Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΨΕΥΤΟΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΤΟΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΜΑΝΑ!

Η ΤΡΑΒΕΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ. ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: O ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ Γ. ΡΙΤΣΟΥ.

ΒΙΝΤΕΟ

 ΕΞΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΕΙΑ" ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ 

Η τραβεστοποίηση της μητρότητας πολιτισμική απειλή και αποδόμηση της νεολληνικής κουλτούρας. ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: o Επιτάφιος του Γ. Ρίτσου. Ο νόμος αυτός εξορίζει για μια ακόμη φορά από την ”Πολιτεία” τους ποιητές και προσφυγοποιεί τη μάνα!

Δια του ανομοθετήματος υπονομεύεται όλος ο πολιτισμικός κύκλος από την αρχαία τραγωδία και τα Εγκώμια-Επιτάφιος Θρήνος της Παναγίας ως τα δημοτικά τραγούδια και τα περίφημα μοιρολόγια και τη νεοελληνική ποίηση και τις συναφείς κορυφώσεις της όπου η μάνα αποτελεί ακατάλυτο πρότυπο..

Η τραβεστοποίηση της μητρότητας αποδομεί π.χ όλο το ποίημα σύλληψη και ποιητική έμπνευση

πως η επινοημένη άντρας-μάνα ( σε ομόφυλο παντρεμένο ζεύγος) δύναται να ταυτιστεί με την ”μάνα κουράγιο” του Ρίτσου. 

Από αισθητικής άποψης όσο και ποιητικής φόρμας θα πρόκειται για μια βάναυση κακοποίηση του ποιήματος, μια τερατογένεση ένα κιτς και γκροτέσκο άνευ προηγουμένου...

Ακυρώνεται η μητρότητα και ως πολιτισμικό παράγωγο-πρότυπο.

Ο Ρίτσος σε ανύποπτο χρόνο υπερασπίζεται τη θέση της μητρότητας είναι ένας ύμνος στη φυσιολογική μάνα που όντως βιώνει και νιώθει το γιο της ως σπλάχνο τῶν σπλάχνων της, καρδούλα τῆς καρδιᾶς της.. 

Τον αποκαλεί αρχικά πουλάκι κι ανθό και επιτακτικά στην κλιμάκωση αποκαλύπτει ότι πρόκειται για τον γιο της ( γιόκα μου) Στη συνέχεια τον εμφανίζει με περιφραστικό όσο και συμβολικό τρόπο ως μονάκριβο αφού τον ταυτίζει με το

πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς ( της άδειας της ζωής το μόνο ενδιαφέρον) , ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου ( το μοναδικό νόημα της ζωής της στην έρημο του πραγματικού) , 

Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη ( το απόγειο της τρυφερής σχέσης η ικανοποίηση του Καινοδιαθηκικού ”διψώ” στην πιο ποιητική του απόδοση)

Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω (κοπετός ως άλλη Μαρία Μαγδαληνή-που όμως δεν εξιλεώνεται από το βάρος της συλλογικής κοινωνικής αδικίας- λύνει την κόμη της για να σκεπάσει την ανέκφραστη μορφή του δολοφονημένου γιου της, το στερνό χάδι δεν τολμά παρά μόνο ανεπαίσθητα να το δώσει με τις άκρες των ”βοστρύχων” της )

καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο…

Πως η τραβεστοποιημένη μητρότητα θα εμπνεύσει την τέχνη σε αυτή την κλίμακα χωρίς να παραποιήσει και να συμφύρει ανεξίτηλα έννοιες όρους βιώματα ρόλους και πρότυπα; Άλλο συμπερίληψη και άλλο σύγχυση, όλα στο μπλέιντερ και στην κρεατομηχανή των πολιτικών σκοπιμοτήτων …

Ο άνομος-νόμος αυτός εξορίζει για μια ακόμη φορά από την ”Πολιτεία” τους ποιητές και προσφυγοποιεί τη μάνα ως μάνα στον ΕΠΙΤΑΦΙΟ του Ρίτσου και όχι μόνο… Καταργούν την ωδή για την παρωδία.. Πρόκειται βαρβαρότητα..

Χτυπάνε στην καρδιά τη λαϊκή φιγούρα της μάνας..

Είναι η αμερικανιά της ακυρωτικής κουλτούρας (Cancel culture) του WOKE που επιβάλλεται μέσα από κρατικά και μιντιακά μανιφέστα τεχνητής α-νοημοσύνης.

ΠΗΓΗ