ΠΩΣ «ΕΜΕΙΣ Ο ΛΑΟΣ» ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Γιατί αυτές οι εκλογές είναι απλά ένα ακόμη βήμα στις προσπάθειες του βαθέως κράτους να προκαλέσει εμφύλια αναταραχή και να κηρύξει πόλεμο στον αμερικανικό λαό.
Ο μαρξισμός, ως δόγμα, δεν είναι παρά ένας αμείλικτος καταστροφέας των οικονομικών και κοινωνικών δομών.
Καταστρέφει τον ιστό της κοινωνίας υπό το πρόσχημα της ισότητας, μόνο και μόνο για να αφήσει το πεδίο ανοιχτό για τους τεχνοκράτες να ορμήσουν, ισχυριζόμενοι ότι θα «χτίσουν καλύτερα».
Από τη Μεγάλη Ύφεση, οι τεχνοκράτες σχεδιάζουν αυτό ακριβώς το πραξικόπημα, τοποθετώντας τους εαυτούς τους ως σωτήρες έτοιμους να αντικαταστήσουν το χάος του καπιταλισμού με την σχολαστικά σχεδιασμένη ουτοπία τους.
Η ειρωνεία είναι πλούσια. Οι μαρξιστές, με την τυφλή προσήλωσή τους, αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν ότι απλώς ανοίγουν το δρόμο για τη δική τους απαξίωση.
Είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι σε αυτό το μεγάλο σχέδιο, πολύ απορροφημένοι από το ξεπερασμένο σενάριό τους για να δουν το τεχνοκρατικό λεωφορείο που είναι έτοιμο να τους ισοπεδώσει.
Η Αμερική, κάποτε προπύργιο της ατομικής ελευθερίας και της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, βρίσκεται τώρα στο μπλοκ. Είναι η τελευταία άμυνα ενάντια σε ένα παγκόσμιο τεχνοκρατικό καθεστώς και το τσίρκο που είναι οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια προγραμματισμένη απόσπαση της προσοχής.
Το βαθύ κράτος, με τα πλοκάμια του βαθιά και στα δύο μέρη, ενορχηστρώνει αυτό το θέαμα για να αποσταθεροποιήσει, να διαιρέσει και τελικά να κατακτήσει. Η πραγματική απειλή;
Δεν είναι οι κομματικοί διαπληκτισμοί για την πολιτική. Είναι η αδυσώπητη πρόοδος ενός συστήματος όπου η ελευθερία αντικαθίσταται από τον έλεγχο με το πρόσχημα της αποτελεσματικότητας και της σταθερότητας.
Παγιδευμένοι σε αυτό το μελοδραματικό εκλογικό θέατρο μεταξύ Τραμπ και Χάρις, οι Αμερικανοί αγνοούν μακάρια την καθημερινή διάβρωση των ελευθεριών τους. Και οι δύο υποψήφιοι, με τον τρόπο τους, χειραγωγούν την αντίληψη του κοινού, τροφοδοτώντας τον πληθυσμό με επιλεκτικές αλήθειες που παρουσιάζουν τους αντιπάλους τους ως κακοποιούς.
Αυτή η επιλεκτική ακρόαση, αυτή η εθνική κώφωση στις υποκείμενες αλήθειες, δεν αφορά μόνο τη μετανάστευση, την υγειονομική περίθαλψη ή την εθνική ασφάλεια – αφορά την ίδια την ουσία της ελευθερίας που ποδοπατείται από εκείνους που ισχυρίζονται ότι την υποστηρίζουν.
Πάρτε ως παράδειγμα τη λεγόμενη προστασία της ελευθερίας του λόγου. Η Κάμαλα Χάρις, με την υποτιθέμενη πίστη της στο κράτος δικαίου, υπερασπίζεται επιλεκτικά την ελευθερία του λόγου μόνο όταν ευθυγραμμίζεται με την πολιτική της ατζέντα.
Η περιφρόνησή της για αυτό που θεωρεί «ρητορική μίσους» δεν είναι απλώς μια παράλειψη. Είναι μια υπολογισμένη κίνηση για τον έλεγχο της αφήγησης, για την καταστολή της διαφωνίας.
Και ο Τραμπ φαντασιώνεται ανοιχτά τη χρήση στρατιωτικής βίας εναντίον εκείνων που χαρακτηρίζει ως «ριζοσπάστες αριστερούς τρελούς», δηλώνοντας ουσιαστικά ότι οι πολιτικές ελευθερίες είναι άκυρες για τους εχθρούς του. Εδώ, δεν βλέπουμε μια υπεράσπιση του νόμου, αλλά μια κραυγαλέα, κυνική χειραγώγησή του.
Αυτοί οι πολιτικοί δεν παίζουν μόνο πολιτική. Συμμετέχουν ενεργά σε μια μεγαλύτερη παρτίδα σκακιού όπου τα κομμάτια είναι τα δικαιώματά μας και το διοικητικό συμβούλιο είναι το μέλλον του έθνους μας.
Χρησιμοποιούν όρους όπως «εθνική ασφάλεια» και «δημόσιο καλό» για να δικαιολογήσουν την υπέρβασή τους, αλλά αυτό που πραγματικά εξασφαλίζουν είναι η δική τους εξουσία.
Κάθε πολιτική, κάθε εκτελεστικό διάταγμα, είναι ένα ακόμη βήμα προς ένα τεχνοκρατικό κράτος όπου οι προσωπικές ελευθερίες ανταλλάσσονται για κυβερνητική εποπτεία, όπου η έννοια της ατομικής επιλογής γίνεται μια απαρχαιωμένη έννοια ενόψει της συλλογικής αποτελεσματικότητας.
Η αφήγηση στήνεται, το σκηνικό προετοιμάζεται και οι ηθοποιοί – εμείς, οι πολίτες – ελίσσονται στους ρόλους μας, όχι των ηρώων, αλλά των ανταγωνιστών σε μια ιστορία όπου η διαφωνία γίνεται πράξη τρομοκρατίας και η ελευθερία είναι μια πολυτέλεια που παρέχεται μόνο σε όσους δεν αμφισβητούν το σενάριο.
Αυτό δεν είναι ένα μέλλον όπου είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε το δρόμο μας· Είναι ένα μέλλον όπου οι δρόμοι μας είναι προκαθορισμένοι από εκείνους που βρίσκονται στη σκιά, από το βαθύ κράτος, όπου η ίδια η έννοια του «εμείς ο λαός» αντιστρέφεται.
Σε αυτό το ζοφερό σενάριο, τα δικαιώματά μας δεν προστατεύονται αλλά προλαμβάνονται, τα κινήματά μας δεν διευκολύνονται αλλά παρακολουθούνται και οι φωνές μας δεν ακούγονται αλλά φιμώνονται.
Ξύπνα, Αμερική. Ο κίνδυνος δεν είναι απλώς πραγματικός· Είναι εδώ και μεταμφιέζεται σε σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου