεν ήταν τόσες πολλές, ώστε η συνταγματική αυτή διάταξη καταργήθηκε στην πράξη, χωρίς καμμία απολύτως σοβαρή διαμαρτυρία είτε εκ μέρους των βουλευτών είτε εκ μέρους του Λαού. Κάθε φορά λοιπόν που ετίθετο θέμα ψήφισης των γνωστών μνημονίων και των αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων (που ήταν καταστροφικά για την εθνική υπόστασή μας), τα κυβερνητικά κόμματα έθεταν στους βουλευτές και αντιπροσώπους του Λαού θέμα κομματικής πειθαρχίας, ώστε όποιος βουλευτής τολμούσε να καταψηφίσει τα μνημόνια, θα διαγραφόταν από το κόμμα. Υπήρξαν δε ορισμένοι βουλευτές, και από τα κυβερνητικά κόμματα ακόμη, οι οποίοι υπείκοντες στη φωνή της συνείδησής τους αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την κομματική «μνημονιακή» γραμμή και καταψήφισαν τα κυβερνητικά νομοσχέδια για τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, επικαλούμενοι το άρθρο 60§1 του Συντάγματος και δηλώνοντας ότι οι συμβάσεις αυτές είναι εις βάρος και των Συνταγματικών δικαιωμάτων του Λαού και εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας. Οι βουλευτές αυτοί που τόλμησαν να ψηφίσουν σύμφωνα με το άρθρο 60§1 του Συντάγματος, διεγράφησαν από το κόμμα τους «αυτοστιγμεί», δηλαδή αμέσως μετά την γνωστοποίηση της ψήφου τους, με απόφαση του αρχηγού, χωρίς την τήρηση καμμιάς δημοκρατικής διαδικασίας, από εκείνες που το Σύνταγμα απαιτεί να έχουν στην οργάνωσή τους τα κόμματα. Δεν είναι όμως μόνο η περίπτωση των μνημονίων στην οποία παραβιάσθηκε κατάφωρα το άρθρο 60§1, αλλά το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς κάθε φορά που η κυβέρνηση φέρει προς ψήφιση κάποιο νομοσχέδιο που η ίδια το χαρακτηρίζει σημαντικό. Ο αρχηγός του κόμματος αδιαφορώντας για το άρθρο 60§1 του Συντάγματος θέτει στους βουλευτές θέμα κομματικής πειθαρχίας και διαγράφει όποιον από αυτούς τολμήσει να εναντιωθεί στην κομματική γραμμή! Έτσι η διάταξη του άρθρου 60§1 του Συντάγματος κατέστη πλέον κενό γράμμα και πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων από τα ίδια τα κόμματα και ασφαλώς από την κυβέρνηση που αυτά τα ίδια στήριζαν στη Βουλή. Έτσι στην ουσία ο βουλευτής και αντιπρόσωπος του Λαού, πλέον ούτε τον Λαό, ούτε το έθνος, ούτε το Σύνταγμα υπηρετεί, αλλά υπηρετεί τον αρχηγό του κόμματος.

Επίσης ο εκλογικός νόμος προβλέπει ότι, εφόσον επαναπροκηρυχθούν εκλογές εντός δεκαοκτώ μηνών από τις προηγούμενες, αυτές θα διεξαχθούν με υποχρεωτική λίστα υποψηφίων, με αποτέλεσμα βουλευτές να εκλεγούν οι πρώτοι κατά σειρά υποψήφιοι της λίστας του ψηφοδελτίου, την οποία θα καθορίσει το κόμμα κατά εκλογική περιφέρεια, και όχι, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, οι πρώτοι σε σταυρούς προτίμησης εκ του Λαού υποψήφιοι. Έτσι το δικαίωμα του πολίτη να εκλέγει τους εκπροσώπους της αρεσκείας του στη Βουλή, το οποίο εθεωρείτο ένα από τα εναπομείναντα λείψανα της γνήσιας Δημοκρατίας, καταργείται στην ουσία, αφού εξαντλείται πλέον μόνο στην επιλογή του κόμματος το οποίο προτιμά ο πολίτης, προς μεγάλο θρίαμβο της κομματικής δημοκρατίας, η οποία δεν είναι παρά κομματική ολιγαρχία, με πολύ έντονα τα στοιχεία της τρομοκρατίας η οποία εκδηλώνεται σε βάρος των βουλευτών!

Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο (άρθρο 34 του Π.Δ.152/1985), η λίστα υποψηφίων βουλευτών κάθε κόμματος καθορίζεται αποκλειστικώς από το κόμμα, και ειδικώτερα από το αρμόδιο όργανο το οποίο σε τελευταία ανάλυση είναι ο αρχηγός του. Ο νόμος δεν θέτει κανένα κριτήριο στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών, αλλά αυτή αφήνεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του αρχηγού του κόμματος. Έτσι καθιερώνεται η απόλυτη κυριαρχία του κόμματος στην κοινοβουλευτική ζωή της χώρας, με την κυριαρχία του Λαού να περιορίζεται σημαντικά, παρά τα αντίθετα από το Σύνταγμα οριζόμενα. Ο λόγος της καθιέρωσης του αντιδημοκρατικού θεσμού της εκλογής υποψηφίων με λίστα, είναι προφανής: είναι η ενίσχυση της κομματικής δημοκρατίας, τουτέστι της απόλυτης «κομματοκρατίας», με απώτερο σκοπό την περαιτέρω περιστολή των δικαιωμάτων του Λαού, τον οποίο κανείς πλέον δεν θέλει πραγματικά κυρίαρχο!

Ο θεσμός της εκλογής με λίστα υποψηφίων έχει διττή αντιδημοκρατική ενέργεια, καθόσον δρα αντιδημοκρατικώς τόσο προς την κατεύθυνση του Λαού, όσο και προς την κατεύθυνση των βουλευτών. Προς την κατεύθυνση του Λαού, διότι στερεί από αυτόν το δικαίωμα να εκλέγει τους αντιπροσώπους του, αφού πλέον το δικαίωμα αυτό περνά κατ’ουσίαν στο κόμμα, και ειδικώτερα στον αρχηγό του κόμματος, ο οποίος αποφασίζει αντί του Λαού ποιοι θα τον αντιπροσωπεύσουν στο κοινοβούλιο. Προς την κατεύθυνση δε των βουλευτών, διότι τους μεταβάλλει σε έρμαια του αρχηγού του κόμματος, ο οποίος τους εξουσιάζει πλήρως, διαχειριζόμενος την ψήφο τους κατά την ιδίαν αυτού βούληση, με την απειλή ότι αν δεν συμμορφωθούν με την γνώμη του, θα διαγραφούν από το κόμμα και δεν θα συμπεριληφθούν στη λίστα των υποψηφίων στις επόμενες εκλογές. Το ότι η εκλογή των βουλευτών με λίστα είναι αντισυνταγματική, δεν χρειάζεται να τονισθεί ιδιαίτερα, διότι προκύπτει ευθέως καθ’ημάς από την απλή ανάγνωση των άρθρων 51§3 και 52 του Συντάγματος, σύμφωνα με τα οποία α) οι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως ο νόμος ορίζει, και β) η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργιών της πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να την διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση… Με βάση λοιπόν τις διατάξεις αυτές, οι βουλευτές «εκλέγονται από τους πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα». Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές πρέπει να εκλέγονται από τον Λαό και όχι από το κόμμα, όμως με βάση τις εκλογές με λίστα υποψηφίων που καταρτίζεται κατά τα ανωτέρω από το κόμμα, οι βουλευτές δεν εκλέγονται από τον Λαό, αλλά από το κόμμα, το οποίο υποχρεώνει τους πολίτες να «εκλέξουν» αυτούς ως βουλευτές που εκείνο προτείνει, και όχι άτομα της δικής τους αρεσκείας, παρ’όλο που δεν έχει (το κόμμα) αυτό το δικαίωμα από το Σύνταγμα.

Το κοινοβουλευτικό σύστημα επί των ημερών μας κατευθύνεται σε όλες τις εκφάνσεις του από τον κομματικό φόβο, τον οποίο εμπνέουν τα κόμματα στους βουλευτές και αντιπροσώπους του Λαού.

Πρώτον, είναι η απειλή και ο φόβος της διαγραφής τους από το κόμμα· και δεύτερον, η απειλή και ο φόβος της μη συμμετοχής τους στη λίστα υποψηφίων βουλευτών, την οποία λίστα καταρτίζει ο αρχηγός του κόμματος. Έτσι με επικρεμάμενη επί των κεφαλών τους την κομματική ρομφαία, οι αντιπρόσωποί μας ζουν συνεχώς κάτω από τον στυγνό εκβιασμό της κομματικής πειθαρχίας και έχουν να επιλέξουν ή την τυφλή υποταγή στον αρχηγό ή να πάνε στο σπίτι τους. Αν προσωρινά ανεξαρτητοποιηθούν όπως έπραξαν αρκετοί, μόνοι τους δεν έχουν πλέον καμμία τύχη για επανεκλογή τους. Έτσι θα πρέπει πάλι να αποφασίσουν τι προτιμούν να επιλέξουν: να πάνε στο σπίτι τους ή στο κομματικό μαντρί; Η αληθινή Δημοκρατία και ο Συνταγματικός νομοθέτης τον αντιπρόσωπο του Λαού ούτε στο σπίτι τον θέλουν ούτε περιορισμένο, «μαντρωμένο», σε κομματικό «μαντρί» να κοιτά τι θέλει ο αρχηγός του «μαντριού».

Ο Συνταγματικός νομοθέτης διά του Άρθρ.51 παρ.2 ορίζει ότι οι βουλευτές δεν είναι αντιπρόσωποι του κόμματος, αλλά του έθνους και του λαού και γι’αυτό με το άρθρο 60 παρ.1 ορίζει ότι: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Η δημοκρατία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελευθερία, η οποία συνιστά την ουσία της! Χωρίς ελευθερία δεν νοείται δημοκρατία! Χωρίς την κοινοβουλευτική ελευθερία δεν μπορεί να λειτουργήσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Η απαλλαγή του βουλευτή από οποιαδήποτε εξάρτηση είναι κατά μία άποψη απόλυτη και ισχύει έναντι πάντων. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να θέσει περιορισμούς και μάλιστα εκβιαστικούς στην γνώμη και την ψήφο των αντιπροσώπων του Λαού.

Δυστυχώς οι Έλληνες βουλευτές είναι πλέον απολύτως υποταγμένοι στα κόμματά τους, τα οποία προσδιορίζουν την ψήφο τους και κατευθύνουν την γνώμη τους στην δική τους προκαθορισμένη γραμμή, παραβιάζοντας έτσι τη διάταξη του άρθρου 60§1 κατά τρόπο ευθύ και απροκάλυπτο! Η ψήφος του βουλευτή πλέον ανήκει στο κόμμα, και η γνώμη του πρέπει πάντα να συμπίπτει με την κομματική γραμμή. Ελεύθερη ψήφος εντός του κόμματος δεν νοείται. Ο βουλευτής με την ελεύθερη ένταξή του στο κόμμα αυτοπεριορίζεται και εκχωρεί την ψήφο του στο κόμμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το τελευταίο διάστημα τέθηκε πλήθος ζητημάτων που αφορούσαν την εθνική υπόσταση του έθνους και την εξαθλίωση του κυρίαρχου Λαού, ουδείς αντιπρόσωπός μας δεν συγκάλεσε σε δημόσια συνάθροιση τον Λαό της περιφερείας του να τον ενημερώσει περί αυτών και να ζητήσει να μάθει τη βούλησή του και τι τελικά ο Λαός ο οποίος τον εξουσιοδότησε θέλει να ψηφίσει ο αντιπρόσωπός του. Αγνόησαν παντελώς τη βούληση αυτών που τους έθεσαν εκπροσώπους τους. Έτσι και οι ίδιοι οι αντιπρόσωποι εμπράκτως διαχρονικά δείχνουν να αδιαφορούν για τη βούληση του εντολοδότη τους Λαού και να ενδιαφέρονται μόνο για τη βούληση του αρχηγού τους και όχι μόνο, αφού τις περισσότερες φορές νομοθετούν υπέρ εθνικών εργολάβων και εκδοτών και εις βάρος των συμφερόντων του Λαού. Επομένως δεν περιορίζεται έξωθεν, ώστε να γίνεται λόγος περί εμφανούς παραβίασης της ως άνω συνταγματικής διατάξεως, αλλά έσωθεν, οικειοθελώς κατά κάποιο τρόπο, κάτω όμως από την απειλή και τον φόβο που αιωρείται, παραιτείται από το «απεριόριστο και αδέσμευτο» του δικαιώματος της ψήφου και της γνώμης και αρνείται και να ενημερώσει τον Λαό και να γνωρίσει τη βούληση του Λαού. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, η οποία εκφράζει τη βασική θέση της «κομματικής δημοκρατίας», αφού οι βουλευτές κατά το Σύνταγμα εκλέγονται μόνο μέσα από τα κόμματα, είναι λογικό αυτά να καθορίζουν και την ψήφο τους. Και για όσο χρόνο ο βουλευτής παραμένει στο κόμμα, οφείλει να θέτει στη διάθεση αυτού την ψήφο του, την οποία δεν επιτρέπεται να διαχειρίζεται κατά το δοκούν, αλλά σύμφωνα πάντα με την κομματική γραμμή, την οποία οφείλει να ακολουθεί πάντοτε χωρίς καμμία απολύτως παρέκκλιση. Δεν αμφισβητούμε ότι υπάρχουν κάποιοι αντιπρόσωποί μας που σέβονται τον Λαό που τους ψήφισε και προσπαθούν να τον υπηρετούν κάτω ακόμα και από τις απειλές και τους φόβους που προαναφέραμε και υφιστάμενοι και συνέπειες για τη συνεπή προς τον Λαό στάση τους. Αυτοί δυστυχώς όμως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός και μόνο χεριού και υφίστανται τις συνέπειες της κομματικής αυταρχικής «Δημοκρατίας». Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν ενημερώνουν τον Λαό, λ.χ. τι απαιτεί το προς ψήφιση μνημόνιο, όχι δεν ζητούν να μάθουν ποια είναι η βούληση του Λαού για το συγκεκριμένο θέμα, τι θέλει να ψηφίσουν, αλλά υπογράφουν και ψηφίζουν τα μνημόνια χωρίς καν να τα διαβάσουν(!!), υπηρετώντας απόλυτα και με τυφλή εμπιστοσύνη τη θέληση των τοκογλύφων δανειστών, που δι’αυτών των μνημονίων επιβάλλουν επαχθή μέτρα στον Λαό και το έθνος. Για χάρη της αλήθειας σας παραθέτουμε το κατωτέρω βίντεο ως ένα απλό απτό παράδειγμα ενός υπουργού.

Ευλόγως διερωτώμεθα λοιπόν, ποιο είναι πλέον το νόημα της εκλογής αντιπροσώπου; Τι κάνουμε εμείς γι’αυτή την παρεκτροπή, προκειμένου να σταματήσει η καταπάτηση των Συνταγματικών δικαιωμάτων Λαού και βουλευτών;

2) ΛΕΥΚΗ ΕΝΤΟΛΗ, ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠΑΤΕΩΝΑ KAI ΨΕΥΤΗ

Ο τρόπος της διακυβέρνησης δεν καθορίζεται πλέον από τον Λαό, αλλά από τα κόμματα τα οποία προεκλογικώς γνωστοποιούν και εξαγγέλλουν στον Λαό το κυβερνητικό τους πρόγραμμα ώστε βάσει αυτού ο Λαός να κάνει την επιλογή του. Όλοι πλέον έχουμε βιώσει όλα αυτά τα έτη το αδιάψευστο γεγονός ότι το κόμμα στο οποίο εκχωρούμε την εξουσία για την διακυβέρνηση της χώρας μας, ποτέ σχεδόν δεν τηρεί την προεκλογικώς κατατεθείσα κυβερνητική του πρόταση. Τις περισσότερες φορές αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας προβαίνει σε ενέργειες ακριβώς αντίθετες από αυτές που δεσμεύτηκε προκειμένου να εκμαιεύσει την ψήφο των πολιτών. Πάντα σχεδόν μετά τις εκλογές ο Λαός συνειδητοποιεί ότι με πρόθεση και δόλο εξαπατήθηκε, όμως η υπάρχουσα δημοκρατία ευνοεί τον απατεώνα και ψεύτη πολιτικό και στον απατηθέντα ψηφοφόρο πολίτη δεν δίνει το δικαίωμα ούτε άμεσης ανάκλησης της εξουσιοδότησης και εντολής που έδωσε, ούτε του δίνει το δικαίωμα να προσφύγει στα ποινικά ή πολιτικά δικαστήρια ώστε να δικαιωθεί. Αντιθέτως κόμματα, υπουργοί, πρωθυπουργοί και βουλευτές έχουν φροντίσει ώστε να περιφρουρούνται με νόμους που κατοχυρώνουν την ασυλία τους, νόμους περί ευθύνης υπουργών που τους απαλάσσουν ακόμα και για κακουργήματα κ.λ.π. Μετά δε την υφαρπαγή της ψήφου σου οι την εξουσία λαμβάνοντες όχι μόνο δεν είναι υπόλογοι στον νόμο για την εξαπάτησή σου, αλλά πλέον είναι η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Αυτή η διαμορφωθείσα «κομματική Δημοκρατία» αναγνωρίζει τελικά ότι ως Λαός δεν έδωσες την εντολή διακυβέρνησης σύμφωνα με το προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα που σου εξήγγειλαν και υποσχέθηκαν, αλλά αναγνωρίζει ότι έδωσες λευκή εντολή στο κόμμα που κυβερνά τη χώρα να κάνει ό,τι θέλει επί τέσσερα χρόνια χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Όλα πλέον ρυθμίζονται από τα ίδια τα κόμματα ερήμην του Λαού, ο οποίος μετά την έκφραση της θέλησής του για το ποιο κόμμα θα είναι αυτό που θα αναλάβει την διακυβέρνηση, εξαφανίζεται ή ακριβέστερα τίθεται στο περιθώριο από τους ίδιους τους εντολοδόχους του, για όλο το μέχρι των επομένων εκλογών διάστημα, κατά το οποίο η εξουσία ασκείται με βάση τη γενική εντολή του, χωρίς να ζητείται πλέον η γνώμη του. Λόγος βεβαίως περί ελέγχου της εξουσίας από τον εντολέα Λαό ουδείς. Η εντολή διατηρείται μέχρι τις επόμενες εκλογές και η εξουσία ασκείται ακόμη και σε βάρος του Λαού πολλές φορές, αφού ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα να ακουσθεί πριν από αυτές. Μόνο κατά τις επόμενες εκλογές μπορεί να κρίνει τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίσθηκαν την εντολή του και η μόνη κύρωση σε βάρος των εντολοδόχων του για ό,τι κι αν έχουν κάνει, είναι να μην τους εμπιστευθεί απλά εκ νέου. Οι βλάβες όμως από την αυθαίρετη διακυβέρνηση είναι μη αναστρέψιμες και για το έθνος και για τον Λαό. Έτσι εδραιώνεται η κομματική δημοκρατία. Αυτό το μοντέλο κομματικής δημοκρατίας–ολιγαρχίας τα τελευταία χρόνια οδήγησε τη χώρα σ’έναν πρωτοφανή κομματικό αυταρχισμό, κυρίως εκ μέρους των κομμάτων εξουσίας, τα οποία καταχρώνται κατά τον πλέον αναίσχυντο και προκλητικό τρόπο την εντολή του Λαού, και μάλιστα εξακολουθητικώς. Είναι δε αναίσχυντος ο τρόπος με τον οποίο τα κόμματα εξουσίας επιβάλλουν τον αυταρχισμό τους στον Λαό, διότι καταπατούν και παραβιάζουν ασύστολα το Σύνταγμα προς το οποίο δεν δείχνουν κανένα απολύτως σεβασμό, συμπεριφερόμενα σαν να μην διαθέτει η χώρα Σύνταγμα, είναι δε και προκλητικός, διότι καταλύουν τη λαϊκή κυριαρχία και σχεδόν όλα τα δικαιώματα του Λαού, χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα, επικαλούμενα ειρωνικώς τη δήθεν «λευκή λαϊκή εντολή» που έλαβαν, για την οποία θα «λογοδοτήσουν» στις επόμενες εκλογές! Αξίζει δε να υπομνήσουμε ότι ο κυρίαρχος Λαός κάτω από άθλιες οικονομικές καταστάσεις, πληρώνει από το υστέρημά του τους βουλευτές με υπέρογκους μισθούς για το έργο που τους αναθέτει και είναι η μόνη περίπτωση που ο εργοδότης έχει υποχρέωση να πληρώνει τον υπό-το-έργο χωρίς να μπορεί να επεμβαίνει, αν αυτό δεν γίνεται όπως του το ανέθεσε. Και είναι η μοναδική περίπτωση που αυτοί που πληρώνονται από τον εργοδότη, ενεργούν για την εξαθλίωσή του. Επίσης τα κόμματα και αυτά χρηματοδοτούνται από τον Λαό και τελικά εξυπηρετούν συμφέροντα δανειστών και διαφόρων οικονομικών συμφερόντων.

Η εντολή του Λαού προς τα κόμματα θα ήταν ορισμένη και η πιστή εκτέλεσή της από τα κόμματα απολύτως σχεδόν ελεγχόμενη, αν τα κόμματα κατά τη διαδικασία της αναγνωρίσεώς τους από τον Άρειο Πάγο υποχρεώνονταν από το Σύνταγμα, με ποινή απορρίψεώς τους, να καταθέσουν λεπτομερές κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο θα δημοσιευόταν με πρακτικό του Ανωτάτου Δικαστηρίου, προς γνώση του Λαού, οπότε η αθέτησή του από το κόμμα θα ήταν αν όχι αδύνατη, πάντως δυσχερέστατη, διότι θα ήταν πασιφανής με προφανή πολιτική ζημία για το ίδιο το κόμμα. Τότε ίσως τα κόμματα να σέβονταν την εντολή του Λαού, η οποία, όπως είπαμε, θα ήταν συγκεκριμένη, διότι θα παρεχόταν προς εκτέλεση του κατατεθέντος στο Ανώτατο Δικαστήριο κυβερνητικού προγράμματος, και να λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι του γνήσιοι και πιστοί (βλ. βιβλίο «Αγαπημένο μου Σύνταγμα», Βασ. Νικοπούλου).

Αυτή λοιπόν η «κομματική Δημοκρατία» στον κυρίαρχο Λαό σέβεται μόνο το δικαίωμα κάθε τέσσερα έτη να εκφράζεται διά της ψήφου, και στο διάστημα των τεσσάρων ετών χορηγεί «ασυλία» στο κόμμα και στον πρωθυπουργό και τους δίνει το δικαίωμα και την ελευθερία να μην πράξουν τίποτα από όσα προεκλογικά υποσχέθηκαν και εξήγγειλαν, αλλά τους δίνει το δικαίωμα να πράξουν και εντελώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκαν, τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν πλήθος πραγμάτων τα οποία προεκλογικά απέκρυψαν, διότι γνώριζαν ότι ο Λαός δεν τα ήθελε και δεν θα τους ψήφιζε αν του τα γνωστοποιούσαν, αυτή η «κομματική Δημοκρατία» τους δίνει το δικαίωμα να προβούν σε πλήθος ενεργειών για τις οποίες δεν εξουσιοδοτήθηκαν από τον κυρίαρχο Λαό και που καθορίζουν την πορεία του Λαού, της πατρίδας, του έθνους για όλες τις επόμενες γενεές, υπογράφουν και σε εισάγουν στη Συνθήκη Σένγκεν, Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Νίκαιας, Λισσαβώνας, εγκρίνουν τη Συνταγματική Συνθήκη (το ευρωπαϊκό Σύνταγμα) βάζοντας ταφόπλακα στο Σύνταγμά μας. Και εδώ θέλω να επισημάνω ότι ούτε τα κόμματα ούτε οι αντιπρόσωποί μας μας ενημέρωσαν για όλες αυτές τις σημαντικές Συνθήκες διά των οποίων εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιαώματα, ούτε ποτέ εφήρμοσαν το άρθρο 44§2 που ο Συνταγματικός νομοθέτης ορίζει ότι για κρίσιμα εθνικά θέματα και για νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, διενεργείται δημοψήφισμα. Ποτέ δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να απευθυνθούν με δημοψήφισμα προς τον Λαό, απλά γιατί δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη μας, τους ενδιαφέρει μόνο η ψήφος μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα κόμματα εξουσίας μέμφονται όποιο κόμμα τολμήσει να θέσει σε συζήτηση θέμα δημοψηφίσματος, γιατί φοβούνται μην εκφρασθεί ελεύθερα ο Λαός.

Αυτή λοιπόν η «Δημοκρατία» τους επιτρέπει να σε ενημερώνουν προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν για αυξήσεις μισθών, συντάξεων… ότι ως κράτος έχουμε μία εκ των 30 ευρωστότερων οικονομιών του πλανήτη και μόλις υφαρπάσουν την διά της ψήφου εξουσιοδότησή σου, τους επιτρέπει μέσα στα 4 έτη χωρίς τη συγκατάθεσή σου να συνάψουν δανειακές συμβάσεις και να υπογράψουν μνημόνια εκχωρώντας την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, υπογράφουν να επιβληθούν στον Λαό επαχθή και απεχθή μέτρα που τον κάνουν να προτιμά τον θάνατο διά της αυτοκτονίας από τη ζωή, να αναζητά στα σκουπίδια και στα συσσίτια τον επιούσιο άρτο του. Παίρνουν από τον Έλληνα το σπίτι ώστε να κάνει σπίτι του τα παγκάκια στις πλατείες και τα πεζοδρόμια, του επιβάλλουν δυσβάστακτες φορολογίες, στις οποίες αδυνατώντας να ανταπεξέλθει νομοθετούν να μπαίνει φυλακή. Καταργούν το Σύνταγμα, προάγουν πλήθος αντισυνταγματικών καταστάσεων με τροπολογίες και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η τελευταία τρικομματική κυβέρνηση μέσα σε έναν μόνο χρόνο προσέφυγε στη διαδικασία των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου (19) δεκαεννέα φορές, χωρίς να συντρέχουν σε καμμία απολύτως από αυτές οι προϋποθέσεις του Άρθρου 44 παρ.1. Οδήγησαν τη χώρα πλέον σε συνταγματική εκτροπή, αφού συστηματικά παρηγκωνίσθη η Βουλή ως νομοθετικό όργανο, σύμφωνα με το Άρθρο 26 παρ.1 του Συντάγματος και η νομοθετική εξουσία ασκείται μόνο από την κυβέρνηση. Αυτή η κομματική «δημοκρατία» επιτρέπει λοιπόν να εξαπατάσαι νόμιμα, συνειδητά, με πρόθεση και με δόλο, και όταν σε όσα επαχθή και απεχθή πράττει ο εντολοδόχος σου (για τα οποία ούτε σε ενημέρωσε ούτε τον εξουσιοδότησες ως εντολοδότης κυρίαρχος Λαός) αν εσύ τότε δικαιολογημένα διαμαρτυρηθείς, τότε ο εντολοδόχος σου (ως εξουσία εκτελεστική και νομοθετική), στέλνει εναντίον σου τον κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό, σε σπάνε στο ξύλο, σε ψεκάζουν με χημικά, σου περνά χειροπέδες, σε διαπομπεύει διά των ΜΜΕ και σε οδηγεί ως «τρομοκράτη» στη δικαιοσύνη, (στη δικαστική εξουσία την οποία ελέγχει όπως κατωτέρω θα αποδείξουμε), σε καταδικάζει και σε κλείνει στη φυλακή.

Πριν τις εκλογές του 2009, ενώ το χρέος ήταν σε δυσθεώρητα ύψη και το έλλειμμα ήταν στο 15,6%, ο κ. Σαμαράς ως υπουργός Πολιτισμού βεβαίωνε ότι ήταν στο 4%. Δείτε λίγο τα κάτωθι βίντεο για να καταλάβετε τι σημαίνει «Αλήθεια και ευθύνη».

Ο οποιοσδήποτε πολιτικός «σωτήρας» με διαβεβαιώνει προεκλογικά ότι με το κυβερνητικό πρόγραμμα που μου προτείνει θα με «σώσει» και μου ζητά να τον εξουσιοδοτήσω με την ψήφο μου, γνωρίζει πολύ καλά ότι μετά τη λήψη της ψήφου μου έχει «λευκή εντολή» και ότι «μετά την αποχώρησή μου από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», ότι ουδεμία συνέπεια –ποινική ή αστική- θα έχει για την εξαπάτηση και ότι ο εντολοδότης Λαός δεν έχει δικαίωμα σε καμμία περίπτωση ανάκλησης της εντολής.

Θέλουμε να υπομνήσουμε ότι το προεκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων αναλώνεται στη μνημονιακή ή αντιμνημονιακή πολιτική. Γνωστοποιούν ότι «νυν υπέρ πάντων ευρώ και δόση», πάση θυσία λένε μέσα στο ευρώ, δεν εξηγούν όμως στον Λαό αυτό το «πάση θυσία» τι κόστος έχει και μέχρι πού σκοπεύουν να το φθάσουν, τι έχουν στον νου τους να θυσιάσουν ακόμα, διότι το «πάση» σημαίνει ότι είναι διατεθειμένοι να προβούν σε κάθε θυσία!! Μέχρι τώρα έχουμε επισήμως 1.200.000 ανέργους (ανεπισήμως περί τους 1.600.000 έως 2 εκ.), έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, 6.000 τις γνωστές αυτοκτονίες,… εξαθλίωση του Λαού, εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας… Τα εθνικά μας προβλήματα και θέματα έχουν περάσει σε τριτεύουσα θέση, δεν ακούγονται οι θέσεις. Δεν δεσμεύονται για κάλυψη πρώτα των αναγκών του Λαού και δευτερευόντως για την κάλυψη εξόφλησης των δανειστών. Δεν ακούμε θέσεις, τοποθετήσεις, για τον τρόπο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και κατοχύρωσης ιδιαιτεροτήτων του έθνους μας. Όλο το ενδιαφέρον εξαντλείται στο πότε οι εταίροι ευρωπαίοι θα συζητήσουν για τη «δόση» μας και πότε θα αποφασίσουν να μας δοθεί και μόνο μας εκφοβίζουν ότι οι δανειστές εταίροι μας μπορεί να μας αφήσουν χωρίς δόση, για να «πεθάνουμε». Δεν… δεν…δεν…

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι με την ψήφο μας κάτω από τις ανωτέρω καταστάσεις καλούμεθα να χορηγούμε εξουσιοδότηση εν λευκώ στα κόμματα, για να πράξουν επί 4 χρόνια κυριολεκτικά ό,τι θέλουν οι ίδιοι, ό,τι θέλουν τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετούν, οι τοκογλύφοι δανειστές κ.λ.π., χωρίς εμείς να έχουμε –όπως προείπαμε- δικαίωμα παρέμβασης ή ανάκλησης της εντολής μας, ακόμα κι αν δούμε να εκχωρούν την εθνική μας κυριαρχία, να μας θέτουν υπό αυστηρή εποπτεία σε στυγνούς τοκογλύφους δανειστές, να μας στερούν την εργασία, τον μισθό, τη σύνταξη, τα αναπηρικά επιδόματα, να καταλύουν το κοινωνικό κράτος, το σύστημα υγείας,… Είμαστε λοιπόν υπεύθυνοι 100% εάν με την ψήφο μας συντηρούμε και επενδύουμε στην ασύστολη κομματική ασυδοσία που πάνω από το εθνικό, δημόσιο, λαϊκό συμφέρον θέτει το κομματικό της συμφέρον. Δεν είναι φρόνιμο λοιπόν, να αντιδράσουμε επιτέλους και να μη συναινούμε με την ψήφο μας στην ως άνω διαμορφωμένη «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», μήπως και με την αντίδρασή μας αυτή συμβάλουμε ώστε να επανέλθει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία και κυρίως για να μην έχουμε ευθύνη και συμμετοχή στην ασυδοσία τους και στα όσα επιβάλλουν στο Έθνος και τον Λαό, και κυρίως σε όσα έχουν σκοπό να επιβάλουν προσεχώς;

———————————-

3) Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τρεις είναι οι βασικές λειτουργίες του κράτους: η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική. Όσο πλήρης και απόλυτη είναι η διάκριση των λειτουργιών αυτών, τόσο πλήρης είναι η δημοκρατία σε μία τέτοια πολιτεία. Αντίθετα, όπου η διάκριση των εξουσιών και λειτουργιών είναι περιορισμένη και συγκεχυμένη, εκεί υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας! Το ουσιαστικό περιεχόμενο της θεμελιώδους αυτής δημοκρατικής αρχής της διακρίσεως των εξουσιών, είναι αναμφιβόλως ή ανεξαρτησία εκάστης εξ αυτών έναντι των λοιπών. Ειδικότερα όμως η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης έναντι των δύο άλλων λειτουργιών του κράτους θεωρείται η «λυδία λίθος» της δημοκρατίας! Χωρίς ανεξάρτητη Δικαιοσύνη δεν υπάρχει δημοκρατία. Στην ιστορία της Δικαιοσύνης και ειδικώτερα της αρχής της διακρίσεως των εξουσιών και του ρόλου αυτής ως εγγυητή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, θα παραμείνει ως φωτεινό ορόσημο εκείνη η περίφημη -παροιμιώδης πλέον- απάντηση του γερμανού μυλωνά προς τον βασιλιά της Πρωσίας Φρειδερίκο τον Μέγα. Όταν εκείνος ο βασιλιάς ως αρχηγός της παντοδύναμης εκτελεστικής εξουσίας θέλησε να ιδιοποιηθεί με τη βία τον μύλο του, ο μυλωνάς του απάντησε: «Βασιλιά, μην ξεχνάς πως υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»! Ο μυλωνάς είχε τη βεβαία πεποίθηση ότι αν ο βασιλιάς καταχρασθεί εις βάρος του την εξουσία και παρανομήσει, τότε οι δικαστές απροσωπόληπτα θα καταδικάσουν τον βασιλιά. Η θαρραλέα αυτή απάντηση του απλού φτωχού γερμανού πολίτη προς τον παντοδύναμο βασιλιά, δείχνει τη βαθιά πίστη του λαού στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά και προς την αρχή της διακρίσεως των εξουσιών. Ο βασιλιάς περιορίζεται στα βασιλικά του καθήκοντα και ο δικαστής στα δικαστικά καθήκοντά του, και αν ο βασιλιάς παρανομεί, τότε ο δικαστής έχει την υποχρέωση να τον δικάσει.

Εάν ο Λαός απωλέσει την εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη, η δημοκρατία έχει ήδη πεθάνει, ανεξάρτητα από τον λόγο ο οποίος οδήγησε τον Λαό στη απογοήτευση και αγανάκτηση. Από όσα βιώνουμε στην πατρίδα μας, καθίσταται φανερό ότι η Δικαιοσύνη είναι σχεδόν πλήρως υποταγμένη στην εκτελεστική εξουσία. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει κανείς κυρίως από την επέμβαση των άλλων δυο λειτουργιών στην ανάδειξη της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, με την οποία καταλύεται ουσιαστικώς η καλούμενη προσωπική ανεξαρτησία των δικαστών. Οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και των αντιπροέδρων των Ανώτατων Δικαστηρίων της χώρας γίνονται από το Υπουργικό Συμβούλιο. Το ίδιο ισχύει και για την προαγωγή στη θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (άρθρο 90 παρ.5). Με αυτό τον τρόπο η εκτελεστική εξουσία χειραγωγεί και ελέγχει πλήρως τη Δικαιοσύνη, αφού έχει τη δυνατότητα να επιλέγει και να τοποθετεί στις ηγετικές θέσεις της Δικαιοσύνης δικαστές της απόλυτης εμπιστοσύνης της. Ο έλεγχος δε της Δικαιοσύνης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας επιτυγχάνεται πλήρως, αφού στο Ανώτατο δικαστικό Συμβούλιο προεδρεύει ο πρόεδρος του αντίστοιχου Ανώτατου Δικαστηρίου, ο οποίος επηρεάζει καταλλήλως τα μέλη του. Αλλά ο έλεγχος επιτυγχάνεται και άμεσα, θα λέγαμε, με την αναγνώριση στον Υπουργό Δικαιοσύνης του δικαιώματος διαφωνίας προς τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου (άρθρο 90 παρ.3).

