Οίμος-Αθήνα: ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΤΗΣ "ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΑΝΕΚΙΝΗΣΗΣ"

Dr. KLAUS SCHWAB Ή ΠΩΣ ΤΟ CFR ΜΕ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΤΗ ΒΟΜΒΑ

Γράφει ο Johnny Vedmore

Μετάφραση: Απολλόδωρος

Η καταγεγραμμένη ιστορία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum - WEF) έχει κατασκευαστεί για να φαίνεται ότι ο οργανισμός ήταν ένα αυστηρά ευρωπαϊκό δημιούργημα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα, ο Klaus Schwab είχε μια ελίτ αμερικανική πολιτική ομάδα που δούλευε στη σκιά και τον βοήθησε στη δημιουργία του παγκοσμιοποιητικού οργανισμού με βάση την Ευρώπη.

Αν έχετε μια αξιοπρεπή γνώση της ιστορίας του Klaus Schwab, θα γνωρίζετε ότι φοίτησε στο Harvard τη δεκαετία του 1960, όπου θα συναντήσει τον τότε καθηγητή Henry A. Kissinger, έναν άνθρωπο με τον οποίο ο Schwab θα συνάψει φιλία ζωής. Αλλά, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες πληροφορίες από τα χρονικά βιβλία ιστορίας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, αυτά που σας έχουν πει δεν είναι η πλήρης ιστορία.

Στην πραγματικότητα, ο Κίσινγκερ θα στρατολογούσε τον Schwab στο Διεθνές Σεμινάριο του Χάρβαρντ, το οποίο είχε χρηματοδοτηθεί από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ. Αν και η χρηματοδότηση αυτή αποκαλύφθηκε τη χρονιά που ο Klaus Schwab έφυγε από το Χάρβαρντ, η σύνδεση πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη - μέχρι τώρα.

Η έρευνά μου δείχνει ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δεν είναι ευρωπαϊκό δημιούργημα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επιχείρηση που προέρχεται από τους μεγαλοστελέχη της δημόσιας πολιτικής των εποχών Kennedy, Johnson και Nixon της αμερικανικής πολιτικής- όλοι τους είχαν δεσμούς με το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations - CFR) και το συναφές κίνημα "Στρογγυλής Τραπέζης" (“Round Table” Movement), με υποστηρικτικό ρόλο της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA).

Υπήρχαν τρεις εξαιρετικά ισχυροί και με μεγάλη επιρροή άνδρες, ανάμεσά τους και ο Κίσινγκερ, οι οποίοι θα οδηγούσαν τον Klaus Schwab προς τον απώτερο στόχο τους, την πλήρη παγκόσμια κυριαρχία των συμμαχικών με την αμερικανική αυτοκρατορία, μέσω της δημιουργίας κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών. Επιπλέον, δύο από αυτούς τους άνδρες βρίσκονταν στον πυρήνα της κατασκευής της πάντα παρούσας απειλής του παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου.

Εξετάζοντας αυτούς τους άνδρες μέσα από το ευρύτερο πλαίσιο της γεωπολιτικής της περιόδου, θα δείξω πώς οι δρόμοι τους θα διασταυρώνονταν και θα συμπλέκονταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, πώς στρατολόγησαν τον Klaus Schwab μέσω ενός προγράμματος που χρηματοδοτούσε η CIA και πώς αποτέλεσαν την πραγματική κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.

Ο Heinz Alfred Kissinger γεννήθηκε στη Βαυαρία της Γερμανίας στις 27 Μαΐου 1923 από την Paula και τον Louis Kissinger. Η οικογένεια ήταν μία από τις πολλές εβραϊκές οικογένειες που διέφυγαν από τις διώξεις στη Γερμανία και έφτασαν στην Αμερική το 1938. Ο Κίσινγκερ θα άλλαζε το μικρό του όνομα σε Χένρι σε ηλικία 15 ετών, όταν έφτασε στην Αμερική μέσω μιας σύντομης μετανάστευσης στο Λονδίνο.

Η οικογένειά του θα εγκατασταθεί αρχικά στο Άνω Μανχάταν με τον νεαρό Χένρι Κίσινγκερ να φοιτά στο George Washington High School. Το 1942, ο Κίσινγκερ θα εγγραφεί στο City College της Νέας Υόρκης, αλλά, στις αρχές του 1943, θα καταταγεί στον αμερικανικό στρατό. Στις 19 Ιουνίου 1943, ο Κίσινγκερ θα πολιτογραφηθεί αμερικανός πολίτης. Σύντομα θα τοποθετηθεί στην 84η Μεραρχία Πεζικού, όπου θα στρατολογηθεί από τον θρυλικό Fritz Kraemer για να εργαστεί στη μονάδα στρατιωτικών πληροφοριών της Μεραρχίας.

Ο Kraemer θα πολεμήσει μαζί με τον Kissinger κατά τη διάρκεια της Μάχης των Αρδεννών και αργότερα θα αποκτήσει μεγάλη επιρροή στην αμερικανική πολιτική κατά τη μεταπολεμική εποχή, επηρεάζοντας μελλοντικούς πολιτικούς όπως ο Donald Rumsfeld.

Ο Χένρι Κίσινγκερ θα περιγράψει τον Kraemer ως "τη μεγαλύτερη επιρροή στα χρόνια της διαμόρφωσής μου", σε ένα άρθρο του New Yorker με τίτλο "Ο μύθος του Χένρι Κίσινγκερ", που γράφτηκε το 2020.

Ο συγγραφέας του εν λόγω άρθρου, Thomas Meaney, περιγράφει τον Kraemer ως εξής:

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ο Kissinger υπηρετούσε στο Σώμα Αντικατασκοπείας των ΗΠΑ, θα προαχθεί στο βαθμό του λοχία και θα συνεχίσει να υπηρετεί στη στρατιωτική εφεδρεία πληροφοριών για πολλά χρόνια μετά την κήρυξη της ειρήνης.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Κίσινγκερ θα αναλάβει την ευθύνη μιας ομάδας που κυνηγούσε αξιωματικούς της Γκεστάπο και άλλους αξιωματούχους των Ναζί που είχαν χαρακτηριστεί ως "σαμποτέρ". Μετά τον πόλεμο, το 1946, ο Κίσινγκερ θα μετατεθεί για να διδάξει στην Ευρωπαϊκή Σχολή Πληροφοριών Διοίκησης, θέση στην οποία θα συνεχίσει να εργάζεται ως πολίτης μετά την επίσημη αποχώρησή του από τον στρατό.

Το 1950, ο Κίσινγκερ θα αποφοιτούσε από το Χάρβαρντ με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες, όπου θα σπούδαζε κοντά στον William Yandell Elliott, ο οποίος θα γινόταν τελικά πολιτικός σύμβουλος έξι προέδρων των ΗΠΑ και θα λειτουργούσε επίσης ως μέντορας του Zbigniew Brzezinski και του Pierre Trudeau, μεταξύ άλλων.

Ο Yandell Elliott, μαζί με πολλούς από τους κορυφαίους μαθητές του, θα λειτουργούσε ως ο βασικός συνδετικός κρίκος μεταξύ του αμερικανικού κατεστημένου εθνικής ασφάλειας και του βρετανικού κινήματος της "Στρογγυλής Τραπέζης", το οποίο ενσαρκώνεται από οργανισμούς όπως το Chatham House στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα προσπαθούσαν επίσης να επιβάλουν παγκόσμιες δομές εξουσίας που μοιράζονται οι μεγάλες επιχειρήσεις, η πολιτική ελίτ και ο ακαδημαϊκός κόσμος.

Ο Κίσινγκερ θα συνέχιζε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ, αποκτώντας τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά του διπλώματα στο διάσημο πανεπιστήμιο, αλλά ήδη προσπαθούσε να χαράξει μια καριέρα στις μυστικές υπηρεσίες, καθώς φέρεται να αναζητούσε πρόσληψη ως κατάσκοπος του FBI κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Το 1951, ο Κίσινγκερ θα προσληφθεί ως σύμβουλος στο Γραφείο Επιχειρησιακών Ερευνών του Στρατού (Army’s Operations Research Office), όπου θα εκπαιδευτεί σε διάφορες μορφές ψυχολογικού πολέμου.

Αυτή η επίγνωση των ψυχολογικών επιχειρήσεων αντικατοπτρίστηκε στη διδακτορική του εργασία κατά την περίοδο αυτή. Στην εργασία του για το Συνέδριο της Βιέννης και τις συνέπειές του επικαλέστηκε τα θερμοπυρηνικά όπλα ως εναρκτήριο παιχνίδι, το οποίο επίσης έκανε μια κατά τα άλλα βαρετή εργασία λίγο πιο ενδιαφέρουσα.

Μέχρι το 1954, ο Κίσινγκερ ήλπιζε να γίνει νεότερος καθηγητής στο Χάρβαρντ, αλλά, αντ' αυτού, ο πρύτανης του Χάρβαρντ εκείνη την εποχή, ο McGeorge Bundy - άλλος ένας μαθητής του William Yandell Elliott - πρότεινε τον Κίσινγκερ στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR). Στο CFR, ο Κίσινγκερ θα άρχιζε να διευθύνει μια ομάδα μελέτης για τα πυρηνικά όπλα.

Από το 1956 έως το 1958, ο Κίσινγκερ έγινε επίσης Διευθυντής Ειδικών Μελετών για το Ταμείο Αδελφών Rockefeller (ο David Rockefeller ήταν αντιπρόεδρος του CFR κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου), καθώς και επικεφαλής πολλαπλών ομάδων που συνέταξαν εκθέσεις για την εθνική άμυνα, οι οποίες θα κέρδιζαν τη διεθνή προσοχή.

Το 1957, ο Κίσινγκερ θα σφραγίσει τη θέση του ως ηγετική προσωπικότητα του κατεστημένου για τον θερμοπυρηνικό πόλεμο μετά τη δημοσίευση του βιβλίου Nuclear Weapons and Foreign Policy (Πυρηνικά όπλα και εξωτερική πολιτική), που εκδόθηκε για το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων από την Harper & Brothers.

Τον Δεκέμβριο του 1966, ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, John M Leddy, ανακοίνωσε τον σχηματισμό μιας ομάδας συμβούλων 22 ατόμων που θα βοηθούσε στη "διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής".

Οι πέντε πιο εξέχοντες παράγοντες αυτής της ομάδας συμβούλων περιλάμβαναν: τον Henry A Kissinger που εκπροσωπούσε το Χάρβαρντ, τον Robert Osgood του Washington Center of Foreign Policy Research (χρηματοδοτούμενο από χρήματα των Ford, Rockefeller και Carnegie), τον Melvin Conant της Standard Oil του Rockefeller, τον Warner R Schilling του Πανεπιστημίου Columbia και τον Raymond Vernon που ήταν επίσης του Χάρβαρντ.

Στα υπόλοιπα άτομα του πάνελ περιλαμβάνονταν τέσσερα μέλη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, ο Shepard Stone του Ιδρύματος Ford, ενώ οι υπόλοιποι ήταν ένα μείγμα εκπροσώπων από κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια.

Ο σχηματισμός αυτής της ομάδας θα μπορούσε να θεωρηθεί η τοποθέτηση του παροιμιώδους θεμέλιου λίθου που σηματοδοτούσε την πρόθεση του αμερικανικού κλάδου του κατεστημένου της "στρογγυλής τραπέζης" να δημιουργήσει έναν οργανισμό όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, με τον οποίο οι αγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές θα διαμόρφωναν τις ευρωπαϊκές πολιτικές κατά το δοκούν.

Η μεταπολεμική Ευρώπη βρισκόταν σε ένα ζωτικό στάδιο της ανάπτυξής της και η ισχυρή αμερικανική αυτοκρατορία είχε αρχίσει να βλέπει ευκαιρίες στην αναγέννηση της Ευρώπης και στην αναδυόμενη ταυτότητα της νεότερης γενιάς της. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1966, ο Κίσινγκερ θα ήταν ένας από τους είκοσι εννέα "Αμερικανούς αρμόδιους για τη Γερμανία" που θα υπέγραφαν μια δήλωση στην οποία θα δήλωναν ότι "οι πρόσφατες εκλογές στα κρατίδια της Δυτικής Γερμανίας δεν υποδηλώνουν αναγέννηση του ναζισμού".

Το έγγραφο, το οποίο υπέγραψαν επίσης και άλλοι όπως ο Dwight Eisenhower, είχε σκοπό να σηματοδοτήσει ότι η Ευρώπη ξεκινούσε από την αρχή και ότι θα άρχιζε να βάζει στο παρελθόν τις φρικαλεότητες των ευρωπαϊκών πολέμων. Ορισμένοι από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη δημιουργία του προαναφερθέντος εγγράφου ήταν εκείνοι που ήδη επηρέαζαν εξωτερικά την ευρωπαϊκή πολιτική από το εξωτερικό.

Ειδικότερα, μία από τις υπογραφές μαζί με τον Κίσινγκερ και τον Αϊζενχάουερ ήταν ο καθηγητής Hans J. Morgenthau, ο οποίος εκπροσωπούσε επίσης το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων εκείνη την εποχή. Ο Morgenthau είχε γράψει ένα περίφημο έγγραφο με τίτλο "Ο επιστημονικός άνθρωπος έναντι της πολιτικής της εξουσίας" ( Scientific Man versus Power Politics) και υποστήριζε ότι δεν έπρεπε "να υπάρχει υπερβολική εξάρτηση από την επιστήμη και την τεχνολογία ως λύσεις σε πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα".

Τον Φεβρουάριο του 1967, ο Χένρι Κίσινγκερ θα έβαζε στο στόχαστρο τη χάραξη ευρωπαϊκής πολιτικής ως αιτία ενός αιώνα πολέμων και πολιτικών αναταραχών στην ήπειρο. Σε ένα άρθρο με τίτλο, Fuller Investigation, που δημοσιεύτηκε στους New York Times, ο Κίσινγκερ θα δηλώσει ότι ένα έργο του Raymond Aron, "Ειρήνη και πόλεμος. Μια θεωρία των διεθνών σχέσεων" (Peace and War. A Theory of International Relations), είχε αποκαταστήσει ορισμένα από αυτά τα ζητήματα.

Σε αυτό το άρθρο, ο Κίσινγκερ θα γράψει:

Ήταν σαφές ότι ο καθηγητής Henry A Kissinger είχε αναγνωρίσει την αμερικανική συμμετοχή στη δημιουργία ευρωπαϊκής πολιτικής ως ζωτικής σημασίας για τη μελλοντική ειρήνη και σταθερότητα του κόσμου. Εκείνη την εποχή, ο Κίσινγκερ είχε την έδρα του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης. Εκεί, ο μελλοντικός ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο νεαρός Klaus Schwab, θα τραβούσε το βλέμμα του Henry A Kissinger.

Ο Κίσινγκερ ήταν ο εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Σεμιναρίου, το οποίο ο Schwab αναφέρει συχνά όταν αναπολεί την εποχή που πέρασε στο Χάρβαρντ. Στις 16 Απριλίου 1967, θα αναφερθεί ότι διάφορα προγράμματα του Χάρβαρντ λάμβαναν χρηματοδότηση από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA).

Μεταξύ αυτών περιλαμβανόταν η χρηματοδότηση ύψους 135.000 δολαρίων για το Διεθνές Σεμινάριο του Χένρι Κίσινγκερ, χρηματοδότηση για την οποία ο Κίσινγκερ ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε ότι προερχόταν από την αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών. Η εμπλοκή της CIA στη χρηματοδότηση του διεθνούς σεμιναρίου του Κίσινγκερ αποκαλύφθηκε σε έκθεση του Humphrey Doermann, βοηθού του Franklin L Ford, ο οποίος ήταν κοσμήτορας της Σχολής Τεχνών και Επιστημών.

Η έκθεση του Humphrey Doermann, που γράφτηκε το 1967, επικεντρώθηκε μόνο στη χρηματοδότηση της CIA από το 1961 έως το 1966, αλλά το διεθνές σεμινάριο του Κίσινγκερ, το οποίο είχε λάβει τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση από όλα τα χρηματοδοτούμενα από τη CIA προγράμματα του Χάρβαρντ, θα εξακολουθούσε να λειτουργεί μέχρι το 1967. Ο Klaus Schwab έφτασε στο Χάρβαρντ το 1965.

Στις 15 Απριλίου 1967, η εφημερίδα The Harvard Crimson θα δημοσίευε ένα άρθρο, που δεν αποδίδεται σε κανέναν συγγραφέα, σχετικά με την έκθεση του Doermann, το οποίο ανέφερε: "Δεν υπήρχαν δεσμεύσεις για τη βοήθεια, οπότε η κυβέρνηση δεν μπορούσε να επηρεάσει άμεσα την έρευνα ή να εμποδίσει τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της".

Το απορριπτικό άρθρο, με τίτλο, "Οικονομικοί σύνδεσμοι της CIA" (CIA Financial Links), κλείνει αδιάφορα δηλώνοντας: "Σε κάθε περίπτωση, αν το Πανεπιστήμιο αρνιόταν να δεχτεί τις ερευνητικές επιχορηγήσεις της CIA, η σκοτεινή υπηρεσία δεν θα είχε πρόβλημα να διοχετεύσει τις προσφορές της μέσω άλλης συμφωνίας". (το agrecy είναι ένα λογοπαίγνιο που σημαίνει μια μορφή πληροφοριών).

Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Klaus Schwab είχε στρατολογηθεί από τον Κίσινγκερ στον κύκλο των ιμπεριαλιστών της "Στρογγυλής Τραπέζης" μέσω ενός χρηματοδοτούμενου από τη CIA προγράμματος στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Επιπλέον, η χρονιά που αποφοίτησε θα είναι και η χρονιά κατά την οποία αποκαλύφθηκε ότι επρόκειτο για ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από τη CIA.

Αυτό το χρηματοδοτούμενο από τη CIA σεμινάριο θα σύστηνε τον Schwab στους εξαιρετικά καλά δικτυωμένους Αμερικανούς πολιτικούς που θα τον βοηθούσαν να δημιουργήσει αυτό που θα γινόταν το πιο ισχυρό ευρωπαϊκό ινστιτούτο δημόσιας πολιτικής, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF).

Μέχρι το 1969, ο Κίσινγκερ θα ήταν επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, του οποίου ο εν ενεργεία πρόεδρος Richard Nixon θα "ενίσχυε τη σημασία του" κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του. Ο Κίσινγκερ ήταν βοηθός του προέδρου για θέματα εθνικής ασφάλειας από τις 2 Δεκεμβρίου 1968 έως τις 3 Νοεμβρίου 1975, ενώ παράλληλα διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών του Ρίτσαρντ Νίξον από τις 22 Σεπτεμβρίου 1973.

Ο Κίσινγκερ θα κυριαρχούσε στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά την εποχή του Νίξον και το σύστημα που θα έφερνε στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας θα προσπαθούσε να συνδυάσει χαρακτηριστικά των συστημάτων που είχαν προηγουμένως εφαρμόσει ο Αϊζενχάουερ και ο Τζόνσον.

Ο Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος ήταν ένας από τους ανθρώπους που κατασκεύασαν τις εντάσεις μεταξύ των θερμοπυρηνικών δυνάμεων κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, επρόκειτο τώρα να ενεργήσει ως "ειρηνοποιός" κατά την περίοδο Νίξον.

Θα έστρεφε το ενδιαφέρον του στην ευρωπαϊκή αντιπαράθεση και θα προσπαθούσε να χαλαρώσει τις εντάσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Διαπραγματεύτηκε τις συνομιλίες για τον περιορισμό των στρατηγικών όπλων (που κατέληξαν στη συνθήκη SALT I) και τη συνθήκη για την Αντιβαλλιστική Πυραυλική Προστασία. Ο Κίσινγκερ προσπαθούσε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του ως αξιόπιστο πολιτικό και διπλωμάτη.

Στη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, η προσοχή τους θα στραφεί στις σχέσεις με τη Δυτική Ευρώπη. Ο Ρίτσαρντ Νίξον θα χαρακτήριζε το 1973 ως το "Έτος της Ευρώπης". Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επικεντρώνονταν στην υποστήριξη των κρατών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), τα οποία είχαν καταστεί οικονομικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Ο Κίσινγκερ κατανόησε την έννοια του "Έτους της Ευρώπης" και προώθησε μια ατζέντα, όχι μόνο οικονομικών μεταρρυθμίσεων, αλλά και επιχειρημάτων για την ενίσχυση και αναζωογόνηση αυτού που θεωρούσε ως "φθίνουσα δύναμη", του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ). Καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Κίσινγκερ θα προωθούσε επίσης την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Χρόνια αργότερα, ο Χένρι Κίσινγκερ θα εκφωνήσει την εναρκτήρια ομιλία στο συνέδριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ το 1980, λέγοντας στις ελίτ του Νταβός: "Για πρώτη φορά στην ιστορία, η εξωτερική πολιτική είναι πραγματικά παγκόσμια".

Ο John Kenneth Galbraith (συχνά αναφέρεται ως Ken Galbraith) ήταν Καναδός-Αμερικανός οικονομολόγος, διπλωμάτης, διαμορφωτής δημόσιας πολιτικής και διανοούμενος του Χάρβαρντ. Ο αντίκτυπός του στην αμερικανική ιστορία είναι εξαιρετικός και οι συνέπειες των ενεργειών του στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μόνο εξακολουθούν να γίνονται αισθητές σε όλο τον κόσμο μέχρι σήμερα.

Τον Σεπτέμβριο του 1934, ο Γκαλμπρέιθ θα ενταχθεί αρχικά στη σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ως διδάσκων με μισθό 2.400 δολάρια ετησίως. Το 1935, θα διοριστεί καθηγητής στο John Winthrop House (κοινώς γνωστό ως Winthrop House), το οποίο είναι ένα από τα δώδεκα προπτυχιακά σπίτια του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

Την ίδια χρονιά, ένας από τους πρώτους μαθητές του θα ήταν ο Joseph P. Kennedy Jr, ενώ ο John F. Kennedy θα έφτανε δύο χρόνια αργότερα, το 1937. Λίγο αργότερα, ο Καναδός Γκαλμπρέιθ θα πολιτογραφηθεί ως πολίτης των ΗΠΑ στις 14 Σεπτεμβρίου 1937. Τρεις ημέρες αργότερα, θα παντρευόταν τη σύντροφό του, Catherine Merriam Atwater, μια γυναίκα που, λίγα χρόνια πριν, είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.

Εκεί, είχε ζήσει στο ίδιο δωμάτιο-κοιτώνα με την Unity Mitford, της οποίας φίλος ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Μετά τον γάμο της, η Γκαλμπρέιθ θα ταξιδέψει εκτενώς στην Ανατολική Ευρώπη, τη Σκανδιναβία, την Ιταλία, τη Γαλλία, αλλά και τη Γερμανία. Ο Galbraith επρόκειτο να περάσει ένα χρόνο ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Cambridge υπό τον διάσημο οικονομολόγο John Maynard Keynes, αλλά η ξαφνική καρδιακή προσβολή του Keynes θα έβλεπε τη νέα σύζυγο του Galbraith να τον πείθει να σπουδάσει στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1938, ο Galbraith θα μελετούσε τις γερμανικές πολιτικές γης υπό την κυβέρνηση του Χίτλερ.

Τον επόμενο χρόνο, ο Galbraith βρέθηκε να εμπλέκεται σε αυτό που ονομάστηκε εκείνη την εποχή "υπόθεση Walsh-Sweezy" - ένα εθνικό σκάνδαλο των ΗΠΑ που αφορούσε δύο ριζοσπαστικούς καθηγητές που είχαν απολυθεί από το Χάρβαρντ. Οι διασυνδέσεις του Galbraith με την υπόθεση θα είχαν ως αποτέλεσμα να μην ανανεωθεί ο διορισμός του στο Χάρβαρντ.

Ο Galbraith θα δεχτεί υποβιβασμό για να εργαστεί στο Princeton, όπου λίγο αργότερα θα δεχτεί πρόσκληση από το Εθνικό Συμβούλιο Σχεδιασμού Πόρων για να συμμετάσχει σε επιτροπή αξιολόγησης των δαπανών και των προγραμμάτων απασχόλησης του New Deal.

Σε αυτό το έργο θα συναντούσε για πρώτη φορά τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Το 1940, καθώς η Γαλλία έπεφτε στις ναζιστικές δυνάμεις, ο Galbraith θα ενταχθεί στο προσωπικό της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής Άμυνας, κατόπιν αιτήματος του οικονομικού συμβούλου του Ρούσβελτ, Lauchlin Curry.

Αν και η επιτροπή αυτή θα διαλυθεί γρήγορα, ο Galbraith σύντομα θα διοριστεί στο Γραφείο Διοίκησης Τιμών ( Office of Price Administration - OPA), επικεφαλής του τμήματος που είχε αναλάβει τον έλεγχο των τιμών. Θα απολυθεί από το OPA στις 31 Μαΐου 1943. Το περιοδικό Fortune είχε ήδη προσπαθήσει να κυνηγήσει τον Galbraith από το 1941 και σύντομα θα τον έπαιρνε για να ενταχθεί στο προσωπικό του ως συγγραφέας.

Η μεγαλύτερη αλλαγή στο επίκεντρο της προσοχής του Galbraith συνέβη το 1945, την επομένη του θανάτου του Ρούσβελτ. Ο Galbraith θα έφευγε από τη Νέα Υόρκη για την Ουάσιγκτον, όπου θα τον έστελναν κανονικά στο Λονδίνο για να αναλάβει τη διεύθυνση ενός τμήματος της Υπηρεσίας Στρατηγικών Βομβαρδισμών των Ηνωμένων Πολιτειών (United States Strategic Bombing Survey) , επιφορτισμένη με την αξιολόγηση των συνολικών οικονομικών επιπτώσεων των βομβαρδισμών κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μέχρι να φτάσει στο Flensburg, η Γερμανία είχε ήδη παραδοθεί επισήμως στις συμμαχικές δυνάμεις και το αρχικό καθήκον του Galbraith θα άλλαζε. Θα συνόδευε τον George Ball και θα συμμετείχε στην ανάκριση του Albert Speer.

Με αυτή τη μία κίνηση, ο Galbraith είχε μετατραπεί από σύμβουλος πολιτικής που ασχολείτο με στατιστικά στοιχεία και προβλέψεις που αφορούσαν την τιμολόγηση, σε συν-ανακριτή ενός υψηλόβαθμου ναζιστή εγκληματία πολέμου. Ο Σπέερ κατείχε διάφορες σημαντικές θέσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, μεταξύ άλλων ως Υπουργός Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής του Ράιχ, ένας από τους ανθρώπους-κλειδιά πίσω από την οργάνωση, τη συντήρηση και τον εξοπλισμό κάθε τμήματος της ναζιστικής Βέρμαχτ.

Λίγο αργότερα, ο Galbraith θα σταλεί στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι για να αξιολογήσει τις επιπτώσεις των βομβαρδισμών. Τον Ιανουάριο του 1946, ο John Kenneth Galbraith συμμετείχε σε μια από τις καθοριστικές στιγμές της αμερικανικής οικονομικής ιστορίας. Θα λάβει μέρος στις συνεδριάσεις της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης (American Economic Association) στο Κλίβελαντ, όπου, μαζί με τον Edward Chamberlin του Χάρβαρντ και τον Clarence Ayres του Τέξας, θα συζητήσει με τον Frank Knightκαι άλλους κορυφαίους υποστηρικτές της κλασικής οικονομικής επιστήμης. Το γεγονός αυτό σηματοδότησε την εμφάνιση της της Κευνσιανής Οικονομικής Θεωρίας, η οποία θα κυριαρχούσε στη μεταπολεμική Αμερική.

Τον Φεβρουάριο του 1946, ο Galbraith θα επιστρέψει στην Ουάσιγκτον, όπου θα διοριστεί διευθυντής του Γραφείου Πολιτικής Οικονομικής Ασφάλειας. Εδώ, τον Σεπτέμβριο του 1946, ο Γκάλμπρεϊθ ανέλαβε να συντάξει μια ομιλία για τον υπουργό Εξωτερικών, William Byrnes, στην οποία περιέγραφε την αμερικανική πολιτική απέναντι στη γερμανική ανοικοδόμηση, τον εκδημοκρατισμό και την ενδεχόμενη είσοδο στα Ηνωμένα Έθνη. Ο Γκαλμπρέιθ, ο οποίος αντιτάχθηκε στην ομάδα των πολιτικών της εποχής που αναφέρονταν ως "Οι Ψυχροί Πολεμιστές" (“the Cold Warriors”), θα παραιτηθεί από τη θέση του τον Οκτώβριο του 1946, επιστρέφοντας στο περιοδικό Fortune. Θα του απονεμηθεί επίσης το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας την ίδια χρονιά. Το 1947, ο Galbraith θα συνιδρύσει την οργάνωση Americans for Democratic Action, μαζί με άλλους, όπως η Eleanor Roosevelt, ο Arthur Schlesinger Jr. και ο Ronald Reagan. Το 1948, ο Galbraith επέστρεψε στο Χάρβαρντ ως λέκτορας στη Γεωργική Δασοκομία και την Πολιτική Χρήσης Γης (Agricultural Forestry and Land-Use Policy). Σύντομα, θα εγκατασταθεί ως καθηγητής στο Χάρβαρντ.

Μέχρι το 1957, ο Galbraith είχε αρχίσει να δημιουργεί στενότερη σχέση με τον πρώην μαθητή του John F. Kennedy, ο οποίος ήταν τότε νεότερος γερουσιαστής της Μασαχουσέτης. Τον επόμενο χρόνο, ο JFK θα δηλώσει δημοσίως ότι ο Galbraith είναι ο "Φιλέας Φογκ του ακαδημαϊκού κόσμου", αφού έλαβε ένα αντίγραφο του βιβλίου του Galbraith, Ταξίδι στην Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία, όπου εξέταζε από κοντά τον σοσιαλιστικό σχεδιασμό. Είναι επίσης το 1958 όπου ο Γκαλμπρέιθ δημοσίευσε το βιβλίο "The Affluent Society" (Η κοινωνία της ευημερίας), το οποίο απέσπασε την επιδοκιμασία της κριτικής, όπου επινόησε όρους όπως η "συμβατική σοφία" και το "φαινόμενο της εξάρτησης". Περίπου εκείνη την εποχή ο Galbraith πήρε την έδρα Paul M. Warburg στα οικονομικά στο Χάρβαρντ. Πρόκειται για την ίδια θέση που θα κατείχε όταν θα γνωριζόταν για πρώτη φορά με τον νεαρό Klaus Schwab.

https://www.youtube.com/watch?v=hN8yPLaBVm8&list=PL8745268A4975524F

Μέχρι το 1960, ο John Kenneth Galbraith είχε γίνει οικονομικός σύμβουλος της προεκλογικής εκστρατείας του Kennedy. Αφού ο Κένεντι εξελέγη πρόεδρος, ο Galbraith άρχισε να στελεχώνει τη νέα διοίκηση, ενώ είναι γνωστό ότι ήταν ο άνθρωπος που πρότεινε τον Robert S. McNamara για υπουργό Άμυνας.

Το 1961, ο Κένεντι θα ορίσει τον Galbraith πρεσβευτή στην Ινδία και, αργότερα μέσα στο έτος, ο Galbraith θα ταξιδέψει στο Βιετνάμ, κατόπιν εντολής του Προέδρου, για να δώσει μια δεύτερη γνώμη για την έκθεση Taylor-Rostow. Με τη συμβουλή του Galbraith, ο Κένεντι θα αρχίσει να αποσύρει τα στρατεύματα από το Βιετνάμ.

Το 1963, ο Galbraith θα επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρνούμενος την πρόταση του Κένεντι να αναλάβει πρεσβευτής στη Μόσχα, ώστε να επιστρέψει στο Χάρβαρντ. Την ημέρα της δολοφονίας του Κένεντι, ο Galbraith βρισκόταν στη Νέα Υόρκη με την εκδότρια της Washington Post, Katharine Graham. Ο Galbraith θα πήγαινε κατευθείαν στην Ουάσιγκτον και θα ήταν ο άνθρωπος που συνέταξε την αρχική εκδοχή της ομιλίας του νέου προέδρου στην κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου.

Τον επόμενο χρόνο από τη δολοφονία του JFK, ο Galbraith θα επέστρεφε στο Χάρβαρντ για να αναπτύξει ένα διάσημο και εξαιρετικά δημοφιλές μάθημα κοινωνικών επιστημών, το οποίο θα δίδασκε για την επόμενη δεκαετία. Θα εξακολουθούσε να διατηρεί τη θέση του ως σύμβουλος του προέδρου Τζόνσον, αλλά θα περνούσε το υπόλοιπο του έτους γράφοντας τα τελευταία του ακαδημαϊκά περιοδικά αποκλειστικά στα οικονομικά.

Μέχρι το 1965, ο Galbraith αντιδρούσε όλο και πιο έντονα στον πόλεμο στο Βιετνάμ, γράφοντας ομιλίες και επιστολές προς τον Πρόεδρο. Αυτό το ρήγμα θα συνεχιζόταν μεταξύ του Galbraith και του Τζόνσον, με τον Galbraith να αναλαμβάνει τελικά την προεδρία των Αμερικανών για τη Δημοκρατική Δράση και να ξεκινά μια εθνική εκστρατεία κατά του πολέμου στο Βιετνάμ με τίτλο "Διαπραγματεύσεις τώρα!".

Το 1967, το ρήγμα μεταξύ Galbraith και Johnson θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερο όταν ο γερουσιαστής Eugene McCarthy πείστηκε από τον Galbraith να κατέβει εναντίον του Johnson στις επερχόμενες προκριματικές εκλογές. Ο Robert F. Kennedy ήλπιζε επίσης να στρατολογήσει τον Galbraith για τη δική του εκστρατεία, αλλά, αν και ο Galbraith είχε δημιουργήσει στενό δεσμό με τον αείμνηστο JFK, δεν ήταν τόσο ενθουσιώδης με το ιδιαίτερο ύφος του Robert F. Kennedy.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο John K. Galbraith και ο Henry A. Kissinger θεωρούνταν και οι δύο ως δύο από τους σημαντικότερους ομιλητές, συγγραφείς και εκπαιδευτικούς στην Αμερική. Ήταν επίσης και οι δύο μεγαλοστελέχη του Χάρβαρντ, ο Galbraith ως καθηγητής οικονομικών Paul M. Warburg και ο Kissinger ως καθηγητής της κυβέρνησης, και οι δύο άνδρες επικεντρώνονταν στη δημιουργία εξωτερικής πολιτικής τόσο για την Αμερική όσο και για την αναδυόμενη νέα Ευρώπη.

Στις 20 Μαρτίου 1968 ανακοινώθηκε ότι ο Κίσινγκερ και ο Galbraith θα ήταν οι πρώτοι ομιλητές της εαρινής περιόδου της αποκαλούμενης "σειράς διαλέξεων Mandeville", που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο. Η ομιλία του Galbraith θα είχε τίτλο "Εξωτερική πολιτική: Η Ψύχραιμη Διαφωνία".

Ο Κίσινγκερ θα σύστηνε τον Klaus Schwab στον John K. Galbraith στο Χάρβαρντ και, καθώς η δεκαετία του 1960 πλησίαζε στο τέλος της, ο Galbraith θα βοηθούσε τον Schwab να κάνει πραγματικότητα το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Ο Galbraith θα πετούσε στην Ευρώπη, μαζί με τον Herman Kahn, για να βοηθήσει τον Schwab να πείσει την ευρωπαϊκή ελίτ να υποστηρίξει το σχέδιο. Στο πρώτο Ευρωπαϊκό Συμπόσιο/Φόρουμ Διοίκησης (η αρχική ονομασία του WEF), ο John Kenneth Galbraith θα ήταν ο κύριος ομιλητής.

Ο Herman Kahn γεννήθηκε στο Bayonne του New Jersey στις 15 Φεβρουαρίου 1922 από τους Yetta και Abraham Kahn. Μεγάλωσε στο Μπρονξ με εβραϊκή ανατροφή, αλλά αργότερα θα γινόταν αθεϊστής στις πεποιθήσεις του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Kahn θα συνέγραφε διάφορες εκθέσεις στο Ινστιτούτο Hudson σχετικά με την έννοια και την πρακτικότητα της πυρηνικής αποτροπής, οι οποίες στη συνέχεια θα γίνονταν επίσημη στρατιωτική πολιτική. Θα συνέτασσε επίσης εκθέσεις για επίσημες ακροάσεις, όπως η Υποεπιτροπή για την Ακτινοβολία. Μέσα στην αρχέγονη υστερία των πρώτων χρόνων του Ψυχρού Πολέμου θα δοθεί στον Kahn ο διανοητής, και κάποιοι θα έλεγαν και ηθικός και δεοντολογικός, χώρος για να "σκεφτεί το αδιανόητο". Ο Khan θα εφάρμοζε τη θεωρία παιγνίων - τη μελέτη μαθηματικών μοντέλων στρατηγικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ ορθολογικών παραγόντων - για να παίξει πιθανά σενάρια και αποτελέσματα σχετικά με τον θερμοπυρηνικό πόλεμο.

Το 1960, ο Kahn θα δημοσιεύσει το βιβλίο The Nature and Feasibility of War and Deterrence (Η φύση και η σκοπιμότητα του πολέμου και της αποτροπής), το οποίο μελετούσε τους κινδύνους και τις επακόλουθες επιπτώσεις ενός θερμοπυρηνικού πολέμου.

Η Rand Corporation συνοψίζει τα είδη αποτροπής που συζητούνται στο έργο του Kahn ως εξής: η αποτροπή μιας άμεσης επίθεσης, η χρήση στρατηγικών απειλών για την αποτροπή ενός εχθρού από το να προβεί σε πολύ προκλητικές πράξεις εκτός από μια άμεση επίθεση κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, και, τέλος, οι πράξεις που αποτρέπονται επειδή ο δυνητικός επιτιθέμενος φοβάται ότι ο αμυνόμενος ή άλλοι θα προβούν σε περιορισμένες ενέργειες, στρατιωτικές ή μη στρατιωτικές, για να καταστήσουν την επίθεση ασύμφορη.

Την επόμενη χρονιά, το Princeton University Press θα εξέδιδε για πρώτη φορά το θεμελιώδες έργο του Herman Kahn, On Thermonuclear War (Για τον θερμοπυρηνικό πόλεμο). Το βιβλίο αυτό θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στο εγγύς και απώτερο μέλλον της παγκόσμιας πολιτικής και θα οδηγούσε τους πολιτικούς του αμερικανικού κατεστημένου στη δημιουργία εξωτερικής πολιτικής ειδικά σχεδιασμένης για την αντιμετώπιση του πιθανού χειρότερου θερμοπυρηνικού σεναρίου.

Κατά την κυκλοφορία του τρομακτικού έργου του Kahn, ο Ισραηλινοαμερικανός κοινωνιολόγος και "κοινοτιστής", Amitai Etzioni, θα αναφερθεί λέγοντας: "Ο Kahn κάνει για τα πυρηνικά όπλα ό,τι έκαναν οι υποστηρικτές του ελεύθερου έρωτα για το σεξ: μιλάει με ειλικρίνεια για πράξεις για τις οποίες οι άλλοι ψιθυρίζουν πίσω από κλειστές πόρτες".

Οι πολύπλοκες θεωρίες του Khan έχουν συχνά παραφραστεί λανθασμένα, με το μεγαλύτερο μέρος του έργου του να είναι αδύνατο να συνοψιστεί σε μία ή δύο προτάσεις, και αυτό είναι χαρακτηριστικό των ιδεών του σχετικά με τον θερμοπυρηνικό πόλεμο. Η ερευνητική ομάδα του Khan μελετούσε ένα πλήθος διαφορετικών σεναρίων, έναν συνεχώς εξελισσόμενο, δυναμικό, πολυπολικό κόσμο και πολλούς άγνωστους.

Το "On Thermonuclear War" είχε άμεσο και διαρκή αντίκτυπο, όχι μόνο στη γεωπολιτική, αλλά και στην κουλτούρα, που εκφράστηκε μέσα σε λίγα χρόνια από μια πολύ διάσημη ταινία. Το 1964 κυκλοφόρησε η κλασική ταινία του Stanley Kubrickκ, Dr. Strangelove, και από τη στιγμή της κυκλοφορίας της, αλλά και έκτοτε, ο Khan αναφέρεται ως ο πραγματικός Dr. Strangelove. Όταν ρωτήθηκε για τη σύγκριση, ο Khan δήλωσε στο Newsweek: "Ο Kubrick είναι φίλος μου. Μου είπε ότι ο Dr. Strangelove δεν έπρεπε να είμαι εγώ". Αλλά άλλοι θα επισημάνουν τις πολλές συγγένειες μεταξύ του κλασικού χαρακτήρα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και του πραγματικού Herman Kahn.

Σε ένα δοκίμιο που γράφτηκε για το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων τον Ιούλιο του 1966, με τίτλο "Οι εναλλακτικές μας λύσεις στην Ευρώπη" ( Our Alternatives in Europe), ο Kahn αναφέρει:

Η δήλωση αυτή υποδηλώνει ότι η προτιμώμενη λύση για τις μελλοντικές σχέσεις Ευρώπης/Αμερικής θα ήταν η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη πιο προτιμητέα για τον Kahn ήταν η ιδέα της δημιουργίας ενός ενιαίου αμερικανικού και ευρωπαϊκού υπερκράτους.

Το 1967, ο Herman Kahn θα έγραφε ένα από τα σημαντικότερα φουτουριστικά έργα του 20ού αιώνα, το "Το Έτος 2000: Ένα πλαίσιο για εικασίες σχετικά με τα επόμενα τριάντα τρία χρόνια" (The Year 2000: A Framework for Speculation on the Next Thirty-Three Years). Σε αυτό το βιβλίο, σε συνεργασία με τον Anthony J Wiener, ο Καν και η παρέα του προέβλεπαν πού θα βρισκόμασταν τεχνολογικά στο τέλος της χιλιετίας.

Όμως υπήρχε ένα άλλο έγγραφο που κυκλοφόρησε λίγο μετά το The Year 2000 του Kahn, το οποίο είχε γραφτεί ταυτόχρονα. Αυτό το έγγραφο με τίτλο, Βοηθητική πιλοτική μελέτη για το ερευνητικό πρόγραμμα εκπαιδευτικής πολιτικής: Final Report, επρόκειτο να χαρτογραφήσει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί η μελλοντική κοινωνία που προέβλεπε το έργο του Kahn στο The Year 2000.

Σε μια ενότητα με τίτλο "Ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες των υπευθύνων λήψης αποφάσεων", το έγγραφο αναφέρει: "Θα πρέπει να εξεταστεί πολύ σοβαρά η επιθυμητή ρητή εκπαίδευση των υπευθύνων λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε να είναι καλύτερα σε θέση, στην πραγματικότητα, να σχεδιάζουν τη μοίρα του έθνους ή να εκτελούν τα σχέδια που διαμορφώνονται μέσω μιας πιο δημοκρατικής διαδικασίας.

Μια πτυχή αυτής της διαδικασίας θα ήταν η δημιουργία ενός κοινού συνόλου εννοιών, κοινής γλώσσας, κοινών αναλογιών, κοινών αναφορών...". Συνεχίζει να αναφέρει στην ίδια ενότητα ότι: "Η καθολική επαναδιδασκαλία στο πνεύμα της ανθρωπιστικής παράδοσης της Ευρώπης -τουλάχιστον για την ολοκληρωμένη ηγετική της ομάδα- θα μπορούσε να είναι χρήσιμη με πολλούς τρόπους".

Όταν μελετάτε τη ρητορική που αναφέρθηκε προηγουμένως και αποκρυπτογραφείτε τι σημαίνει, σε αυτό το έγγραφο ο Herman Kahn προτείνει την υπονόμευση της δημοκρατίας με την εκπαίδευση μόνο μιας συγκεκριμένης ομάδας στην κοινωνία ως δυνητικών ηγετών, με αυτούς τους προεπιλεγμένους λίγους που προετοιμάζονται για την εξουσία να είναι σε θέση να καθορίσουν ποιες θα πρέπει να είναι οι κοινές αξίες μας ως κοινωνία. Ίσως ο Herman Kahn να συμφωνούσε με το πρόγραμμα Young Global Leader του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το οποίο αποτελεί την ακριβή εκδήλωση της αρχικής του πρότασης.

Το 1968, θα τον ρωτούσε ένας δημοσιογράφος τον Herman Kahn τι κάνουν στο Ινστιτούτο Hudson. Αυτός θα έλεγε: "Παίρνουμε την άποψη του Θεού. Την άποψη του Προέδρου. Big. Από ψηλά. Παγκόσμια. Γαλαξιακή. Αιθέρια. Χωρικό. Συνολικά. Η μεγαλομανία είναι ο συνήθης επαγγελματικός κίνδυνος". Αυτό φέρεται να ακολούθησε από τον Herman Kahn που σηκώθηκε από την καρέκλα του, έδειξε το δάχτυλό του προς τον ουρανό και ξαφνικά φώναξε: "Μεγαλομανία, ζουμ!"

Το 1970, ο Kahn θα ταξίδευε στην Ευρώπη με τον Galbraith για να υποστηρίξει την προσπάθεια του Klaus Schwab να προσλάβει προσωπικό για το πρώτο Ευρωπαϊκό Συμπόσιο Διοίκησης. Το 1971, ο Kahn θα καθόταν στο κέντρο της σκηνής για να παρακολουθήσει την κεντρική ομιλία του John Kenneth Galbraith στην ιστορική πρώτη συνεδρίαση του οργανισμού χάραξης πολιτικής που θα γινόταν τελικά το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

Το 1972, η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε το βιβλίο "Τα όρια της ανάπτυξης" (“The Limits to Growth”), το οποίο προειδοποιούσε ότι οι ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού θα ξεπερνούσαν τους διαθέσιμους πόρους μέχρι το 2000. Ο Kahn πέρασε μεγάλο μέρος της τελευταίας δεκαετίας του υποστηρίζοντας την ιδέα αυτή.

Το 1976, ο Καν θα δημοσιεύσει μια πιο αισιόδοξη άποψη για το μέλλον, το βιβλίο "Τα επόμενα 200 χρόνια", το οποίο υποστήριζε ότι οι δυνατότητες του καπιταλισμού, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ανθρώπινης λογικής και της αυτοπειθαρχίας ήταν απεριόριστες.

Το The Next 200 Years θα απέρριπτε επίσης την ολέθρια μαλθουσιανή ιδεολογία προβλέποντας ότι οι πόροι του πλανήτη δεν θέτουν όρια στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά ότι τα ανθρώπινα όντα θα "δημιουργούσαν τέτοιες κοινωνίες παντού στο ηλιακό σύστημα και ίσως και στα αστέρια".

Ο Kahn, ο Kissinger και ο Galbraith είχαν γίνει τρεις από τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Αμερική όσον αφορά τη θερμοπυρηνική αποτροπή, τη δημιουργία εξωτερικής πολιτικής και τη χάραξη δημόσιας πολιτικής, αντίστοιχα. Το μεγαλύτερο μέρος της εστίασης καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας αυτών των ανδρών είχε επικεντρωθεί στην Ευρώπη και τον Ψυχρό Πόλεμο. Ωστόσο, οι ποικίλοι ρόλοι τους σε άλλα σημαντικά γεγονότα της περιόδου έχουν όλοι τη δυνατότητα να αποσπάσουν εύκολα την προσοχή των ερευνητών από άλλα πιο ανατρεπτικά και καλά κρυμμένα γεγονότα.

Αυτοί οι τρεις ισχυροί Αμερικανοί συνδέονταν μεταξύ τους με διάφορους τρόπους, αλλά ένα ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο νήμα συνδέει ιδιαίτερα αυτούς τους άνδρες μεταξύ τους κατά την περίοδο μεταξύ του 1966, με τη δημιουργία της ομάδας συμβούλων 22 ατόμων υπό την ηγεσία του Κίσινγκερ για να βοηθήσουν στη "διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής", μέχρι το 1971 και την ίδρυση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Και οι τρεις άνδρες ήταν μέλη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του αμερικανικού παραρτήματος του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλιστικού κινήματος "Στρογγυλής Τραπέζης".

Ο Κίσινγκερ είχε ήδη βαθιές σχέσεις με το CFR, αφού είχε στρατολογηθεί από αυτό αμέσως μετά την αποφοίτησή του. Ο Galbraith φέρεται να είχε παραιτηθεί από μέλος του CFR με έναν "ιδιαίτερα δημόσιο τρόπο" το 1972, δηλώνοντας ότι το CFR ήταν βαρετό και λέγοντας σε έναν δημοσιογράφο: "Οι περισσότερες από τις διαδικασίες περιλαμβάνουν ένα επίπεδο κοινοτοπίας τόσο βαθύ που το μόνο ερώτημα που εγείρουν είναι αν κάποιος πρέπει να τις παρακολουθήσει".

Αν και δεν υπάρχει δημόσια ημερομηνία για το πότε ο Galbraith έγινε μέλος του CFR, είχε γράψει για τις εκδόσεις τους ήδη από τον Ιούλιο του 1958 με το "Rival Economic Theories in India", που τυπώθηκε στο Foreign Affairs, το επίσημο περιοδικό/περιοδικό του CFR. Ο Khan θα μπορούσε επίσης να βρεθεί να δημοσιεύει κάποια από τα δοκίμιά του μέσω του CFR, γράφοντας το κομμάτι "Οι Εναλλακτικές επιλογές μας στην Ευρώπη" (Our Alternatives in Europe) τον Ιούλιο του 1966 και το “If Negotiations Fail” τον Ιούλιο του 1968, και τα δύο ενώ εργαζόταν ως επίσημος σύμβουλος του State Department.

Πριν από τη δεκαετία του 1960, αυτοί οι τρεις εξαιρετικά επιδραστικοί Αμερικανοί διανοούμενοι είχαν ο καθένας από αυτούς ασχοληθεί βαθιά με την προσπάθεια κατανόησης των προβλημάτων της μεταπολεμικής Ευρώπης και με τη χαρτογράφηση του μέλλοντος της εμπόλεμης ηπείρου. Ο Galbraith είχε ταξιδέψει εκτενώς σε όλη την Ευρώπη, μεταξύ άλλων μελετώντας τις πολιτικές στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, και, μετά την κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας, ο Galbraith θα συνέχιζε να μελετά τα σοβιετικά συστήματα με τον ίδιο περίπου τρόπο.

Η επιρροή του Galbraith στον μελλοντικό πρόεδρο, John F. Kennedy, από πολύ νεαρή ηλικία δεν μπορεί να υποτιμηθεί, και ο Galbraith ήταν αρκετά ισχυρός ώστε να δει τον JFK να αρχίζει να αποσύρει τα στρατεύματα από το Βιετνάμ κατόπιν δικής του σύστασης.

Όταν ο Κένεντι δολοφονήθηκε στο Ντάλας, ο Galbraith θα ήταν ο άνθρωπος που θα συνέτασσε την αρχική ομιλία του επερχόμενου προέδρου προς το έθνος, αλλά ο Γκάλμπρεϊθ σύντομα θα απομακρυνόταν στο περιθώριο. Κατά τη διάρκεια της αναταραχής της δεκαετίας του 1960, ο Galbraith θα έρθει κοντά με τον Χένρι Κίσινγκερ, καθώς και οι δύο άνδρες ήταν καθηγητές του Χάρβαρντ, μέλη του CFR, και οι δύο άνδρες είχαν τον ίδιο στόχο να καταστήσουν την Ευρώπη σταθερή, ώστε η ήπειρος να είναι καλά προστατευμένη από κάθε πιθανή σοβιετική επίθεση.

Για τον Galbraith και τον Κίσινγκερ, αλλά και για το ευρύτερο αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο, η Ευρώπη αποτελούσε την κύρια απειλή όχι μόνο για την παγκόσμια σταθερότητα, αλλά και για την επικρατούσα αμερικανική ηγεμονία γενικότερα. Η σχετική σταθερότητα στην Ευρώπη κατά τη μεταπολεμική περίοδο θεωρήθηκε ότι οφειλόταν στη θερμοπυρηνική αντιπαράθεση και, από πολύ νωρίς, ο Κίσινγκερ εντόπισε αυτή τη δυναμική και άρχισε να χειραγωγεί την κατάσταση προς όφελος της αμερικανικής υπεροχής.

Ο Χένρι Κίσινγκερ δεν ήταν ο μόνος που προσπαθούσε να κατανοήσει την πολύπλοκη δυναμική που έπαιζε σε σχέση με τη θερμοπυρηνική αποτροπή και τον τρόπο με τον οποίο επηρέαζε τη χάραξη πολιτικής. Ο Herman Kahn ήταν η ηγετική φυσιογνωμία στον θερμοπυρηνικό στρατηγικό σχεδιασμό κατά την ίδια περίοδο και η εργασία του Kissinger σχετικά με το ίδιο θέμα από τα μέσα της δεκαετίας του '50 και μετά θα τον έβλεπε να διασταυρώνεται με τον Kahn σε πολλές περιπτώσεις.

Ο Kahn προσέφερε στον Κίσινγκερ κάτι που όλοι οι πολιτικοί και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αποζητούν, την ικανότητα να προβλέπουν τα μελλοντικά γεγονότα με σχετική ακρίβεια. Ο Kahn ήταν ένας πραγματικός προφήτης όσον αφορά τις τεχνολογικές εξελίξεις του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος και το έργο του, αν και συχνά στωικό και στερημένο από ανθρώπινα συναισθήματα, άντεξε πολύ καλά στη δοκιμασία του χρόνου.

Οι στόχοι του Kahn και του Κίσινγκερ θα αλληλοεπικαλύπτονταν στα μέσα και στα τέλη της δεκαετίας του 1960, και καθώς οι εκτιμήσεις των απειλών που έκανε ο Kahn κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου γίνονταν πιο αισιόδοξες, ο Κίσινγκερ θα έβλεπε το έργο του Kahn ως θεμελιώδες για την προσφορά ενός νέου μέλλοντος στους λαούς του κόσμου.

Ωστόσο, το όραμα του Χένρι Κίσινγκερ για το μέλλον δεν ήταν μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία που θα προχωρούσε μαζί σε έναν "γενναίο νέο κόσμο", αλλά μάλλον ο Κίσινγκερ σκόπευε να δημιουργήσει μια εικόνα του κόσμου που είχε διαστρεβλωθεί από τη δική του οπτική του κατεστημένου που καθοδηγούσε το CFR.

Παρόλο που θα προσπαθούσε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του ως αληθινό κρατικό άνδρα, ο Κίσινγκερ θα συνέχιζε να υπονομεύει όχι μόνο τις ξένες δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και να υπονομεύει το αμερικανικό σύστημα προς όφελος τελικά μιας παγκοσμιοποιητικής ατζέντας.

Όταν ο Schwab αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά από τον Kissinger ως ένας πιθανός μελλοντικός παγκοσμιοποιητής ηγέτης, ο σχετικά νεαρός Γερμανός θα συστηνόταν σύντομα στους Galbraith και Kahn. Αυτό θα συνέπιπτε με το έργο του Kahn που προσδιόριζε την ανάγκη ειδικής εκπαίδευσης ατόμων με ηγετικές ικανότητες ξεχωριστά από εκείνους που παρακολουθούν τα επικρατούντα τυπικά εκπαιδευτικά μοντέλα.

Τη χρονιά που ο Klaus Schwab εγκατέλειψε το Χάρβαρντ, τον προσέγγισε ο Peter Schmidheiny, ο οποίος είχε μόλις πουλήσει την Escher Wyss στον όμιλο Sulzer. Το εργοστάσιο της Escher Wyss στο Ravensberg κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε διευθύνει ο πατέρας του Schwab, Eugen Schwab, και είχε συμμετάσχει στην κατασκευή στροβίλων βαρέως ύδατος για τη μυστική προσπάθεια των Ναζί για την ατομική βόμβα.

Ο Schwab μιλάει σε μια συνέντευξη για τη στιγμή που τον κάλεσε ο Schmidheiny, λέγοντάς του: "Έρχεσαι τώρα από το Χάρβαρντ και γνωρίζεις σύγχρονες μεθόδους διοίκησης, βοήθησε να πετύχει η ενσωμάτωση".

Αυτό που δεν αναφέρει ο Klaus σε εκείνη τη συνέντευξη είναι ότι θα βοηθούσε τη Sulzer και την Escher Wyss να συγχωνευθούν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια νέα εταιρεία με την ονομασία Sulzer AG. Αυτή η εταιρεία, στην οποία ο Schwab θα διετελούσε διευθυντής, η οποία θα παραβίαζε στη συνέχεια το διεθνές δίκαιο, βοηθώντας το καθεστώς του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ στο παράνομο πρόγραμμα θερμοπυρηνικών βομβών.

Ο Klaus Schwab μόλις είχε εγκαταλείψει τη σφαίρα επιρροής μερικών από τους σημαντικότερους ειδικούς στον θερμοπυρηνικό πόλεμο, και μέσα στον ίδιο χρόνο που θα έφευγε από το Χάρβαρντ, θα ήταν επικεφαλής της συγχώνευσης μιας εταιρείας που ασχολείται με τη διάδοση της τεχνολογίας των θερμοπυρηνικών βομβών σε δεσποτικά καθεστώτα.

Για πολλούς από εμάς που δεν σχεδιάζουμε τρομακτικά σενάρια εξαφάνισης, μπορεί να μείνουμε να πιστεύουμε ότι η απόκτηση της πυρηνικής βόμβας από τη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ σε αυτό το σημείο της ιστορίας θα ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί.

Όμως, τα σενάρια θερμοπυρηνικής καταστροφής του Herman Kahn είχαν οδηγήσει τη στρογγυλή ιδιοφυΐα να πιστεύει ότι, εκτός από μια καταστροφή, ένα σαμποτάζ ή ένα ατύχημα, καμία μεγάλη πυρηνική δύναμη δεν θα τολμούσε να εκτοξεύσει ένα θερμοπυρηνικό όπλο ως επιθετική πράξη στο ορατό μέλλον.

Στην πραγματικότητα, ο τρόπος σκέψης του κατεστημένου είχε αλλάξει σημαντικά, σε σημείο που ο Herman Kahn και άλλοι συμβούλευαν ότι, σε συγκεκριμένα σενάρια, η μετατροπή μιας χώρας όπως η Γαλλία σε πυρηνική δύναμη θα μπορούσε να έχει σημαντικά οφέλη για την ασφάλεια τόσο σε περιφερειακό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ παράλληλα θα βοηθούσε στη μείωση των αμυντικών δαπανών των ΗΠΑ.

Ο θερμοπυρηνικός πόλεμος δεν ήταν πλέον το παν και το τέλος της στρατηγικής αμυντικής πολιτικής, και ήταν στα στερνά κάρβουνα της δεκαετίας του 1960 όπου οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν προκαλέσει όλο το φόβο μιας θερμοπυρηνικής αποκάλυψης, σταμάτησαν πραγματικά να ανησυχούν και έμαθαν να αγαπούν τη βόμβα.

Είναι ο Klaus Schwab ο πραγματικός εγκέφαλος πίσω από τη δημιουργία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ; Τι πρέπει να καταλάβουμε από την εμπλοκή της CIA στο σεμινάριο που χρησιμοποίησε ο Κίσινγκερ για να στρατολογήσει τον Schwab;

Μήπως οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω από οργανώσεις όπως το CFR ήταν οι πραγματικοί ιδρυτές του παγκοσμιοποιητικού οργανισμού χάραξης πολιτικής; Είχε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σκοπό να ενώσει απλώς την Ευρώπη; Ή μήπως στην πραγματικότητα είχε σκοπό να προχωρήσει στην ένωση της Ευρώπης με την Αμερική, ακολουθούμενη από τα υπόλοιπα υπερκράτη, σε μια Νέα Παγκόσμια Τάξη που σχεδιάστηκε από ισχυρούς μεγιστάνες του CFR όπως ο Κίσινγκερ, ο Καν και ο Galbraith;

Αυτοί οι τρεις ισχυροί άνδρες είδαν ο καθένας στο πρόσωπο του Schwab μια αντανάκλαση των δικών τους διανοητικών επιθυμιών. Ο Klaus είχε γεννηθεί στο δεύτερο μισό της ίδιας δεκαετίας κατά την οποία είχε ξεκινήσει το τεχνοκρατικό κίνημα και θα προερχόταν από την πρώτη γενιά που θα είχε τα χρόνια της διαμόρφωσής της σε έναν μεταπολεμικό κόσμο.

Οι προβλέψεις του Khan για το μέλλον δεν ήταν μόνο μια άσκηση ανθρώπινου θαυμασμού, ήταν επίσης ένα σχέδιο για να γίνουν αυτές οι προβλέψεις πραγματικότητα το συντομότερο δυνατό και ανεξάρτητα από τις συνέπειες.

Το 1964, ο Klaus Schwab προσπαθούσε να αποφασίσει τι θα έκανε με την καριέρα του. Ήταν 26 ετών και έψαχνε να βρει μια κατεύθυνση, την οποία θα έβρισκε από μια οικογενειακή πηγή. Ο πατέρας του, Eugen Schwab, είχε βρεθεί στη λάθος πλευρά της ιστορίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και είχε συμμετάσχει στην προσπάθεια των Ναζί για την ατομική βόμβα.

Ο Eugen Schwab θα έλεγε στον γιο του ότι μόνο στο Χάρβαρντ θα μπορούσε πραγματικά να ανθίσει. Στη διχασμένη μεταπολεμική Γερμανία, ο έντονος φόβος που προερχόταν από την πάντα επικείμενη και καλά δραματοποιημένη απειλή του θερμοπυρηνικού πολέμου είχε γίνει καθημερινό κομμάτι της ψυχής των ανθρώπων.

Το Χάρβαρντ ήταν γνωστό εκείνη την εποχή ότι έπαιζε κεντρικό ρόλο στη χάραξη πολιτικής του Ψυχρού Πολέμου με στόχο τις ευρωπαϊκές υποθέσεις και ο Klaus Schwab θα έμπαινε ανάμεσα στους κύριους παράγοντες που θα έπαιζαν ρόλο στη σκηνή της θερμοπυρηνικής καταστροφής.

Ενώ φοιτούσε στο Χάρβαρντ, ο Schwab θα παρακολουθούσε το "διεθνές σεμινάριο" του Kissinger, το οποίο χρηματοδοτούνταν από τη CIA μέσω ενός γνωστού αγωγού. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Klaus Schwab θα εισαχθεί σε μια ομάδα ανδρών που προσπαθούσαν ενεργά να επηρεάσουν την ευρωπαϊκή δημόσια πολιτική με κάθε μέθοδο, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης του φόβου της επικείμενης πυρηνικής καταστροφής.

Θα αναγνώριζαν αμέσως τις δυνατότητές του, σε τέτοιο βαθμό που θα ήταν δίπλα στον Schwab καθ' όλη τη διάρκεια της ίδρυσης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, με τους Kahn, Kissinger και Galbraith να προσδίδουν την υποτιθέμενη αξιοπιστία στο εγχείρημα. Δεν ήταν εύκολο για τον Schwab να εξηγήσει μόνος του στις ευρωπαϊκές ελίτ τι σκόπευε να κάνει, γι' αυτό και έφερε τον Kahn και τον Galbraith στην Ευρώπη για να πείσουν και άλλους σημαντικούς παράγοντες να συμμετάσχουν στο σχέδιο.

Ο Galbraith θα ήταν ο πρώτος κεντρικός ομιλητής του φόρουμ, ενώ η παρουσία του Kahn θα προσέλκυε επίσης σημαντικό ενδιαφέρον, αλλά το δεύτερο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ θα έμενε στάσιμο χωρίς την παρουσία των μεγαλύτερων ονομάτων και ο Klaus Schwab ήξερε ότι θα χρειαζόταν κάτι που θα προσέλκυε τα πλήθη για την τρίτη δόση της ετήσιας συνάντησης του Φόρουμ του.

Το 1972, ο ιδρυτής της Λέσχης της Ρώμης Aurelio Peccei είχε δημοσιεύσει το αμφιλεγόμενο βιβλίο του "Τα όρια της ανάπτυξης" (The Limits to Growth), ένα βιβλίο που είχε παραγγείλει η Λέσχη της Ρώμης και το οποίο υιοθετούσε μια Μαλθουσιανή προσέγγιση του υπερπληθυσμού.

Το βιβλίο θα έθετε υπό αμφισβήτηση τη βιωσιμότητα της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης και ο Peccei θα προσκαλούνταν από τον Schwab να κάνει την κεντρική ομιλία στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του 1973. Αυτή η ριψοκίνδυνη στρατηγική δημοσίων σχέσεων απέδωσε καρπούς για τον Schwab και τον οργανισμό του. Από εκείνο το σημείο και μετά, το φόρουμ θα αυξανόταν σε μέγεθος, κλίμακα και δύναμη. Αλλά όλα ξεκίνησαν με ένα μάθημα που χρηματοδοτούσε η CIA και το οποίο διεξήγαγε ο Χένρι Κίσινγκερ στο Χάρβαρντ.

Ο Schwab έγινε κάτι περισσότερο από ένας απλός τεχνοκράτης. Έχει εκφράσει πολύ έντονα την πρόθεσή του να συγχωνεύσει τη φυσική και βιολογική του ταυτότητα με τη μελλοντική τεχνολογία. Έχει γίνει μια ζωντανή καρικατούρα ενός κακού κακοποιού που μοιάζει με τον κακό Bond και πραγματοποιεί μυστικές συναντήσεις με τις ελίτ, ψηλά στα σαλέ της Ελβετίας, στην κορυφή του βουνού. Δεν νομίζω ότι η εικόνα που έχουμε για τον Schwab είναι τυχαία. Στα μεταπολεμικά χρόνια, συνέβη κάτι πολύ μοναδικό στον δυτικό πολιτισμό, όταν η κυβέρνηση άρχισε να χρησιμοποιεί τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ως εργαλείο για να στοχεύει το κοινό με ψυχολογικές επιχειρήσεις στρατιωτικού επιπέδου.

Το κυρίαρχο κατεστημένο θα ανακάλυπτε ότι το πάντρεμα του δράματος των σεναρίων σύγκρουσης με μέσα ενημέρωσης όπως ο κινηματογράφος θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο, σχεδόν σαν να δημιουργούσε αυτοδιαδιδόμενη προπαγάνδα σε ορισμένες περιπτώσεις. Ταινίες όπως ο Dr Strangelove του Stanley Kubrick ήταν φανταστικά μέσα για να κατανοήσουν οι άνθρωποι τον παραλογισμό του σχεδιασμού σεναρίων θερμοπυρηνικών καταστροφών.

Αν οι άνθρωποι σας αντιλαμβάνονται ως έναν πανίσχυρο κακό κακό, τότε μπορεί να μην κερδίσετε την υποστήριξη του απλού ανθρώπου, αλλά θα κερδίσετε την προσοχή εκείνων που επιδιώκουν την εξουσία και τον πλούτο, ή, όπως θα τους αποκαλούσε ο Klaus Schwab, των "ενδιαφερομένων" στην κοινωνία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβετε - η προβολή ακραίου πλούτου και δύναμης θα προσελκύσει και θα φέρει τους "ενδιαφερόμενους" της κοινωνίας στο τραπέζι του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.

Με αυτούς τους "ενδιαφερόμενους" στο τραπέζι, το κύριο ιδεολογικό προϊόν του Klaus Schwab, ο "καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών" (“stakeholder capitalism”), θα δει τη μεταφορά της εξουσίας μακριά από τις πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες και σε ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια μικρή προεπιλεγμένη ηγετική ομάδα, η οποία θα εκπαιδευτεί να συνεχίσει την ατζέντα που της έχει θέσει η προηγούμενη γενιά, όπως προέβλεψε ο Herman Kahn. Αυτοί θα κρατούν όλα τα χαρτιά, ενώ ο απλός λαός θα μείνει μόνο με απατηλές ψευδοδημοκρατικές διαδικασίες, φτώχεια και συνεχείς παράλογες ψυχολογικές επιχειρήσεις που θα μας αποσπούν συνεχώς την προσοχή.

Ο Klaus Schwab θα γινόταν σύντομα όλα όσα φοβόταν ο Herman Kahn κατά τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις του. Όταν η Λέσχη της Ρώμης συνέταξε την έκθεση "Τα όρια της ανάπτυξης" (The Limits to Growth), ο Herman Kahn θα αντέκρουε τα πορίσματά της και θα συσπειρωνόταν εναντίον της απαισιοδοξίας της, ενώ, την ίδια στιγμή, ο Klaus Schwab θα την καθιστούσε κεντρικό σημείο των μηχανορραφιών του και θα έβαζε τον ιδρυτή της να είναι ο κύριος ομιλητής στο φόρουμ του στο Νταβός.

Η τρέχουσα γεωπολιτική μας κατάσταση φαίνεται να οπισθοδρομεί προς τη δυναμική Ανατολή εναντίον Δύσης της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Και πάλι, με τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία, τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναμασούν τα πυρηνικά σημεία συζήτησης που είναι εντελώς παράλληλα με εκείνα πριν από 60 έως 70 χρόνια.

Πιστεύω ότι υπάρχει ένας πολύ προφανής λόγος για την επιστροφή μας στη ρητορική του Ψυχρού Πολέμου - είναι ένα πολύ προφανές σημάδι ότι ο Klaus Schwab και οι υποστηρικτές του έχουν ξεμείνει από ιδέες. Φαίνεται ότι επιστρέφουν σε ένα γεωπολιτικό παράδειγμα στο οποίο αισθάνονται πιο ασφαλείς και, κυρίως, το οποίο θα προκαλέσει μαζικό φόβο για θερμοπυρηνικό πόλεμο.

Αυτός ο κύκλος ξεπλύματος και επανάληψης θα συμβαίνει πάντα όταν ένα ιδεολογικό κίνημα ξεμένει από πρωτότυπες ιδέες. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Klaus Schwab προσπαθεί να δημιουργήσει τον κόσμο που προέβλεψε ο Herman Kahn. Αλλά το όραμα του Kahn για το μέλλον, αν και αρκετά ακριβές, είναι πάνω από μισό αιώνα παλιό. Το τεχνοκρατικό κίνημα του Schwab εξαρτάται από την επιτυχή ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών που θα μας προωθήσουν προς ένα όραμα που κατασκευάστηκε σε μεγάλο βαθμό το 1967.

Μελετώντας απλώς μια πιο εκλεπτυσμένη λίστα με τις προβλέψεις του Kahn, μπορείτε να δείτε ότι κάθε ιδέα που προωθεί ο Schwab βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο "Έτος 2000" του Kahn και στο όραμα που τεκμηριώνει για το πώς μπορεί να μοιάζει το μέλλον μας, προβλέψεις που χρονολογούνται από τα τέλη της δεκαετίας του '60. Αλλά, αυτό που φαίνεται να αγνοεί ο Schwab, ενώ επιβάλλει σε όλους μας αυτή τη φουτουριστική ατζέντα, είναι ότι πολλές από τις προβλέψεις του Kahn συνδυάζονταν επίσης με προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που θα δημιουργηθούν από τις μελλοντικές τεχνολογικές εξελίξεις.

Καθώς ο Schwab φτάνει στο τέλος της ζωής του, φαίνεται να προσπαθεί απεγνωσμένα να προωθήσει μια ριζοσπαστική φουτουριστική ατζέντα με προφανή την πιθανότητα παγκόσμιας καταστροφής.

Πιστεύω ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ φτάνει στο μέγιστο επίπεδο επέκτασής του πριν από την αναπόφευκτη κατάρρευσή του, διότι τελικά οι άνθρωποι που αγαπούν την εθνική τους ταυτότητα θα ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην άμεση απειλή για τους συγκεκριμένους πολιτισμούς τους και θα αντισταθούν στην παγκοσμιοποιητική κυριαρχία.

Πολύ απλά, δεν μπορείς να κάνεις τους πάντες παγκοσμιοποιητές, όση πλύση εγκεφάλου κι αν κάνεις. Υπάρχει μια φυσική αντίφαση μεταξύ της εθνικής ελευθερίας και της παγκοσμιοποιητικής κυριαρχίας, η οποία καθιστά τα δύο εντελώς ασυμβίβαστα.

Ως μια πολύ σχετική τελευταία σκέψη, ο Herman Kahn θα γράψει κάτι εξαιρετικά σημαντικό κατά τη διάρκεια του ίδιου έτους κατά το οποίο ο Schwab θα φύγει από το Χάρβαρντ.

Στο προαναφερθέν έγγραφο του Ινστιτούτου Hudson του 1967 με τίτλο, Βοηθητική πιλοτική μελέτη για το Ερευνητικό Πρόγραμμα Εκπαιδευτικής Πολιτικής: Τελική έκθεση (Ancillary Pilot Study for the Educational Policy Research Program: Final Report), ο Khan γράφει: