ΟΙ "ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ" ΤΟΥ RODERICK BEATON ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΓΛΟΥ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ ΣΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ 1823
ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΜΑΣ ΦΙΛΙΠΠΣ, 1835.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΟΙΜΟΥ- ΑΘΗΝΑΣ
Η προσωπικότητα του Λόρδου Βύρωνα είναι ποικιλοτρόπως σημαντική. Δεν πρόκειται απλώς για έναν σπουδαίο ποιητή, αλλά για έναν ιδεολόγο της ανθρωπιάς για έναν αγωνιστή του δικαίου.
"Ο Βύρωνας ήταν υπέρ της ένταξης μιας ανεξάρτητης Ελλάδας μέσα στο οικονομικό και διπλωματικό σύστημα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Άρα, με τα σημερινά δεδομένα, θα υποστήριζε τα δάνεια από την τρόικα και τα συνεπαγόμενα μέτρα που επιβάλλονται στη Ελλάδα(!!!). Σε άλλη συνέντευξη που έκανα, με ρώτησαν αν θα ήταν, με τα σημερινά δεδομένα, «μνημονιακός». Μάλλον ναι. Άρα θα τον αντιπαθούσαν οι… αντιμνημονιακοί".(!!!!!!!!!)
Ρόντρικ Μπίτον, Ελευθεροτυπία, 18.1.2014
του Βασίλη Δρουκόπουλου
Κάποιος θα μπορούσε αρχικά να ισχυριστεί ότι επώνυμοι υποστηρικτές, άμεσοι ή έμμεσοι, των ελληνικών μνημονίων, έχοντας αναγνωρίσει την περαιτέρω συρρίκνωση των μειοψηφικών προσκείμενων και συνειδητοποιώντας το στέρεμα της δεξαμενής για άντληση νεόκοπων ομοφρόνων, έχουν πλέον πανικόβλητοι αποσκιρτήσει από το επίγειο παρόν και αναζητούν απεγνωσμένα τη σωτηρία τους εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους βωβούς από καιρό ήρωες του παρελθόντος.
Αυτό είναι το ένα σκέλος ενός τέτοιου εγχειρήματος. Το άλλο είναι κατά πόσο μια ανάλογη επίκληση συμβιβάζεται με τη λογική αλλά και στοιχειοθετείται από τη σχετική πραγματολογική εξέταση των ιστορικών γεγονότων και την παρεπόμενη ερμηνεία. Και με αυτό θα ασχοληθώ, με αφορμή τις «προκλητικές» δηλώσεις (Ελευθεροτυπία, 18.1.2014) του Ρόντρικ Μπίτον, καθηγητή της Νεοελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην έδρα Κοραή του King’s College του Πανεπιστήμιου του Λονδίνου, πανεπιστημιακού δασκάλου και ερευνητή με πολυσχιδές και βαθυστόχαστο έργο, και συνεργάτη του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας.
Στη συνέντευξη, η δημοσιογράφος Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, που την πήρε, μας ενημερώνει: «Τον φορέα των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ τον ανακαλύπτει [ο Μπίτον] στο πρόσωπο του Γέρου του Μοριά». Και ο καθηγητής συμπληρώνει: «Ο Κολοκοτρώνης, από την άλλη, αφού δυσπιστούσε στα ξένα δάνεια, θα καταψήφιζε το Μνημόνιο και θα επέμενε στην απόλυτη ελευθερία-έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.».
Θα ήθελα να διαφωνήσω εντονότατα, και η διαφωνία μου τοποθετείται σε τρία επίπεδα.
