ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ: ΌΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Από John και Nisha Whitehead«Σε αυτές τις μέρες της παγκόσμιας σύγχυσης, υπάρχει απόλυτη ανάγκη για άνδρες και γυναίκες που θα πολεμήσουν θαρραλέα για την αλήθεια».
- Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ
Στο σημερινό κυβερνητικό κλίμα, το να υπακούει κανείς στη συνείδησή του και να λέει την αλήθεια στην εξουσία του αστυνομικού κράτους μπορεί εύκολα να σε καταστήσει «εχθρό του κράτους».
Ο ιδρυτής του Wikileaks Julian Assange είναι απλώς ένα από τα πιο ορατά θύματα του πολέμου του αστυνομικού κράτους εναντίον αντιφρονούντων και πληροφοριοδοτών.
Πριν από πέντε χρόνια, στις 11 Απριλίου 2019, η αστυνομία συνέλαβε τον Ασάνζ επειδή τόλμησε να αποκτήσει πρόσβαση και να αποκαλύψει στρατιωτικά έγγραφα που απεικονίζουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τους ατελείωτους πολέμους της στο εξωτερικό ως απερίσκεπτους, ανεύθυνους, ανήθικους και υπεύθυνους για χιλιάδες θανάτους αμάχων.
Μεταξύ των υλικών που διέρρευσαν ήταν βίντεο από δύο ελικόπτερα AH-64 Apache των ΗΠΑ που συμμετείχαν σε μια σειρά επιθέσεων αέρος-εδάφους, ενώ το αμερικανικό πλήρωμα γέλασε με μερικά από τα θύματα.
Μεταξύ των θυμάτων ήταν δύο ανταποκριτές του Reuters που πυροβολήθηκαν αφού οι κάμερές τους μπερδεύτηκαν με όπλα και ένας οδηγός που σταμάτησε για να βοηθήσει έναν από τους δημοσιογράφους.
Τα δύο παιδιά του οδηγού, τα οποία έτυχε να βρίσκονται στο βαν τη στιγμή που δέχθηκε πυρά από τις αμερικανικές δυνάμεις, υπέστησαν σοβαρούς τραυματισμούς.
Δεν υπάρχει τίποτα δικαιολογημένο σε εγκλήματα όπως αυτά που διαπράττονται από την κυβέρνηση.
Όταν οποιαδήποτε κυβέρνηση γίνεται σχεδόν δυσδιάκριτη από το κακό που ισχυρίζεται ότι καταπολεμά – είτε αυτό το κακό παίρνει τη μορφή πολέμου, τρομοκρατίας, βασανιστηρίων, διακίνησης ναρκωτικών, σωματεμπορίας, δολοφονίας, βίας, κλοπής, πορνογραφίας, επιστημονικών πειραμάτων ή κάποιου άλλου διαβολικού μέσου πρόκλησης πόνου, δυστυχίας και δουλείας στην ανθρωπότητα – αυτή η κυβέρνηση έχει χάσει την αξίωσή της για νομιμότητα.
Αυτά είναι σκληρά λόγια, αλλά οι δύσκολοι καιροί απαιτούν ευθεία ομιλία.
Είναι εύκολο να παραμείνεις σιωπηλός μπροστά στο κακό.
Αυτό που είναι δυσκολότερο – αυτό που μας λείπει σήμερα και τόσο απεγνωσμένα χρειαζόμαστε – είναι εκείνοι με ηθικό θάρρος που θα διακινδυνεύσουν τις ελευθερίες και τις ζωές τους για να μιλήσουν ενάντια στο κακό στις πολλές μορφές του.
Σε όλη την ιστορία, άτομα ή ομάδες ατόμων έχουν ξεσηκωθεί για να αμφισβητήσουν τις αδικίες της εποχής τους. Η ναζιστική Γερμανία είχε τον Ντίτριχ Μπονχέφερ. Τα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης αμφισβητήθηκαν από τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.
Η Αμερική είχε το χρωματικά κωδικοποιημένο σύστημα φυλετικού διαχωρισμού και πολεμοκαπηλείας που καλούσε για αυτό που ήταν, κατάφωρες διακρίσεις και κερδοσκοπία, από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ.
Και έπειτα ήταν ο Ιησούς Χριστός, ένας πλανόδιος ιεροκήρυκας και επαναστάτης ακτιβιστής, ο οποίος όχι μόνο πέθανε αμφισβητώντας το αστυνομικό κράτος της εποχής του – δηλαδή, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία – αλλά παρείχε ένα σχέδιο πολιτικής ανυπακοής που θα ακολουθούσαν εκείνοι, θρησκευτικοί και άλλοι, που ήρθαν μετά από αυτόν.
Πράγματι, είναι κατάλληλο να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς Χριστός – η θρησκευτική μορφή που λατρεύτηκε από τους Χριστιανούς για το θάνατό του στο σταυρό και την επακόλουθη ανάστασή του – πλήρωσε το υπέρτατο τίμημα για να μιλήσει εναντίον του αστυνομικού κράτους της εποχής του.
Ένας ριζοσπάστης αντικομφορμιστής που αμφισβητούσε την εξουσία σε κάθε στροφή, ο Ιησούς απείχε πολύ από το αποδυναμωμένο, συντεχνιοποιημένο, απλοποιημένο, εξευγενισμένο, σισσοποιημένο όραμα ενός πράου πλάσματος που κρατούσε ένα αρνί που οι περισσότερες σύγχρονες εκκλησίες πλασάρουν.
Στην πραγματικότητα, πέρασε την ενήλικη ζωή του λέγοντας την αλήθεια στην εξουσία, αμφισβητώντας το status quo της εποχής του και αντιστεκόμενος στις καταχρήσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όπως και η Αμερικανική Αυτοκρατορία σήμερα, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των ημερών του Ιησού είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός αστυνομικού κράτους: μυστικότητα, επιτήρηση, εκτεταμένη αστυνομική παρουσία, πολίτες που αντιμετωπίζονται σαν ύποπτοι με ελάχιστη προσφυγή ενάντια στο αστυνομικό κράτος, αέναους πολέμους, στρατιωτική αυτοκρατορία, στρατιωτικό νόμο και πολιτική τιμωρία εναντίον εκείνων που τολμούσαν να αμφισβητήσουν την εξουσία του κράτους.
Παρ' όλους τους επαίνους που απονεμήθηκαν στον Ιησού, λίγα λέγονται για τη σκληρή πραγματικότητα του αστυνομικού κράτους στο οποίο ζούσε και τις ομοιότητές του με τη σύγχρονη Αμερική, και όμως είναι εντυπωσιακές.
Μυστικότητα, επιτήρηση και κυριαρχία από την ελίτ. Καθώς το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγάλωνε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η άρχουσα τάξη και η πλούσια τάξη έγιναν συνώνυμες, ενώ οι κατώτερες τάξεις, στερούμενες όλο και περισσότερο τις πολιτικές τους ελευθερίες, άρχισαν να αδιαφορούν για την κυβέρνηση και να αποσπώνται εύκολα από «ψωμί και τσίρκο».
Όπως και η σημερινή Αμερική, με την έλλειψη κυβερνητικής διαφάνειας, την απροκάλυπτη εσωτερική παρακολούθηση και την κυριαρχία των πλουσίων, οι εσωτερικές λειτουργίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καλύπτονταν από μυστικότητα, ενώ οι ηγέτες της ήταν συνεχώς σε επιφυλακή για τυχόν πιθανές απειλές για την εξουσία της.
Η προκύπτουσα κρατική παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε κυρίως από τον στρατό, ο οποίος ενήργησε ως ερευνητές, εκτελεστές, βασανιστές, αστυνομικοί, εκτελεστές και δεσμοφύλακες. Σήμερα ο ρόλος αυτός εκπληρώνεται από την NSA, το FBI, το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας και τις ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένες αστυνομικές δυνάμεις σε ολόκληρη τη χώρα.
Εκτεταμένη αστυνομική παρουσία. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε τις στρατιωτικές της δυνάμεις για να διατηρήσει την «ειρήνη», εγκαθιδρύοντας έτσι ένα αστυνομικό κράτος που επεκτάθηκε σε όλες τις πτυχές της ζωής ενός πολίτη.
Με αυτόν τον τρόπο, αυτοί οι στρατιωτικοί αξιωματικοί, που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος προβλημάτων ρουτίνας και συγκρούσεων, επέβαλαν τη βούληση του κράτους.
Σήμερα, οι ομάδες SWAT, που αποτελούνται από την τοπική αστυνομία και ομοσπονδιακούς πράκτορες, απασχολούνται για την εκτέλεση ενταλμάτων έρευνας ρουτίνας για μικρά εγκλήματα, όπως η κατοχή μαριχουάνας και η απάτη με πιστωτικές κάρτες.
Πολίτες με ελάχιστη προσφυγή ενάντια στο αστυνομικό κράτος. Καθώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεκτεινόταν, η προσωπική ελευθερία και ανεξαρτησία σχεδόν εξαφανίστηκαν, όπως και κάθε πραγματική αίσθηση τοπικής διακυβέρνησης και εθνικής συνείδησης.
Ομοίως, στην Αμερική σήμερα, οι πολίτες αισθάνονται σε μεγάλο βαθμό ανίσχυροι, άφωνοι και χωρίς εκπροσώπηση μπροστά σε μια πεινασμένη για εξουσία ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Καθώς οι πολιτείες και οι περιοχές τίθενται υπό άμεσο έλεγχο από ομοσπονδιακές υπηρεσίες και κανονισμούς, μια αίσθηση μαθημένης αδυναμίας κυριεύει το έθνος.
Αέναοι πόλεμοι και στρατιωτική αυτοκρατορία. Όπως και η σημερινή Αμερική με την πρακτική της αστυνόμευσης του κόσμου, ο πόλεμος και ένα κυρίαρχο μιλιταριστικό ήθος παρείχαν το πλαίσιο για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία εκτεινόταν από την ιταλική χερσόνησο σε όλη τη Νότια, Δυτική και Ανατολική Ευρώπη, επεκτεινόμενη στη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Ασία. Εκτός από τις σημαντικές εξωτερικές απειλές, διεξήχθησαν πόλεμοι εναντίον ατελών, αδόμητων και κοινωνικά κατώτερων εχθρών.
Στρατιωτικός νόμος. Τελικά, η Ρώμη εγκαθίδρυσε μια μόνιμη στρατιωτική δικτατορία που άφησε τους πολίτες στο έλεος ενός απρόσιτου και καταπιεστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ελλείψει πόρων για τη δημιουργία πολιτικών αστυνομικών δυνάμεων, οι Ρωμαίοι βασίζονταν όλο και περισσότερο στο στρατό για να παρεμβαίνει σε όλα τα θέματα συγκρούσεων ή αναταραχών στις επαρχίες, από μικρής κλίμακας συμπλοκές έως εξεγέρσεις μεγάλης κλίμακας.
Σε αντίθεση με τις αστυνομικές δυνάμεις σήμερα, με τις εκπαιδευτικές ασκήσεις στρατιωτικού νόμου σε αμερικανικό έδαφος, τα στρατιωτικοποιημένα όπλα και τη νοοτροπία «πυροβολήστε πρώτα, κάντε ερωτήσεις αργότερα», ο Ρωμαίος στρατιώτης είχε «την άσκηση θανατηφόρας βίας στα χέρια του» με τη δυνατότητα να σπείρει τον όλεθρο στις ζωές των απλών πολιτών.
Ένα έθνος υπόπτων. Ακριβώς όπως η Αμερικανική Αυτοκρατορία βλέπει τους πολίτες της ως υπόπτους που πρέπει να εντοπιστούν, να παρακολουθούνται και να ελέγχονται, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έβλεπε όλους τους πιθανούς ανυπότακτους, από τον κοινό κλέφτη μέχρι έναν πλήρη εξεγερμένο, ως απειλές για την εξουσία της.
Ο εξεγερμένος θεωρήθηκε ότι αμφισβητούσε άμεσα τον αυτοκράτορα. Ένας «ληστής», ή επαναστάτης, θεωρούνταν ικανός να ανατρέψει την αυτοκρατορία, θεωρούνταν πάντα ένοχος και άξιζε τις πιο άγριες ποινές, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής ποινής.
Οι ληστές συνήθως τιμωρούνταν δημόσια και σκληρά ως μέσο αποτροπής άλλων από το να αμφισβητήσουν την εξουσία του κράτους. Η εκτέλεση του Ιησού ήταν μια τέτοια δημόσια τιμωρία.
Πράξεις πολιτικής ανυπακοής από εξεγερμένους. Όπως και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Αμερικανική Αυτοκρατορία έχει επιδείξει μηδενική ανοχή για αντιφρονούντες όπως ο Julian Assange, ο Edward Snowden και η Chelsea Manning που εξέθεσαν το άθλιο υπογάστριο του αστυνομικού κράτους.
Ο Ιησούς χαρακτηρίστηκε επίσης πολιτικός επαναστάτης ξεκινώντας με την επίθεσή του στους φορτιστές χρημάτων και τους εμπόρους στον εβραϊκό ναό, μια πράξη πολιτικής ανυπακοής στο χώρο της διοικητικής έδρας του Σάνχεδριν, του ανώτατου εβραϊκού συμβουλίου.
Συλλήψεις στρατιωτικού τύπου μέσα στη νύχτα. Η αφήγηση της σύλληψης του Ιησού μαρτυρεί το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι Τον θεωρούσαν επαναστάτη. Παράξενα παρόμοια με τις σημερινές επιδρομές της ομάδας SWAT, ο Ιησούς συνελήφθη στη μέση της νύχτας, μυστικά, από ένα μεγάλο, βαριά οπλισμένο στόλο στρατιωτών.
Αντί απλώς να ζητήσουν τον Ιησού όταν ήρθαν να τον συλλάβουν, οι διώκτες του συνεργάστηκαν εκ των προτέρων με τον Ιούδα. Ενεργώντας ως πληροφοριοδότης της κυβέρνησης, ο Ιούδας επινόησε ένα φιλί ως μυστικό δείκτη αναγνώρισης, υπονοώντας ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένα επίπεδο εξαπάτησης και τεχνάσματος για να επιτευχθεί αυτή η φαινομενικά «επικίνδυνη επαναστατική» συνεργασία.
Βασανιστήρια και θανατική ποινή. Στις ημέρες του Ιησού, θρησκευτικοί κήρυκες, αυτοαποκαλούμενοι προφήτες και μη βίαιοι διαδηλωτές δεν συνελήφθησαν και δεν εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Πράγματι, οι αρχιερείς και οι Ρωμαίοι κυβερνήτες συνήθως επέτρεπαν σε μια διαμαρτυρία, ιδιαίτερα μικρής κλίμακας, να συνεχίσει την πορεία της.
Ωστόσο, οι κυβερνητικές αρχές έσπευσαν να ξεφορτωθούν ηγέτες και κινήματα που φαινόταν να απειλούν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι κατηγορίες εναντίον του Ιησού – ότι αποτελούσε απειλή για τη σταθερότητα του έθνους, αντιτασσόταν στην πληρωμή ρωμαϊκών φόρων και ισχυριζόταν ότι ήταν ο νόμιμος βασιλιάς – ήταν καθαρά πολιτικές, όχι θρησκευτικές.
Για τους Ρωμαίους, οποιαδήποτε από αυτές τις κατηγορίες ήταν αρκετή για να αξίζει θάνατο με σταύρωση, η οποία συνήθως προοριζόταν για σκλάβους, μη Ρωμαίους, ριζοσπάστες, επαναστάτες και τους χειρότερους εγκληματίες.
Ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον Πόντιο Πιλάτο «ως διαταράκτη της πολιτικής ειρήνης», ως ηγέτης μιας εξέγερσης, ως πολιτική απειλή και, το πιο σοβαρό, ως διεκδικητής της βασιλείας, ως «βασιλιάς επαναστατικού τύπου».
Αφού ο Ιησούς καταδικάζεται επίσημα από τον Πιλάτο, καταδικάζεται σε θάνατο με σταύρωση, «το ρωμαϊκό μέσο εκτέλεσης εγκληματιών καταδικασμένων για εσχάτη προδοσία».
Ο σκοπός της σταύρωσης δεν ήταν τόσο να σκοτώσει τον εγκληματία, όσο ήταν μια εξαιρετικά δημόσια δήλωση που προοριζόταν να προειδοποιήσει οπτικά όλους εκείνους που θα αμφισβητούσαν την εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ως εκ τούτου, προοριζόταν αποκλειστικά για τα πιο ακραία πολιτικά εγκλήματα: προδοσία, εξέγερση, ανταρσία και ληστεία. Αφού μαστιγώθηκε και χλευάστηκε ανελέητα, ο Ιησούς καρφώθηκε σε ένα σταυρό.
Ο Ιησούς – ο επαναστάτης, ο πολιτικός αντιφρονών και ο μη βίαιος ακτιβιστής – έζησε και πέθανε σε ένα αστυνομικό κράτος. Κάθε σκέψη σχετικά με τη ζωή και το θάνατο του Ιησού μέσα σε ένα αστυνομικό κράτος πρέπει να λαμβάνει υπόψη διάφορους παράγοντες: Ο Ιησούς μίλησε έντονα ενάντια σε πράγματα όπως οι αυτοκρατορίες, ο έλεγχος των ανθρώπων, η κρατική βία και η πολιτική εξουσίας.
Ο Ιησούς αμφισβήτησε τα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα πεποιθήσεων της εποχής του. Και οι κοσμικές δυνάμεις φοβόντουσαν τον Ιησού, όχι επειδή τις αμφισβήτησε για τον έλεγχο των θρόνων ή της κυβέρνησης, αλλά επειδή υπονόμευσε τους ισχυρισμούς τους περί υπεροχής, και τόλμησε να πει την αλήθεια στην εξουσία σε μια εποχή που κάτι τέτοιο θα μπορούσε –και συχνά το έκανε– να κοστίσει τη ζωή ενός ατόμου.
Δυστυχώς, ο ριζοσπάστης Ιησούς, ο πολιτικός αντιφρονών που έβαλε στο στόχαστρο την αδικία και την καταπίεση, έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό σήμερα, έχει αντικατασταθεί από έναν συμπαθητικό, χαμογελαστό Ιησού που βγήκε για θρησκευτικές γιορτές, αλλά κατά τα άλλα έμεινε βουβός όταν πρόκειται για θέματα πολέμου, εξουσίας και πολιτικής.
Ωστόσο, για εκείνους που μελετούν αληθινά τη ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού, το ηχηρό θέμα είναι αυτό της απροκάλυπτης αντίστασης στον πόλεμο, τον υλισμό και την αυτοκρατορία.
Τι έντονη αντίθεση με τη συμβουλή που δίνεται στους Αμερικανούς από τους ηγέτες της εκκλησίας να «υποταχθούν στους ηγέτες σας και σε εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία», η οποία στο αμερικανικό αστυνομικό κράτος μεταφράζεται σε συμμόρφωση, συμμόρφωση, υποταγή, υπακοή σε εντολές, αναβολή στην εξουσία και γενικά να κάνετε ό, τι σας λέει ένας κυβερνητικός αξιωματούχος να κάνετε.
Λέγοντας στους Αμερικανούς να υπακούσουν τυφλά στην κυβέρνηση ή να θέσουν την πίστη τους στην πολιτική και να ψηφίσουν για έναν πολιτικό σωτήρα έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα έζησε και πέθανε ο Ιησούς.
Θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι της μικρότερης αντίστασης – κάνοντας τα στραβά μάτια στα δεινά της εποχής μας και βαδίζοντας στενά με το αστυνομικό κράτος – ή θα μεταμορφωθούμε σε αντικομφορμιστές «αφοσιωμένους στη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την αδελφοσύνη»;
Όπως μας υπενθυμίζει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ σε ένα δυνατό κήρυγμα που εκφωνήθηκε πριν από 70 χρόνια, «Αυτή η εντολή να μην συμμορφωθούμε έρχεται... [από] Ο Ιησούς Χριστός, ο πιο αφοσιωμένος αντικομφορμιστής του κόσμου, του οποίου η ηθική αντισυμμόρφωση εξακολουθεί να προκαλεί τη συνείδηση της ανθρωπότητας.
Τελικά, όπως ξεκαθαρίζω στο βιβλίο μου Battlefield America: The War on the American People και στο φανταστικό ομόλογό του The Erik Blair Diaries, αυτή είναι η αντίφαση που πρέπει να επιλυθεί αν ο ριζοσπάστης Ιησούς – αυτός που αντιστάθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και σταυρώθηκε ως προειδοποίηση προς τους άλλους να μην αμφισβητήσουν τις δυνάμεις – πρόκειται να αποτελέσει παράδειγμα για τη σύγχρονη εποχή μας.
ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΟΝ JOHN W. WHITEHEAD
Ο συνταγματικός δικηγόρος και συγγραφέας John W. Whitehead είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Rutherford. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι: το best-seller Battlefield America: The War on the American People, το βραβευμένο A Government of Wolves: The Emerging American Police State, και ένα ντεμπούτο δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας, The Erik Blair Diaries.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Whitehead στο staff@rutherford.org. Η Nisha Whitehead είναι η Εκτελεστική Διευθύντρια του Ινστιτούτου Rutherford. Πληροφορίες για το Ινστιτούτο Rutherford είναι διαθέσιμες στη διεύθυνση www.rutherford.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου