O INΔIANOΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ BLUE JACKET

Ο Blue Jacket υπήρξε ένας από τους αρχηγούς-συμβούλους της φυλής των Σάονι. Δεν είναι σίγουρο το ακριβές χρονικό σημείο της γέννησης του, ωστόσο οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν πως ήρθε στη ζωή μια μέρα του 1743. 

Το πραγματικό του όνομα ήταν Weyapiersenwah. Δεν έχουν σωθεί μαρτυρίες για τα πρώτα χρόνια του βίου του, καθώς ο λευκός κατακτητής κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό την προφορική παράδοση των Σάονι, αλλά και των υπόλοιπων ινδιάνικων φυλών, που υπέταξε με την πυρίτιδα, τις ασθένειες και το αλκοόλ.

Ο Blue Jacket συμμετείχε μαζί με τους πνευματικούς του αδερφούς στη Δυτική Ομοσπονδία[1], πολεμώντας τους λευκούς κατακτητές λυσσαλέα, δίχως ωστόσο να κάνει εκπτώσεις στο ήθος και την ανθρωπινότητα, που διέκρινε τους ανθρώπους των ελεύθερων φυλών.

 Εν τούτοις, έπειτα από αιματηρές μάχες, ραφιναρισμένη πολιτική και αηθέστατα ψεύδη, η πολιτισμένη Αστερόεσσα υπέταξε τους Σάονι, τους Miami και τις υπόλοιπες φυλές της γης του Ohio, που άμα τω πέρατι των συγκρούσεων, ενσωματώθηκε ως πολιτεία στην επικράτεια των Η.Π.Α.

Οι σύντροφοί του τoν θεωρούσαν παράδειγμα ειλικρίνειας, ανιδιοτέλειας και σιγουριάς στα όσα έλεγε και έπραττε. Οι τοποθετήσεις του τόσο στο συμβούλιο των Σάονι, όσο και σε αυτό της Δυτικής Ομοσπονδίας διαρκούσαν συχνά για ώρα, δίχως ωστόσο να κουράζει ή να επαναλαμβάνεται. 

Κανείς φυσικά δεν τον διέκοπτε, διότι κάτι τέτοιο –που προκαλείται από την βιασύνη «να τελειώνουμε», την ανειλικρίνεια, την πλεονεξία, την φιλαργυρία και άλλα «καλά» των πολιτισμένων– στον κόσμο των ελεύθερων φυλών της Β. Αμερικής θεωρούνταν ότι σχετιζόταν με καταστάσεις υψίστης μικρότητας. 

Μπορούσαν έτσι να κουβεντιάζουν για μέρες ολόκληρες∙ και γιατί όχι; Δεν τους περίμενε ούτε το μαγγανοπήγαδο της μισθωτής σκλαβιάς, ούτε μια κόλαση από επίπεδες οθόνες στο λιτό τους τίπις.

Ο περήφανος αυτός ινδιάνος έφυγε από τη ζωή μιαν ημέρα του 1810, κοντά στο σημερινό Detroit. Προτίμησε, όπως και τα ελεύθερα αδέρφια του, να λάμψει άπαξ και έντονα, ως θνήσκων αστέρας, παρά να γίνει δεκανίκι του κρατισμού, τον οποίο πολέμησε με συνέχεια και συνέπεια στην ζωή του. 

Αυτό που παραμένει ζωντανό μέσα απ’ τις σπείρες του πανδαμάτορα χρόνου, είναι οι καταγεγραμμένες εμπειρίες και ο απελευθερωτικός λόγος, τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων του.

Κλείνοντας, ας θυμηθούμε τα λόγια ενός άλλου αρχηγού-συμβούλου, του Σιάθ. 

Στα 1855 λοιπόν είπε στον κυβερνήτη Στίβενς: Όταν ο τελευταίος κόκκινος άνθρωπος χαθεί και οι μνήμες για τον λαό μου γίνουν παραμύθια των λευκών, τότε οι παραλίες θα γεμίσουν από τους αόρατους πεθαμένους προγόνους μας∙ και όταν τα παιδιά των παιδιών σας νομίζουν ότι είναι μόνα τους στο λιβάδι, στα μαγαζιά, στο σπίτι, στο άβατο δάσος, δε θα είναι μόνα. 

Τις νύχτες, όταν οι δρόμοι των πόλεων και των χωριών σας είναι έρημοι και σιωπηλοί, τότε κατοικούνται από τους νεκρούς που ξαναγυρνούν, που αγαπούν ακόμη αυτή τη γη, που ήταν κάποτε η χώρα τους.

ΠΗΓΗ