Καθαρίστριες όχι καρυάτιδες

Τη θέση τους στην πρώτη σελίδα των New York Times κέρδισαν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.

Και αξίζουν σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτό.

Είναι το σύμβολο όσων θέλαμε να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής δικτατορίας αλλά δεν βρήκαμε το χρόνο και το θάρρος. Να πολεμήσουμε σαν Δον Κιχώτες όταν όλα τα σημάδια ήταν εναντίον μας. Να σταθούμε περήφανα απέναντι στις ήττες μας μετατρέποντάς τις σε νίκες.

Συμβολίζουν όλα αυτά για τα οποία έπρεπε να είχε δώσει τις μάχες της η αριστερά αλλά δεν το έκανε – μάχες που φαντάζουν εξ’ αρχής χαμένες αλλά που στην πραγματικότητα τις χάνεις μόνο όταν δεν τις δίνεις. Αντί γι’ αυτό αρκέστηκε σε διαβουλεύσεις και σεχταρισμούς και μοιρολόγια. Πρόδωσε τον κόσμο που την περίμενε στους δρόμους και από τα σαλόνια ή τα έδρανα του κοινοβουλίου των έσπρωχνε στην άκρα δεξιά.

Πόσο διαφορετικές είναι αυτές οι γυναίκες από την κιτς παράσταση που έδωσαν οι σύγχρονες «καρυάτιδες» στο βρετανικό μουσείο προσελκύοντας όλα τα φώτα της ελληνικής δημοσιότητας. Μας καλούν να δώσουμε τη μάχη του σήμερα και όχι να πολεμήσουμε για τα αγάλματα του παρελθόντος. Αυτά τα αγάλματα, το είπε και ο Σεφέρης, είναι στα μουσεία. Πως δεν το βλέπεις.

Άρης Χατζηστεφάνου

Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ (Απόσπασμα)

Ἀλήθεια, τὰ συντρίμμια

δὲν εἶναι ἐκεῖνα- ἐσὺ ῾σαι τὸ ρημάδι-

σὲ κυνηγοῦν μὲ μία παράξενη παρθενιὰ

στὸ σπίτι στὸ γραφεῖο στὶς δεξιώσεις

τῶν μεγιστάνων, στὸν ἀνομολόγητο φόβο τοῦ ὕπνου-

μιλοῦν γιὰ περιστατικὰ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ μὴν ὑπάρχουν

ἢ νὰ γινόντουσαν χρόνια μετὰ τὸ θάνατό σου,

κι αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιατί…

-Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.

Καληνύχτα.