«ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΩΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ».

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Γράφει ἡ Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων

ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ἱστορίαι

1959. Ὁ Ποιητὴς ἀναδεικνύει τὴν προβληματικὴ τὴν ὁποία σήμερα καλούμεθα νὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος μέσα σὲ παγκόσμιες διαστάσεις.

Νῦν τῶν λαῶν τὸ ἀμάλγαμα καὶ ὁ μαῦρος Ἀριθμός

Αἰὲν τῆς Δίκης τὸ ἄγαλμα καὶ ὁ Μέγας Ὀφθαλμός

Νῦν ἡ ταπείνωση τῶν Θεῶν

Νῦν ἡ σποδὸς τοῦ Ἀνθρώπου

Νῦν Νῦν τὸ μηδέν

καὶ ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !

Ἔτος 2022. Ὁ πλανήτης ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα παγκόσμιο χωριὸ καὶ ὅλοι μας βρισκόμαστε μέλη τοῦ παγκόσμιου αὐτοῦ χωριοῦ.

Ἀνατρέχοντας στὴν πηγὴ τοῦ προβλήματος, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα γνώρισε δύο βασικὲς περιόδους στὴν Ἱστορία της. Στὴν πρώτη, ἡ ὁποία ξεκινᾶ τὸ 6000 π.Χ καὶ φθάνει στὴν Β' βιομηχανικὴ ἐπανάσταση, στὸ 1870, βαρύνουσα μορφὴ ἀποτελεῖ ἡ παραδοσιακὴ κοινωνία.

Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ἡ ἀνθρωπότητα διαμόρφωνε θεσμούς. Διαμόρφωνε ὁμοιόμορφους τρόπους σκέψης καὶ συμπεριφορᾶς ποὺ ἐξυπηρετοῦσαν ἕναν Σκοπό, μία Ἀποστολή. 

Ἔτσι διαμορφώθηκαν οἱ θρησκεῖες, τὸ Δίκαιο, ἡ Τέχνη. Καί, μέσα σὲ 150 χρόνια, ἦρθαν τὰ πάνω κάτω. Ἡ παραδοσιακὴ κοινωνία, ἔδωσε τὴν σειρά της στὴν τεχνοκρατούμενη κοινωνία.

Τὸ πρόβλημα ὅμως, δὲν ἀφορᾶ μόνο στὴν ἐποχή μας. Πηγαίνει πολὺ πιὸ πίσω, στὴν δεκαετία τοῦ '50. Μέχρι τότε, ὑπῆρχε μία ἀφηγηματικὴ ἐποχή. Ἦταν ἡ ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου. Τῆς ἱστορίας τῶν ἀφηγήσεων καὶ τῶν ἀφηγημάτων, τῆς ἐπονομαζομένης προϊστορίας. 

Ἡ "οὐσιαστικὴ" ἱστορία, ξεκινᾶ κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ '50. Τότε λοιπόν, ξεκίνησαν οἱ προσπάθειες νὰ βρεθοῦν οἱ ἀφηγήσεις ποὺ θὰ ἑρμηνεύσουν τίς ἀφηγήσεις. 

Καὶ κάπως ἔτσι, ξεκίνησε ἡ κατάρριψη ὅλων τῶν ἀξιῶν ποὺ ἀνέτειλαν καὶ καλλιεργήθηκαν κατὰ τὸν 18ο καὶ 19ο αἰῶνα. Πάνω ἀπ' ὅλους καὶ ὅλα θὰ ἦταν πλέον ἡ λογική. 

Ἡ λογική, ἡ ὁποία κατευθύνεται στὴ γνώση, ἡ ὁποία γνώση κρίνει τίς ἐπὶ μέρους ἀφηγήσεις με βάση τὸ κριτήριο τῶν "ἀληθινῶν" καὶ "ψευδῶν" ἐπιχειρημάτων.

 Ἡ ἐποχὴ ὅπου ἡ γνώση εἶναι αὐτόχρημα μία ἀξία, ἔχει ξεφτίσει. Ἤδη ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ '50, ἡ γνώση ὑπάρχει μόνον διότι εἶναι χρήσιμη.

Αὐτὴ ἡ χρησιμοθηρία ὁδήγησε τὰ πράγματα σὲ ἕναν ἐκχρηματισμὸ τῶν πάντων, σὲ μία κατακόρυφη καταρράκωση τῶν ἀξιῶν. 

Σὲ μία ἰσοπέδωση τῶν πάντων, ὅπου τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, γιὰ τὴν ἀκρίβεια καμμία ἀξία δὲν ὑπάρχει, καμμία γνώση δὲν ὑπάρχει, ἂν δὲν σμικρύνει, ἂν δὲν μπορεῖ νὰ ἀποθηκευθεῖ "κάπου" γιὰ νὰ ἀξιοποιηθεῖ "κάπως".

