ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΦΑΓΕΑ ΚΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΟ...

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ;

Kit Knightly

Για δεκαετίες, το Ισραήλ ήταν «ένα από τα κλαμπ», ένα περήφανο μέλος των «καλών χωρών». Μια χούφτα καθεστώτα που προστατεύονται από μια φούσκα που τα καθιστά σχεδόν απρόσβλητα από την κριτική ή τις συνέπειες, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα και τα κακά που μπορεί να διαπράξουν.

Ανεξάρτητα από το πόσα πλοία βομβάρδισαν ή παιδιά πυροβόλησαν ή ανοιχτά στρατόπεδα αιχμαλώτων που διηύθυναν, ο γενικός τόνος των δυτικών μέσων ενημέρωσης ήταν ο ίδιος – το Ισραήλ είναι καλό παιδί.

Τώρα, υπάρχουν σημάδια που θα μπορούσαν να αλλάξουν, ότι το επόμενο βήμα στην αφήγηση της Γάζας θα είναι μια στροφή στη φτέρνα που θα κάνει το Ισραήλ επίσημο «κακό».

Οι υπαινιγμοί υπάρχουν εδώ και λίγο καιρό, ξεκινώντας σχεδόν αμέσως μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου πέρυσι και επιταχύνοντας τον ρυθμό τις τελευταίες δύο εβδομάδες.

Στην πραγματικότητα, ο ισραηλινός πρωθυπουργός έγινε ο πρώτος μη Αφρικανός και μη Ρώσος που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου από το ΔΠΔ νωρίτερα αυτό το έτος.

Τώρα ας είμαστε ξεκάθαροι εδώ. Ο Νετανιάχου είναι εγκληματίας πολέμου. Είναι ένας αιματοβαμμένος τύραννος, ένοχος για τεράστιες ποσότητες παράνομης σφαγής.

Αλλά ας θυμηθούμε ότι στον πραγματικό κόσμο οι αιματοβαμμένοι εγκληματίες πολέμου μένουν ατιμώρητοι – και μάλιστα μερικές φορές βραβεύονται με Νόμπελ Ειρήνης – κάθε μέρα. Το ΔΠΔ ποτέ δεν κινήθηκε εναντίον του Μπους ή του Μπλερ ή του Ομπάμα ή του Μπράουν ή των στελεχών των εγκληματιών πολέμου υφισταμένων τους.

Μέχρι πρόσφατα ο "Bibi" ήταν σε αυτό το κλαμπ με επικάλυψη τεφλόν. Σφαγιάζει αθώους για χρόνια και χρόνια, ενώ οι θεσμοί και τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης αγνόησαν ευτυχώς το γεγονός. Τώρα ξαφνικά δεν είναι.

Αυτό πρέπει να ανακριθεί.

Το ερώτημα πρέπει να είναι – Ποιό είναι το διαφορετικό τώρα;

Πριν από δύο εβδομάδες, όπως αναφέραμε στο This Week, το Ισραήλ απαγόρευσε το Al Jazeera. Αυτό καταδικάστηκε από την Washington Post και από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών.

Μόλις πριν από λίγες ώρες, η ΚΤΚ δημοσίευσε έναν τίτλο θρηνώντας την «παρακμή της ελευθερίας του Τύπου στο Ισραήλ»

Καναδάς, ΗΠΑ, Γερμανία;

Αυτά δεν είναι μέρη που ενδιαφέρονται για την ελευθερία του λόγου, όπως αποδεικνύει η απαγόρευση του RT (και άλλων), οπότε γιατί η κριτική; Γιατί η απαγόρευση του Al Jazeera δεν συμβαδίζει με όλη την άλλη «αποδεκτή» λογοκρισία που συνεχίζεται εδώ και χρόνια;

Πριν από δύο ημέρες, ο Guardian ανέφερε με μεγάλα κόκκινα πρωτοσέλιδα...

Κατασκοπεία, hacking και εκφοβισμός: Αποκαλύφθηκε ο εννιάχρονος «πόλεμος» του Ισραήλ στο ΔΠΔ

Γιατί αυτό είναι ξαφνικά ένα πρωτοσέλιδο; Παράλληλα, υπάρχουν τουλάχιστον μισή ντουζίνα ιστορίες στην πρώτη σελίδα της που επικρίνουν το Ισραήλ – εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

Συγκρίνετε αυτό με την κάλυψη του Ισραήλ στην ίδια εφημερίδα πριν από εννέα χρόνια.

Δικαστήριο του ΟΗΕ έχει ήδη αποφανθεί ότι το Ισραήλ πρέπει να «σταματήσει την επίθεση στη Ράφα και να ανοίξει τα σύνορα για βοήθεια»

Η Βραζιλία απέσυρε τον ισραηλινό πρεσβευτή της, ενώ διάφοροι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν την καταδίκη της επίθεσης. Δύο ακόμη μέλη της κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν παραιτήθηκαν πρόσφατα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την υποστήριξη των ΗΠΑ στον πόλεμο της Γάζας, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό σε επτά.

Ο πολιτικός σάκος του μποξ Nikki Haley βιντεοσκοπήθηκε να γράφει «τελειώστε τους!» σε πυρομαχικά IDF, το Rolling Stone την έσυρε αμέσως πάνω από τα κάρβουνα για αυτό.

Στις 27 Μαΐου, ο Piers Morgan - το παχουλό μωβ πρόσωπο των διαχειριζόμενων μέσων ενημέρωσης ο ίδιος - τουίταρε οργή για την επίθεση στη Ράφα.

Στις 28 Μαΐου, μιλώντας στον ΟΗΕ, ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν εξέφρασε τη δική του «οργή» για την επίθεση στη Ράφα.

Ένας ακόμη τίτλος σύνταξης του Guardian:

Η άποψη του Guardian για την επίθεση στη Ράφα: η υπέρβαση των κόκκινων γραμμών των ΗΠΑ θα πρέπει να έχει συνέπειες

Και φτάνει ακόμη και στο σημείο να προτείνει ότι ο Μπάιντεν και οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να θεωρηθούν νομικά υπόλογοι και για τις ενέργειες του Ισραήλ, κάτι που θα ακουγόταν παράλογο μόλις το 2015 (η πιθανή πτώση της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, και η μετατόπιση ισχύος που θα σηματοδοτούσε, είναι μια ιστορία για άλλη φορά).

Ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές των μέσων ενημέρωσης του Ισραήλ – η Washington Post και οι New York Times – έχουν καταδικάσει έντονα τις ενέργειες του Νετανιάχου τελευταία.

Το μοτίβο διαμορφώνεται, είναι σίγουρα πολύ πιο αποδεκτό να επικρίνουμε το Ισραήλ στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης αυτή τη στιγμή από ό, τι ήταν εδώ και δεκαετίες.

Γιατί όμως;

Γιατί μέσα ενημέρωσης όπως ο Guardian ή η Washington Post αποφάσισαν να δημοσιεύσουν αντι-ισραηλινά άρθρα τώρα, αλλά όχι πριν από δέκα χρόνια;

Μήπως επειδή το Ισραήλ ξαφνικά συμπεριφέρεται χειρότερα από ποτέ;

Φυσικά και όχι. Η σφαγή στη Γάζα είναι ένα φρικτό έγκλημα, αλλά δεν είναι καινούργιο. Το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ είχαν ήδη το αίμα εκατομμυρίων στα χέρια τους πριν καν ξεκινήσει αυτή η επίθεση. Διαπράττουν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τέτοια μονότονη κανονικότητα που σχεδόν αραιώνει το νόημα των λέξεων.

Μήπως επειδή «ακόμη και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης» επιτέλους «ξυπνούν» ή βρίσκουν συνείδηση;

Όχι.

Δεν ξυπνούν επειδή δεν κοιμήθηκαν ποτέ, και όχι, δεν έχουν συνείδηση.

Εκτός αν η κατοχή ενός γίνεται πολιτικά σκόπιμη.

Τίποτα δεν είναι τόσο αληθινό που τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης πρέπει να το αναφέρουν, τίποτα δεν είναι τόσο ηθικά εξωφρενικό ώστε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης να υποκλίνονται στη συνείδησή τους. Δεν έχουν συνείδηση. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ακόμη και για την αναγνώριση της αλήθειας ή της ηθικής, πόσο μάλλον για να ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτά.

Είναι μηχανές κατασκευής γνώμης, αυτό είναι όλο. Όταν λένε κάτι – οτιδήποτε – ακόμα και κάτι προφανώς αληθινό όπως «το Ισραήλ έχει εμπλακεί σε γενοκτονία» – είναι επειδή κάποιος κάπου θέλει να πει μια ιστορία.

Ποια είναι λοιπόν η ιστορία που λένε; Πού πηγαίνει η αφήγηση;

Οι κυβερνήτες του Ισραήλ είναι αιματοβαμμένοι κοινωνιοπαθείς, αλλά είναι επίσης ένα εντελώς αναλώσιμο μέρος ενός ευρύτερου κακοήθους συνόλου.

Η ορολογία μας αποτυγχάνει εδώ, επειδή κανείς από εμάς στον κόσμο των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης δεν μπορεί ποτέ να συμφωνήσει πλήρως σε ένα όνομα για αυτό το σύνολο. Ο CJ Hopkins ευνοεί το Globo-Cap, άλλοι χρησιμοποιούν «την ελίτ», το «βαθύ κράτος», τους «παγκοσμιοποιητές» ή τις «δυνάμεις που (δεν πρέπει)-να είναι».

Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για ένα αλληλεπικαλυπτόμενο καρτέλ πολιτικών και εταιρικών μεσιτών εξουσίας που υπάρχουν έξω από τις λεγόμενες (σε μεγάλο βαθμό εικονικές) «δημοκρατικές» δομές εξουσίας και ασκούν υπερεθνική επιρροή σε κάθε σφαίρα της ανθρώπινης κοινωνίας.

Το Ισραήλ, όπως και οι περισσότερες περιοχές και έθνη, είναι μια βάση και ένα εργαλείο αυτών των δυνάμεων, αλλά ένα αντικαταστάσιμο. 

Υπάρχει μια τεράστια, τεράστια δομή εξουσίας που ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο να κατευνάσει μια διόγκωση της δίκαιης οργής δεκάδων εκατομμυρίων ισχυρών, και η αποδέσμευση του Ισραήλ και της ηγεσίας του μπορεί σήμερα να θεωρηθεί ως ένας τρόπος για να γίνει αυτό.

Αν αυτό σταματήσει τη σφαγή στη Γάζα, τότε αυτό θα είναι μια νίκη για την ανθρωπότητα.

Αλλά η σφαγή δεν σημαίνει τίποτα για τους αφηγηματικούς διαχειριστές. Η ατζέντα τους θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Εάν το Ισραήλ πρόκειται πραγματικά να εκδιωχθεί από το κλαμπ «μπορούμε να σκοτώνουμε αδιακρίτως και να εξακολουθούμε να είμαστε καλοί», τι θα σημαίνει αυτό για τη μεγάλη σκακιέρα; Ή η ευρύτερη ατζέντα της παγκοσμιοποίησης;

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