Αλλά, σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, το 2010 με έναν προκλητικώς αντισυνταγματικό τρόπο απέκτησε και η νομοθετική εξουσία δικαίωμα συμμετοχής στην εκλογή της ηγεσίας των Ανωτάτων Δικαστηρίων με τον νόμο 3841/2010. Έτσι με το άρθρο 1 του νόμου αυτού, ορίζεται ότι πριν από την εισήγηση του αρμόδιου υπουργού και την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου και την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος, απαιτείται η διατύπωση γνώμης από τη διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής επί ενός καταλόγου υποψηφίων που προτείνονται από τον Υπουργό, η οποία πάντως δεν είναι δεσμευτική για την εισήγηση του Υπουργού. Πρόκειται για ευθέως αντισυνταγματική διάταξη όσο και ωμή επέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στην εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, με ένα συνταγματικώς ανύπαρκτο όργανο της Βουλής, την καλούμενη «διάσκεψη των προέδρων» της. Η αντισυνταγματικότητα εν προκειμένω είναι πρόδηλη, διότι καταλύεται πλέον η αρχή της διακρίσεως των εξουσιών και εξαφανίζονται και τα εναπομείναντα ελάχιστα ίχνη της προσωπικής ανεξαρτησίας των Δικαστών. Η Δικαιοσύνη υποδουλώνεται πλέον και «με τον νόμο» στη νομοθετική εξουσία, η οποία γνωμοδοτεί για την καταλληλότητα της ηγεσίας της! Έτσι οι Δικαστές καθίστανται υποχείρια της νομοθετικής εξουσίας και των πολιτικών αντεγκλήσεων εντός και εκτός Βουλής προς δόξαν της κομματικής Δημοκρατίας μας!

Στην Ελλάδα τα τελευταία έτη βιώνουμε την εξαφάνιση κάθε εναπομείναντος ίχνους εμπιστοσύνης στην ελληνική Δικαιοσύνη. Εάν κάποιος για να μην πεθάνει, πωλεί στον δρόμο κουλούρια χωρίς άδεια, η δικαιοσύνη αμέσως ευαισθητοποιείται και καταδικάζει τον κουλουρτζή. Την ίδια όμως χρονική συγκυρία που κάποιοι συνειδητά κατέστρεψαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, εκχώρησαν την εθνική κυριαρχία, καταπατούν το Σύνταγμα, εδραίωσαν την διαφθορά στην Ελλάδα, ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, κατεδάφισαν το ασφαλιστικό σύστημα, κατέστρεψαν το σύστημα υγείας,… η Δικαιοσύνη αποδεικνύει ότι είναι τυφλή και κωφή, αφού δείχνει να μη βλέπει, να μην ακούει και φυσικά να μην επεμβαίνει.

Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που βιώνουμε εμείς εδώ στην Β.Α. Χαλκιδική. Η εκτελεστική εξουσία, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι η επένδυση εξόρυξης χρυσού «θα γίνει με κάθε κόστος» και έκτοτε η στάση της Δικαιοσύνης είναι συμμορφωμένη απόλυτα με τη θέληση της εκτελεστικής εξουσίας. Οι ανώτατοι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, του ΣτΕ, δόμησαν τις αποφάσεις τους με πρόθεση και δόλο πάνω στο συνειδητό ψεύδος ότι δήθεν το 2006 η πολιτεία προέβη στην έκδοση της -προβλεπόμενης από τον Ν. 3220/2004 άρθρ.3- διοικητικής πράξεως εγκρίσεως του επενδυτικού της σχεδίου. Έτσι δόθηκε παράνομα η άδεια να υλοποιείται το μη εγκεκριμένο επενδυτικό σχέδιο, ενώ παράλληλα οι διαμαρτυρόμενοι για την παρανομία πολίτες διώκονται, φυλακίζονται!! και δέχονται τόσο άγρια καταστολή, ώστε δυο φορές να παρέμβει η Διεθνής Αμνηστία. Η δε εταιρεία συνεχίζει να ανεγείρει το εργοστάσιο εμπλουτισμού στις Σκουριές χωρίς να διαθέτει άδεια δόμησης και η Εισαγγελέας Πολυγύρου, ενώ γνωρίζει την αλήθεια, βεβαιώνει ότι δήθεν όλα είναι νόμιμα και δίνει εντολή στις δυνάμεις καταστολής να καταστείλουν τις δίκαιες αντιδράσεις των πολιτών που κάθε τόσο διαμαρτύρονται για την παρανομία. Η δε εταιρεία την ίδια στιγμή στη διεφθαρμένη χώρα μας δεν διστάζει να διαφημίζει την παράνομη ανέγερση του εργοστασίου εμπλουτισμού. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

Σε μια κομματική «δημοκρατία» όπου η δικαιοσύνη υπηρετεί την εκτελεστική εξουσία και λειτουργεί εις βάρος του Λαού, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, δεν απομένει πλέον στον πολίτη παρά να καταφύγει στη Θεία Δικαιοσύνη, ευχόμενος τουλάχιστον να μην πάρουν τον νόμο στα χέρια τους όσοι δεν πιστεύουν ούτε και σ’Αυτήν, πράγμα που θα είναι ολέθριο για την πατρίδα μας. Όσοι λοιπόν συντηρούν την κομματική αυθαίρετη «Δημοκρατία» θα πρέπει ή να φροντίσουν να καταργηθεί ή όταν οδηγούνται στα δικαστήρια, ας μη διαμαρτύρονται για τις εις βάρος τους αποφάσεις που εκδίδονται από τα Δικαστήρια προστατευόμενα από τις δυνάμεις καταστολής.

——————————

4) ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ, ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Τα κόμματα της εξουσίας που κυβερνούν τη χώρα τα τελευταία 25 έτη, συνετέλεσαν στην χρεωκοπία της χώρας το 2009 και στην υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στις μνημονιακές πολιτικές των τοκογλύφων-πιστωτών τον Μάϊο του 2010. Πρέπει δε να επισημανθεί ότι για την χρεωκοπία της πατρίδος μας δεν ευθύνονται μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας (τα οποία φέρουν την κύρια ευθύνη), αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και της αριστεράς, τα οποία ουδέποτε τη δεκαετία του 1990 ενημέρωσαν τον Λαό για το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος και για το ότι το κράτος δεν μπορούσε πλέον ούτε τους τόκους των δανείων να καλύπτει. Δεν υπήρξε ποτέ ούτε μια καταγγελία στο ελληνικό κοινοβούλιο από την αριστερά για το δυσθεώρητο χρέος της πατρίδος, για τα αστρονομικά ποσά των εξωτερικών δανείων που ελαμβάνοντο έως και το 2009 και για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ηδύνατο πλέον ούτε τους τόκους αυτών των δανείων να καλύπτει. Ενώ η χώρα αφανιζόταν από τη Λερναία Ύδρα του δημοσίου χρέους, ενώ όλοι οι αριθμοί σύγκλησης που είχε επιβάλει η Ε.Ε., πληθωρισμού, επιτοκίων, ελλείμματος και χρέους είχαν εκτροχιασθεί(αναφέρω ενδεικτικά ότι το έλλειμμα δεν επιτρεπόταν να είναι πάνω από το 3%, το 2009 είχε εκτιναχθεί στο 15,6%, το δε χρέος δεν επιτρεπόταν να είναι πάνω από 60% επί του Α.Ε.Π. και σε εμάς το 2009 είχε φθάσει στο 127,9% κι έως δε τον Απρίλιο του 2014 έφθασε στο 283,3%!!), ενώ λοιπόν εβρίσκετο η Ελλάδα σ’αυτή την άθλια οικονομική κατάσταση, αυτοί (τα κόμματα της αριστεράς και όχι μόνο), ήταν διαρκώς στους δρόμους με διαδηλώσεις, απαιτώντας συνεχώς αυξήσεις μισθών, συντάξεων, προσλήψεις στο δημόσιο και μονιμοποιήσεις, ελαφρύνσεις φορολογίας και διαμαρτυρόμενοι για κάθε μέτρο που τα κόμματα εξουσίας επιχειρούσαν να λάβουν -κάτω από τα αδιέξοδα στα οποία είχαν περιέλθει- για να περιορίσουν τα εκτροχιασμένα δημόσια ελλείμματα που μεγάλωναν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Με την πολιτική τους αυτή λοιπόν, και τα κόμματα της αριστεράς κοιτούσαν την εξασφάλιση του κομματικού τους συμφέροντος· κι έτσι, θέλοντας να φαίνονται καλοί στον Λαό, συμμετείχαν στην καταστροφή του δημόσιου συμφέροντος και της οικονομίας της χώρας, διότι το μόνο που έκαναν ήταν και αυτά να αναγκάζουν τα κόμματα εξουσίας να χρεώνουν έτι περισσότερο την χώρα μας δανειζόμενα από τους στυγνούς τοκογλύφους δανειστές, που αυτοί φρόντιζαν αφειδώς να δανείζουν για να υποθηκεύσουν έθνος, Λαό, δημόσια περιουσία. Με τέτοιο πνεύμα κομματοκρατίας που εμφορούντο όλοι οι πολιτικοί (πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων), αποκτήσαμε το μεγαλύτερο αναλογικά χρέος πάνω στον πλανήτη, το οποίο είναι σχεδόν άγνωστο και απροσδιόριστο στο σύνολό του.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το χρέος των 328,7 δις μαζί με το χρέος 70,0 δις ευρώ που έχουν λάβει διάφοροι φορείς του ευρύτερου δημοσίου τομέα με την εγγύηση του ελληνικού κράτους τον Απρίλιο του 2014 ήταν 398,7 δις ευρώ ή 221,5% του ΑΕΠ. Το Υπουργείο Οικονομικών στο επίσημο δημόσιο χρέος της Ελλάδος δεν συνυπολογίζει τις «συμφωνίες ανταλλαγής» (swaps), τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου κ.λ.π., με αποτέλεσμα το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδος να εκτιμάται τον Απρίλιο του 2014 σε 510 δις ευρώ ή 283,3% του ΑΕΠ. Και αναγκαστήκαμε να λάβουμε ως χώρα αναλογικά το μεγαλύτερο εξωτερικό δάνειο πάνω στον πλανήτη γη από την αρχή της δημιουργίας της!! με όποιες συνέπειες αυτό συνεπάγεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις αρχές του 2014 έως τον Ιούνιο, μόνο το Υπουργείο Οικονομικών με διαδοχικές εκδόσεις ειδικών σειρών ομόλογων και εντόκων γραμματίων είχε προβεί σε δανεισμό περίπου της τάξης των 45 δις ευρώ!! Ο δανεισμός αυτός είναι αστρονομικός και συντελεί στη συνεχή δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους της χώρας. Τα δε ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου ήταν αμφίβολο για το αν προσέγγιζαν το διάστημα αυτό το 1,0 δις ευρώ. Χωρίς να μας ενημερώσουν και χωρίς ο κυρίαρχος Λαός να τους εξουσιοδοτήσει, υπέγραψαν δανειακές συμβάσεις διά των οποίων εκχώρησαν στους τοκογλύφους δανειστές την εθνική μας κυριαρχία, έθεσαν τη χώρα μας υπό εποπτεία και υπέγραψαν μνημόνια που μάλιστα υπουργοί ομολογούν ότι ούτε καν τα διάβασαν!! Η χώρα μας ως γνωστόν πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να καθορίσει την πολιτική της.

Με την υπογραφή των αλλεπάλληλων «μνημονίων και των αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων άρχισαν αθρόες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας. Ειδικώτερα με τις ενοποιημένες στην ουσία διεθνείς αυτές συμβάσεις δεν περιορίζεται απλώς η εθνική μας κυριαρχία, αλλά σχεδόν καταργείται, διότι με το διεθνές αυτό καθεστώς η Ελλάδα παραιτείται από την εθνική της κυριαρχία, την οποία εκχωρεί στους δανειστές της χωρίς να τηρούνται οι όροι του άρθρου 28§2 και 3 του Συντάγματος. Αλλά και η οικονομική κυριαρχία καταργείται, αφού πλέον για την οικονομική πολιτική της χώρας μας δεν αποφασίζει η ελληνική κυβέρνηση, δεν αποφασίζουν αυτοί που εμείς επιλέξαμε να μας κυβερνήσουν, αλλά οι δανειστές, οι οποίοι επέβαλαν στην Ελλάδα οικονομική και όχι μόνο κατοχή, η οποία συνίσταται: α) στον λεπτομερή και αυστηρότατο έλεγχο των οικονομικών εν γένει, και των δημοσιονομικών ειδικώτερα πραγμάτων της χώρας μέσω της «Τρόϊκα», β) στην υπόδειξη από την Τρόϊκα προς την ελληνική κυβέρνηση των μέτρων τα οποία οφείλει να λαμβάνει αυτή για την εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων προς το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και γ) την παρακολούθηση της πιστής εφαρμογής των υποδειχθέντων μέτρων επίσης από την Τρόϊκα, η οποία στην ουσία εποπτεύει την ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχασε στην πραγματικότητα την κυριαρχία της! Περαιτέρω η εθνική μας κυριαρχία περιορίζεται ακόμη περισσότερο με τη δέσμευση όλων ανεξαιρέτως των εθνικών πόρων υπέρ των δανειστών μας, σύμφωνα με ρητό όρο της δανειακής σύμβασης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν έχει πλέον το κυριαρχικό δικαίωμα, το οποίο έχει εξ ορισμού κάθε ανεξάρτητο κράτος, να διαχειρίζεται όπως αυτή θέλει τον όποιο εθνικό της πλούτο προς το συμφέρον του Λαού της, αλλά ως υποτελής πλέον χώρα οφείλει να ακολουθεί τις εντολές των δανειστών της, οι οποίοι είναι οι οικονομικώς, αλλά και πολιτικώς κυρίαρχοι αυτού του τόπου!

Αλλά η ευθεία πλέον κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας μέσω των επαράτων μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων επέρχεται με τον άλλο επονείδιστο όρο τους, σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα ρητώς και ανεπιφυλάκτως παραιτείται από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή με άλλα λόγια παραιτείται από την εθνική της κυριαρχία, αυτοκαταλύεται ως ανεξάρτητο κράτος, και γίνεται υποτελής στους δανειστές της, μάλιστα δε στους «εταιρικούς» δανειστές! Πρόκειται για πρωτοφανές ιστορικό γεγονός να αυτοκαταλύεται ένα κράτος χωρίς πόλεμο, εν καιρώ ειρήνης, υπό την οικονομική πίεση όχι των εχθρών του αλλά των δεδηλωμένων φίλων του και «εταίρων» σε μία συμμαχία που φιλοδοξεί να γίνει ενιαίο κράτος με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, την οποία όμως φρόντισαν προηγουμένως να υποτάξουν ήδη και κατέλυσαν ως κράτος δίνοντας έτσι ένα πρώτο δείγμα γραφής του τι ακριβώς «δημοκρατικό» κράτος ονειρεύονται να συστήσουν! Οι δανειστές-εταίροι μας γνωρίζουν καλώς, και πάντως καλύτερα από εμάς τους ίδιους τους Έλληνες, σε ποιο σημείο εθνικής πλέον εξαθλίωσης και αναξιοπιστίας έχουν φέρει την Ελλάδα, ώστε δεν την εμπιστεύονται πλέον, και γι’αυτό περιέλαβαν στη δανειακή σύμβαση και άλλο άκρως μειωτικό για τη χώρα μας όρο, σύμφωνα με τον οποίο για την επίλυση κάθε διαφοράς που τυχόν θα προκύψει από την εκτέλεση της σύμβασης αυτής θα εφαρμόζεται το αγγλικό και όχι το ελληνικό Δίκαιο! Κι έτσι επέρχεται και η απώλεια της νομικής μας κυριαρχίας! Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε απλώς για παραβίαση του εθνικού μας Συντάγματος σε ό,τι αφορά την εθνική μας κυριαρχία, αλλά για κατάλυση του ίδιου του ελληνικού κράτους!

Η κύρωση των δανειακών αυτών συμβάσεων εμπίπτει στο άρθρο 28§2 του Συντάγματος, διότι πρόκειται για συμβάσεις με τις οποίες ανατίθενται σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες οι οποίες προβλέπονται από το Σύνταγμα. Επομένως η κύρωσή τους έπρεπε να γίνει από τη Βουλή με την αυξημένη πλειοψηφία των τριων πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή από εκατόν ογδόντα βουλευτές. Αυτό δεν τηρήθηκε εν προκειμένω, αφού οι συμβάσεις δανειοδότησης ορίζουν ότι εφαρμόζονται από την υπογραφή τους χωρίς επικύρωση, με συνέπεια οι δανειακές αυτές συμβάσεις να είναι νομικώς ανυπόστατες, και ως τέτοιες να μην παράγουν έννομα αποτελέσματα.

Επομένως από τα παραπάνω προκύπτει ότι ευρισκόμεθα προ ευθείας, απροκάλυπτης όσο και προκλητικής παραβίασης του Συντάγματος με τεράστιες νομικές και όχι μόνο συνέπειες. Καταρχάς είναι παράνομη και δεν παράγει κανένα απολύτως αποτέλεσμα η εφαρμογή των δανειακών συμβάσεων, διότι συνομολογήθηκαν κατά παράβαση του Συντάγματος χωρίς επικύρωση. Επομένως όλα τα οικονομικά και δημοσιονομικά μέτρα που ελήφθησαν εις εκτέλεση των συμβάσεων αυτών, περικοπές μισθών, συντάξεων, απολύσεις εργαζομένων, παραχωρήσεις πάσης φύσεως δικαιωμάτων σε τρίτους, είναι άκυρα και ουδέν αποτέλεσμα παράγουν. Αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρώς υπόψη και να σταματήσει η περαιτέρω εφαρμογή των αντισυνταγματικών αυτών μέτρων, διότι διαφορετικά οδηγούμαστε σε πλήρη και ολοκληρωτική συνταγματική εκτροπή.

Μετά την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας από τους εταίρους-δανειστές μας, την πραγματική εξουσία στην υποτελή πλέον αυτή χώρα δεν την ασκούν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Λαού, αλλά την ασκούν από κοινού το περίφημο Δ.Ν.Τ., η αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.). Τα πάντα στη χώρα αυτή που λέγεται Ελλάδα εξαρτώνται από τις αποφάσεις των τριων αυτών οργανισμών προς τους οποίους εκχωρήθηκαν εκβιαστικώς, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Οι τρεις αυτοί νέοι κατακτητές μας προκειμένου να ασκούν αποτελεσματικότερα την κατοχική τους εξουσία στη χώρα μας, συνέστησαν αυτοβούλως μια τριμερή επιτροπή ελέγχου των πράξεων της ελληνικής κυβέρνησης, την γνωστή πλέον σε όλους μας «Τρόικα», η οποία αποτελείται από τρία μέλη, τα οποία τους εκπροσωπούν. Η αποστολή της Τρόικα συνίσταται στην παρακολούθηση και τον έλεγχο της εφαρμογής από την «εντολοδόχο» κυβέρνηση όλων των μέτρων που οι ως άνω οικονομικοί κατακτητές μας υπέδειξαν με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, καθώς και στις υποδείξεις της ακολουθητέας από αυτήν πολιτικής, προκειμένου να υλοποιηθούν στο ακέραιο και με τον καλύτερο γι’αυτούς τρόπο τα οικονομικά και όχι μόνο μέτρα, τα οποία κάθε τόσο μας υποδεικνύουν με σκοπό την έγκαιρη αποπληρωμή των προς αυτούς χρεών μας.

Η άδικη και άνιση φορολόγηση που επέβαλαν στον Λαό, σε συνδυασμό μάλιστα με την περικοπή μισθών, συντάξεων και αύξηση απολύσεων, συνιστά κατάφωρη καταπάτηση του Συντάγματος και του άρθρου 4 παρ.5, και με αυτή το κράτος στρέφεται κατ’ουσίαν εναντίον των υπηκόων του και κατ’επέκταση της ίδιας της υπάρξεώς του.

Την τελευταία τετραετία 2010-2014 οι ελληνικές κυβερνήσεις έθεσαν ως ύψιστο πρωτεύοντα σκοπό του κράτους την αποπληρωμή όλων των προς τρίτους δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, επειδή οι δανειστές μας απαιτούν με κάθε μέσο και τρόπο την ικανοποίησή τους. Προς τον σκοπό αυτό το κράτος επιδόθηκε σε μια ανελέητη φορολογική επιδρομή κατά των Ελλήνων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πολιτικής του αυτής και κυρίως για το αν η πολιτική αυτή περιάγει τους Έλληνες σε κατάσταση πρωτοφανούς φτώχειας, ώστε να στερούνται και αυτόν ακόμα «τον άρτον τον επιούσιον»! Οι φορολογικές επιβαρύνσεις είναι τόσο πολλές και τέτοιας φύσεως, ώστε πολύ δύσκολα κάποιος όσο καλοπροαίρετος και αν είναι, θα μπορούσε να τις θεωρήσει ίσες και ανάλογες κατά την ως άνω συνταγματική επιταγή. Φόροι επί φόρων, «χαράτσια», έκτακτες εισφορές, πολυάριθμοι έμμεσοι φόροι, διάφορα τέλη επί τελών και ακόμα περικοπές μισθών και συντάξεων αδιστάκτως επαναλαμβανόμενες είναι οι ανελέητες φορολογικές και μη επιβαρύνσεις του Έλληνα, οι οποίες τον έχουν ήδη εξοντώσει οικονομικώς και όχι μόνο! Και όλα αυτά για έναν και μόνο σκοπό: την αποπληρωμή ενός απροσδιόριστου στην πραγματικότητα δημόσιου χρέους, του οποίου όμως η εξόφληση σύμφωνα με όσα ελέχθησαν έπρεπε να έπεται όλων των άλλων προς τον ίδιο τον ελληνικό Λαό υποχρεώσεων του κράτους, εάν αυτό σεβόταν τον εαυτό του και δεν ακολουθούσε τυφλά τις εντολές των δανειστών-εταίρων μας, οι οποίοι έχουν ως προφανή στόχο την εθνική μας εξόντωση και την άνευ όρων ένωσή μας με την Ευρώπη, μέσα στα γενικότερα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αλλά και της νέας τάξης πραγμάτων, την οποία πρόθυμα υπηρετεί η χώρα μας! Σήμερα το κράτος δίνει την εντύπωση πως έχει μόνο έναν λόγο υπάρξεως, την με κάθε τρόπο, κυρίως δε με την επιβολή δυσβάστακτων άνισων και άδικων πάσης φύσεως φόρων, εξόφληση των εταίρων-δανειστών του. Τα πάντα στην Ελλάδα κινούνται στην αβέβαιη οικονομία, και ειδικώτερα της ικανοποίησης του προς τρίτους χρέους της. Αυτός είναι ο μοναδικός στόχος της Ελλάδος, όχι διότι ξαφνικά αποφάσισε από μόνη της να «ξεχρεωθεί» και «εξαχρειωθεί», αλλά επειδή της έβαλαν στον λαιμό το μαχαίρι οι εταίροι-δανειστές της. Κι αυτή, αντί να εξασφαλίσει πρώτα τα μέσα για την επιβίωση του Λαού της, παραδόθηκε άνευ όρων στους δανειστές της και οδήγησε τους Έλληνες στην έσχατη πενία, επιβάλλοντας συνεχώς άνισους και άδικους φόρους, κατά παράβαση της θεμελιώδους αρχής της φορολογικής ισότητας και δικαιοσύνης, παραβιάζοντας έτσι στην ουσία της τη διάταξη του άρθρου 4§5 του Συντάγματος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την περίοδο 2008-2011 το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε 170 δις ευρώ για τοκοχρεωλύσια, οι δε τόκοι αυτή εκείνη την περίοδο ανήρχοντο σε 60 δις ευρώ. Από το 2009 έως το 2012 για την επανακεφαλοποίηση τραπεζών πλήρωσαν 120 δις ευρώ. Πριν τις εκλογές του 2012 με νόμο από τη Βουλή χάρισαν 300 εκ. ευρώ στο Μέγαρο Μουσικής. Την ίδια περίοδο που οι πολιτικοί έδιναν τα ανωτέρω περιγραφόμενα ποσά, σύμφωνα με τη Unicef 430.000 παιδιά στην Ελλάδα λιμοκτονούσαν, το κράτος δεν διέθετε 40 εκατ. ευρώ για την εξασφάλιση των φαρμάκων των καρκινοπαθών!! Κούρεψαν τα ταμειακά αποθέματα των νοσοκομείων, εξαπάτησαν τους φιλότιμους Έλληνες ομολογιούχους μειώνοντας κατά 85% την αξία των ομολόγων που είχαν πάρει για να βοηθήσουν την Ελλάδα (πλήρης δηλ. προδοσία και ανηθικότητα).

Ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Ε.Ε.., Γίρκι Κατάινεν, δήλωσε ότι δεν ισχύουν ούτε ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ούτε το Δίκαιο της Ε.Ε. στην Ελλάδα και τις χώρες του μνημονίου. Όταν από τους Έλληνες πολίτες έχει αφαιρεθεί κάθε θεμελιώδες δικαίωμα και οι κυβερνήσεις είναι υποταγμένες στη θέληση των δανειστών, ποιος ο λόγος ενάσκησης του δικαιώματος της ψήφου; Άλλοι πια είναι νοικοκυραίοι· ο Κυρίαρχος Λαός ζει μόνο για να πληρώνει και για να ψηφίζει τύποις κάθε τέσσερα έτη; Ή θα εμπιστευθούμε να μας σώσουν αυτοί που όπως προείπαμε όλα αυτά τα έτη συνέβαλαν ενεργητικώς ή παθητικώς στη δημιουργία του υπέρογκου χρέους και ελλείμματος;

———————————

5) ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Η περιθωριοποίηση του εθνικού μας Συντάγματος και ο περιορισμός της εθνικής μας κυριαρχίας ήταν τα «δώρα» των πολιτικών μας προς την ευρωπαϊκή κοινότητα. Το 1975, όταν ψηφίστηκε το ισχύον Σύνταγμα, φρόντισαν α) να περιλάβουν τη διάταξη του Άρθρ. 28 με την οποία ρυθμίζοντο συνταγματικώς πλέον η μεταβίβαση και ο περιορισμός της εθνικής μας κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, β) νομοθέτησαν την υπεροχή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και ειδικώτερα αυτών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, έναντι του Εθνικού και Συνταγματικού μας Δικαίου και γ) εκχώρησαν αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα στα όργανα διεθνών οργανισμών. Για το θέμα αυτό έγραψα το 1997 το σύγγραμμά μου με τίτλο: «Στη Δύση της ελευθερίας» κι εκεί μπορεί κανείς να δει αναλυτικά πώς οι τότε θέσεις μας επιβεβαιώθηκαν σήμερα απόλυτα. Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε ότι στη σελ. 18 γράφαμε: «Στους δρόμους να ξεψυχάτε, τους Γερμανούς δεν θα τους ενδιαφέρει και θα πιέζουν για να εφαρμοσθεί η οδηγία τους». Στη δε σελ. 31 γράφαμε: «Είναι αποφασισμένοι με την αυστηρή λιτότητα “χωρίς ημερομηνία λήξης” που επέβαλαν στον λαό μας να τον αναγκάσουν, προκειμένου να μην πεθάνει, να αποδεχθεί την άνευ όρων ένωσή του». Το τι εστί Ευρωπαϊκή Ένωση και πώς επιλέγεται να γίνει, τα καταστήσαμε γνωστά από το 1997. Τότε όμως, Λαός, Πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί κοιτούσαν μόνο την εκμετάλλευση των επιδοτικών προγραμμάτων. Έτσι τώρα σε όλους έρχεται ο… λογαριασμός, για να πληρώσουμε!!

Η ευρωπαϊκή ένωση προχωρά με την Ελλάδα να συμμετέχει υποτακτικά, ως ο επαίτης της γειτονιάς, που δεν τολμά εντός της ευρωπαϊκής ένωσης να πει «όχι» σε τίποτα απολύτως! Η μόνη δε ενημέρωση που παρέχεται στον ελληνικό Λαό για τις ευρωπαϊκές διαδικασίες της ένωσης, είναι το πότε θα συνέλθει το eurogroup για να αποφασίσει αν θα δώσει στην εξαρτημένη Ελλάδα την επόμενη δόση της, συστήνοντάς της ότι πρέπει προηγουμένως να συμμορφωθεί πλήρως προς τις οδηγίες τους. Στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στην ευρωζώνη εισήλθαμε με το σύνθημα «λιτότητα για να μπούμε» και μετά από τόσα χρόνια, ενώ έχουμε φθάσει σε θαυμαστά μέτρα εξαθλίωσης, απίστευτη ανεργία, το σύνθημα συνεχίζει να είναι πάλι «λιτότητα για να μην βγούμε» από το ευρώ!! Και όλο αυτό γίνεται επειδή ο Λαός δεν θέλει να χάσει τη «δόση» του, τα ευρωχίλιαρα της πείνας και της υποδούλωσης.

Για δε το ερώτημα πότε θα λήξει αυτή η λιτότητα, στο προαναφερθέν βιβλίο μου το 1997 στη σελ.31 γνωστοποιούσαμε : «Όταν θα πάρεις από το σώμα κάθε ρανίδα αίματος και πτώμα θα τ’αφήσεις, τότε να είσαι σίγουρος: τέρμα οι αφαιμάξεις, τέρμα οι μεταγγίσεις». Κάτω από αυτές τις συνθήκες το εθνικό μας Σύνταγμα απαξιώνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο, η συνταγματική συνείδηση των Ελλήνων αμβλύνεται και ο σεβασμός στον υπέρτατο νόμο της πολιτείας μας προκλητικά εγκαταλείπεται. Είναι καιρός να κοιτάξουμε το έθνος, την πατρίδα μας, τον Λαό. Τι σημασία έχει αν εγώ με την ψήφο μου δηλώσω ότι θέλω το καλό για την πατρίδα μου; Τι κι αν οι πολιτικοί μου υποσχεθούν ότι θα μου το υλοποιήσουν; Τι κι αν προβούν στη νομοθετική του ρύθμιση, τη στιγμή που νομοθέτησαν ότι όποιος νόμος ορισθεί από τους ευρωπαίους «νοικοκυραίους», αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύει από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου; Ποιος ο λόγος να ψηφίσω, όταν έπαψε να είναι κυρίαρχος ο ελληνικός Λαός και άλλοι πια είναι –σύμφωνα πλέον με τον νόμο και το Σύνταγμα- νοικοκυραίοι στον τόπο μας και αυτοί επιβάλλουν τη θέλησή τους; Παραθέτουμε ένα βίντεο με τον Ανδρέα Παπανδρέου που λίγο μίλησε για το κλαμπ και το ήθος των εταίρων δανειστών μας. Αξίζει να το δείτε.

Η Δημοκρατία, το κράτος Δικαίου και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν σήμερα αδιαπραγμάτευτες αρχές και αξίες της Ε.Ε., όχι όμως για τους οικονομικά απολύτως πλέον υποταγμένους οικονομικά λαούς (όπως ο δικός μας), αλλά γι’αυτούς μόνο που υποτάσσουν με οικονομικό πόλεμο τα έθνη και από τους οποίους έχει μεριμνηθεί να εξαρτάται η «δόση» των εξαρτημένων και εξαθλιωμένων λαών.

————————–

6) Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι

Με τις εκλογές ζητείται από την «κομματική Δημοκρατία» να δώσει ο Έλληνας πολίτης ένα λευκό, υπογεγραμμένο πληρεξούσιο χωρίς δυνατότητα ανάκλησης σε ένα πολιτικό αρχηγό και αντιπρόσωπό του. Με αυτό το λευκό πληρεξούσιο -όπως το λέει και η ίδια η λέξη- του εκχωρεί την πλήρη εξουσία διαχείρισης της τύχης του έθνους, της πατρίδας, του Λαού, της οικονομίας, της οικογένειας. Του εκχωρεί την εξουσία εν λευκώ να υπογράφει δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, διά των οποίων απεμπολείται η εθνική κυριαρχία, καταργείται το Σύνταγμα, επιβάλλονται επαχθή μέτρα και εξαθλιώνεται ο Λαός, περικόπτοντας μισθούς, συντάξεις, αναπηρικά επιδόματα, καταθέσεις κ.λ.π… Διερωτώμαι, ποιος από αυτούς που ψηφίζοντας εξουσιοδοτεί τους πολιτικούς εν λευκώ να διαχειρισθούν τα ανωτέρω, θα πήγαινε σε έναν συμβολαιογράφο και θα έκανε ένα πληρεξούσιο λευκό δίχως δικαίωμα ανάκλησης σε κάποιον εξ αυτών, ώστε να διαχειρισθεί τις προσωπικές του καταθέσεις, τον μισθό του, τα περιουσιακά στοιχεία του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του κ.λ.π.;Πιστεύω κανείς. Για να διαχειρισθούν όμως τα κόμματα εν λευκώ όλα τα ανωτέρω, σπεύδει η συντριπτική πλειοψηφία και εξουσιοδοτεί τα κόμματα με λευκό πληρεξούσιο. Στη χρονική συγκυρία που η Ελλάδα ζει τις δυσκολότερες και κρισιμότερες στιγμές της ιστορίας της, ο ελληνικός Λαός εξουσιοδότησε ως αντιπροσώπους του ό,τι χειρότερο υπήρχε (πλην φυσικά των φωτεινών εξαιρέσεων), έτσι ώστε να ισχύει το: «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα δημιουργείται από τον απαίδευτο Λαό, ο οποίος δείχνει να μην ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέραν από το προσωπικό του οικονομικό συμφέρον. Είναι χαρακτηριστικό ότι συνεχώς διαδηλώνει μόνο για οικονομικούς λόγους. Μπορεί ένας βουλευτής να βγει και να πει κυνικά ότι υπέγραψε το μνημόνιο με τα επαχθή και απεχθή μέτρα για τον Λαό και εξαιτίας του να εξαθλιώνεται ο Λαός· αυτός ο βουλευτής φθάνει στις επικείμενες εκλογές στους ψηφοφόρους της περιφερείας του να τάξει διάφορα για να τον επανεκλέξουν με χαρά και να πανηγυρίσουν για την επανεκλογή του με την ελπίδα της υλοποίησης των ρουσφετιών. Αυτός ο Λαός με αυτό το ήθος και την παιδεία δεν έχει καμμία ελπίδα για αγαθή πορεία· είναι σίγουρο ότι αν δεν συμμορφωθεί, θα καταστραφεί δικαίως.

Σήμερα βρισκόμαστε πάλι προ των εκλογών και τα κόμματα με τους αρχηγούς τους αναγορευόμενοι σε «σωτήρα», αναλώνονται στη διαχείριση του φόβου και της ελπίδοςκαι ζητούν από τον Λαό να τους πιστέψουν και να τους εμπιστευτούν. Οι μεν πολιτικοί στον πλήρως εξαρτώμενο και υποδουλωμένο πλέον Λαό του υπομνήουν ότι αυτοί του εγγυώνται ότι θα του εξασφαλίσουν την επόμενη δόση, επειδή όπως αυτοί δεν χαλάνε το χατήρι των στυγνών τοκογλύφων δανειστών, ελπίζουν ότι θα εξασφαλίσουν τη δόση του Λαού. Γνωστοποιούν δε ότι σε περίπτωση που ο Λαός δεν τους ψηφίσει, τότε υπάρχει ο φόβος οι δανειστές να μη δώσουν τη δόση, με αποτέλεσμα παρόμοιο μ’αυτό που συμβαίνει όταν αφαιρείται το οξυγόνο από έναν που βρίσκεται στην εντατική σε κωματώδη κατάσταση. Οι άλλοι υπόσχονται την ελπίδα της εξασφάλισης της δόσης με προηγούμενη διαπραγμάτευση με τους στυγνούς τοκογλύφους δανειστές, προφανώς εμπιστευόμενοι στα… ελεήμονα αισθήματα των τοκογλύφων εταίρων δανειστών ή στον… φόβο που θα τους προκαλέσουν με την πρόθεση διαπραγμάτευσης! Αυτούς οι αγορές, όπως και οι στυγνοί εταίροι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι δανειστές, θα φροντίσουν να τους διορθώσουν το φρόνημά τους και να τους προσγειώσουν στην πραγματικότητα. Όπως είναι γνωστό, αρκεί πλέον κι ένα μόνο «φτέρνισμα» ενός δανειστή, για να κάνει τα επόμενα λεπτά να «κρυοπαγήσουν» όλα τα χρηματιστήρια του πλανήτη και να εξανεμιστούν περιουσίες τρισεκατομμυρίων ευρώ και τα χρέη των χωρών να αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Ας δουν την υπερδύναμη της Ρωσίας πώς μέσα σε λίγες ημέρες υποτιμήθηκε το νόμισμά της κατά 50% και τι συνέπειες δρέπει από τις επιβληθείσες κυρώσεις. Το μείζον πρόβλημα δεν είναι ούτε τα κόμματα ούτε οι βουλευτές, είναι ο απαίδευτος Λαός που και αυτούς τους εκβιάζει να σκέφτονται μόνο πώς θα τον ικανοποιήσουν οικονομικά. Εάν ο Λαός δεν σταματήσει να τα βλέπει όλα και να τα κρίνει σύμφωνα με το προσωπικό του συμφέρον, εάν επιτέλους ειλικρινά δεν ενδιαφερθεί για το έθνος, την πατρίδα, την αγάπη του στον Θεό, τον σεβασμό στον Συνταγματικό νομοθέτη και την πραγματική Δημοκρατία, τότε δεν αξίζει ελευθερία, αλλά περαιτέρω υποδούλωση και περισσότερα δεινά και να ’ναι σίγουρος ότι θα τα έχει και τα δύο ως φυσικά επακόλουθα.

Ο Τριαδικός Θεός εις Ον ομνύει ο Συνταγματικός νομοθέτης, σέβεται την ελεύθερη βούληση όλων μας, δεν παρεμβαίνει για να μην την καταλύσει και να μην την εκβιάσει. Προσωπικά κι εγώ δεν επιθυμώ με το παρόν να επηρεάσω τη βούληση κανενός. Είμαστε ελεύθεροι ο καθένας να εναποθέσουμε την πίστη μας, την ελπίδα, τον φόβο, τη σωτηρίαμας σε όποιον εμείς κρίνουμε και επιθυμούμε. Μετά όμως απ’αυτή την εναπόθεση, απλώς ας επωμισθούμε και τις ευθύνες μας, ας αποδεχθούμε τις συνέπειες, ας υπο-μείνουμε τα επερχόμενα κι ας μεμφόμεθα τους εαυτούς μας και την διαχρονικώς κακή επιλογή μας. Ας πάψουμε να διερωτώμεθα, «γιατί»; Ας πάψουμε να βρίζουμε ως αίτιους τους πολιτικούς που εμείς επιλέγουμε, το πνεύμα των οποίων εκ των προτέρων γνωρίζαμε. Ο εκφερόμενος λόγος δεν αποβλέπει σε ίδιον συμφέρον, αποβλέπει στην αγάπη και τον σεβασμό προς τη Δημοκρατία, το Σύνταγμα και εις Ον ομνύει ο Συνταγματικός νομοθέτης, στο έθνος, την πατρίδα και το συμφέρον –πνευματικό, ηθικό, οικονομικό- του Λαού. Γνωρίζω ότι η βούληση των περισσότερων είναι στραμμένη στο ίδιον συμφέρον και ως εκ τούτου, φυσικό είναι να μην τους είναι αρεστός ο παρών λόγος. Σέβομαι και την άποψή τους και την όποια κριτική τους, αν και θα ήταν σωστό αυτή να ασκηθεί τουλάχιστον 100 ημέρες μετά τις εκλογές, ώστε να έχουμε απτά αποτελέσματα από όσους εξέλεξαν.

————————-

Η «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ; ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ –ΑΚΥΡΟ- ΑΠΟΧΗ- ΨΗΦΟ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ;

Στον κυρίαρχο Λαό τι έμεινε, για να διαμαρτυρηθεί για την καταστροφή που του επέφεραν τα κόμματα; Στον δρόμο έχει τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής με τα χημικά, στην κάλπη έχει τον εκλογικό νόμο. Όταν θελήσει να «τιμωρήσει» την κομματοκρατία που τον κατέστρεψε προσερχόμενος στην κάλπη και μη θέλοντας να τους ψηφίσει, έχει τέσσερις μόνο επιλογές: να ψηφίσει Λευκό, να ρίξει την ψήφο του σε πολύ μικρόεξωκοινοβουλευτικό κόμμα, άκυρο ή να απέχει εντελώς. Η «κομματική Δημοκρατία» όμως τα έχει όλα προβλέψει και ένα εξ’ αυτών είναι η εκμετάλλευση και της όποιας πολιτικής διαμαρτυρίας του κυρίαρχου Λαού ήθελε εκδηλωθεί κατά τη διαδικασία των εθνικών εκλογών.

Έτσι 1) η ψήφος στα πολύ μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή και δεν πιάνουν το 3%, ενισχύει το πρώτο κόμμα, καθώς ο νόμος του δίνει το μπόνους των 50 επιπλέον εδρών τις οποίες παίρνει από όλα αυτά τα κόμματα που δεν εισήλθαν στη Βουλή. Οι ψήφοι σε πολύ μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή, ενισχύουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα μεγάλα κόμματα από ό,τι η αποχή, το λευκό ή το άκυρο. Όσο περισσότερες ψήφοι δοθούν σε μικρά κόμματα που τελικά δεν μπουν στη Βουλή, τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

2) Για το Λευκό ψηφοδέλτιο με τον Ν.3434/2006, Άρ.1, ορίσθηκε ότι: «….κατά την κατανομή των εδρών, καθώς και για τον καθορισμό του εκλογικού μέτρου, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα». Το λευκό πλέον θεωρείται άκυρη ψήφος, προσμετράται απλά σαν ξεχωριστό στατιστικό στοιχείο.

3) Το λευκό, η αποχή και το άκυρο δεν προσμετρώνται στο εκλογικό μέτρο. Τι σημαίνει αυτό; Το ποσοστό των κομμάτων υπολογίζεται με βάση το εκλογικό μέτρο, δηλ. τον αριθμό των ψηφισάντων των οποίων η ψήφος λογίζεται ως έγκυρη. Στην πράξη, δηλαδή, αν από το σύνολο των 10 (περίπου) εκατομμυρίων ψηφοφόρων τα 3 εκ. επιλέξουν την αποχή, το λευκό ή το άκυρο, τότε το εκλογικό μέτρο θα γίνει 7 εκ. από τα 10 εκ. που είναι αρχικά. Μειούμενο το εκλογικό μέτρο, λοιπόν, αλλάζει και το τελικό ποσοστό των κομμάτων, αφού με βάση αυτό υπολογίζεται ο αριθμός. Είναι προφανές ότι οι επιλογές αυτές δεν «πηγαίνουν» μόνο στο πρώτο κόμμα, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αυτό που ισχύει είναι ότι ενισχύεται το ποσοστό όλων των κομμάτων που μπαίνουν στη Βουλή, αναλογικά με τη δύναμη τους, είτε μικρά είτε μεγάλα. Ένα κόμμα Α, για παράδειγμα, που θα το ψηφίσουν 3 εκ. πολίτες και ένα Β με 250.000 ψήφους, θα έχουν ποσοστό 30% και 2,5% αντίστοιχα στην περίπτωση όπου όλοι οι πολίτες ψηφίσουν, ενώ αν έχουμε 3 εκ. ψηφοφόρων σε αποχή-λευκό- άκυρο, τότε τα ποσοστά των κομμάτων θα διαμορφωθούν στο 42,8% και 3,5 αντίστοιχα γιατί θα μειωθεί το εκλογικό μέτρο υπολογισμού στα 7 εκ. Προφανώς, και το πρώτο κόμμα ενισχύεται αρκετά και πλησιάζει στα ποσοστά της αυτοδυναμίας έτσι, αλλά και το μικρό ενισχύεται επειδή θα ανεβάσει τα ποσοστά του, ή θα περάσει το 3%. Βέβαια, επειδή ωφελούνται αναλογικά της δύναμής τους, τα μεγαλύτερα κόμματα ενισχύονται περισσότερο. Συνεπώς, αν κάποιος θέλει να «τιμωρήσει» τα μεγάλα κόμματα, τα ΛΕΥΚΑ- ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΑ φέρνουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα!

Nα ξέρουμε λοιπόν τι ψηφίζουμε και γιατί, και να είναι σαφές ότι τα ΛΕΥΚΑ-ΑΚΥΡΑ-ΑΠΟΧΗ και πολύ μικρό κόμμα που είναι αδύνατον να μπει στη Βουλή, δεν συνιστούν πολιτική διαμαρτυρία με κόστος στο υπάρχον πολιτικό διεφθαρμένο σύστημα. Η «κομματική Δημοκρατία» έχει μεριμνήσει και γι’ αυτό, ώστε να δημιουργήσει αδιέξοδο στον κυρίαρχο Λαό και να του υπονομεύσει και αυτή την ελεύθερη βούλησή του που του έχει αφήσει το δικαίωμα να την εκφράζει κάθε τέσσερα χρόνια. Φρόντισαν λοιπόν με τον εκλογικό νόμο για το πώς θα αποδυναμώσουν την πολιτική διαμαρτυρία. Τα μεγάλα κόμματα εξουσίας θέλουν να οδηγήσουν τις «ψήφους διαμαρτυρίας» εκτός εκλογικού μέτρου μέσω του λευκού, άκυρου και της αποχής, για να ωφεληθούν και να μην αλλάξει το πολιτικό σκηνικό ποτέ. Αυτή είναι η υπέροχη «Δημοκρατία» μας. Το ερώτημα που πλέον τίθεται, είναι τι ψηφίζουμε ώστε να διώξουμε το υπάρχον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα; Πώς θα συμβάλουμε ώστε να μη διατηρηθεί στην εξουσία και να μην ωφεληθεί; Οι περιπτώσεις που στο αδιέξοδο έχουν αφήσει, είναι:

1) να υπάρξει καθολική αποχή από τις εκλογές, π.χ. να απέχει το 99% ώστε ο Λαός να δείξει ότι θέλει όλοι να πάνε σπίτι τους και να αναλάβουν νέοι τίμιοι Έλληνες, πράγμα που είναι αδύνατον να συνεννοηθούν και να πράξουν οι Έλληνες.

2) Aν επιθυμούμε να φύγουν τα κόμματα εξουσίας που οδήγησαν την πατρίδα μας στην εξαθλίωση, έως ότου εμφανισθεί κάποιο νέο αδιάφθορο κόμμα με αρχές και πνεύμα σύμφωνο με το πνεύμα του Συνταγματικού νομοθέτη, μια λύση είναι να ψηφίσει κάποιος ένα από τα μικρότερα κόμματα που έχουν κάποιες αρχές και που οι ενδείξεις όμως δείχνουν ότι θα εισαχθεί στη Βουλή.

3) Εάν παρά τα ανωτέρω κάποιος λόγω συνειδήσεως καθαρά επιλέξει το λευκό-άκυρο- ή αποχή, αυτό είναι σεβαστό με ό,τι αυτό συνεπάγεται και προαναφέραμε. Ουσιαστικά η αποχή αποτελεί ανοχή για την άποψη της πλειοψηφίας, αφού έμμεσα την πριμοδοτεί.

4)

Ο εκλογέας που αδικαιολόγητα προτιμά την αποχή και δεν ασκεί το δικαίωμα του εκλέγειν, τιμωρείται. Το άρθρο 116 παρ.1 του Ν.3852/2010 παραπέμπει σχετικά στην ισχύουσα «εκλογική νομοθεσία» σήμερα, δηλαδή στο Π.Δ. 26/2012. Το δε άρθρο 117 του τελευταίου ανάγει τη μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος σε πλημμέλημα με πλαίσιο ποινής από ένα μήνα έως ένα έτος, ενώ προβλέπει και τη δυνατότητα επιβολής της παρεπόμενης ποινής της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων από ένα μέχρι τρία έτη (ο νόμος αυτός στην πράξη παραμένει ανενεργός). Όποιος δεν ψηφίσει, θα πρέπει να έχει στην κατοχή του σχετικά αποδεικτικά έγγραφα ή στοιχεία με τα οποία να δικαιολογεί την παράλειψη άσκησης του εκλογικού δικαιώματος. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, δεν υποχρεούνται να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα και εξαιρούνται 1) όσοι θα βρίσκονται στο εξωτερικό (οφείλουν να έχουν εισιτήριο ή σφραγισμένο διαβατήριο κ.λ.π.), 2) όσοι έχουν υπερβεί το 70ο έτος της ηλικίας τους, 3) όσοι θα βρίσκονται κατά την ημέρα της ψηφοφορίας σε απόσταση μεγαλύτερη των 200 χιλιομέτρων από το εκλογικό τμήμα στο οποίο υποχρεούνταινα ψηφίσουν (πρέπει να έχουν βεβαίωση από τον Δήμο όπου θα βρίσκονται ή από το αστυνομικό τμήμα), 4) εάν νοσηλεύονται σε νοσοκομείο.

Η ουσία εν κατακλείδι είναι ότι τον κυρίαρχο Λαό η «κομματική Δημοκρατία» τον θέτει κι εδώ προ αδιεξόδου∙ την ψήφο του τελικά την καθοδηγούν προς όφελός τους και χρησιμοποιείται τελείως διαφορετικά από ό,τι η ελεύθερη βούληση του Λαού προαιρείται.

—————————————-

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

Η χώρα μας είναι ευνομούμενη και Συντεταγμένη. Το Σύνταγμα είναι ο υπέρτατος και θεμελιώδης νόμος του κράτους, αυτός που το υποστασιάζει και το οργανώνει νομικώς και ορίζει τις αρχές και εξουσίες. Ο Συνταγματικός νομοθέτης μέχρι σήμερα διαχρονικά ως υπέρτατη αρχή του ελληνικού Συντάγματος αναγνωρίζει τον Τριαδικό Θεό εις το Όνομα του Οποίου εν τω προοιμίω ομνύει και θεσπίζει το Σύνταγμα, μη έχοντας και μη αναγνωρίζοντας άλλον ανώτερό του. Ο Έλληνας Συνταγματικός νομοθέτης δεν αρκείται στην ψήφιση του Συντάγματος «εις το Όνομα του Θεού» γενικώς, αλλά εξειδικεύει και εντοπίζει το θείον «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», δηλ. εις το Όνομα του αληθινού Θεού, όπως Αυτός αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους ως «εν Τριάδι Θεός, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα», και Τον προσδιορίζει με δογματικούς όρους όπως αυτοί καθορίσθηκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους. Εις δε το Άρθρ. 3§1 του Συντάγματος, ο συνταγματικός νομοθέτης αναγνωρίζει ως Κύριό του τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Φρονούμε λοιπόν, ότι δεν έχει σημασία τι λέω εγώ, ούτε τι λένε οι αρχηγοί των κομμάτων και οι υποψήφιοι, ούτε τι λένε οι εταίροι δανειστές, ούτε ο απαίδευτος Λαός, αλλά το τι μας συμβουλεύει η υπέρτατη Αρχή του Συντάγματος, για την οποία και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι πατέρες του έθνους έχυσαν το τίμιο αίμα τους, γνωστοποιώντας ότι το χύνουν πρώτα υπέρ της πίστεως στην υπέρτατη Αρχή του Συντάγματος και κατά δεύτερον υπέρ της πατρίδος. Εμείς απλά υπομνήουμε λοιπόν, ότι η υπέρτατη Αρχή του Συντάγματος για ό,τι αφορά την εναπόθεση της ελπίδος, λέει διά του προφήτου Ιερεμία: «Επικατάρατοςο άνθρωπος, ος την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον και στηρίζει σάρκα βραχίονος αυτού επ’αυτόν, και από Κυρίου αποστή η καρδία αυτού·….και ευλογημένος ο άνθρωπος, ος πέποιθεν επί τω Κυρίω, και έσται Κύριος ελπίς αυτού…. Εγώ Κύριος ετάζων καρδίας και δοκιμάζων νεφρούς του δούναι εκάστω κατά τας οδούς αυτού και κατά τους καρπούς των επιτηδευμάτων αυτού…» (Ιερεμίας, κεφ.ΙΖ΄,στχ.1-10). Διά τούτο λέγει διά του προφήτου: «3 Έλπισον επί τον Κύριον και ποίει χρηστότητα 4 κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου 5 αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ’Αυτόν και Αυτός ποιήση» (ψαλμ. ΛΖ΄).

Για ό,τι αφορά την εναπόθεση του φόβου, γέγραπται γαρ: «7 Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου»(Παροιμ. κεφ.Α΄), και πάλι: «7 μη ίσθι φρόνιμος παρά σεαυτώ, φοβού δε τον Θεόν και έκκλινε από παντός κακού…» (κεφ.γ΄ Παροιμ.) και «26 μη ουν φοβηθήτε αυτούς·….28 και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεένη. 29 ουχί δύο στρουθία ασσαρίου πωλείται; και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την γην άνευ του πατρός υμών. 30 υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί. 31 μη ουν φοβηθήτε· πολλών στρουθίων διαφέρετε υμείς»(Ματθ. κεφ.Ι΄). Δείτε και το τι σας συμβουλεύει ο σημερινός πρωθυπουργός για τον φόβο. Ο λόγος του φυσικά είναι προεκλογικός, καθώς τώρα «και αυτός φοβάται».

Σε ό,τι αφορά την πίστη και εμπιστοσύνη, γέγραπται γαρ: «22 έχετε πίστιν Θεού» (Μαρκ. ΙΑ΄) και «23 αύτη εστίν η εντολή αυτού, ίνα πιστεύσωμεν τω ονόματι του υιού αυτού Ιησού Χριστού και αγαπώμεν αλλήλους καθώς έδωκεν εντολήν. 24 και ο τηρών τας εντολάς αυτού εν αυτώ μένει και αυτός εν αυτώ…» (Α΄ Ιωαν., κεφ. Γ΄). Αυτό γνωστοποιεί ο Ευαγγελιστής της αγάπης που τίμησε τη νήσο Πάτμο: «13 Ταύτα έγραψα υμίν τοις πιστεύουσιν εις το όνομα του υιού του Θεού, ίνα ειδήτε ότι ζωήν αιώνιον έχετε, και ίνα πιστεύητε εις το όνομα του υιού του Θεού.» (Α΄Ιωαν.,κεφ.ε΄).

Όλοι οι πολιτικοί, μηδέ εξαιρουμένων αυτών που μας κατέστρεψαν, αναλαμβάνουν τον ρόλο του «Σωτήρα» και υπόσχονται ότι αν τους εμπιστευθούμε θα μας σώσουν από τα δεινά που οι ίδιοι μας ενέβαλαν. Αυτός όμως εις τον Οποίο ομνύει ο Συνταγματικός νομοθέτης και αναγνωρίζει ως υπέρτατη Αρχή, διά του προφήτου Ησαΐα λέγει: «21 Εγώ ο Θεός, και ουκ έστιν άλλος ΠΛΗΝ ΕΜΟΥ· ΔΙΚΑΙΟΣ και ΣΩΤΗΡ ουκ έστι πάρεξ εμού. 22επιστράφητε επ’ εμέ και σωθήσεσθε, οι απ’εσχάτου της γης· εγώ ειμί ο Θεός, και ουκ έστιν άλλος.… Οι λόγοι μου ουκ αποστραφήσονται, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ και εξομολογήσεται πάσα γλώσσα τω Θεώ» (ΜΕ΄ Ησαΐα), διά δε του προφητάνακτα Δαυίδ λέει: «3 Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, ΟΙΣ ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΣΩΤΗΡΙΑ» (Ψαλ. 145, 3).

Είναι γεγονός ότι ο ελληνικός Λαός υφίσταται δεινά και θα υποστεί και πολύ περισσότερα κακά και αν αναρωτιέσαι γιατί, άκουσε τι σου εξηγεί διά του προφήτου: «10 και έσται όταν αναγγείλης τω λαώ τούτω άπαντα τα ρήματα ταύτα και είπωσι προς σε· διατί ελάλησε Κύριος εφ’ ημάς πάντα τα κακά ταύτα; τις η αδικία ημών; και τις η αμαρτία ημών, ην ημάρτομεν έναντι Κυρίου του Θεού ημών; 11 και ερείς προς αυτούς· ανθ’ ων εγκατέλιπόν με οι πατέρες υμών, λέγει Κύριος.… και εμέ εγκατέλιπον και τον νόμον μου ουκ εφυλάξαντο· 12 και υμείς επονηρεύσασθε υπέρ τους πατέρας υμών και ιδού υμείς πορεύεσθε έκαστος οπίσω των αρεστών της καρδίας υμών της πονηράς του μη υπακούειν μου…» (Ιερεμ.ΙΣΤ΄). Και «19παιδεύσει σε η αποστασία σου, και η κακία σου ελέγξει σε· και γνώθι και ιδέ, ότι πικρόν σοι το καταλιπείν σε εμέ, λέγει Κύριος ο Θεός σου….» (Β΄Ιερεμ.)· «είπε Κύριος πρός με· διά το εγκαταλιπείν αυτούς τον νόμον μου, ον έδωκα προ προσώπου αυτών, και ουκ ήκουσαν της φωνής μου, 14 αλλ’ επορεύθησαν οπίσω των αρεστών της καρδίας αυτών της κακής.… 15 διά τούτο τάδε λέγει Κύριος ο Θεός… ιδού εγώ ψωμιώ αυτούς ανάγκας και ποτιώ αυτούς ύδωρ χολής…» (Ιερεμ. Θ΄). Επίσης «ούτως είπε Κύριος· υμείς εγκατελίπετέ με, και εγώ εγκαταλείψω υμάς…» (Παραλειπ.Β΄, κεφ.ΙΒ΄,5).

Εάν αναρωτιέσαι τι να πράξεις για να σωθείς, ποια οδό να ακολουθήσεις, άκουσε τι σε συμβουλεύει και εντέλλεται η υπέρτατη Αρχή στην Οποία ομνύει ο συνταγματικός νομοθέτης: «26 ορθάς τροχιάς ποίει σοις ποσί και τας οδούς σου κατεύθυνε. 27 μη εκκλίνης εις τα δεξιά μηδέ εις τα αριστερά, απόστρεψον δε σον πόδα από οδού κακής…. αυτός δε ορθάς ποιήσει τας τροχιάς σου, τας δε πορείας σου εν ειρήνη προάξει» (Παροιμ.κεφ.Δ΄). Επίσης λέει:«5…και πώς δυνάμεθα την οδόν ειδέναι; 6 λέγει…ο Ιησούς· εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωαν. ΙΔ΄). Γι’αυτό αν στενοχωριέσθε τι θα φάτε, τι θα πιείτε, τι θα ενδυθείτε και για τη στέρηση των αναγκαίων αγαθών και για όσα χρειάζεσθε, μην ελπίζετε και αγωνίζεσθε για να βασιλεύσει η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το ΠΟΤΑΜΙ, η ΔΗΜΑΡ, το ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ και το οποιοδήποτε κόμμα. Η υπέρτατη αρχή του Συντάγματος και ο Κύριος του Συνταγματικού νομοθέτη συμβουλεύει: «Ούτως ουν προσεύχεσθε… Ελθέτω η Βασιλεία σου» (Ματθ.ΣΤ΄10) και «24 Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει…25 Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε· ουχί η ψυχή πλείον εστι της τροφής και το σώμα του ενδύματος; εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών; τις δε εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα; και περί ενδύματος τι μεριμνάτε; Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει· ου κοπιά ουδέ νήθει· λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλλετο ως εν τούτων. Ει δε τον χόρτον του αγρού, σήμερον όντα και αύριον εις κλίβανον βαλλόμενον, ο Θεός ούτως αμφιένυσιν, ου πολλώ μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι; μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα; …Οίδε γαρ ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων.ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού (την εντός υμών ούσαν) και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν. Μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον» (Ματθ. ΣΤ΄). Ας ακούσουμε και τον μαθητή που Τον αρνήθηκε, να λέει: «7 πάσαν την μέριμναν υμώνεπιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλει περί υμών» (Α΄ Πέτρου, Ε΄).

Είναι δίκαιο σε όποιον εμπιστευθείς τη βασιλεία, από αυτόν και θα βασιλευθείς και θα κυβερνηθείς. Η επιλογή είναι καθαρά δική μας.

Επειδή ο προεκλογικός μας λόγος υπήρξε μάλλον πολύ βαρυσήμαντος, ας δούμε τις εκλογές με χιούμορ.

Βοηθητικές πηγές:

- Για τα οικονομικά στοιχεία βλ. άρθρο του Καθηγητή του Οικονομικού Παν/μιου Αθηνών κ. Γιώργου Βάμβουκα με τίτλο: «Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε τα 500 δις ευρώ» (εφημ. Kontranews 7Ιουνίου 2014, σελ.2).

Βλ. και http://www.tanea.gr/news/politics/article/5027927/h-neokaramanlikh-pentaetia-anoikse-thn-porta-sta-mnhmonia/

- Για τα νομικά επιχειρήματα βλ. βιβλίο με τίτλο: «Αγαπημένο μου Σύνταγμα» εκδ. 2014, Αρμός, του Βασιλείου Ευτ. Νικοπούλου, Προέδρου του Αρείου Πάγου ε.τ.Δ.Ν.

- Το βιβλίο του Αρχιμ. Χριστοδούλου Αγγελόγλου με τίτλο: «Στη δύση της ελευθερίας», για ό,τι αφορά την Ε.Ε., τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, υπερίσχυση του κοινοτικού δικαίου, τα περί των δανειστών κ.λ.π.

- Η Αγία Γραφή

- Για τα περί εκλογικού νόμου, Άρθρο της Νέλλης Ψαρρού στην εφημερίδα «Ο ΑΓΩΝΑΣ» της Κρήτης 21-4-2012.

ΠΗΓΗ