ΤΥΠΟΣ ΚΡΙΣΗΣ 2: Ο ΜΕΣΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ
Γράφει η Φωτεινή Μαστρογιάννη
Ένας άλλος τύπος ανθρώπου που υπάρχει στην κρίση, σύμφωνα με τους Χαρτ και Νέγκρι, είναι ο Μεσοποιημένος.
Στο παρελθόν θεωρούνταν ότι οι άνθρωποι είχαν ελλιπή πληροφόρηση και ως εκ τούτου, η πολιτική τους δράση παρεμποδιζόταν.
Με την άνοδο του Διαδικτύου, οι άνθρωποι έχουν καλύτερη πληροφόρηση (όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι μας κατά τη διάρκεια της κρίσης όπου αποκαλύφθηκαν πολλά για πρόσωπα και πράγματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας).
Ωστόσο αυτή η αύξηση της πληροφόρησης δεν είναι αρεστή γι’αυτό και παρατηρούμε τον περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης της πληροφόρησης από τα κοινωνικά μέσα και όχι μόνο.
Το αρνητικό είναι ότι ο άνθρωπος κατακλύζεται από την πληροφόρηση, πολλές φορές μέσω διοχετευμένων ειδήσεων, μη δυνάμενος να διασταυρώσει την ορθότητά τους.
Όπως γράφουν οι Χάρτ και Νέγκρι «το κυριότερο ζήτημα σε ότι αφορά την πολιτική δράση και απελευθέρωση, δεν είναι η ποσότητα της πληροφορίας, της επικοινωνίας και την έκφρασης, αλλά απεναντίας η ποιότητά τους».
Ταυτίζεται η άποψή τους με αυτό που είχα γράψει στο κείμενό μου «μην πείτε στη μητέρα μου ότι είμαι μπλόγκερ,νομίζει ότι είμαι υπάλληλος γραφείου» δηλαδή ότι ο μέσος αναγνώστης (ακροατής, θεατής) μπορεί πλέον να έχει πρόσβαση σε πλούσιο περιεχόμενο χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να δέχεται τον ορυμαγδό αυτό της πληροφορίας χωρίς να ασκεί την κριτική του ικανότητα.
Θεωρούν δε ότι για να υπάρξει πολιτική δράση πρέπει πέραν της κυκλοφορίας των ιδεών να δημιουργηθούν πολιτικά συναισθήματα τα οποία δημιουργούνται μέσω της φυσικής εγγύτητας.
Όπως είχε αναφέρει (με αναφορά στο μπλόγκινγκ) και ο Μαλέκ Μουσταφά - «δεν αρκεί να γράφει κάποιος. Το μπλόγκινγκ πρέπει να συνδυάζεται με δράση στους δρόμους διαφορετικά είναι μία άδεια, άχρηστη διαμαρτυρία».
Για την ανάπτυξη όμως της συλλογικής δράσης, πρέπει κάποια άτομα να ξεχωρίσουν από το πλήθος και να είναι αυτά που να προτείνουν την ανάληψη δράσης, είχα γράψει στο κείμενό μου «Απάθεια και Συλλογική Δράση» και δεν αναφερόμουν στην ύπαρξη κάποιου συγκεκριμένου ηγέτη.
Η κινηματική μορφή αντίστασης στις ημέρες μας φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα ομάδων και όχι ηγετών, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο μπορεί να υπάρξει κάποιος που να ξεχωρίσει από το πλήθος και με τις απόψεις του να ταυτιστεί μεγάλο μέρος των ανθρώπων και έτσι να καταλήξουν στη συλλογική δράση.
Η ύπαρξη των κινημάτων, τα τεράστια συλλαλητήρια που έγιναν στη χώρα μας με αφορμή το ζήτημα της Μακεδονίας, η ενεργοποίηση του κόσμου και μέσω των κοινωνικών μέσων και γενικότερα ο διαδικτυακός ακτιβισμός, δείχνουν για όσους συμμετείχαν και συμμετέχουν σε αυτά «τη δύναμη της δημιουργίας νέων πολιτικών συναισθημάτων μέσω της συνεύρευσης».
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν πίστεψαν στη ματαιότητα του αγώνα και απέδειξαν ότι η μαχητικότητα αποτελεί στοιχείο της αυτό-αντίληψής τους. Γνώριζαν δε και γνωρίζουν ότι τα προβλήματά τους δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα.
Στις δύσκολες στιγμές που ζει η χώρα μας, στιγμές που θέτουν σε άμεσα κίνδυνο την ύπαρξη της ως χώρας, η συνεύρεση και οργάνωση των πολιτών μέσω ομάδων (που δεν θα καθοδηγούνται από πολιτικά κόμματα και από αμφιλεγόμενους Μεσσίες) είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Ο ιστορικός χρόνος του καιρού των μαχητών, που είχα αναφερθεί στο παρελθόν, έχει πλέον έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου