ΛΟΓΟΣ ΦΟΒΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΤΕΡΕΑΣ)

ΨΥΧΗ ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΣΑ ΘΑΝΑΤΩ ΑΠΟΘΑΝΕΙΤΑΙ

ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΚΕΠΕ, ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

+++

 Γράψε τον Λόγο μου στο χαρτί,
κάνε παιδί μου σε Εμέ,
ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΑΣ, υπακοή.

 Όπου ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ λαλεί,
ο πιστός μου μαθητής
πρέπει ταπεινά να βάζει μόνο το ΑΜΗΝ.

Η αμαρτία τεκνία μου είναι ψυχική σκλαβιά,
είναι αλυσίδα οδυνηρά, είναι ψυχής αστοχία,
 εστί ΝΑΙ, ΑΙΩΝΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ.

 Μοιάζει αυτή αρχικά,
σαν ανθοδέσμη ελκυστικιά,
μα όταν ο άνθρωπος σε εκείνη εγκύψει
 και την οσφρανθεί,
τότε ευθύς όφις φοβερός ξεπηδά
και με δηλητήριο θανατηφόρο τον κεντά.

 Και το δηλητήριο αυτό μετά,
σιγά σιγά εισέρχεται στην καρδιά.
 Τότε ο πιστός πεθαίνει ψυχικά,
χάνει τα πάντα η ψυχή, πεθαίνει αυτή,
σε αιώνια σκοτοδίνη δίδεται,
θύμα σε αυτήν γίνεται.

 Δεν έχει ζωή, απλά ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΗ.
 Με δεσμά η ψυχή από τον εχθρό κρατείται,
σε κόλαση αυτή οδηγείται.
 

Η μόνη τότε διαφυγή είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 που διά της Σταυρικής Θυσίας,
 εκεί στον Γολγοθά εδόθη 

κι έτσι ο κάθε αιχμάλωτος της αμαρτίας εσώθη, 

με το αίμα του ΘΕΟΥ που για εσάς τεκνία μου εδόθη.

 Έτσι ο άνθρωπος ο εκπεσών, 

έλαβε και πάλι τον λυτρωμό. 

 Όταν ο αμαρτωλός, 

με πεδίο ταπεινό αυτογνωσίας,

 το ΜΕΤΑΝΟΩ ειπεί, 

ευθύς ανοίγουν οι ουρανοί

 και κατακτά ο πιστός τη ζωή. 

 Ελευθερώνεται τότε η ψυχή 

και γράφεται το όνομα του στο βιβλίο της ζωής.

 Όμως ο άνθρωπος πολλές φορές

 αυτό δεν το εννοεί 

και δούλος στο ρύπο, στην σκλαβιά 

της αμαρτίας του παραμένει,

 ασκεπής από την χάρη μου την Θεϊκή. 

 Δεν αξιοποιεί, δεν βλέπει, στέκει απαθής 

και εξακολουθεί να τρέφεται με ξυλοκέρατα,

 με τα χαρούπια της φευγαλέας ηδονής, 

χάνοντας ΑΙΩΝΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ. 

 Για μόρια ψεύτικης χαράς, 

οδοιπορεί σε ψυχικού, αιωνίου θανάτου πλευρά. 

 

Ξεχνά, στη λάσπη κάτω πετά 

το ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΗ 

που του έδωσα Εγώ,

 ο Σταυρωθείς και Αναστάς ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ. 

 Δεν ζει, απλά ξεγιελιέται 

με ό,τι νιώθει τώρα εδώ, 

με το λίγο, με το μικρό. 

 Δεν σκέφτεται Ουρανό, Αθανασία Ψυχής,

 γελά ειρωνικά όταν για αυτά ακούει, 

στο νόμο μου τον Θείο παρακούει. 

 Ακολουθεί πεδίο ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ,

 κοροϊδεύει τα πιστά μου τεκνία 

που του μιλούν για αιώνια, Ουράνια Βασιλεία.

 Ω! πόσο δυστυχής, πόσο μωρός, 

πόσο αξιολύπητος είναι δυστυχώς 

ο άνθρωπος αυτός, 

λέει πως ζει μα είναι ψυχικά νεκρός.

ΑΜΗΝ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ

 +++