ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΕΨΟΥΝ; ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΝΙΞΕΙ!!!

ΤΕΜΠΗ: Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ, Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ Η ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 

Το δυστύχημα στα Τέμπη άφησε πίσω του όχι μόνο ένα βαρύ φορτίο πένθους αλλά και ένα συλλογικό αίσθημα οργής. 

Ωστόσο, πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες, ανέδειξε και έναν άλλο κρίσιμο παράγοντα: τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση επέλεξε να το διαχειριστεί επικοινωνιακά. 

Από τις πρώτες κιόλας ώρες, διαφάνηκε μια συντονισμένη προσπάθεια ελέγχου της δημόσιας αφήγησης, με στόχο να περιοριστούν οι πολιτικές ευθύνες και να μετατοπιστεί η συζήτηση μακριά από τα χρόνια και διαρκή προβλήματα του σιδηροδρομικού συστήματος. 

Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε και με το πρόσφατο πόρισμα της Πυροσβεστικής, το οποίο περισσότερο προκάλεσε ερωτήματα παρά έδωσε απαντήσεις.

Η επίσημη γραμμή που υιοθετήθηκε σχεδόν αμέσως ήταν ότι η τραγωδία οφείλεται σε «ανθρώπινο λάθος». Ένα αφήγημα απλό, εύληπτο και εύκολα αναπαραγόμενο από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, που λειτούργησε σαν «ομπρέλα» προστασίας απέναντι στις πιο δύσκολες ερωτήσεις. 

Όμως η πραγματικότητα φανέρωνε διαφορετικά στοιχεία: την απουσία σύγχρονων συστημάτων ασφαλείας, το μυστήριο της έκρηξης και της πυρόσφαιρας που κατέγραψαν οι κάμερες, τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις έργων που είχαν ήδη χρηματοδοτηθεί, αλλά και την ελλιπή συντήρηση των υποδομών. 

Όλα αυτά δεν μπορούσαν να χωρέσουν σε μια απλοϊκή εξήγηση που έριχνε όλο το βάρος σε έναν σταθμάρχη. 

Κι όμως, για εβδομάδες η δημόσια συζήτηση εγκλωβίστηκε γύρω από τις ατομικές ευθύνες ενός μόνο προσώπου, αφήνοντας στο περιθώριο τις θεσμικές και πολιτικές αδυναμίες.

Η προπαγανδιστική διάσταση ήταν εμφανής και στον χειρισμό της πληροφορίας. 

Υπερπαραγωγή δηλώσεων, αντικρουόμενα στοιχεία, συνεχείς «διαρροές» και πορίσματα πρόχειρα, που περισσότερο συσκότιζαν παρά διαλεύκαναν, δημιούργησαν ένα τοπίο ασάφειας. 

Αντί η κοινή γνώμη να αποκτήσει σαφή εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη, βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα χαοτικό μωσαϊκό πληροφορίας που λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά.

Η στρατηγική αυτή έχει μια διακριτή λειτουργία: την «κόπωση» της κοινωνίας. 

Όταν το κοινό βομβαρδίζεται με τόσες διαφορετικές εκδοχές και ασαφείς εξηγήσεις, χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον του, παραιτείται από την απαίτηση για πλήρη διαφάνεια και, τελικά, συμβιβάζεται με την αβεβαιότητα.

 Έτσι, η ουσία της συζήτησης θολώνει και η πολιτική ευθύνη περιορίζεται ή μετατοπίζεται.

Ταυτόχρονα, υπήρξε συνειδητή προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας. Η δημόσια σφαίρα πλημμύρισε με συγκινησιακά φορτισμένες αφηγήσεις και εκκλήσεις για «εθνική ενότητα». 

Αν και τέτοια στοιχεία είναι αναμενόμενα μετά από μια τραγωδία, λειτούργησαν και ως αντίβαρο στην ουσιαστική πολιτική συζήτηση. 

Η προσοχή μετατοπίστηκε από τα βαθύτερα αίτια στις ιστορίες των θυμάτων και στο συλλογικό πένθος, χωρίς όμως να συνοδεύεται από ξεκάθαρη δέσμευση για αποκατάσταση των διαχρονικών προβλημάτων.

Το δυστύχημα των Τεμπών (Σημ. Οιμου-Αθηνας: Δεν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα) δεν αποτελεί μόνο υπόθεση ποινικών ευθυνών· είναι ταυτόχρονα υπόθεση πολιτικής διαχείρισης και θεσμικής ευθύνης. 

Η κυβέρνηση, αντί να προσφέρει σαφείς απαντήσεις και να αναλάβει το βάρος της ευθύνης, ακολούθησε την τακτική του επικοινωνιακού ελέγχου. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία συνεχίζει να δυσπιστεί και να αισθάνεται πως η αλήθεια παραμένει μισή.

Σε άλλες χώρες, ανάλογες τραγωδίες συνοδεύτηκαν από άμεσες παραιτήσεις, αποφασιστικές τομές και μέτρα πρόληψης. 

Στην Ελλάδα, αντίθετα, το βάρος έπεσε στην προσπάθεια διαχείρισης των εντυπώσεων, με την ελπίδα ότι η οργή θα ξεθυμάνει και το ενδιαφέρον θα ξεφουσκώσει. 

Όμως η μνήμη της κοινωνίας δεν διαγράφεται εύκολα, και όσο δεν δίνονται πλήρεις απαντήσεις, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα δυσπιστίας ανάμεσα στους πολίτες και την πολιτική ηγεσία.

ΠΗΓΗ