ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΝΗ Η ΑΡΝΗΣΗ ΨΗΦΟΥ;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
«Άλλαξε η Αθήνα όψη, σαν μαχαίρι δίχως κόψη, πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη και ξεφούσκωσε σαν τόπι. Άλλαξαν χαζοί και κούφοι και μας κάναν κλωτσοσκούφι. Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»
Μανώλης Μπατίνος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ζούμε στην εποχή της ανελέητης προπαγάνδας σε βάρος κάθε λογής «αρνητών». Από τους «αρνητές του κορωνοϊού» (παλαιότερα ήταν της μόδας οι «αρνητές του ολοκαυτώματος») ή/και «του εμβολιασμού» περάσαμε στους «αρνητές της κλιματικής αλλαγής» και, προσφάτως, «της αφρικανικής σκόνης».
Όποιος τολμά να κολυμπά αντίθετα στο νεοταξίτικο ρεύμα, γίνεται ενοχλητικός για το σύστημα και γι’ αυτό πρέπει να υποστεί την ψυχρολουσία του στιγματισμού του με την ρεστινιά του «αρνητή».
Μία ακόμη περίπτωση «άρνησης» είναι εκείνη που αφορά την άσκηση του «υποχρεωτικού δικαιώματος» του εκλέγειν.
Προσφάτως ανακινήθηκε εκ νέου το ζήτημα αν η άρνηση ψήφου είναι αξιόποινη. Προτού ασχοληθούμε με την σχετική προβληματική, θα ήταν χρήσιμη η εξής διευκρίνιση: Υπό τον όρο άρνηση ψήφου νοείται η στάση εκείνων των πολιτών που δεν προσέρχονται στην κάλπη, επειδή:
α) προτιμούν π.χ. να καθίσουν στο σπίτι τους ή να πάνε για μπάνιο στην θάλασσα, εμφορούμενοι από αδιαφορία για την πολιτική ως τέχνη προπαγάνδας και για τους πολιτικούς ως κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν ψεύτες, αλλά, ταυτοχρόνως, ως ναρκισσιστικές και διεφθαρμένες καρικατούρες,
β) από εσωτερική ανάγκη θέλουν να αποδοκιμάσουν συνειδητά τον ξεφτισμένο (και ξεφτυλισμένο) θεσμό των εκλογών, ιδίως δε των ευρωεκλογών, ο οποίος θυμίζει ολοένα και περισσότερο πασαρέλα άσχετων με την πολιτική προσώπων που εκμεταλλεύονται την λαοφιλή εικόνα τους, εξαργυρώνοντάς την με τον παχυλό μισθό του (ευρω)βουλευτή.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν και οι «αρνητές» εκείνοι που όχι μόνο αποδοκιμάζουν τον θεσμό των εκλογών, αλλά επιπλέον θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν την νομιμοποίησή του, συμβάλλοντας με το δικό τους ψηφο-φασούλι να γεμίσει το καλπο-σακούλι.
«ΝΑΙ, ΙΣΧΥΕΙ Ο (ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ) ΝΟΜΟΣ»: ΟΡΘΟ Ή ΛΑΘΟΣ;
Κάποιοι αναγνώρισαν μεν την τρομολαγνική διάθεση που υποκρύπτεται στην προπαγάνδα του χαρακτηρισμού της «άρνησης ψήφου» ως αξιόποινης, πλην όμως τοποθετήθηκαν εν μέρει ατυχώς και εν μέρει εσφαλμένως στο επίμαχο ζήτημα.
Μία από αυτές τις τοποθετήσεις ήταν εκείνη του δικηγόρου κ. Νίκου Αντωνιάδη, ο οποίος σε μια από τις αναρτήσεις του έγραψε τα ακόλουθα:
“Αν δεν πάτε να ψηφίσετε θα μπείτε φυλακή – «Βαριές» καμπάνες”
ΛΟΙΠΟΝ, ΑΚΟΥΣΤΕ !
Η ΑΠΟΧΗ είναι ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, οπότε ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ψηφίσετε. Εγώ ΔΕΝ ψηφίζω πάρα πολλά χρόνια τώρα, γιατί ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. Γιατί εγώ είμαι ο Νίκος Αντωνιάδης και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι δεν ψήφισα τον έναν ή τον άλλον, ώστε να μπορώ να στραφώ εναντίον των πάντων και να υπερασπιστώ τους πάντες όταν έχει να κάνει με το ΔΙΚΑΙΟ, είναι ότι ΔΕΝ ψήφισα. ΚΑΘΟΛΟΥ.
Από εκεί και πέρα, η τρομοκρατία αυτή ότι θα πάνε φυλακή όσοι δεν ψηφίσουν, είναι επιεικώς γελοία.
ΝΑΙ, ισχύει ο νόμος. Αλλά όταν μας πουν ΕΝΑΝ πολίτη που διώχθηκε επειδή δεν ψήφισε, εγώ θα το πάρω πίσω αυτό περί γελοιότητας.
Μα είναι δυνατόν να φυλακίσεις το 30 %, το 40 % ή και το 50 % κάποιες φορές, της αποχής;;
Ελάτε τώρα!
Υ.Γ. Είναι αυτή η πρόβλεψη που αποτελεί ένα ακόμα παράδοξο του Συντάγματος.
[Ένα άλλο είναι η "ανεξαρτησία" της Δικαιοσύνης, η ηγεσία της οποίας την ίδια ώρα διορίζεται από την κυβέρνηση...]
Ποιο το παράδοξο;
Μα ότι το "δικαίωμα" είναι ..."υποχρεωτικό".
Παράνοια...
Ας επικεντρωθούμε στο ακραιφνώς νομικό πρόβλημα της ανάρτησης:
Εφόσον ο κ. Αντωνιάδης έγραψε «ΝΑΙ, ισχύει ο [εκλογικός] νόμος», σημαίνει ότι συμφωνεί με την άποψη εκείνων που υποστηρίζουν ότι όποιος δεν πάει να ψηφίσει στις εκλογές κινδυνεύει να τιμωρηθεί.
Επομένως, η διαφωνία του με τους «τρομοκράτες της τιμωρητικής εκδοχής» είναι καθαρά πρακτικής φύσεως και έγκειται απλώς στο γεγονός ότι, κατ’ αυτόν, δεν υπάρχει περίπτωση να διωχθεί ο πολίτης που δεν θα προσέλθει στην κάλπη, διότι καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε στην πράξη να προβεί σε μαζικές φυλακίσεις.
ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ 26/2012 VERSUS ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Ας επιχειρήσουμε, όμως, τώρα να προσεγγίσουμε την νομική αλήθεια:
Το αξιόποινο της «άρνησης ψήφου» προβλέπεται στο άρ. 112 παρ. 1 π.δ. 26/2012, σύμφωνα με το οποίο:
«Ο εκλογέας που αδικαιολόγητα δεν ασκεί το δικαίωμα του εκλέγειν, τιμωρείται με φυλάκιση από ένα μήνα μέχρι ένα έτος».
Άρα, η εν λόγω τυποποιημένη «άρνηση ψήφου» συνιστά πλημμέλημα. Τούτο προκύπτει από το άρθρο 18 του Ποινικού Κώδικα, όπου προβλέπεται ρητώς ότι:
«Κάθε πράξη που τιμωρείται με φυλάκιση ή περιορισμό σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων ή μόνο με χρηματική ποινή ή παροχή κοινωφελούς εργασίας είναι πλημμέλημα».
Εν τούτοις, ενώ η παραπάνω διάταξη του άρθρου 112 δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει καταργηθεί, όποιος ανοίξει το κείμενο του Συντάγματός μας, όπως ισχύει σήμερα, και μεταβεί στο άρθρο 51 παράγραφο 5, όπου προβλέπεται η υποχρεωτικότητα της ψηφοφορίας, προς μεγάλη του έκπληξη θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη σε σχέση με νόμο που θα θεσπίζει ποινικές κυρώσεις:
«Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική».
Υποχρεωτική! Τελεία και παύλα!
Αν αναδιφήσουμε σε παλαιότερες εκδόσεις του Συντάγματός και τις συγκρίνουμε με την ισχύουσα εκδοχή, θα διαπιστώσουμε ότι, μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος, που πραγματοποιήθηκε το 2001, από την παράγραφο 5 του άρθρου 51 απαλείφθηκε το εδάφιο β΄, όπου προβλεπόταν ότι
«νόμος ορίζει κάθε φορά τις εξαιρέσεις και τις ποινικές κυρώσεις».
Τέτοιες διατάξεις που θεσπίζουν υποχρεωτικές πράξεις χωρίς οιαδήποτε κύρωση αποκαλούνται ατελείς και ως τέτοιες έχουν μόνο συμβολικό-διακηρυκτικό χαρακτήρα. Μάλιστα υπάρχει και ένας λατινικός όρος γι’ αυτές τις διατάξεις. Αποκαλούνται leges
imperfectae.
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΥΡΙΑΣ
Στο «Συνταγματικό Δίκαιο» (5η έκδ., Αθήνα 2016, σελ. 387) του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Κωνσταντίνου Μαυριά διατυπώνεται η ακόλουθη θέση:
«Από την απάλειψη αυτή [εννοείται του εδαφίου β΄ της παραγράφου 5 του άρθρου 51] προκύπτει με σαφήνεια η βούληση του αναθεωρητικού νομοθέτη να μην υποβάλλεται πλέον σε κυρώσεις οποιασδήποτε φύσης αυτός που δεν ασκεί το εκλογικό δικαίωμά του, υπ’ αυτή δε την έννοια δεν δύναται πλέον, ως αντίθετο προς το Σύνταγμα, να τύχει εφαρμογής το άρθρο 117 παρ. 1 και 3 του π.δ. 26/2012».
ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ
Τέλος, με αφρομή την θέση του κ. Νίκου Αντωνιάδη περί «παραδοξότητας» και «παράνοιας» σε σχέση με την πρόβλεψη ως υποχρεωτικού ενός δικαιώματος, αξίζει να ανατρέξει κανείς στο «Συνταγματικό Δίκαιο» του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημιου Θεσσαλονίκης Κώστα Χρυσόγονου (εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2η έκδ., 2014), στην σελίδα 416 του οποίου εξηγείται ο δισυπόστατος χαρακτήρας της ψήφου και, επιπλέον, επιβεβαιώνεται το μη αξιόποινο της άρνησής της:
«Από τη διάταξη αυτή [άρ. 51 παρ. 5 Συντ.] διαφαίνεται ότι, κατά την αντίληψη του συντακτικού νομοθέτη, η ψήφος δεν αποτελεί απλώς πολιτικό δικαίωμα, δηλ. δικαίωμα για ενεργητική συμμετοχή στο σχηματισμό της πολιτειακής βούλησης […], αλλά και άσκηση δημόσιας λειτουργίας, δηλ. αρμοδιότητα.
Αντιλαμβανόμενο το άτοπο να είναι υποχρεωτική η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και να προβλέπεται ποινική κύρωση για την μη άσκησή του, αλλά να ασκείται ποινική δίωξη σπανίως, ιδίως όταν επρόκειτο για ομαδική άρνηση ψήφου, ο αναθεωρητικός νομοθέτης κατάργησε το εδάφιο β΄, όχι με την έννοια ότι οι ποινικές κυρώσεις απόκεινται στη διακριτική ευχέρεια του κοινού νομοθέτη, αλλά με την έννοια ότι απαγορεύεται πλέον συνταγματικά η πρόβλεψη και επιβολή ποινικών και κατ’ επέκταση διοικητικών ή άλλων κυρώσεων».
Ο ίδιος καθηγητής, μάλιστα, μας πληροφορεί ότι ο ερμαφρόδιτος χαρακτήρας του «υποχρεωτικού εκλογικού δικαιώματος» ανάγεται στην πρώτη συντακτική συνέλευση (Assemble) της γαλλικής επαναστάσεως, όπου αναπτύχθηκε η θεωρία του δημόσιου λειτουργήματος και τονίσθηκε η υποχρεωτικότητα της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος. Υπό αυτό το πρίσμα:
«το εκλογικό δικαίωμα αποτελεί βασικό λειτούργημα κρατικού οργάνου και, επομένως, υποχρέωση των πολιτών».
Άλλο πράγμα, όμως, η υποχρεωτικότητα και άλλο η εξαναγκαστότητα.
Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για την διάταξη του Συντάγματος σχετικά με την άρνηση ψήφου, οι διατάξεις για την τριάδα των ιατρικών πράξεων που είχαν την τιμητική τους επί κορωνοϊού, δηλ. η μασκοφορία, η διενέργεια διαγνωστικού τεστ και ο εμβολιασμός, δεν θέσπιζαν απλώς υποχρεωτικότητα αλλά ήταν και εξαναγκαστικές, αφού η παραβίαση ειχε δυσμενείς για τον «αρνητή» τους έννομες συνέπειες, π.χ. πρόστιμο 300 €, αναστολή εργασίας ή καθηκόντων κ.λπ.
Σχετκά με το ζήτημα αυτό ο αναγνώστης μπορεί να εμβαθύνει μελετώντας το βιβλίο ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ. ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΙΑΤΙΡΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ (εκδ. Αλφειός, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, σελ. 289 επ.)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ
Όποιος έχει κατά νουν να αδιαφορήσει για τις ευρωεκλογές ή έχει αποφασίσει να τις σαμποτάρει ατομικά, πιστεύοντας ότι, αν κάτι αντίστοιχο πράξουν και πάρα πολύ άλλοι, τότε θα στείλει μήνυμα απόρριψης του μολυσμένου συστήματος του πολυκομματισμού που, στην πραγματικότητα, είναι μακιγιάζ ενός αυταρχικού, μονοκομματικού κράτους, ΔΕΝ χρειάζεται να ΦΟΒΑΤΑΙ ότι θα έχει διαπράξει έγκλημα.
Την τελευταία φορά που είχα ταχθεί υπέρ της αποχής προκάλεσα την οργή ή την απογοήτευση πολλών αναγνωστών και συνοδοιπόρων μου, μερικοί εκ των οποίων θεώρησαν ότι εκπληρώνω αποστολή ελεγχόμενης αντιπολίτευσης του βρομερού και τρισάθλιου Κυρ. Μητσοτάκη. Η τύφλωση όσων υποστήριξαν μια τέτοια παντελώς ανάποδη άποψη ήταν προφανώς δυσθεώρητη.
Η θέση περί της αποχής όπως είχε τεκμηριωθεί στο γνωστό πολυσέλιδο κείμενο-πέτρα του σκανδάλου με τον τίτλο «Απέχω, άρα υπάρχω»1 ήταν, νομίζω, θεωρητικώς ολόσωστη, αλλά η αχίλλειος πτέρνα της εντοπιζόταν σε επίπεδο πρακτικής εφαρμογής, αφού ο ελληνικός, όπως και κάθε άλλος λαός, έχει γαλουχηθεί-εμβολιασθεί με την ιδέα ότι οι εκλογές είναι η ραχοκοκκαλιά της δημοκρατίας και άρα οι «αρνητές της ψήφου» γίνονται εχθροί της.
Η ιδέα αυτή είναι ορθή όταν λειτουργεί πράγματι η δημοκρατία, όχι όμως και όταν αυτή έχει μεταλλαχθεί σε μεταδημοκρατία ή ψευτοδημοκρατία. Επομένως, όσο η συμπαγής πλειοψηφία δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι, εδώ και χρόνια, ζούμε υπό το μεταδημοκρατικό καθεστώς μιας «έξυπνης δικτατορίας», η πρόσκληση σε απονομιμοποιητική αποχή φαντάζει παράφωνη.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, έπρεπε να προσαρμοστώ στην οπτική της συμπαγούς πλειοψηφίας και να εισχωρήσω στο κάστρο του χρεοκοπημένου κοινοβουλευτισμού, ώστε να διαπιστώσω εκ των ένδον πώς λειτουργεί το διαβρωμένο σύστημα.
Μετά τα απίστευτα αντισυνταγματικά αίσχη που έγιναν σε βάρος των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ, είμαι πλέον ακράδαντα πεπεισμένος ότι όλα τα μεγάλα κόμματα δεν είναι παρά μια παραπλανητική κοινοβουλευτική ποικιλία που προσφέρεται για τα μάτια του κόσμου, ενώ πολλά από τα μικρά κόμματα έχουν αναλάβει τον θεατρικό ρόλο της κατ’ επίφασιν αντισυστημικής απόχης.
Κριτήριο για την αποφυγή ψήφισης ενός τέτοιου μασκοφορεμένου, μικρού κόμματος στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου πρέπει να είναι πρωτίστως η στάση του/της προέδρου του έναντι των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων ή/και της επιβολής των απάνθρωπων λοκντάουν.
Τούτη την ώρα, λοιπόν, προέχει να σταλεί το μήνυμα της ηχηρής αποδοκιμασίας εναντίον της προδοτικής και αντίχριστης κυβέρνησης της Ν.ΕΑΣ Δ.ΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, η οποία έχει gayλοιοποιήσει και ανασκολοπίσει κατ’ εξακολούθησιν το Σύνταγμα, την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.
Φυσικά, όποιος διανοηθεί να αποδοκιμάσει Μητσοτάκη, ψηφίζοντας Κασσελάκη ή Ανδρουλάκη, θα έχει απλώς επαληθεύσει την παροιμία «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Ακόμη και η ταυτόσημη κατάληξη -ακη προδίδει την φρικαλέα συμπόρευση των τριών δήθεν αντίπαλων κομμάτων, που είναι οι τρεις όψεις του ίδιου νομίσματος.
Οι τρεις επαίσχυντοι προδότες και εν ταυτώ εμπαίκτες του ελληνικού λαού. Τρεις όψεις του ίδιου νομίσματος
Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να μελετήσουν πολύ προσεκτικά ποιες προσωπικότητες από τα λοιπά μικρά κόμματα έχουν το ειδικό βάρος να υπερασπισθούν με αδιαπραγμάτευτη τόλμη και ζέση τα ελληνικά συμφέροντα μέσα στο δαιμονισμένο ευρωκοινοβούλιο.
Καλή ψήφο, η οποία είθε να φέρει τον ψόφο για τη Ν.ΕΑ Δ.ΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, διότι, αν αυτή λάβει ένα ικανοποιητικό ποσοστό, θα συνεχίσει ακάθεκτη να διαλύει Ελλάδα και Έλληνες!
·
16 ΜΑΪ́ΟΥ 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου