Η ΑΝΙΕΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΜΙΣΟΚΑΛΟ ΜΕ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΕΡΓΑ

ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΑΣΕΒΕΙΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ    

Κοινοποιεί ο Ηλίας Σκουντριάνος

Η ακούσια προσευχή που κάνουμε ζώντας πονηρά και καλέσαμε τον αντίδικο αντί για το Θεό. Άντε τώρα να τον κάνεις ζάφτι…

Σίγουρα η Κυριακή Προσευχή δεν ήταν ένα εφεύρημα της στιγμής στο νου του Ιησού όταν Αυτός ρωτήθηκε περί προσευχής, αλλά αποτέλεσμα πολλών εσωτερικών διεργασιών που είχαν αρχίσει από την παιδική Του ηλικία. 

Καθότι ο ίδιος δεν είχε πραγματικό φυσικό Πατέρα, η έλλειψη αυτή δεν Τον έκανε να προσπεράσει τον Ιωσήφ, αλλά τον οδηγούσε στο να αναζητά το απόλυτο πατρικό πρότυπο, τα οποίο τελικά βρήκε ανακαλύπτοντας ξανά το Πρόσωπο του Ουράνιου Πατέρα Του, δηλαδή του ίδιου του Θεού. 

Αυτό ακριβώς το Πρόσωπο του Ουράνιου Πατέρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε κι εμείς αφού βέβαια τακτοποιηθούν οι σχέσεις και αποδοθεί η τιμή προς το φυσικό γονέα, το σύζυγο και προς τον πνευματικό και εκκλησιαστικό ηγέτη. 

Δε μπορούμε να φτάσουμε σ’ Αυτόν και να τον ονομάσουμε Πατέρα κατάματα, αν οι σχέσεις μας με τους τρεις πρώτους πατέρες (το φυσικό, τον πνευματικό και τον εκκλησιαστικό) δεν είναι σχέση απόδοσης τιμής. 

Τον Ουράνιο Πατέρα μας χωρίς να φταίει Τον απομονώνουμε με την αδιαφορία μας, Τον πληγώνουμε με την άσπλαχνη συμπεριφορά μας, τον περιθωριοποιούμε με την ανοησία και τη φιληδονία μας. Επειδή είναι Άγιος δε μπορεί να συμμετέχει στον τρόπο που εμείς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και την απόλαυσή της.

 Οι αμαρτίες μας φέρνουν χώρισμα ανάμεσα σε Αυτόν και σε μας. 
Η διαφορά όμως είναι, ότι εμείς οι ΑΠΟΣΤΑΤΗΜΕΝΟΙ ΠΙΣΤΟΙ έχουμε ακόμα και μέσα στην ασέβειά μας μια αγκαλιά να καταφύγουμε στη δύσκολη στιγμή, ενώ Αυτός που έχει άγια φύση εγκαταλείπεται όχι μόνο «απάτωρ, αμήτωρ και αγενεαλόγητος» αλλά και χωρίς τη μοναδική διέξοδο επικοινωνίας Του, τα αγαπημένα Του δηλαδή παιδιά, χωρίς καν ο ίδιος να φταίει σε τίποτε. 

Αυτή η κατάσταση στην οποία φέρνει ο άνθρωπος το Θεό είναι η μεγαλύτερη ασέβεια, καθ’ ότι είναι η καταπάτηση της μεγαλύτερης εντολής, όπως την ανέφερε ο Χριστός:

«Να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου και με όλο το νου σου».   

Επιθυμία του Θεού είναι να υιοθετήσει τον πνευματικά ορφανό άνθρωπο μέσα από το Πάσχα της Εξόδου και να τον αξιώσει να τον αποκαλεί Πατέρα (επίπεδο «ΠΑΤΕΡ») και σταδιακά να τον ανεβάσει στη θέωση (επίπεδο «ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ»), όπου ο άνθρωπος γίνεται απείραστος κακών διότι ο πονηρός δε θα χρειάζεται πια στη ζωή του. Διότι δεν υπάρχει άλλη εκπαίδευση. Τα πάθη έχουν καταργηθεί.

Ο Σατανάς από την άλλη αγκαλιάζει τον πνευματικά ορφανό άνθρωπο, τον υιοθετεί εν αγνοία του και μέσα από την επανάσταση προς τις πατρικές μορφές τον φέρνει σε ατομική και όχι σε συλλογική συνείδηση. 

Τον κάνει να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Δεν τον αφήνει να ναυαγήσει για να δει τα όριά του και να εμπιστευτεί το Θεό, αλλά τον γεμίζει με ευημερία και «κοσμικές ευλογίες». Ή αν ναυαγήσει τον πείθει αμέσως πως πρέπει να καταραστεί τον «φταίχτη» Θεό γι’ αυτό, ακολουθώντας το παράδειγμα της γυναίκας του Ιώβ.

Έτσι ο άνθρωπος αγιάζει το όνομα του πονηρού μέσα του, έρχεται η διαβολική βασιλεία κι γεννιέται το θέλημα του πονηρού. Με το θέλημα του πονηρού στην καρδιά, βγαίνει ο άρτος με πονηρούς τρόπους, η καρδιά γεμίζει σκληρότητα και χάνει την ικανότητα να συγχωρεί, ο άνθρωπος μετά πέφτει σε ατέλειωτους πειρασμούς της σάρκας και της ψυχής, σε υπερηφάνεια και τέλος γίνεται ένα με τον πονηρό.

ΧΩΡΙΣ λοιπόν ο άνθρωπος να έχει προσευχηθεί στον πονηρό, η ίδια του η ζωή έχει μετατραπεί σε ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ και δαιμονική δοξολογία που αν είχε λόγια θα έπαιρνε την εξής μορφή:

«Πατέρα μου καταχθόνιε, ας αγιαστεί το ασεβές όνομά σου, ας έλθει η ασεβής βασιλεία σου, ας γεννηθεί μέσα μου το ασεβές θέλημά σου .  Δώσε μου κι εσύ τον άρτο της ασέβειας  που θα διαρκέσει για πάντα, κλέβοντας τον καθημερινό άρτο τον φτωχών. 

Βοήθησέ με να μη συγχωρώ κανέναν για να μη χάνω δυνάμεις, χρόνο και χρήματα, άσε με να γευτώ την υπερηφάνεια της πρωτιάς και τις παράνομες ηδονές και ελευθέρωσέ με τελείως από τη σκέψη του Θεού, ώστε να μην έχω καμία τύψη κάνοντας τα παραπάνω.»  (μη γένοιτο)

Βέβαια, κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα τρόμαζε, αν του επιβαλλόταν να κάνει μια τέτοια προσευχή κάθε βράδυ. Όμως επειδή ο Σατανάς γνωρίζει πως δεν είναι μόνο τα λόγια, αλλά ιδιαίτερα η στάση ζωής που φέρνει τον αγιασμό, ή την ασέβεια, μας οδηγεί σταδιακά να ζούμε έτσι, σα να κάναμε επιμελέστατα και αδιάλειπτα μια τέτοια προσευχή.

Όπως λοιπόν ο Θεός κάνει τον άγιο Θεό, ο σατανάς μετατρέπει τον ασεβή σε δαίμονα. Όταν λοιπόν έρθει η ημέρα της Κρίσης, οι γιοί του Θεού θα είναι μαζί με το Θεό, ενώ οι κατά φύση δαίμονες και οι εξ’ υιοθεσίας δαίμονες (οι ασεβείς άνθρωποι) θα έχουν την ίδια κατάληξη:

«Αυτά θα τα κληρονομήσει ο νικητής. Κι εγώ θα είμαι Θεός του, κι αυτός παιδί μου. Οι δειλοί όμως, οι άπιστοι, οι βδελυροί, οι φονιάδες, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όσοι αντιστρατεύονται την αλήθεια θα έχουν το μερίδιό τους στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι».

Ας δούμε τη μεθοδεία του πονηρού με την οποία εργάζεται στη γη σε αυτούς που απειθούν στο Θεό  (ακόμα κι αν παράλληλα χρησιμοποιούν θρησκευτικά λόγια) και τους κάνει με τη ζωή τους να προσεύχονται σε αυτόν. Η ασέβεια συμβαίνει σταδιακά, όπως και ο αγιασμός. Τα επίπεδα είναι τα αντίθετα από αυτά της Κυριακής Προσευχής:

ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ

ΑΝΤΙ - ΠΑΤΕΡ

(Αμαρτίες ενάντια στην εξουσία)

Αμαρτίες αιρέσεων, ρήξη σχέσεων με πατρικές μορφές, κακολογία γονέων, κακολογία συζύγου, οικογενειακή ανυπακοή, κακολογία πνευματικών ηγετών (ιερέων, ποιμένων, πρεσβυτέρων κλπ.), εκκλησιαστική ανυπακοή, αναρχία.

ΑΝΤΙ – ΗΜΩΝ

(Αμαρτίες ενάντια στο συλλογικό πνεύμα)

Αμαρτίες που αποσπούν το άτομο από το σύνολο, π.χ. την οικογένεια, τη γειτονιά, την ενορία και το οδηγούν σε απομόνωση. Καυγάδες, οικογενειακές κατάρες, βεντέτες, κακολογία συγγενών, γειτόνων, αδελφών εν Χριστώ, αγάπη για πρωτοκαθεδρίες, φιλοδοξία, εγωπάθεια, εκκλησιαστικά σχίσματα κλπ.

ΑΝΤΙ – Ο ΕΝ ΤΟΙΣ ΟΥΡΑΝΟΙΣ

(Αμαρτίες που εξομοιώνουν με τον πονηρό)

Ο Γρηγόριος Νύσσης αναφέρει πως «η προσευχή του πονηρού ανθρώπου γίνεται επίκληση του διαβόλου». Αν ονομάζουμε το Θεό «Πατέρα», τότε πρέπει με τη ζωή μας να μοιάζουμε σε Αυτόν, τον «εν τοις Ουρανοίς» Πατέρα.

 Αν με τη ζωή μας μοιάζουμε στο διάβολο, τότε αυτός γίνεται καταχθόνιος πατέρας μας και αυτός ακούει την επίκλησή μας και την καταστρέφει. 

Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους: «Ο πατέρας που έχετε εσείς είναι ο διάβολος». Ο διάβολος είναι κατά βάση ανθρωποκτόνος, γι’ αυτό και η πρώτη αμαρτία που έγινε μετά την πτώση ήταν ο φόνος του Άβελ από τον αδερφό του.

Έτσι, σε αυτή την κατηγορία έχουμε τις αμαρτίες του φόνου και του αδελφικού μίσους που ισοδυναμεί με ανθρωποκτονία, εκτρώσεις, πολέμους κλπ.

ΑΝΤΙ – ΑΓΙΑΣΘΗΤΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

(Αμαρτίες επικλήσεων)

Το όνομα του Κυρίου είναι δυνατό επειδή ο ίδιος είναι άγιος και όχι επειδή σαν λέξη έχει μαγικές ιδιότητες. Οποιαδήποτε λοιπόν λανθασμένη, ή μάταιη χρήση του, ή χρήση έξω από την οδό της αγιοσύνης, ή χρήση άλλου ονόματος για επίτευξη πνευματικών στόχων μας φέρνει στο επίπεδο της μαγείας. 

Σε αυτή την κατηγορία έχουμε ό,τι αμαρτία αντιτίθεται στο όνομα του Κυρίου: Μαγεία, επίκληση πνευμάτων, χρήση μέντιουμ, σατανισμό, κλπ.

ΑΝΤΙ – ΕΛΘΕΤΩ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ 

(Αμαρτίες ειδωλολατρίας)

Σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται οι αμαρτίες που υποβοηθούν την εξάπλωση της βασιλείας του πονηρού. Η προσκόλληση σε είδωλα (θρησκευτικά, αθλητικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά), σε κοινωνική ζωή ασωτίας που περιλαμβάνει μέθες και πανηγύρια που δε δοξάζουν τον Κύριο.

ΑΝΤΙ – ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ

ΩΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ  

(Συνουσία με τον πονηρό)

Η λέξη «γενηθήτω» μπορεί έμμεσα να σημαίνει «ας γεννηθεί». Για ό,τι γεννιέται έχει προηγηθεί συνουσία. Ο Ιωάννης της Κλίμακος ονομάζει την προσευχή «συνουσία» και ένωση με το Θεό και το Λόγο Του. 

Με αυτή την πράξη του πνευματικού έρωτα γεννιέται αβίαστα το θέλημα του Θεού στο δικό του χρόνο, όπως γίνεται και με ένα φυσικό παιδί. Όποιος ερωτοτροπεί με ασεβή ζωή με τον πονηρό είναι επόμενο να γεννήσει το ασεβές θέλημα του διαβόλου.

Σε αυτή την κατηγορία υπάρχουν οι αμαρτίες της διαβολής, έχθρας, έριδας και φθόνου, παρεξηγήσεων, υπερηφάνειας, κενοδοξίας. Επίσης, συμπλέγματα κατωτερότητας (και ανωτερότητας), αυταρχισμός, ασπλαχνία, ψευδομαρτυρία, καταλαλιά, γκρίνια κλπ.      

ΑΝΤΙ – ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ

ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ 

(Αμαρτίες απληστίας)

Σε αυτή την κατηγορία έχουμε την αμαρτία του φατριασμού που οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν σαν το δόλιο πολιτικό διαχωρισμό για απόκτηση περισσότερης εξουσίας. Το πνεύμα αυτό συναντάται στον καλλιτεχνικό κόσμο, τον επιχειρηματικό, στην πολιτική ζωή και στην Εκκλησία. 

Συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος δεν αρκείται στον καθημερινό άρτο (τον επιούσιο) αλλά πέφτει σε πειρασμούς απληστίας, αχαριστίας και πλεονεξίας. Ο Σατανάς θέλει να δίνει ο ίδιος τον άρτο στον άνθρωπο για να τον κυβερνά.

ΑΝΤΙ – ΚΑΙ ΑΦΕΣ ΗΜΙΝ ΤΑ ΟΦΕΙΛΗΜΑΤΑ ΗΜΩΝ ΩΣ

ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΦΙΕΜΕΝ ΤΟΙΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙΣ ΗΜΩΝ  

(Αμαρτίες ασπλαχνίας)

Εδώ, όπως είναι αυτονόητο, βρίσκονται οι αμαρτίες ασυγχωρητικότητας, κακίας, θυμού, οργής, κακοποίησης, βίας, εκδίκησης κλπ. Αυτός όμως που μαθαίνει να συγχωρεί γίνεται κατά χάρη όμοιος ου Θεού, ο οποίος είναι ο μόνος που έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες.

Το αντίθετο από αυτό, ή έλλειψη συγχωρητικότητας, είναι η φρικτή δαιμονική πύλη, από την οποία ιδίως στα χριστιανικά σπίτια εισέρχονται λεγεώνες δαιμονίων και ο ίδιος ο πατέρα της ασπλαχνίας, ο Βεελζεβούλ.

ΑΝΤΙ – ΚΑΙ ΜΗ ΕΙΣΕΝΕΓΚΗΣ ΗΜΑΣ ΕΙΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΝ

(Αμαρτίες υπηρηφάνειας)

Εδώ, συναντάμε την υπέρτατη αμαρτία της υπερηφάνειας για τα δώρα του Θεού, η οποία επαναφέρει κάθε είδος σαρκικού πειρασμού: Την πορνεία, τη μοιχεία, την επιθυμία ξένης γυναικός, ή ανδρός, την ασέλγεια, την αιμομιξία, παιδεραστία, κτηνοβασία, το μολυσμό της συζυγικής κλίνης, την ομοφυλοφιλία, το ναρκισσισμό κλπ. 

Ο πιστός που πέφτει στην υπερηφάνεια κάνει ουσιαστικά βουτιά στην ασέλγεια και καταπατείται από πάθη που παλαιότερα είχε νικήσει με το θείο έρωτα και την ταπείνωση.

ΑΝΤΙ – ΑΛΛΑ ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ

(Ταύτιση με τον πονηρό)

Αυτό είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της αντι – κλίμακας. Ο σαρκικός άνθρωπος (πιστός, ή όχι δεν έχει σημασία) που τελείωσε την κλίμακα της ασέβειας, έχει γίνει πράττοντας τα παραπάνω έργα της σάρκας ένα με τον καταχθόνιο «πατέρα», το διάβολο.

Αντίθετα, αυτός που με την κλίμακα αγιάστηκε, ελευθερώθηκε από τον πονηρό και είναι έτοιμος να συναντήσει τον Νυμφίο και την ουράνια Βασιλεία Του.

Αποσπάσματα  από το βιβλίο

«Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΩΣ ΚΛΙΜΑΚΑ ΑΓΙΑΣΜΟΥ»

του ΙΩΑΝΝΗ Ε. ΚΩΝΣΤΑ

Εκδόσεις «Μελίτη»