1. Κρίνω ότι αποτελεί μυθώδη παραλογισμό να επιχειρείται η ένταξη κάποιου προσώπου σε μια σύγχρονη κατηγορία γνωρισμάτων και να του αποδίδεται μια ιδιότητα του παρόντα χρόνου, παρόλο που αυτό έζησε εδώ δυο αιώνες πριν, κάτω από διαφορετικές συνθήκες που διαμόρφωναν τους χαρακτήρες, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές εκείνης της εποχής. Μια τέτοια εικασία, κατά τη γνώμη μου, είναι αποστερημένη από κάθε ουσιαστικό νόημα και περιεχόμενο. Μια μηχανή του χρόνου μπορεί κάποτε να μας ταξιδέψει ως παρατηρητές στο παρελθόν ή στο μέλλον, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορέσουμε με αυτό τον τρόπο να αναπτύξουμε ζωντανή δράση έξω από την εποχή μας. Αν κάτι τέτοιο γίνει τελικά εφικτό στο μακρινό μέλλον, βρίσκω πάντως αρκετά αυθαίρετο να επισπεύδεται αβασάνιστα η πρώιμη έναρξη της εφαρμογής του. Τι ειρωνεία που και ο ίδιος ο Μπίτον στο βιβλίο του Byron’ War:Romantic Rebellion, Greek Revolution (Cambridge University Press, Καίμπριτζ 2013, σ. 221), αποδεχόμενος τη σχετικιστική προσέγγιση του Βύρωνα, δεν διστάζει να αναφέρει: «Οι αξίες που είχε υιοθετήσει σε άλλες εποχές και άλλους τόπους ήταν απλά, όπως ότι προσπαθούσε να πείσει τον Stanhope [...], “μη εφαρμόσιμες σ’ αυτήν την κοινωνία στην τωρινή της εύφλεκτη κατάσταση”».
2. Ας αρθεί, κατ’ οικονομίαν, η αμέσως προηγούμενη διαφωνία και ας εξεταστούν τα πραγματολογικά στοιχεία που ο ίδιος ο Μπίτον παραθέτει.
Πράγματι, ο Βύρωνας αποσκοπούσε στην ένταξη της Ελλάδας στο οικονομικό και διπλωματικό σύστημα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Αλλά με ποιους όρους και προϋποθέσεις; Μήπως με τους αντίστοιχους μνημονιακούς όρους των ημερών μας; Τι απόδειξη υπάρχει για κάτι τέτοιο; Η Ελλάδα, έγραφε ο Βύρωνας σ’ ένα γράμμα του προς τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο (σ. 197), έπρεπε να επιλέξει μια από τις τρεις δυνατές πορείες: «ή να αποκτήσει με τη νίκη της την ελευθερία της ή να καταστεί μια κτήση υποτελής στους ευρωπαίους μονάρχες ή μια τουρκική επαρχία». Είναι η υποτελής κτήση και όχι η νικηφόρα απελευθέρωση που συμπλέει με τη μνημονιακή ιδιότητα.
Και πάλι, πράγματι, όπως επισημαίνει ο Μπίτον, o Βύρωνας δεν ήθελε να φαίνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αντιπαλότητα με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις (σ. 214, 221, 224). Κάτι τέτοιο μπορεί να εκληφθεί ως υποστήριξη των μνημονιακών προγραμμάτων και όλων των άλλων παρακολουθημάτων τους; Κρίνω πως όχι, επειδή για την Ελλάδα εκείνη την εποχή ήταν απαραίτητες οι συμμαχίες απέναντι στην Τουρκία για λόγους σκοπιμότητας και υποχρεωτικά με τα τότε απολυταρχικά καθεστώτα και τις συντηρητικές κυβερνήσεις της Ευρώπης (σ. 196, 225). Ιδιαίτερα μάλιστα επειδή δεν είχε αποκτηθεί ακόμα πολιτική ανεξαρτησία αλλά και ούτε στρατιωτική αυτοδυναμία.
Επίσης, ο Μπίτον παρατηρεί: «Ο Βύρωνας μαζί με τον Μαυροκορδάτο ήταν αποφασισμένος να συνδέσει την τύχη της επανάστασης με το οικονομικό και γεωπολιτικό μέλλον ολόκληρης της ηπείρου [...]. Η επανάσταση στην Ελλάδα δεν ήταν απλά μια τοπική υπόθεση [...] Η ελληνική επανάσταση έπρεπε να γίνει [...] ένα “ευρωπαϊκό γεγονός”» (σ. 227). «Δεν ήταν κάποια συμπάθεια προς τους Έλληνες, ως λαό, που τον καθοδηγούσε στις πράξεις του. Αντίθετα, είχε ταυτίσει την Επανάσταση στην Ελλάδα με ένα σημείο καμπής στην κατάσταση της Ευρώπης.
Το πιο σημαντικό επίτευγμά του ήταν το εξής, από κοινού με τον Μαυροκορδάτο: όχι μόνο να εισάγει ευρωπαϊκές αξίες στην Ελλάδα (παρόλο που βέβαια έκανε κι αυτό), αλλά να προσπαθεί να δημιουργήσει, στην Ελλάδα, πολιτικές συνθήκες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενα μίμησης από την υπόλοιπη ήπειρο» (σ. 266). Από πού προκύπτει λοιπόν η εξομοίωση του Βύρωνα με τις μονόδρομες μνημονιακές επιταγές; Αντίθετα –σύμφωνα πάντα με μια τέτοια λογική «αντιστοιχιών»– η σταυροφορία (π.χ. μέσω των ευρωεκλογών) του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι ανάλογο με την πρόθεση του Βύρωνα δεν αποβλέπει; Δηλαδή, στην ανατροπή, αρχίζοντας από την Ελλάδα, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ανατροπή την οποία οι αντιδραστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν από καιρό εκδηλώσει μανιακά την επιθυμία τους να αποτρέψουν.
Επιπρόσθετα, επισημαίνει ο Μπίτον: Ο Βύρωνας «έβλεπε πέραν από τον άμεσο σκοπό της άφιξης του αναμενόμενου δανείου από το Λονδίνο [...]. Καταλάβαινε ότι η μελλοντική βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους θα εξαρτιόταν από τη χρηματοοικονομική ακεραιότητα». Επίσης, συνειδητοποιούσε «την ανάγκη για μια αναπτυγμένη και μεθοδική εξωτερική πολιτική» (σ. 226). Μήπως ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται σ’ αυτά που ο «μνημονιακός», σύμφωνα με τον Μπίτον, Βύρωνας ενστερνιζόταν;
3. Όσο για τον «εχθρό των εκσυγχρονιστικών ιδεών» Κολοκοτρώνη που ο Μπίτον τον θέλει να συμπράττει αλληλέγγυος με τον ΣΥΡΙΖΑ και να τάσσεται στο πλευρό του, ομολογώ την αδυναμία μου να μιλήσω εκ μέρους του Γέρου του Μωριά. Μπορώ όμως να υπενθυμίσω διαβεβαιώνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μιλήσει ποτέ για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος, επειδή ο Βύρωνας είχε αντιταχθεί στις θέσεις του Κολοκοτρώνη (βλ. και Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια, χ.ε., Αθήνα 1990, σ. 491) είναι εύκολο από κει και πέρα να ανακηρύσσεται ο «εκσυγχρονιστής» Βύρωνας «μνημονιακός» και το δίδυμο Κολοκοτρώνη-ΣΥΡΙΖΑ ως «αντιμνημονιακό» πλέον να αποκαλείται και αντιευρωπαϊκό!
Ο Βύρωνας πέθανε στο Μεσολόγγι τη Δευτέρα του Πάσχα, 19 Απριλίου 1824. Το μπρίκι Florida, που έφερε την πρώτη δόση (40.000 λίρες) του αγγλικού δανείου, ήταν το ίδιο πλοίο που στην επιστροφή του μετέφερε τη σορό του Βύρωνα στη Βρετανία. Τι μακάβρια σύμπτωση! Όταν η σορός έφτασε στο Λονδίνο, οι δρόμοι της πόλης είχαν γεμίσει από εργάτες που πενθούσαν τον λατρεμένο τους ποιητή, σε αντίθεση με τους ευγενείς που έστειλαν άδειες τις άμαξές τους, δηλώνοντας την περιφρόνησή τους για ένα λόρδο που είχε απαρνηθεί την τάξη του, ενώ ο πρωτοπρεσβύτερος του Westminster αρνήθηκε την ταφή στο Poets’ Corner του Αββαείου (μόνο μια επιδαπέδια πλάκα τοποθετήθηκε, κι αυτή το 1969!). Παράδοξα συμβάντα αν δώσει κάποιος απόλυτη πίστη στην παρατήρηση του Μπίτον (σ. 61) με αφορμή τη στάση του Βύρωνα σε σχέση με το επαναστατικό-πατριωτικό κίνημα των καρμπονάρων στην Ιταλία: «Ο Βύρωνας, ως το τέλος, θα παραμείνει έντονα αφοσιωμένος στην τάξη του. Το να σηκώσει όπλο ενάντια στην αριστοκρατία θα ήταν σαν να κάνει πόλεμο ενάντια στον εαυτό του».
Ύστερα από όσα συνολικά προηγήθηκαν πρέπει τελικά οι «αντιμνημονιακοί» να αντιπαθούν τον Βύρωνα όπως διατείνεται ο καθηγητής Μπίτον;
Ο Βασίλης Δρουκόπουλος είναι οικονομολόγος και δίδαξε στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο ΛΟΡΔΟΣ BYRON ΗΤΑΝ Ο ΤΟΜΣΕΝ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ΤΟΥ 1823 ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β' Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.
Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.
Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες!!!) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 24.000 ως προμήθεια 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. (Σημειωση Οίμου-Αθήνας: Λείπουν και άλλες 52.000 που απλώς αγνοούνται...)
Η ΤΟΤΕ ΤΡΟΪΚΑ
Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.
Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. (Σημειωση Οίμου-Αθήνας: Να που μπορεί να "χάθηκαν" και οι "αγνοούμενες" 52.000). Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο Γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο Σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.
Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) (!!!) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.
Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.
Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία. Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων.
Ο Λόρδος Βύρων αρχικά έρχεται ως υπάλληλος των τραπεζιτών να εποπτεύσει το δάνειο. Αμέσως όμως συγκινείται από τον αγώνα των Ελλήνων και παίρνει το μέρος τους, σε αντίθεση με τον σκληρό Στάνχοπ και τον ιδιοτελή Κουντουριώτη.
Εννοείται ότι δεν έχει καμμία σχέση με τους λογιστίσκους-οικονομικούς δολοφόνους όπως ο Τόμσεν κλπ...
Στο τέλος ο Λόρδος Βύρων πεθαίνει στο Μεσολόγγι αφήνοντας ατέλειωτο το μεγάλο ποίημά του «Δον Ζουάν» όπου λέει ξεκάθαρα:
«Ποιος κρατάει την ισορροπία του κόσμου;
Ποιος βασιλεύει πάνω από κάθε συμβούλιο,
Ποιος διατηρεί τον κόσμο,παληό μαζί και νέο...»
για να απαντήσει πιο κάτω:
«Ο εβραίος Rothschild, και ο χριστιανός φίλος του, ο Baring».
Για να εμπαιδώσουμε με ποιού το μέρος κατέληξε να είναι ο Byron ξαναθυμίζουμε τα λόγια του Βασίλη Δρουκόπουλου:
Όταν η σορός έφτασε στο Λονδίνο, οι δρόμοι της πόλης είχαν γεμίσει από εργάτες που πενθούσαν τον λατρεμένο τους ποιητή, σε αντίθεση με τους ευγενείς που έστειλαν άδειες τις άμαξές τους, δηλώνοντας την περιφρόνησή τους για ένα λόρδο που είχε απαρνηθεί την τάξη του, ενώ ο πρωτοπρεσβύτερος του Westminster αρνήθηκε την ταφή στο Poets’ Corner του Αββαείου (μόνο μια επιδαπέδια πλάκα τοποθετήθηκε, κι αυτή το 1969!).
Ο ΜΠΑΫΡΟΝ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΔΩΜΕΝΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου