Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΑΓΝΟΥ ΛΕΥΙΤΗ...

Ο ΠΑΠΑ- ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΝ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ ΤΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΗΡΟ!!! 



Αν δεν το βλέπαμε με τα μάτια μας…

|Γράφει ο Κώστας Γκέτσης

O παπά Γιάννης, στον Άγιο Γεώργιο Περάματος, έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Διαβάζοντας μια ευχή και απομακρύνει τη γλωσσοφαγιά, τις κακές δυνάμεις που κυριεύουν τον άνθρωπο και κάνει εξορκισμούς!

Ήταν οι περιγραφές, που κίνησαν την περιέργεια, η οποία με την σειρά της, έδωσε απαντήσεις, παράλληλα με τις νέες αναζητήσεις, που ήρθαν και αν δεν συζητηθούν, θα μείνουν αναζητήσεις, με φόντο διαφορετικό… Ίσως και την πίστη…

Ο φίλος μας, πολλά τα χρόνια της παρέας, πολύ περισσότερες οι συζητήσεις και οι αναζητήσεις, μας έλεγε πως ο παπά Γιάννης, στον Άγιο Γεώργιο Περάματος, έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Διαβάζοντας μια ευχή και απομακρύνει τη γλωσσοφαγιά, τις κακές δυνάμεις που κυριεύουν τον άνθρωπο και κάνει εξορκισμούς! Ναι εξορκισμούς, οι οποίοι ως διαδικασία, είναι κάτι απίστευτο…

Δεν ήταν και τίποτα μια παράκαμψη στον δρόμο της επιστροφής απ’ την Αθήνα και αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα κι ένα κεράκι στο Αη Γιώργη, θα άξιζε τον κόπο και ο δρόμος προς το Πέραμα, είχε αρχίσει να λιγοστεύει, καθώς η αγωνία ήταν έντονη. 

Ήταν περίπου 2 το μεσημέρι, όταν εισήρθαμε στον Αη Γιώργη του Περάματος και στην Ωραία Πύλη, αγέρωχος και ιδιαίτερα ήρεμος ο παπά Γιάννης, ενώ μπροστά του πέντε έξι άτομα, έκαναν τεράστια προσπάθεια να συγκρατήσουν, ένα νεαρό, που ήταν δεν ήταν τριάντα χρόνων, αλλά έδειχνε θηρίο ανήμερο! «Έχει το κακό μέσα του», μας ψιθυρίζει ηλικιωμένη κυρία, καθώς διαπίστωσε, πως δεν είχαμε μπει στο κλίμα και η έκπληξη τεράστια, όσο και εμφανής. 

Ο νεαρός με απίστευτη δύναμη, να επιτίθεται κατά πάντων όσο και του παπά Γιάννη, ο οποίος όμως διάβαζε την ευχή και έδειχνε σα να μην καταλαβαίνει, τις αλλεπάλληλες επιθέσεις που δεχόταν απ’ το νεαρό…

 Στιγμές, που ο νεαρός έμοιαζε ήρεμος και ξαφνικά πάλι στην επίθεση, να φτύνει, να χτυπάει και οι πέντε άνθρωποι, μαζί με τους γονείς του, να μην μπορούν να τον συγκρατήσουν… Λίγη ηρεμία και νέες επιθέσεις… 

Όλοι οι παριστάμενοι συγκλονισμένοι, κάποιοι βγήκαν απ’ το ναό, μη αντέχοντας το θέαμα… Ο παπά Γιάννης, εκεί… Επί το έργον! Με τον ξύλινο σταυρό, να χτυπάει το νεαρό στις πλάτες, αλλά και το κεφάλι και για τον πάσχοντα οι στιγμές ηρεμίας και έντασης, να εναλλάσσονται με γοργό ρυθμό…

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Πέρασαν δέκα λεπτά περίπου και η ηρεμία, στο πρόσωπο, αλλά και το σώμα του νεαρού, ήταν καθιερωμένη… Με φοβερή αυτοπεποίθηση ο παπά Γιάννης, κάνει νεύμα σ’ αυτούς που τον κρατούσαν, να τον αφήσουν… Όρθιος ο νεαρός, σα να μην είχαν προηγηθεί, όσα παραπάνω καταγράφονται… 

Ακολουθεί ένα ακόμη νεύμα, για να πάει στην πόρτα εισόδου του ιερού, ο νεαρός, που το πράττει χωρίς δεύτερη κουβέντα… Του δίνει το αγιασμένο νερό, για να πιεί και να ρίξει πάνω του, τον… σταυρώνει με το λαδάκι και ακολουθεί η έκπληξη.

-Να πας στο καλό, λέει στο νεαρό…

Χωρίς να τον υποβαστάζει κανένας, όπως εισήλθε στο ναό, ο νεαρός κάνει το νεύμα του χαιρετισμού στον παπά Γιάννη και αποχωρεί, για να αφήσει τους πάντες με το στόμα ανοιχτό και το ερώτημα κοινό:

-Είναι δυνατόν, να έχει συντελεστεί αυτή η επιτυχία, με τις ευχές του παπά Γιάννη;

Κι όμως. Αν δεν το βλέπαμε με τα μάτια μας, τότε θα προσπαθούσαμε να βρούμε κάποια επιχειρήματα, να ανατρέψουμε την αφήγηση που θα μας έκανε κάποιος άλλος… Όμως τώρα, το όλο σκηνικό και ως θαύμα μπορούμε να περιγράψουμε, αυτό που είδαμε…

Σοβαρή η κυρία δίπλα μας… Διαπιστώνει κι αυτή την αγωνία μας και μας εξηγεί: «Ο παπά Γιάννης, κάνει συνέχεια εξορκισμούς… Έχει σώσει πολύ κόσμο, χωρίς να ζητάει το παραμικρό».

Το είδαμε όμως κι αυτό. Ο καθένας που ερχόταν μέσα στο Ναό, δεν έκανε καμία απολύτως κίνηση περί χρημάτων. Ένα κέρμα, για το κεράκι που άναβε ο καθένας και αν κάποιοι είχαν την δυνατότητα, άφηναν κάποια ενίσχυση, για τα συσσίτια που ο ίδιος λειτουργεί, για τους μη έχοντες της ενορίας, που δυστυχώς μάθαμε ότι είναι πάρα πολλοί. «Δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ», συνεχίζει η κυρία, η οποία έδειχνε πως γνωρίζει πολύ καλά το όλο θέμα, εξηγώντας μας: «Έρχομαι πέντε χρόνια εδώ και έχω δεί μεγάλο καλό»!

Ο εξορκισμός τελείωσε με επιτυχία, όχι όμως και οι υποχρεώσεις του παπά Γιάννη! Δεκάδες πιστοί τον περιμένουν, να τους διαβάσει την ευχή και να τους πει δυό λόγια… Πέντε δέκα λεπτά γονατιστός μπροστά στην ωραία πύλη, γονατιστός ο πιστός και ο παπάς με μια μεταφυσική, θα την έλεγες, ικανότητα του αναφέρει τι του έχει συμβεί ή τι προσπάθησαν να το κάνουν…

«Δεν ήξερα τι μου έφταιγε… Όλα μου πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο και ήμουν στο στάδιο της ολοκληρωτικής απογοήτευσης», μας λέει η 30χρονη Δ. και συνεχίζει: «όταν ήρθα στον παπά Γιάννης, μου βρήκε τα πάντα. Μου είπε ότι βλέπει πολύ βάρος πάνω μου».

ΚΙ άλλος διάλογος, με σοβαρή, καλοντυμένη και αξιοπρεπέστατη κυρία: «Εγώ έρχομαι εδώ και έξι χρόνια στον ναό. Έχω βοηθηθεί. Όλα μου πήγαιναν στραβά για αυτό ήρθα. Όταν με έβαλε κάτω από το πετραχήλι του για να με διαβάσει μου είπε πως έβλεπε μεγάλο βάρος πάνω μου, αλλά δεν μου είπε κάτι περισσότερο. Απλά, μου ζήτησε να τον επισκεφτώ ξανά. Τον τελευταίο καιρό είμαι καλύτερα, αλλά σήμερα μου είπε πάλι πως κάτι βλέπει. Τι να πω;», κατέληξε και έφυγε από την εκκλησία απογοητευμένη.





Απ’ την Κόνιτσα…

Δεν περιμέναμε και πολύ… Κοντά στις 3 το μεσημέρι, ο παπά Γιάννης κάνει διάλειμμα, για να βάλει στο στόμα του, ένα κομμάτι ψωμί και να συνεχίσει, ανάλογα μ’ αυτούς που περιμένουν ως τις 5 ακόμη και 6 το απόγευμα. Χωρίς πολλές σκέψεις μπαίνουμε στο γραφειάκι του, για ν΄ αρχίσει η συζήτησή μας, η οποία έκρυβε πολλά κι ενδιαφέροντα…

«Απ’ την Άρτα», είπαμε και χωρίς να προλάβουμε να συνεχίσουμε, άρχισε να μας λέει για τα Τζουμέρκα κι αυτή την μοναδική τους ομορφιά… «Έχω πάει σε πολλά χωριά και τα θυμάμαι… Τώρα πρέπει να είναι πολύ καλύτερα».

Παρατηρεί την εφημερίδα μας, που είχε ένα εξώφυλλο τον Άγιο Μάξιμο Γραικό και δείχνει ενδιαφέρον, για να του ξηγήσουμε, πως με βάση τον Άγιο της Άρτας, μπορεί ν’ αναπτυχθεί ο προσκυνηματικός τουρισμός στην περιοχή μας.

«Κι εγώ απ’ την Κόνιτσα είμαι», μας λέει κι αρχίζει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η προσωπική του πορεία. «Με χειροτόνησε ο μακαριστός Σεβαστιανός… Ήμουν εφημέριος σ’ ένα χωριό της Κόνιτσας, αλλά με έτρωγε η ανησυχία να προσφέρω στον κόσμο. Πήγα και τον βρήκα, του είπα πως πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω και αμέσως μου είπε, πως αν θέλεις να κάνεις κάτι παραπάνω, εδώ δεν θα μπορέσεις… Να πας στην Αθήνα. Με βοήθησε και ήρθα εδώ και από τότε είμαι εδώ».

Με μεγάλο σεβασμό μιλούσε για τον μακαριστό Σεβαστιανό, καθώς θυμήθηκε, πως του έλεγε πως αν καθίσει στα χωριά της Κόνιτσας, το περισσότερο που έχει να κάνει, είναι να μένει στα καφενεία και να του φταίνε όλοι. Του είχε πει χαρακτηριστικά ο μακαριστός: «Αυτοί εδώ κάθονται όλη μέρα στο καφενείο και κάνουν δικαστήρια μεταξύ τους». 

Αυτό ήταν και το κίνητρο, «ν’ ανοίξει τα φτερά του», να βρεθεί σε μια άγνωστη περιοχή, αλλά με την δύναμη της θέλησης που είχε, να καταξιωθεί και να έχει την δυνατότητα να βοηθάει καθημερινά πολύ κόσμο, που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα είχε αυτή την δυνατότητα.

Στο όλο οικοδόμημα, που έχει στηθεί, εδώ στον Άγιο Γεώργιο Περάματος, μπορούμε να πούμε πως έχει την δική του συμβολή ο μακαριστός Σεβαστιανός, καθώς διείδε την δύναμη που έχει ο παπά Γιάννης και δεν το κράτησε στην ελληνοαλβανική μεθόριο, αλλά τον έστειλε στην Αθήνα, όπου οι ανάγκες είναι άπειρες και οι έχοντες πρόβλημα, τον φτάνουν απ’ όποιο σημείο της πατρίδας μας κι αν ξεκινήσουν.

Σεμνός!

Απέφυγε να μας μιλήσει, για το πώς κάνει όσα κάνει… «Είναι τόσο σεμνός άνθρωπος, που δεν πρόκειται ν’ ακούσεις κουβέντα, για τον κόσμο που έχει βοηθήσει», μας είχε πει στο προαύλιο, ένας κύριος που είχε έρθει από μακριά καθώς είπε και αυτή η φράση ήρθε στο μυαλό μας, καθώς μιλούσε ο παπά Γιάννης.

«Θέλω να περάσω, απ’ την Άρτα», λέει στην συνέχεια… Η απάντησή μας, να τον περιμένουμε και να τον ξεναγήσουμε, τον ενθουσιάζει και απαντάει, πως κατά το καλοκαίρι , θα το κάνει…

Του… κλέψαμε τον χρόνο! Κοιτάζει το ρολόι του και σηκώνεται, μιας και έξω περίμεναν πιστοί, τους οποίους και έπρεπε να δει… Με αργό βήμα, ξανά στην θέση του, για να ασχοληθεί με τον πόνο που μετέφεραν οι πιστοί και έφταναν εκεί, από διάφορα σημεία της πατρίδας μας…

Άρχισε την επικοινωνία με τους πιστούς, αλλά είχε και το νου του σ’ εμάς… Καθώς τον χαιρετούσαμε από μακριά και πήγαμε να φύγουμε, τον ακούμε: «Κώστα με αυτοκίνητο θα φύγεις», ρωτάει για να απαντήσουμε καταφατικά και να συνεχίσει: «Προσοχή στον δρόμο… Με την ευχή μου».


Το γεγονός, η αναζήτηση και η πίστη…


Σε πρώτο πρόσωπο ο απολογισμός, μαζί με τις σκέψεις… Όχι πως είμαι απ’ τους πιστούς που τρέχουν από εκκλησία σε εκκλησία και από τάμα σε τάμα… Το αντίθετο…

Οι εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου, όλο και πιο πολύ με οδηγούν στο συμπέρασμα, πως κάποια έμφυτη δύναμη, έχει πάνω του ο παπά Γιάννης και αποδεδειγμένα σώζει τόσον κόσμο και φυσικά το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει σ’ όλη του την ζωή…

Γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε… Πηγαίνοντας προς το Πέραμα, με τις εικόνες της φτωχογειτονιάς, που συναντούσαμε στον δρόμο, το μυαλό μου έφερνε γύρω από κάποιο τσαρλατάνο, που θα εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο!

Οι τύψεις, ακολούθησαν. Για την σκέψη και μόνο. Με βάση τα όσα είδα… Με βάση το παλληκάρι, που μπήκε κομμάτια ανθρώπου και βγήκε μεσ’ την καλή χαρά, σα να μην του είχε συμβεί ποτέ τίποτα! Και το επί πλέον… Το πρώτο που ακούς, απ’ όσους βρίσκονται εκεί και είναι πάρα πολλοί, είναι πως ο παπά Γιάννης, δεν παίρνει ούτε ευρώ!

Και απ’ όλα αυτά, το τελευταίο, ένα έχει την μεγαλύτερη αξία! Ότι υπάρχουν άνθρωποι, που ξαλαφρώνουν, απ’ τους πόνους που τους κατατρέχουν.

-Μικρό πράγμα, είναι αυτό;



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου