«…ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ», ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ
Γράφει ο Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης
Αφορμή για το παρόν, στάθηκε το άρθρο που διάβασα για την κατάληψη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ σαν σήμερα πριν 45 χρόνια.
Αναφορές σε τιμή και δόξα στους ήρωες που έπεσαν τότε και συγκίνηση για λίγους αναμεμιγμένη με οργή.
Τεράστια οργή γιατί οι πολλοί αγνοούν ή αδιαφορούν ευρισκόμενοι στις διακοπές που κάνουν από την ποινή της δουλείας τους, που τους τις παρέχει το σύστημα ανταποδοτικά, εξασφαλίζοντας με την σιωπή και την αδράνειά τους την δική του απαλλαγή ευθυνών.
Το σύστημα το γνωρίζει, για αυτό κατάργησε την προσβολή της δημοσίας αιδούς με τις πολύχρωμες παρελάσεις, φτάνοντας μέχρι την Βαρβιτσιώτια ρήση για το ελεύθερο κάψιμο του πανιού με τα χρώματα που σημαίνουν κάτι για τους πολλούς και ήταν αυτό που υπερασπίστηκαν με το αίμα τους οι Ελδυκάριοι.
Οι απέναντι συνομιλητές για το δικό τους πανί στον ιστό που οριοθετεί το θράσος τους ,σκότωσαν άνανδρα τον Σολωμού και τον Ισαάκ ,γνωρίζοντας την δεδομένη ατιμωρησία τους από την πρώτη πρώτη στιγμή που πάτησαν στην Κύπρο.
Έτσι συνεχίζουν να συζητούν διακρίνοντας την ατιμία των συνομιλητών τους που δεν τολμούν να μιμηθούν αυτούς που με τιμή και δόξα πολέμησαν και κάθε χρόνο προσβάλουν βάναυσα την μνήμη τους με παρελάσεις και λόγους δήθεν τιμής και μνήμης.
Πια τιμή και μνήμη μπορεί να έχει κάποιος που συζητάει με αυτόν που του πήρε το σπίτι και του γ@μισε την μάνα και την αδελφή και έσφαξε την γιαγιά και τον παππού του.
Το γνωρίζει ο Τούρκος και χασκογελάει με την ξεφτίλα της δειλίας του και την αναξιότητα του βίου του που ικανοποιείται με υλικά
ανταλλάγματα.
Γεμάτη η ιστορία μας με παραδείγματα τιμής και δόξας που όμως έγιναν λόγια,φανφάρες και παρελάσεις, στερώντας την ελπίδα της δικαίωσης.
Αυτή που περιμένουμε να κερδίσουμε με συνομιλίες με τους γενοκτόνους ληστές και βιαστές από το 22 και μετά.
Τιμή, δόξα, δίκαιο, ας γελάσω, όταν τα λέει ο Πάκης, ο Κούλης και όλοι οι λοιποί όμοιοι τους πωλητές παραμυθίας και οι ευλογούντες αυτούς και οι υπήκοοι αυτών ένστολοι και μή, συνταγματικά επίορκοι.
Σε παλαιότερη αναφορά μου ίσως προσέβαλα κάποιους ανώνυμους ή επώνυμους με την οξύτητα του λόγου μου.
Όμως τι χρησιμότητα έχει ένα κείμενο σαν αυτό, σε ένα σάιτ σαν αυτό, από έναν πολίτη σαν εμένα που του επιτρέπουν να γράφει τις σκέψεις του που δημοσιεύονται αμισθί μαζί με άρθρα γνωστικών και επιστημόνων.
Θέλω να πιστεύω ως εκ της κοινωνικής μου θέσεως, ότι πιθανόν να εκφράζει ποσοστό των σκέψεων αυτού που λέμε λαουτζίκο, όσων εξ αυτών ανησυχούν με αυτά που ανησυχώ και εγώ και δεν μπορούν να τα βγάλουν παραέξω του κύκλου τους.
Δεν διεκδικώ τον τίτλο του εκπροσώπου κανενός εκτός του εαυτού μου και οι όποιες αναφορές μου γίνονται με την ελπίδα να τις δει κάποιος που από την θέση του θα τις αξιοποιήσει.
Ακατανόητη για μένα η παράθεση απόψεων αναφορών παραινέσεων χλιαρών χωρίς δυνατότητα ταρακουνήματος.
Γνωστή η ρήση για τους χλιαρούς και βαρεθήκαμε από δαύτους, χρειαζόμαστε κάτι να μας τραντάξει μπάς και ξυπνήσουμε.
Απηύδησα από τον καθησυχαστικό λόγω επισήμων και μή, από έδρας και βήματος, ιερού και όχι.
Πρόταση λείπει, λόγος εγέρσεως και σάλπιγγα γιατί όχι.
Ο Λόγος, που ενσαρκώθηκε δια της Θεοτόκου που τιμήσαμε την κοίμηση Της, είναι άκρως συνταρακτικός, προτάσσει την ιερή ανησυχία απέναντι των καταστάσεων γύρω μας και της κατάστασης του εαυτού μας, μας προτρέπει σε διαρκή αγώνα πνευματικό και βιοτικό για να πετύχουμε με την ελευθερία από τα πάθη το ιδανικό της αγάπης.
Ο κάθε αγώνας για την ελευθερία απαιτεί βία, κατά του εαυτού μας πρώτα, κατά του εγώ και των παθών και δεύτερον κατά των καταστάσεων που την καταργούν και μας οδηγούν στην σκλαβιά.
Η σκλαβιά από την φύση της είναι ατιμωτική και δηλώνει αδυναμία, σε όλες τις μορφές της.
Είτε ως φιλαργυρία, είτε ως ηδονισμός είτε ως αυταρέσκεια κλπ και σε όποια άλλη έκφρασή της απαιτεί παράδοση στο πάθος και εφησυχασμό.
Στο εθνικό και ατομικό επίπεδο η σκλαβιά δηλώνει τα ίδια, αδυναμία και ατίμωση, σαν αποτέλεσμα της επικράτησης της ισχύος δια της βίας του αντιπάλου.
Εδώ νομίζω ισχύουν και τα δύο παραδείγματα προ και μετά Χριστόν.
Οι μωρές παρθένες της παραβολής αιφνιδιάσθηκαν διότι το είχαν ρίξει στο χαβαλέ και το σορολόπ, για να μιλάμε να καταλαβαινόμαστε με σύγχρονους όρους.
Βούρδουλα πήρε σε όσους δεν ήθελαν να καταλάβουν τα λόγια Του,
Στην περίπτωση του Θουκυδίδη, αν θέλεις ειρήνη προετοιμάζεσαι για πόλεμο, η δε άμυνα για την πατρίδα αφορά σπίτια, γονείς γέρους, παιδιά, τάφους, ιερά και τίμια.
Αφού πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας για άμυνα γιατί κάνουμε τις πάπιες και τρώμε φάπες, ατιμαζόμενοι, αλλιώς πεταμένα λεφτά.
Επειδή όμως τα παιδιά πληρώνουν αμαρτίες γονέων, προτείνω για εξιλασμό και εξισορρόπηση την άμεση για κάθε ενδεχόμενο δημιουργία ταγμάτων επιστράτων συνταξιούχων που αντί να συχνάζουν σε ΚΑΠΗ, καφενεία, καφετέριες, παραλίες και αλλού και άλλοι να γκομενίζουν, να πάνε να καλύψουν τα κενά που δημιούργησαν με τους συμβιβασμούς και την αδιαφορία τους και την ψήφο τους.
Έτσι δεν θα απαιτηθεί η αύξηση της θητείας, ούτε θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι αθώοι νέοι.
Με κατάλληλη υγειονομική υποστήριξη μικρού κόστους πετυχαίνονται πολλαπλά οφέλη.
Αποδίδονται ευθύνες και δικαιοσύνη,καλύπτονται θέσεις βοηθητικών και υποστήριξης και αν στείλουμε και όσους μπορούν στην προκάλυψη θα κάνουν διπλή δουλειά σε περίπτωση εμπλοκής κρατώντας για τα πιό δύσκολα τους νεότερους,
Αν υπάρξουν απώλειες, γλιτώνουμε και την σύνταξη ή την μειώνουμε για τις χήρες.
Το ίδιο ισχύει για τις γυναίκες, μαγείρισσες, νοσοκόμες, οδηγοί και άλλα πάμπολα.
Αν και στα 63 μου δηλώνω συνταξιούχος επί 3ετια με 45 ετη προϋπηρεσίας, άνετα παρά τα μικρά προβληματάκια, μπορώ να καλύψω μια θέση ανάλογη της ειδικότητας μου στο στρατό σε μικρότερο βαθμό βέβαια αλλά γίνεται και θα έχει και γούστο θα ξανανιώσω με τις άλλες παλιοσειρές, αν όχι τι είχαμε τι χάσαμε.
Αν σε ορισμένους ακούγεται παράλογο και ανέφικτο, για δείτε τους πολιτικούς, τους ακαδημαϊκούς, την «ιερά» σύνοδο, και τους λοιπούς που παραλείπω, τι όπλα κρατάνε απέναντι μας.
Ας μας πάρουν ξανά στο στρατό και να μας δώσουν και όπλα και εμάς και ας πάρουν και αυτούς όλους ισόνομα όχι πάλι με γλύψιμο σε γραφεία και μεταθέσεις.
Τίμια όπλα ιερά σε χέρια παλιοσειρών που ίσως κατάλαβαν αργά τι παίζεται και ενόπλως πλέον, να υπερασπισθούν το δίκιο τους απέναντι σε εισβολείς, κατακτητές ενόπλους και μη, ντόπιους και ξένους.
Μικροί μεγάλοι ας το απαιτήσουμε, ας τολμήσουμε, ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να διηγούμαστε κάτι σημαντικό και καλό από την ζωή μας.
Διαφορετικά δεν θα πάψει ποτέ να ισχύει ο στίχος του τίτλου, πολύ απαισιόδοξο τον βρίσκω.
Ας τον σβήσουμε ή να τον αλλάξουμε βελτιώνοντας τον.
Περασμένα μεγαλεία
θυμηθήκαν οι παλιοί
που ΄χαν σκύψει το κεφάλι
μέσα στη συναλλαγή.
Ήρθανε στα συγκαλά τους
απ την πίκρα την πολλή
σαν εφεύγαν τα παιδιά τους
σ΄άλλα μέρη άλλη γή.
Μαζοχτήκαν και μονιάσαν
γίνανε σαν μια γροθιά
με το χέρι οπλισμένο
κατακόψαν τα δεσμά.
Λευτερώσανε τους νέους
απ τ΄ αφέντη τα λουριά
που εκείνοι τον αφήσαν
για να δέσει τα παιδιά.
Πολλοί πέσαν, πολλοί φύγαν
πριν να πιάσουν το σπαθί
μα ξεπλύνανε με τόλμη
όλη την παλιά ντροπή.
Άλλοι τους δικαιωμένοι
ταξιδέψανε για αλλού
ή ακούσαν αξιωμένοι
γερά κότσια του παππού.
Χεσινά και περασμένα
μεγαλεία της ψυχής
σαν αυτή αποφασίσει
να ξεκόψει απ τη γης.
Η συγκίνηση μεγάλη
το παράδειγμα τρανό
κάθεσαι και συλλογιέσαι
και διηγώντας τα όλο κλαις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου