ΚΛΙΜΑΤΙΚΟ ΑΓΧΟΣ: ΜΙΑ «ΑΣΘΕΝΕΙΑ» ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο για τον όρο “κλιματικό άγχος,” που συχνά αναφέρεται επίσης ως “οικο-άγχος,” “οικο-θλίψη” ή “κλιματική καταστροφολογία,” εμφανίζει πολυάριθμους συνδέσμους προς την ψυχολογική και ψυχιατρική βιβλιογραφία για το θέμα.
Το Πρόγραμμα Επικοινωνίας για την Κλιματική Αλλαγή της Σχολής Περιβάλλοντος του Yale φαίνεται να είναι ένας από τους κύριους συντελεστές αυτής της έρευνας.
Επαγγελματίες ψυχικής υγείας και ερευνητές μαζικών τραυμάτων αναφέρουν ότι βλέπουν περισσότερους ασθενείς με συμπτώματα αυτού του άγχους, αλλά δεν είναι πάντα σίγουροι για το πώς να το αντιμετωπίσουν.
Το Κλιματικό άγχος Δεν Είναι Ιατρική Διάγνωση
Αξιόπιστοι ιατρικοί οργανισμοί, όπως η Cleveland Clinic, διευκρινίζουν ότι, παρόλο που αυτή η ψυχολογική κατάσταση δεν είναι επίσημη ιατρική διάγνωση, είναι ένας ευρέως αποδεκτός λαϊκός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια συλλογή συμπτωμάτων που προκαλούνται από μακροχρόνιες αλλαγές στη θερμοκρασία και στα καιρικά φαινόμενα.
Το άγχος αυτό μπορεί να επιδεινωθεί από άλλες υπάρχουσες διαταραχές άγχους. Οι ειδικοί παρατηρούν ότι οι ηλικιακές ομάδες 16-34 ετών—γνωστές ως Generation Z και Millennials—είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στο κλιματικό άγχος.
Μερικοί πιστεύουν ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης μετατραυματικής διαταραχής άγχους (PTSD), μιας ψυχικής κατάστασης που προκαλείται από τη συμμετοχή ή την παρακολούθηση ενός εξαιρετικά τραυματικού γεγονότος.
Επιπλέον, θεωρείται ότι οι αυτόχθονες πληθυσμοί είναι από τις πιο ευάλωτες ομάδες, καθώς εκτίθενται άμεσα στις αρνητικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Αίσθηση υπερβολικής επιβάρυνσης και αδυναμίας απέναντι στις αλλαγές του κλίματος και των καιρικών φαινομένων.
Ανησυχία για το μέλλον.
Έκθεση σε τίτλους ειδήσεων για φυσικές καταστροφές ή πληροφορίες για την κλιματική αλλαγή.
Αϋπνία λόγω της κλιματικής αλλαγής, αίσθηση επικείμενης καταστροφής, συναισθήματα θυμού προς τον εαυτό ή/και τους άλλους.
Ενοχές ή ντροπή.
Αποφυγή συζητήσεων ή δραστηριοτήτων για να αποφευχθούν περιβαλλοντικοί “εκλυτικοί παράγοντες.”
Έλλειψη αυτοπεποίθησης για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων ζωής.
Ένα παράδειγμα αυτού του τελευταίου συμπτώματος είναι η διστακτικότητα για τη δημιουργία οικογένειας, είτε λόγω του φόβου ότι τα παιδιά θα επιβαρύνουν τον πλανήτη είτε επειδή ο πλανήτης μπορεί να είναι επικίνδυνος για τα παιδιά.
Αυτός είναι ένας αυξανόμενος φόβος μεταξύ των νεαρών ενηλίκων, που αποτελούν την πιο ευάλωτη δημογραφική ομάδα στο κλιματικό άγχος, και ο οποίος θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για όλο τον κόσμο.
Οι ειδικοί λένε ότι το άγχος για το κλίμα είναι υγιές
Οι ερευνητές του προγράμματος για την κλιματική αλλαγή του Yale διαπίστωσαν ότι το 64% των Αμερικανών δηλώνουν ότι είναι “τουλάχιστον κάπως ανήσυχοι” για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Αυτοί οι ειδικοί ψυχικής υγείας πιστεύουν ότι αυτό το ποσοστό από μόνο του είναι θετικό, καθώς το να ανησυχεί κανείς “κάπως” για κάτι, τον παρακινεί να βρει τρόπους να το αντιμετωπίσει.
Ως εκ τούτου, υποστηρίζουν ότι περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή.
Παράλληλα, προειδοποιούν ότι η ανησυχία μπορεί να γίνει πρόβλημα αν καταλήξει να είναι υπερβολική και παραλυτική, εμποδίζοντας ένα άτομο να ζει τη ζωή του, οπότε μετατρέπεται σε σοβαρή διάγνωση.
Το κλιματικό άγχος, επιπλέον, έχει ισχυρή συσχέτιση με τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, επηρεάζοντας έτσι περισσότερο τα άτομα που είναι ήδη αγχωμένα για άλλες πτυχές της ζωής τους.
Περαιτέρω ευρήματα περιλαμβάνουν ότι μεταξύ των Αμερικανών:9% αναφέρουν ότι νιώθουν πεσμένοι, καταθλιπτικοί ή απελπισμένοι για τουλάχιστον μερικές ημέρες μέσα στις τελευταίες δύο εβδομάδες.
12% δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να σταματήσουν να καταναλώνουν αρνητικές ειδήσεις σχετικά με την κλιματική αλλαγή.
8% λένε ότι ενδιαφέρονται ή θα ενδιαφέρονταν να ζητήσουν συμβουλευτική για να συζητήσουν συναισθήματα σχετικά με την κλιματική αλλαγή.
Πολύ λίγοι είναι μοιρολάτρες, πιστεύοντας ότι είναι ήδη πολύ αργά για να γίνει κάτι σχετικά με την κλιματική αλλαγή· οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η χώρα μπορεί ακόμα να λύσει το πρόβλημα.
Υποστήριξη για τα ψυχικά επαγγέλματα στο Βερμόντ
Για όσους παρακολουθούν το άγχος και την ένταση που προκαλεί η κλιματική κρίση, η Συνεργασία για Βελτίωση και Καινοτομία στην Πρακτική του Βερμόντ (VCPI) προσφέρει ένα 12-εβδομαδιαίο πρόγραμμα για επαγγελματίες στον τομέα της βοήθειας, προκειμένου να αναπτύξουν τη δική τους ανθεκτικότητα στην κλιματική αλλαγή και να ενισχύσουν τη «συναισθηματική οικολογική νοημοσύνη».
Το πρόγραμμα, με τίτλο «Από το Άγχος της Κλιματικής Αλλαγής στην Ανθεκτικότητα», κοστίζει συνήθως $1.200, αλλά προσφέρεται με έκπτωση στα $899.
Σχεδιάστηκε για να βοηθήσει προπονητές, εκπαιδευτικούς, επαγγελματίες υγείας ή ψυχικής υγείας, κοινωνικούς λειτουργούς, θεραπευτές και άλλους επαγγελματίες στον τομέα της βοήθειας να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, ενώ μοιράζονται τα ίδια συντριπτικά συναισθήματα με αυτούς που προσπαθούν να υποστηρίξουν.
Τα θέματα που καλύπτονται περιλαμβάνουν τη δημιουργία ασφαλών χώρων, ατομικών ή σε μικρές ομάδες, για την προώθηση αυθεντικού διαλόγου για ασθενείς που ανησυχούν ή παθαίνουν εμμονή με ανώμαλα καιρικά φαινόμενα, καταστροφικές πλημμύρες, τσουνάμι, ηφαιστειακές εκρήξεις και λιώσιμο παγετώνων.
Έτσι, όλοι μπορούν να είναι βέβαιοι ότι τα επαγγέλματα βοήθειας μελετούν το αυξανόμενο κύμα (χωρίς λογοπαίγνιο) του άγχους για την κλιματική αλλαγή και τρόπους ανακούφισής του. Στην προσπάθειά τους αυτή, τα στηρίζουν πανεπιστήμια της Ivy League και κρατικές υπηρεσίες με την εξειδίκευσή τους.
Ενοχλητικές σκέψεις και ερωτήματα για το «Άγχος της Κλιματικής Αλλαγής», αναγνώριση και θεραπεία
Παρόλο που κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν γιατί μια μικρή πολιτεία της Νέας Αγγλίας υποστηρίζει ένα πρόγραμμα για την ενίσχυση της ανθεκτικότητας των επαγγελματιών βοήθειας στην κλιματική αλλαγή, είναι ταυτόχρονα ανησυχητικό το γεγονός ότι αυτή η εκπαίδευση κρίνεται απαραίτητη.
Τι είδους κοινωνία χρειάζεται να παρέχει τέτοιου είδους εκπαίδευση στους επαγγελματίες, ώστε να μην χάνουν την ψυχραιμία τους όταν θεραπεύουν άλλους που εμφανίζουν συμπτώματα αυτής της ψυχολογικής κατάστασης;
Είναι άραγε αυτός ο νέος τύπος άγχους τόσο διαδεδομένος στον πληθυσμό ώστε οι ίδιοι οι επαγγελματίες βοήθειας χρειάζονται επιπλέον υποστήριξη για να μπορέσουν να βοηθήσουν τους άλλους; Σε κάθε περίπτωση, η αναγνώριση και θεραπεία του άγχους της κλιματικής αλλαγής θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μέσο διατήρησης της απασχόλησης των επαγγελμάτων βοήθειας.
Εάν όμως το άγχος της κλιματικής αλλαγής είναι τόσο διαδεδομένο, ποια θα μπορούσε να είναι η αιτία αυτής της διαταραχής; Σε αυτό το αιτιολογικό επίπεδο, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν αυτή η νέα ψυχολογική κατάσταση αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα χρήσης του φόβου ως μέσου ελέγχου του πληθυσμού και χειραγώγησης της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Κάποιοι σχολιαστές υποστηρίζουν ότι τα πρόσφατα lockdown, οι εντολές και οι κοινωνικοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν από ειδικούς δημόσιας υγείας για να αποτραπεί η μετάδοση του ιού, αποτέλεσαν «πρόβα τζενεράλε» για κάτι παρόμοιο σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Έτσι, το άγχος της κλιματικής αλλαγής ίσως προμηνύει την επιβολή παρόμοιων μέτρων στον πληθυσμό ως μέσο μετριασμού των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Τέλος, μπορεί να υποστηριχθεί ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει επιλογές σχετικά με το τι μπορεί να προκαλεί το άγχος του, χωρίς να επιβαρύνεται από αυτό που οι άλλοι θέλουν να μας πουν ότι πρέπει να φοβόμαστε.
Αν φοβάμαι ότι γερνάω ή ότι γερνάω πιο γρήγορα από όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε, αυτός ο φόβος μπορεί σίγουρα, με κάποιον τρόπο, να προκληθεί από την κλιματική αλλαγή.
Εξάλλου, ο ΟΗΕ και άλλοι οργανισμοί μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι η κλιματική αλλαγή είναι υπαρξιακή απειλή. Γιατί εγώ, ένας 40χρονος άνθρωπος του οποίου η ύπαρξη βρίσκεται τελικά σε κίνδυνο, δεν εμφανίζω συμπτώματα άγχους για την κλιματική αλλαγή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου