ΖΗTΩ Η ΠΑΛΑΣΤΙΝΗ…
του Νίκου Σταθόπουλου
«Πατρίδα μου, αρνιόμαστε την παντοτινή μας υποτίμηση…», λέει ένας στίχος του εθνικού ύμνου της Παλαιστίνης!
…Είναι το αντίστοιχο τού «καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή» του δικού μας…
Στη συμβολική της τέχνης, αποτυπώνεται η κοσμοθεωρία των ανθρώπων, τα βαθιά νοήματα του κοσμικού τους λόγου…
….Η ενότητα των λαών δεν είναι διπλωματικές επινοήσεις και πολιτικές σκοπιμότητες, δεν είναι η λογιστική των απάνθρωπων διανοιών…
…είναι το «ψυχή βαθιά» που σχηματίζεται από συναφή δεινά και γίνεται «ελευθερία ή θάνατος» στο συλλογικό πνεύμα και ήθος.
…Στον πυρήνα του πατριωτισμού ακτινοβολεί η δίκαιη αξιοπρέπεια, η φιλοπατρία είναι η προϋπόθεση μιας αλληλεγγύης χωρίς ιδεοφέρετρα και ναι μεν αλλά, και οι δεσμοί ανάμεσα στους λαούς έχουν τη φιλοπατρία ως προαπαιτούμενο.
…Στην πραγματικότητα, από το 1821 αγωνιζόμαστε για πατρίδα, με την επανάστασή μας ανολοκλήρωτη και αδικαίωτη, με διεθνείς σωματέμπορους να κάνουν κοπτοραπτική εις βάρος των ονείρων και των αναγκών και των αληθειών μας, με τους εκμεταλλευτές να μάς τα κλέβουν όλα.
…Το ίδιο κι αυτός ο αρχαίος υπερήφανος λαός, που με την πιο ωμή βία τού επέβαλαν ιδιοκτήτη των πατρογονικών του, νταβατζή στη μοίρα του.
…Οι Παλαιστίνιοι, πέρα από κάθε «ανάλυση πολιτικών παραμέτρων», ενσαρκώνουν το απόλυτο του πατριωτισμού, τη μαγεία της αντίστασης μέχρι θανάτου σε μια εποχή βεγγαλικών που καθοδηγούν τον άνθρωπο στην αυτοαπαξίωση και την κακομοιριά…οι Παλαιστίνιοι είναι το ματωμένο υπόδειγμα μιας ζωής απροσκύνητης που δεν απαρνείται τις ιδρυτικές και θεμελιωτικές σημασίες της…
Στον αγώνα των Παλαιστίνιων το πολιτικό συμπλέκεται με το πολιτισμικό και το ηθικό, σε μια ενότητα αξιακής καταγγελίας του σύγχρονου κόσμου της γενικευμένης φονικής εμπορικότητας…
…Στη δική μας πονεμένη ανάγκη, στο δικό μας συντριπτικό βίωμα της γενικής ταπείνωσης, οι Παλαιστίνιοι είναι οι κατεξοχή αδελφοί, οι πρωτογενείς σύντροφοι ενός διαρκούς κοινού καημού.
…Όλη η πολυπολιτισμική φιλολογία για το «εβραίικο στοιχείο στην Ελλάδα», θέλει να πάρει ένα απλό και ιστορικά εύλογο δεδομένο ξένης παρουσίας στον τόπο και να το μετατρέψει σε σημείο αναφορά της ταυτότητάς μας, αποκρύπτοντας ότι ουδέποτε ο ελληνικός λαός δεν ένιωσε συστατικό του αυτό το κομμάτι της ιουδαϊκής διασποράς.
…Ναι μεν αποδοχή και φιλοξενία και ενάρετη συγκατάβαση, αλλά όχι πολιτισμική συνάφεια και ενότητα και δεσμός… Πάντα ξένοι μάς ήταν, φορείς μιας αλαζονικής κλειστότητας και ναρκισσιστικής εμμονής, ενώ εμείς και στην περίπτωσή τους καταδεικνύαμε τη βαθιά δημοκρατικότητα της οιονεί οικουμενικής μας κουλτούρας…
…Χαρακτηριστικό της πολιτισμικής ιδιοσυγκρασίας μας είναι το «παράδοξο» της σπάταλης αγάπης για λαούς και στάσεις ζωής που εκφεύγουν από τα συρματοπλέγματα των κοινωνιολογικών βεβαιοτήτων.
….Έτσι, αγαπάμε βαθιά τα όντως αδέλφια μας τους Παλαιστίνιους, και με φτυσμένη την γραικύλικη πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, φωνάζουμε:
Ζήτω η Παλαιστίνη…
Να καεί το ναζιστικό κρατικό μόρφωμα του Ισραήλ…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου