ΑΠΟ ΤΟ «ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ» ΤΟΥ 1979 ΣΤΟ «ΚΟΡΩΝΑΪΚΟ ΤΕΡΑΣ» ΤΟΥ 2020: 40 ΧΡΟΝΙΑ «ΚΡΑΤΟΣ-ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ»!
Γράφει o Κωνσταντίνος Βαθιώτης,
Εν αναμονή της νέας επίθεσης που θα εκδηλώσει σε λίγη ώρα εναντίον του ελληνικού λαού η κυβέρνηση της Νέας Δημο(τρομο) κρατίας, είναι απολύτως επιβεβλημένο να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι μία συγκλονιστική ομοιότητα που παρουσιάζει η διαχείριση της παρούσας υγειονομικής κρίσης με την διαχείριση ενός άλλου μεγάλου προβλήματος που ταλάνιζε επί σειρά δεκαετιών ιδίως την Αθήνα (σε μικρότερο βαθμό τον Πειραιά και την Θεσσαλονίκη), αλλά και άλλες πρωτεύουσες ή πόλεις του κόσμου, απειλώντας την υγεία των πολιτών.
Ποιο είναι εκείνο το “υγειονομικό τέρας” που εμφανίσθηκε το 1979 στην πόλη των Αθηνών και, όπως επί κορωνοϊού, ίσχυε γι’ αυτό ότι:
– διεξαγόταν και τότε “πόλεμος” εναντίον του
– συνδεόταν και πάλι με το αναπνευστικό σύστημα του ανθρώπου που κινδύνευε από μόλυνση
– το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ελληνικό αλλά παγκόσμιο, αφού η μόλυνση έπληξε πολλές πόλεις ευρωπαϊκών και μη χωρών, όπως της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας αλλά και της Κίνας και των ΗΠΑ (ιδίως Λος Άντζελες)
– στην δική μας γλώσσα κυριαρχούσε μια ελληνική λέξη με πέντε γράμματα, ενώ στις άλλες χώρες επινοήθηκε μία σύνθετη λέξη με τέσσερα γράμματα, εκ των οποίων τα μεν δύο πρώτα ήταν η αρχή μια λέξης που ξεκινούσε από s, τα δε δύο επόμενα ήταν τα τελευταία μια λέξης που έληγε σε g
– γίνονταν μετρήσεις, ακούγαμε από τα ΜΜΕ σχεδόν καθημερινά αριθμούς και στατιστικά που “χτύπαγαν κόκκινο” και σήμαιναν συναγερμό
– βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες από το λεκανοπέδιο της Αττικής που προκαλούσαν φόβο για την υγεία μας
– κάποιοι φορούσαν μάσκες για να αποφύγουν την μ ό λ υ ν σ η (χαρακτηριστικό το χιουμοριστικό εξώφυλλο βιβλίου του Κώστα Μπαζαίου, στο οποίο απεικονίζεται ένα ζευγάρι να φορά αντιασφυξιογόνες μάσκες!
Δεν απέχει και πολύ από την εικόνα που μπορεί να αρχίζει να επικρατεί στην σημερινή Ελλάδα μετά το λανσάρισμα της δ ι μ α σ κ ί α ς από λοιμωξιολόγους και πολιτικούς, με την διαφορά ότι σήμερα δεν επιτρέπεται να κάθεσαι σε παγκάκια (o tempora, o mores!)
– το 1982 είχε συζητηθεί επιβολή 48ης καραντίνας για την προστασία του πληθυσμού από το “εφιαλτικό τέρας” (βλ. εφημ. “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”, 11.5.1982)· ευλόγως αναρωτιέται κανείς μήπως οι εκάστοτε κυβερνώντες κοιμούνταν και ξυπνούσαν με τον “τρελό πόθο” να βάλουν κάποια στιγμή σε καραντίνα έναν ολόκληρο πληθυσμό…
– οι εφημερίδες μάς πληροφορούσαν για τα γεμάτα νοσοκομεία και τα κ ρ ο ύ σ μ α τ α των ασθενών (εφημ. “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, 11.5.1982, “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”, 13.1.1982)· χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της εφημ. “ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ” (6.10.1983): «438 άτομα έστειλε το [“εφιαλτικό τέρας”] σε νοσοκομεία».
– η κυβέρνηση λάμβανε συνεχώς έκτακτα μέτρα που περιόριζαν την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, μόλις διαπιστωνόταν υπέρβαση των ορίων επιφυλακής, κάποια από τα οποία εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι και σήμερα
– οι πολίτες έπρεπε να έχουν μαζί τους “κάρτα ελέγχου”
– στους παραβάτες των μέτρων επιβάλλονταν “τσουχτερά πρόστιμα”
– υπήρχαν και τότε “αρνητές”, αλλά ουδείς σκέφθηκε να τους διώξει ποινικά. Μάλιστα, η επικινδυνότητα του υγειονομικού προβλήματος αμφισβητήθηκε και από έναν σημαντικό πολιτικό, που αργότερα εχρίσθη Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΟΥΙΖ:
Το πάλαι ποτέ “υγειονομικό τέρας”, το οποίο σήμερα έχει ηλικία 40 ετών αλλά είναι παντελώς ξεχασμένο σαν μια δ ι α σ η μ ό τ η τ α που έγινε ζ η τ ι ά ν ο ς, λέγεται “ν έ φ ο ς”!
«Η γέννησή του […] ήταν αποτέλεσμα της απρογραμμάτιστης ανάπτυξης των βιομηχανιών μέσα στα αστικά κέντρα, όπου συσσωρεύθηκαν πλήθη και αυτοκινήτων και καυσαερίων… Νονός του “νέφους” είναι ο χημικός Α. Χάαγκεν Σμιτ, [ο οποίος] την 10ετία του 1950 προσδιόρισε τον ρόλο του ηλιακού φωτός και των φωτοχημικών αντιδράσεων, που συμβάλλουν στην δημιουργία του “τέρατος”.
Οι ρυπαντικές ουσίες που αποτελούν το νέφος είναι ο καπνός – σ’ αυτόν περιέχονται 100 καρκινογόνες ουσίες, το διοξείδιο του θείου, που μαζί με τον καπνό είναι από τις κυριότερες αιτίες των πνευμονικών νοσημάτων, το μονοξείδιο του άνθρακα, οι υδρογονάνθρακες, ο μόλυβδος και το διοξείδιο του αζώτου, που προκαλεί δερματικές παθήσεις και προβλήματα στην όραση» (Κώστας Μπαζαίος, “Πώς να επιβιώσουμε με το νέφος”, εκδ. Μπαζαίος, Αθήνα 1984, σελ. 15).
Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσφιλής είναι ο όρος “s m o g”, ένα γλωσσικό κράμα προερχόμενο από την σύνθεση των λέξεων “smoke” και “fog”.
Το 1982 η ορατότητα στο κέντρο της Αθήνας περιοριζόταν στα 10 μέτρα. Ο Αντώνης Τρίτσης εξήγγειλε το πρώτο “πακέτο κατά του νέφους”.
Στις 15 Ιανουαρίου εξαγγέλθηκαν τα μόνιμα και τα έκτακτα μέτρα αντιρρύπανσης της πρωτεύουσας, ενώ ταυτοχρόνως καθορίσθηκαν τα όρια επιφυλακής και λήψης έκτακτων μέτρων για τους διαφόρους ρύπους που συντελούν στη δημιουργία του νέφους.
Στον “πόλεμο κατά του νέφους” από το 1982 μέχρι το 1994 ανακοινώθηκαν 6 “πακέτα” μέτρων!
Η παράνομη στάθμευση εισήχθη στο περίφημο “πόιντ σύστεμ”, αλλά αυτό δεν οδήγησε στην μείωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.
Καθιερώθηκε στο κέντρο της Αθήνας ο δακτύλιος και η εκ περιτροπής κυκλοφορία των αυτοκινήτων με βάση τον τελευταίο αριθμό της πινακίδας τους: Ανάλογα με την ημέρα επιτρεπόταν να κυκλοφορούν μόνο τα μονά ή μόνο τα ζυγά. Ωστόσο, κάθε ελληνική οικογένεια αγόρασε και δεύτερο αυτοκίνητο, ώστε να μπορούν όλοι να κινούνται στον απαγορευμένο δακτύλιο!
Προφανώς αυτό το μέτρο είχε στο μυαλό του ο καθηγητής Παθολογίας και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων κ. Χαράλαμπος Γώγος, όταν προ ημερών πρότεινε (άκουσον-άκουσον) να εξετασθεί το ενδεχόμενο να αντιμετωπισθούν οι πολίτες σαν να είχαν ρ ό δ ε ς κι όχι πόδια: να κυκλοφορούν δηλαδή εκ περιτροπής ανάλογα με τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητάς τους και ειδικότερα ανάλογα με το μονό ή ζυγό ψηφίο του εν λόγω αριθμού (από τους αντικειμενικούς και ανεξάρτητους δημοσιογράφους ονομάσθηκε “ιδιότυπο σύστημα μονών-ζυγών”).
Η πρόταση αυτή οδηγεί σε μια ζοφερή συνειδητοποίηση για το μοντέλο διαχείρισης που υπάρχει στο μυαλό των μελών της περίφημης Επιτροπής Λοιμωξιολόγων, η οποία ασκεί εξευτελιστική β ι ο ε ξ ο υ σ ί α πάνω στα σώματα των Ελλήνων:
Για τους ειδικούς και την κυβέρνηση δεν είμαστε πλέον άνθρωποι, αλλά τ ε τ ρ ά π ο δ α με φίμωτρο που μπορούν να μετασχηματισθούν σε τ ε τ ρ ά τ ρ ο χ α!
Μήπως λοιπόν θυμίζουμε πρωταγωνιστές της αμερικανικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας “transformers”, που άρχισε να προβάλλεται στους κινηματογράφους το 2007;
Δυστυχώς, σύμφωνα με εκτιμήσεις εκείνης της εποχής, «το τέλος του πρώτου πενταετούς προγράμματος αντιρρύπανσης, βρήκε την Αθήνα πνιγμένη στο νέφος.
Τα στοιχεία της ατμοσφαιρικής ρύπανσης είχαν αρχίσει να διαφοροποιούνται: Το νέφος της υπανάπτυξης που έχει ως ενδεικτικό στοιχείο τα αυξημένα επίπεδα καπνού, άρχισε να μειώνεται, αλλά το νέφος της ανάπτυξης που είναι το φωτοχημικό με κύρια χαρακτηριστικά του τα αυξημένα επίπεδα του διοξειδίου του αζώτου και του όζοντος, άρχισε να αυξάνεται».
Στις 24 Αυγούστου 1989, στο πλαίσιο του “τρίτου πακέτου καταπολέμησης του νέφους”, ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Σωτήρης Κούβελας είχε ανακοινώσει «νέα μέτρα για τον περιορισμό του νέφους, στα οποία κυριαρχούσε η καλύτερη ενημέρωση των πολιτών για τα επίπεδα ρύπανσης, ώστε, ως γνώστες, να συνεργαστούν με την πολιτεία για τον περιορισμό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Καθιερώθηκε για πρώτη φορά επιτρεπτό ό ρ ι ο για το ό ζ ο ν και ένα μαθηματικό μοντέλο π ρ ό β λ ε ψ η ς των α ι χ μ ώ ν του ν έ φ ο υ ς, ώστε να λαμβάνονται εγκαίρως έκτακτα μέτρα».
Στο πλαίσιο του “πέμπτου πακέτου καταπολέμησης του νέφους”, στις 8 Νοεμβρίου 1990, ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Στέφανος Μάνος είχε προτείνει, μεταξύ άλλων, την απαγόρευση κυκλοφορίας των ρυπογόνων I.X. αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας από τον Ιανουάριο του 1993 (αλλά το μέτρο αυτό δεν εφαρμόστηκε), «έλεγχο στις εκπομπές καυσαερίων των διτρόχων, κίνητρα για την αγορά ηλεκτρικών οχημάτων, βελτίωση και έλεγχο των καυσίμων, ταξί αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, αγορά 1.250 καινούργιων λεωφορείων, προώθηση του “μετρό” και περιορισμό της βιομηχανικής ρύπανσης.
Τότε εισήχθη και η έννοια της Κάρτας Ελέγχου Καυσαερίων για όλα τα οχήματα του λεκανοπεδίου».
Στο πλαίσιο του “έκτου πακέτου καταπολέμησης του νέφους”, ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης ανακοίνωσε στις 6 Ιουνίου 1994 μέτρα που, μεταξύ άλλων, προέβλεπαν «αστυνόμευση των 400 σημείων για την εξάλειψη της παράνομης στάθμευσης, την αποθάρρυνση της εισόδου των I.X. αυτοκινήτων στον δακτύλιο του κέντρου της Αθήνας, με παράλληλη βελτίωση των μέσων μαζικής μεταφοράς».
Επίσης, προβλεπόταν απαγόρευση κυκλοφορίας των I.X. αυτοκινήτων στον δακτύλιο «κατά τις ώρες 7-10 π.μ. όταν τα επίπεδα των ρύπων τείνουν να προσεγγίσουν τα όρια προειδοποίησης», πράγμα που σήμαινε ότι «περίπου τις μισές ημέρες του χρόνου κανένα I.X. αυτοκίνητο δε θα εισερχόταν στον δακτύλιο». Περαιτέρω, προαναγγέλθηκε το κλείσιμο του εμπορικού τριγώνου της Αθήνας για όλα τα I.X. αυτοκίνητα.
Σε εκείνη την χρονική στιγμή, η φρασιολογία που χρησιμοποιήθηκε θυμίζει κατά τρόπον α ν α τ ρ ι χ ι α σ τ ι κ ό την σημερινή διάλεκτο περί επιβολής μιας νέας κανονικότητας, η οποία μεταβάλλει ριζικά όχι μόνο τις καθημερινές μας συνήθειες αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο, που εδώ και έναν χρόνο αντιμετωπίζεται σαν ζ ώ ο ή π ρ ά γ μ α:
«Με τα νέα μέτρα [ενν.: κατά του νέφους] επιχειρείται η α λ λ α γ ή της λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ς και του ρ υ θ μ ο ύ ζωής της πόλης. Το κλιμακωτό ωράριο ήδη εφαρμόστηκε στις υπηρεσίες. Οι νέες τ ε χ ν ο λ ο γ ί ε ς που θα εισαχθούν στη δημόσια διοίκηση ελπίζεται να π ε ρ ι ο ρ ί σ ο υ ν τις μ ε τ α κ ι ν ή σ ε ι ς των πολιτών.
Για παράδειγμα το “φαξ” θα αποτελεί επίσημο έγγραφο. Το ωράριο τροφοδοσίας των καταστημάτων και το ωράριο αποκομιδής των απορριμμάτων τροποποιείται. Καθιερώνεται η Κάρτα Ελέγχου Καυσαερίων, η οποία άρχισε ήδη να διανέμεται, με τα όποια προβλήματα μπορούν να προκύψουν στην εφαρμογή ενός νέου θεσμού. Δημιουργούνται Ομάδες Ελεγκτών κινητών και σταθερών πηγών ατμοσφαιρικής ρύπανσης».
Σημειωτέον ότι στους “αρνητές του νέφους” συγκαταλεγόταν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, ο οποίος στον “πόλεμο κατά του νέφους” έμεινε γνωστός στην ιστορία για την φράση που είχε πει τo 1977 ως υπουργός Προεδρίας: “Φέρτε μου έναν νεκρό από το νέφος”!
Από πλευράς συγκριτικής εξέτασης του φαινομένου του νέφους με το σημερινό του κορωνοϊού, είναι εντυπωσιακό ότι τον Δεκέμβριο του 1952 σημειώθηκε “επιδρομή νέφους” στην πόλη του Λονδίνου, η οποία στοίχισε την ζωή σε 12.000 κατοίκους. Όπως σήμερα κάνει τον γύρο του κόσμου ο όρος “The Great Reset”, τότε μιλούσαν για το “The Great Smog”.
Η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να αναγνωρίσει ως αιτία των θανάτων την χρήση κάρβουνου και απέδωσε τους θανάτους σε επιδημία γρίπης! Στην συνέχεια, ψηφίσθηκε μια δέσμη περιοριστικών μέτρων, ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα του αέρα στην βρετανική μητρόπολη (Clean Air Act).
Στην Γερμανία η “κρίση του νέφους” (“Smog-Krise”) “χτύπησε” το 1962 την κοιλάδα του Ρουρ (Ruhrgebiet) προκαλώντας τον θάνατο 150 ανθρώπων. Ο “συναγερμός του νέφους” (ο οποίος, μάλιστα, είχε πολλά “επίπεδα”) έπαυσε να ηχεί στις 17 Ιανουαρίου 1979.
Εν τούτοις, έξι χρόνια αργότερα η κατάσταση θεωρήθηκε και πάλι εξαιρετικά επικίνδυνη, οπότε στις 18 Ιανουαρίου 1985, για πρώτη φορά στην Γερμανία, ενεργοποιήθηκε (στην προαναφερθείσα κοιλάδα) ο “συναγερμός επιπέδου ΙΙΙ”, βάσει του οποίου επεβλήθη απαγόρευση κυκλοφορίας και περιορισμοί στην λειτουργία των βιομηχανιών.
Στο Δυτικό Βερολίνο, το νέφος εμφανίσθηκε το 1968 και μέχρι το 1987 σήμαναν συναγερμοί διαφόρων επιπέδων που συνδυάσθηκαν με περιοριστικά μέτρα. Ακολούθησαν και άλλες πόλεις της Δυτικής Γερμανίας.
Φυσικά, το νέφος δεν θα μπορούσε να λείπει ούτε από τις πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας. Μάλιστα, στην Λειψία σήμανε “συναγερμός νέφους” την 1η Δεκεμβρίου 1989, εξαιτίας του οποίου ανεβλήθη η διεξαγωγή ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα στην Λοκομοτίβ Λειψίας και την Δυναμό Δρέσδης.
Ωστόσο, την δεκαετία του ΄90, μετά την εισαγωγή των καταλυτικών αυτοκινήτων και την κατάρρευση της παλιάς βιομηχανίας που διέθετε η Ανατολική Γερμανία, η ποιότητα της ατμόσφαιρας βελτιώθηκε τόσο πολύ, ώστε όλα τα κρατίδια να καταργήσουν τα περιοριστικά μέτρα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το νέφος αποτελεί έναν υγειονομικό πονοκέφαλο ο οποίος δεν φαίνεται να έχει εξαφανισθεί ή έστω να είναι πρόβλημα μόνο του μακρινού παρελθόντος: Επί παραδείγματι, στο Παρίσι για την αντιμετώπιση του νέφους επεβλήθη το 2014 μερική απαγόρευση κυκλοφορίας, για πρώτη φορά μετά το 1997.
Δεν θα μπορούσε, βεβαίως, να λείπει από τον κατάλογο των πόλεων με πρόβλημα νέφους το Πεκίνο: Τον Δεκέμβριο του 2015 περίπου 1.000 εργοστάσια ανέστειλαν προσωρινά την λειτουργία τους, ώστε να μειωθεί η επικίνδυνη για τον πληθυσμό εκπομπή ρύπων.
Το 2017 ελήφθη μια σειρά από έκτακτα μέτρα για την προληπτική αντιμετώπιση του νέφους. Το 2015 εκτιμάται ότι στην Κίνα πέθαναν περίπου 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Άραγε, με τα σημερινά φρικτά μέτρα που λαμβάνονται “κάθε τρεις και λίγο” στο πλαίσιο του “πολέμου κατά του αόρατου κορωνοϊκού εχθρού” θα συμβεί ό,τι και με τα μέτρα που ελήφθησαν στον “πόλεμο κατά του νέφους”; Δηλαδή τα σημαντικότερα εξ αυτών θα παραμείνουν για τα επόμενα 40 χρόνια;
Στην Ελλάδα, όπου ισχύει σχεδόν από ιδρύσεως του κράτους η λαϊκή ρήση “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”, η απάντηση δεν αποκλείεται να είναι έστω εν μέρει καταφατική, με αμφιβολία μόνο ως προς την χρονική διάρκεια αλλά και το είδος των μέτρων που θα εδραιωθούν για τις επόμενες γενιές σαν τον δακτύλιο και τα μονά-ζυγά στο κέντρο της Αθήνας που επεβλήθησαν στον “πόλεμο κατά του νέφους και της σκόνης”.
Την άποψη ότι τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης θα παραμείνουν “λόγω κεκτημένης ταχύτητας” και μετά την λήξη της πανδημίας, εξέφρασε σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην iefimerida (4.2.2021) ο καθηγητής Κοινωνικών και Φυσικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Γέιλ Νικόλας Χρηστάκης, ο οποίος, αναφερόμενος στην διαμόρφωση του κόσμου μετά το πέρας της πανδημίας, τονίζει μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ, όπως, για παράδειγμα, οι χειραψίες στις δυτικές κοινωνίες, ή συγκεκριμένοι τύποι μη αναγκαίων επαγγελματικών ταξιδιών, καθώς οι άνθρωποι διαπιστώνουν τώρα ότι μπορούν να λειτουργήσουν και με τηλεδιασκέψεις, ή συγκεκριμένοι τρόποι παροχής ιατρικής φροντίδας, καθώς τώρα βλέπουν ότι δεν χρειάζεται πλέον να συναντούν αυτοπροσώπως τον γιατρό τους προς όφελος όλων, ή μοτίβα τηλεργασίας, με τους ανθρώπους να συνειδητοποιούν ότι δεν χρειάζεται να μεταβούν με μέσα μαζικής μεταφοράς στις δουλειές τους για να εξοικονομήσουν τα προς το ζην».
Στο προαναφερθέν βιβλίο του για το νέφος (ό.π., σελ. 8) ο Κώστας Μπαζαίος σημείωνε χαρακτηριστικά: «Για μας πότε το νέφος έφυγε γιατί φύσηξε βοριάς. Πότε το νέφος ξανάρθε γιατί φύσηξε νοτιάς. Το νέφος είτε λείπει για μερικές μέρες πάνω από τα κεφάλια μας, γιατί πάει και φωλιάζει πάνω από τους Θρακομακεδόνες στις πλαγιές της Πάρνηθας, είτε αγκαλιάζει τον Λυκαβηττό και μας πνίγει, έχει γίνει τα τελευταία χρόνια το μόνιμο ά γ χ ο ς και θ έ μ α κάθε παρέας και συνάντησης. Λες και δεν είχαμε άλλα άγχη να μας πνίγουν».
Πού να ήξερε ο Κώστας Μπαζαίος ότι το πνίξιμο από το άγχος για το νέφος θα έμοιαζε με παρονυχίδα μπροστά στην καθημερινή δηλητηρίαση του ψυχικού μας κόσμου από την απάνθρωπη-μισάνθρωπη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, όπως αυτή υλοποιείται από μια “κάστα ειδικών” σε θέματα αλλαγής του DNΑ της κοινωνίας και του ανθρώπου.
Δυστυχώς, ένα μικρό εισαγωγικό χωρίο από το βιβλίο του Μπαζαίου (ό.π., σελ. 13) θα έπρεπε να είναι αρκετό για να αφυπνίσει τους Έλληνες πολίτες και να αντιληφθούν ότι ο “πόλεμος κατά του νέφους” ήταν μία ακόμη π ρ ο π ό ν η σ η σε ό,τι έμελλε να συμβεί 40 χρόνια αργότερα κατά την διεξαγωγή του “πολέμου ενάντια στον αόρατο εχθρό” του 2020:
«Φυσικά, οι ε ι δ ι κ ο ί επιστήμονες και οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Μ ε τ ρ ά ν ε κάθε μέρα το “νέφος”. Του κάνουν φακέλους, όπου καταγράφουν πότε ήταν πιο επικίνδυνο και πότε όχι, σε ποια περιοχή η μ ό λ υ ν σ η είναι μ ε γ α λ ύ τ ε ρ η και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.
Κανένας, όμως, δεν είπε μέχρι σήμερα πώς να επιζήσουμε, ζώντας με το νέφος, μέχρι να καθαρίσει ξανά (αμήν και πότε) ο αττικός ουρανός. Γιατί, βέβαια, ακόμη και τα πιο α υ σ τ η ρ ά μέτρα απαιτούν μερικά χρόνια για να φέρουν τα ποθητά αποτελέσματα».
Άραγε πόσα χρόνια θα μας πουν ότι απαιτούνται ακόμη, για να φέρουν τα σημερινά δρακόντεια μέτρα κατά του κορωνοϊού τα ποθητά αποτελέσματα; Και το κυριότερο: Για πόσα ακόμη χρόνια θα πρέπει να χειραγωγούμεθα από ένα “κράτος-μ π α μ π ο ύ λ α”;
Σημείωση: Τα εντός εισαγωγικών παραθέματα είναι ειλημμένα από το δημοσίευμα των «4 τροχών» με τίτλο «Το Νέφος της Αθήνας»
Νοσοφοβία: Ο φαύλος κύκλος του φόβου της αρρώστιας.
ΑπάντησηΔιαγραφή