 Ὁτιδήποτε σήμερα, μέσῳ τῆς τεχνολογίας, μετατρέπεται σὲ "χρήσιμη γνώση" ἡ ὁποία ἀξιοποιεῖται ὅπως καὶ ἂν ἐκείνη ἔχει διατυπωθεῖ, ἐγγράφως, προφορικῶς, βιολογικῶς, κοινωνιολογικῶς.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ψηφιακὴ ἐποχή. Εἶναι ἡ ἐποχὴ ὅπου δὲν ὑπάρχουν ἀξίες. Εἶναι ἡ ἐποχὴ ὅπου ἀξία εἶναι ὅ,τι εἶναι χρήσιμο καὶ ὅπου τίποτε δὲν εἶναι χρήσιμο ἂν δὲν ἔχει ἀξία. Εἶναι ἡ ἐποχὴ ὅπου ἡ γνώση τῶν γνώσεων εἶναι περιττή.

Δὲν εἶναι τὸ παιχνίδι τῶν λέξεων ποὺ σημαδεύει τὴν ἐποχή μας. Εἶναι ὅτι οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τὸ νόημά τους. 

Τὰ σημεῖα μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι διάστικτη ἡ ἐπικοινωνία μας, ἔχουν πάψει νὰ σημαίνουν ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα εἶχαν δημιουργηθεῖ, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα "ὑποτίθεται" ὅτι ἐκφράζουν.

Ἔχουμε κυκλωθεῖ ἀπὸ σημεῖα τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν περιεχόμενο. Ἀπὸ σημεῖα τῶν ὁποίων τὸ περιεχόμενο δὲν ἀνταποκρίνεται στὰ σημεῖα αὐτά.

Ἕνας ἀνύπαρκτος κόσμος συμβόλων καὶ εἰκόνων μας κυκλώνει. Ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ψεύτικο, σὲ μία ἀρρωστημένη φαντασίωση, ἡ ὁποία ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὰ κατεστημένα συμφέροντα.

Ὁλόκληρη ἡ κοινωνία εἶναι διαποτισμένη ἀπὸ τὸ ναρκωτικὸ τοῦ μὴ ὑπαρκτοῦ κόσμου. Προσέξτε τὴν τηλεόραση. Μᾶς τοποθετεῖ σὲ ἕναν κόσμο ἀνάμεσα στὸ ἔγκλημα, τὸν θάνατο, τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν ἀπογείωση τοῦ φόβου. 

Προσέξτε τὰ δελτία εἰδήσεων καὶ τίς πάσης φύσεως "ἐκπομπὲς". Ἀντικατοπτρίζουν τὴν σχιζοφρενικὴ φαντασία, ὄχι μόνον τῶν δημιουργῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκείνων πού, ταυτιζόμενοι, συγχέουν τὸν πραγματικὸ μὲ τὸ μὴ πραγματικό καὶ παρακολουθοῦν ὡς ἄλλοι ὑπνωτισμένοι τὰ προβαλλόμενα.

Ποιό εἶναι τὸ νέο παράδειγμα; Ἐκεῖνο ποὺ προσφέρουν ἄνθρωποι τοῦ ὑποκόσμου καὶ τῆς νύχτας, οἱ συνεργαζόμενοι μὲ τὰ ὄργανα τῆς ἐξουσίας, μὲ τὴν ἴδια τὴν πολιτική;

Ἡ ἀπάθεια ποὺ σημαδεύει τὸν γενικὸ πληθυσμό, δὲν ἀφορᾶ μόνον τὴν Ἑλλάδα. Ἀφορᾶ σύμπασα τὴν ἀνθρωπότητα.

Παγκοσμιοποίηση δὲν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρὰ τὸν ἔλεγχο τῆς Γνώσης. Τῆς γνώσης γιὰ τὴν Ἰσχύ. Τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτική ἰσχὺ ποὺ δημιουργεῖ χάσματα κοινωνικά, οἰκονομικὰ καὶ μορφωτικά.

Ἡ διεθνής, ἡ παγκόσμια ὅμως, εἶναι ἡ μία διάσταση τοῦ προβλήματος. Ἡ ἄλλη, εἶναι ἡ Ἐθνική. Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ τὴν "εὐρωπαϊκή μας ταυτότητα". 

Τὸ ὅτι εἴμαστε Εὐρώπη, δὲν προκύπτει ἀπὸ σημαῖες καὶ ἐφαρμογές. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ ἴδια ἡ ἱστορική καὶ γεωγραφική μας ἰδιότητα. Τὸ ὅτι εἴμαστε Εὐρώπη, δὲν τὸ μαρτυρεῖ μόνο τὸ ἐπίπεδο Πολιτισμοῦ. Τὸ μαρτυρεῖ τὸ περιεχόμενο τοῦ Πολιτισμοῦ.

 Ἀξίες ὅπως ἡ Ἐλευθερία, ἡ Ἐλευθερία πολιτικῆς ἔκφρασης καὶ δράσης, ἡ Δημοκρατία, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα καὶ τὴν Ἑλληνικὴ Σκέψη, συγκροτοῦν τὴν Εὐρώπη. Καὶ ὅμως. Οἱ Ἀξίες τῆς Εὐρώπης δὲν ὑπάρχουν πιά.

Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν εἶναι πολὺ σκοτεινά.

Ἐὰν σήμερα ἀμφισβητεῖται ὁ Πολιτισμός, ὁ Ἄνθρωπος καὶ ἡ Ἐλευθερία, κατανοοῦμε πολὺ καλὰ γιατί ἀμφισβητεῖται ἡ Εὐρώπη, καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἡ Ἑλλάς.

Φίλτατε Ἀναγνώστη

Ἐν ἔτει 2022, ἔχουμε φθάσει στὸ σημεῖο ὅπου -ξεκάθαρα- ἀμφισβητεῖται ἡ Ἐθνική μας ὕπαρξη.

Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν παραφροσύνη, ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται εἶναι καθολικὴ ἀντίσταση. Καλούμαστε νὰ ἀντισταθοῦμε σὲ ὅ,τι εἶναι τοῦ συρμοῦ. Σὲ ὅ,τι ἐπιχειρεῖται νὰ μᾶς ἐπιβληθεῖ διὰ τῆς βίας καὶ τῆς ἀπάτης. 

Μὲ τὰ ΜΜΕ, μὲ μία πλύση ἐγκεφάλου ἀπὸ ὁρισμένους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ μᾶς καταστήσουν ἀθύρματα μιᾶς παγκόσμιας μηχανῆς στὴν ὁποία δὲν θὰ ἔχουμε ἄλλῃ ἀποστολή ἀπὸ τὸ νὰ ἐξυπηρετοῦμε, δίκην δορυφόρου χώρα ἄλλη, μεγαλύτερη ἀπό ἐμᾶς. 

Τὴν γειτονικὴ Τουρκία, ἡ ὁποία στὸ πλανητικό, παγκόσμιο σύστημα κινεῖται γύρω ἀπὸ τὴν ὑπερπόντια ἀτλαντικὴ συμπολιτεία.

Ζοῦμε σὲ μία κορύφωση τῆς τρέλλας. Ζοῦμε τὴν ἴδια τὴν τρέλλα. Ὅσοι ἤλπιζαν ὅτι μὲ τὸ τέλος τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ἐπανεύρισκε τὸν ἑαυτό της καὶ θὰ ζοῦσε μέρες εὐτυχισμένες, ὅσοι πίστεψαν ὅτι ἡ ἄρνηση τοῦ Δικαίου, ἡ Βία καὶ ἡ Ἀπανθρωπία θὰ ἐκλείψουν ἀπὸ τὸν πλανήτη Γῆ, γελάστηκαν.

Δὲν ὑπάρχει δυνάστης, δὲν ὑπάρχει Ἀττίλας, δὲν ὑπάρχει Χίτλερ ποὺ νὰ μὴν ἰσχυρίζεται ὅτι φέρνει "Πολιτισμό". Καὶ ὅταν "αὐτὸ" τὸ ὁποῖο ἐκπροσωπεῖ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ, τὸ κάνει μὲ φανατισμό. Συσκοτίζει γιὰ νὰ σβήσει. Καὶ τὰ γκρεμίζει ὅλα. Σκοτώνοντας τὴν Μνήμη.

Ἡ γνώση χρησιμοποιεῖται ὡς χρήσιμο στοιχεῖο μόνο γιὰ τὴν καταστροφὴ κάποιων καὶ τὸν πλουτισμὸ κάποιων ἄλλων. Ἡ Δικαιοσύνη σήμερα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἐμπαθὴς ἀδικία, ἡ ὁποία προβάλλει μὲ σχήματα κακόφωνης καὶ ἐπικίνδυνης ρητορείας. Λείπει ἡ Ἰδέα, ἡ ψυχὴ τοῦ Δικαίου. Ἡ Πολιτεία εἶναι ἀπηδαλιοῦχος.

Βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ μεγάλου ΝΑΙ καὶ τοῦ μεγάλου ΟΧΙ.

Ἐὰν νικήσει ἡ ἀπολυταρχία τῆς βαρβαρότητας, δὲν θὰ ὑπάρχει Ἄνθρωπος καὶ Ἀρετή. Κοινωνία καὶ Ἐλευθερία. Πολιτισμός. Τὸ μόνο ἀντίπαλο δέος παραμένει ὁ Ἑλληνισμός. Ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς ἔχει ἀποδείξει ὅτι διατηρεῖ τὴν Οἰκουμενικότητα καὶ τὸν Ἀνθρωπισμό του.

Ἐδῶ καὶ χιλιετίες, ἡ Ἀλήθεια σώζεται ἀπὸ τίς ἀπόλυτες καὶ φωτισμένες ἐξαιρέσεις ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἰσοπέδωση. Ἀπὸ ἐκείνους πού, μὲ ἱστορική Εὐσυνειδησία καὶ Πίστη, ἐπιλέγουν τὴν Ἠθικὴ Ἀναστύλωση. Ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν δρόμο τῆς Λογικῆς ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὴν καρδιά.

Ἐδῶ καὶ χιλιετίες, ἡ Ἀλήθεια σώζεται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν Τρόπο.

.

Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

16 Νοεμβρίου 2022